Tirez sur le Pianiste (1960)

Een erg charmante film, met karikaturale maar interessante personages. De humor is soms erg leuk, maar niet altijd even gepast. De film kan de keuze tussen tragiek en humor nergens maken, en dat maakt hem vluchtig en oppervlakkig.

De film lijkt zich vooral te fixeren op het uiterlijk en ziet er dan ook geweldig uit, maar lijkt hierdoor het verhaal nogal te zijn vergeten. En alhoewel ik bv. The 400 Blows zo geweldig vond (o.a.) vanwege de haