
Tirez sur le Pianiste (1960)
Alternatieve titels: Shoot the Piano Player | Shoot the Pianist
Frankrijk
Misdaad / Drama
81 minuten
geregisseerd door François Truffaut
met Charles Aznavour, Marie Dubois en Nicole Berger
Charlie Kohler is pianist in een bar, waar zijn broer Chico heen vlucht als de laatste problemen krijgt met een tweetal gangsters. Kohler raakt verwikkeld in de problemen die de gangsters brengen, omdat hij zelf niet is wie hij beweert te zijn.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=NnAH7Recx9I
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,5 / 17671)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)
3.5*

wanneer Saroyan bij zijn "manager" terechtkomt en de problemen met het vrouwtje bespreekt, neemt de manager hem mee naar een "rustiger" plaatsje: op het terras ... afzondering tussen het gejoel van tientallen auto's en honderden mensen



De film heeft jammer genoeg mijn belangstelling nauwelijks kunnen wekken, laat staan vasthouden. Een oninteressant en saai verhaal was mede een bron van verveling en ook de cast incluis Charles Aznavour, die op mij geen indruk kon maken. Wat over blijft is wat mooie beelden en af en toe aardige muziek.
2,5*





Ik ga hem van de week nog een keer kijken.
Ook de voice-over geeft een speciale toets.
De scene die mij het meeste bijblijft is die in de flashback, in de hotelkamer met de vrouw.

Liefhebbers van 'haute cinema' komen dan ook zonder meer aan hun trekken bij het ontdekken van alle referenties, stijlfiguren, filmcodes, signifiers, synecdoches etc. die in de film ‘verstopt’ zitten.
En dan kun je met gemak een hele avond lang doorfilosoferen over de diepere betekenis van de naam Chico voor één van de broers van hoofdrolspeler Charles Aznavour.
Of neem de openingsscene: We horen een piano en zien een piano. Maar dat is niet helemaal waar, we zien namelijk het binnenwerk van een piano. Oftewel dat onderdeel van een piano dat daadwerkelijk de klanken produceert.
Je zou kunnen zeggen dat dit een signifier is voor de film als geheel. Door het inzoomen en uitvergroten of juist weglaten van conventionele filmmechanismes probeert Truffaut tot de essentie van film en filmtaal door te dringen.
Zoals gezegd ernstig ambitieus, met als enorm risico dat de film mogelijk zelf onder die ambities bezwijkt en verzandt in eindeloos intellectueel geneuzel.
En dan is het des te knapper dat los van al die potentiële diepgang dit gewoon een hele fijne film is met een eigenlijk triest, bijna melancholisch verhaal, vormgegeven in lieve, dramatische, bizarre, grappige, altijd fascinerende scenes met in de hoofdrol misschien wel de bekendste onbekendste acteur aller tijden; Charles Aznavour, die hier een briljante prestatie neerzet.
Verder worden we in tirez...getrakteerd op 3 mooie vrouwen,waarvan helaas de lekkerste(Mercier) het minst in beeld is.Da's toch wel een doodzonde

Sinds lange tijd weer eens een Truffaut geprobeerd en het heeft weer goed uitgepakt. Marie Dubois is gewoon perfect geknipt voor een hoop improvisatiewerk, zie ook haar geweldige losse voorkomen in Jules et Jim. Tel daarbij op: een fijn dolkomisch misdaadverhaal dat van de hak op de tak springt + leuke liedjes + mooie muziek van Georges Delerue en sfeervol camerawerk.
De ontknoping liet mij ook zeker niet koud, een prachtig staaltje drama op de valreep. Een dikke 3,5*
Daarnaast prima geacteerd door Charles Aznavour en Marie Dubois, met haar betoverend mooie ogen. Klein, maar niettemin indrukmakend rolletje voor Michèle Mercier ("Angélique") als prostituée.


Truffaut en co moeten zich bij het maken van deze film wel hebben geamuseerd want de absurde humor en de satirische toon op het misdaadgenre gaan hand in hand.
Feit is wel dat het grote publiek niet zo voldaan de zaal uitkwam.
Dat Truffaut graag iets uitprobeert, was mij na het zien van La Nuit Américaine al duidelijk, waarbij hij het maken van een film op een leuke manier belicht. Tirez sur le Pianiste lijkt op sommige momenten een soort van parodie op de toenmalige gangsterfilms te zijn. Er zitten in ieder geval een aantal erg droogkomische momenten in. Charles Aznavour zet een prima hoofdrol neer als Charlie, de man die graag op de piano speelt in een barretje in Parijs. Naarmate het verhaal vordert komen we meer over hem te weten, waarbij zijn verleden, zijn problemen en zijn liefdesleven duidelijk aan bod komen. Hierbij speelt Marie Dubois een sterke rol, een mooie vrouw die haar rol vlotjes neerzet.
Er gebeurt op een gegeven moment van alles. Er zijn gangsters er wordt gemoord en iedere keer zit Charlie weer achter de piano, waarbij hij het allemaal doet voorkomen alsof er niets gebeurd is en het leven weer rustig verder gaat. Op die manier speelt de piano telkens een belangrijke rol hier. Het deuntje dat Charlie erop speelt is overigens best aanstekelijk. Truffaut vertelt het verhaal niet op rechtlijnige wijze, maar aan de hand van flashbacks. Qua stijl en cameragebruik, gebruikt hij net als Godard jump-cuts, al zijn deze wel iets minder sterk aanwezig.
Het levert uiteindelijk een vermakelijke film op, met veel humor, al is het soms ook wel erg flauw, maar ook het drama wordt redelijk goed uitgewerkt, waarbij het dramatische einde, mij toch wel pakte. Leuk, origineel, een hoog tempo, en een prima voorbeeld van de Franse New Wave cinema van die tijd.
3,5*
Het is eigenlijk een beetje wat je verwacht als je de term "nouvelle vague" hoort. Erg los en goedkoop geschoten, vol filmverwijzingen, met een zelfbewuste stijl en een wat vaag verhaal dat er nauwelijks toe doet. Dit vind ik echter één van de meest frisse en ook meest vermakelijke films van de stroming. De speelduur is erg kort, maar Truffaut wilde dat iedere scènes iets te bieden had dat hem boeide, zodat er geen tussenscènes of zoiets waren. Dat werkt hier uitstekend. Als totaal is het misschien een wat wazig rommeltje, maar er is zoveel te genieten dat dit niet uitmaakt. Soms werkt een idee niet, maar meestal is het erg sterk.
Erg interessant ook om de invloed op latere films te zien. Tarantino zei ooit niet door Truffaut geïnspireerd te zijn, maar het zou me verbazen als hij deze niet gezien heeft. Toen ik jaren geleden Pulp Fiction voor het eerst zag had het een enorme impact op me om gangsters te zien die luchtige, onzinnige onderwerpen met elkaar bespreken. Sinds Pulp Fiction is het een cliché geworden, maar het bleek toch niet Tarantino's uitvinding te zijn, want hier zit het al in. Leukste opmerking is als een gangster opmerkt dat hij altijd de deur op slot doet en als er iemand aanklopt hij zich indenkt dat het een moordenaar is, want als het dan een dief blijkt te zijn is dat een meevaller. De film en zijn script zitten vol met dat soort ideeën.
Het meest bizarre hier wel de toon, wellicht dat de film daardoor hier niet zo gewaardeerd wordt. De wisseling van bloedserieus naar compleet absurd (en terug) is hier vaak enorm abrupt en het rijmt zelden met elkaar. Niettemin kwamen bij mij zowel de humor als de tragedie aan. Truffaut was kennelijk zo goed in vorm toen dat hij iedere scène z'n eigen kracht kon geven. Naast de vele grappen rond de gangsters, werkt ook gewoon zo'n hartverscheurende scène met Nicole Berger's monoloog voordat ze zelfmoord pleegt.
Knappe film dus. Ik zou het één van de beste van Truffaut noemen, maar bijna alles wat ik van hem zag valt onder die noemer.
4*
Na het succes van zijn debuutfilm Les Quatre Cents Coups (wat ik dan eigenlijk zijn slechtste film tot nu toe vind) was Truffaut op zoek naar materiaal om een tweede film te maken, maar dan wel liefst iets waarmee hij zich niet zou herhalen. Opnieuw met kinderen werken was dus uit den boze en via zijn vrouw Madeleine Morgenstern kwam hij terecht bij een boek van David Goodis, genaamd Down There over een aan lager wal geraakte pianist die tegen wil en dank bij een aantal duistere zaakjes betrokken geraakt.
Truffaut veranderde de titel naar Tirez sur le Pianiste en probeerde om Charles Aznavour voor de hoofdrol te strikken, iets wat hij eigenlijk al wou voor Les Quatre Cents Coups. Tirez sur le Pianiste is dus een vroege film in de carrière van Truffaut (zijn debuut kwam maar een jaar eerder uit) en het voelt vooral aan als een atypische Truffaut. Een erg korte speelduur, mijn DVD uit de A-Film boxset klokte af op nog geen 80 minuten, en een film waar op zich weinig coherentie in zit. Is dat erg? Neen, aangezien Truffaut hier een aantal betoverende dingen op het scherm tovert (die climax in de sneeuw is toch wederom weer prachtig, iets wat hij in La Sirène du Mississipi ook al zo fantastisch deed) en bovendien maakt hij er een leuke mix van allerlei elementen van. Zo zijn de gangsters nogal klungelig, maar hebben ze ook de eer om de droogste scène (ik zweer op het hoofd van mijn moeder dat.. en in een flits zien we een oud vrouwtje sterven) in Truffaut's oeuvre op hun te nemen. Oh ja, Bobby Lapointe's "Framboise" is niets minder dan geniaal.
De hoofdrol is dus weggelegd voor Charles Aznavour en die doet het erg goed eigenlijk. De ondertussen 91-jarige (!) chansonnier lijkt in het begin de lakens compleet naar zich toe te trekken als de neerslachtige pianist, maar eenmaal Lena op de proppen komt (een glansrol van Marie Dubois) wordt het netjes verdeeld. Had het niet meteen verwacht dat Aznavour zo overtuigend ging zijn. In de flashback is er nog een flinke portie van het verhaal weggelegd voor Nicole Berger (die monoloog voor ze zelfmoord pleegt!) en ook Michèle Mercier is nog eventjes in al haar glorie te zien. Grappig eigenlijk dat Truffaut al in 1960 met het idee kwam om de vrouwen sterk te maken terwijl het het mannelijke hoofdpersonage de zwakkere van de twee is. Hollywood lijkt dat nog altijd niet even goed te beseffen.
Gangsters die keuvelen over koetjes en kalfjes, Truffaut was zijn tijd al ver vooruit. De keuze om Aznavour de rol van de pianist te geven lijkt voor de hand te liggen, maar Aznavour overtuigt ook gewoon over de gehele lijn. Tel daarbij nog eens de mooie Marie Dubois die een geslaagde chemie heeft met Aznavour en je hebt gewoon één van de beste films van Truffaut. Al kun je dat bijna over de helft van zijn oeuvre zeggen.
Dikke 4*
Naast de hoofdlijn rond de perikelen van de pianist en de criminelen zijn er kleine, geslaagde uitstapjes zoals de cafébaas die heimelijk verliefd is op Lena. En de lange flashback naar de gloriedagen van Edward/ Charlie mag er ook zijn.
Elke keer als ik een Truffaut heb gezien denk ik hetzelfde: ik moet snel meer van de man zien.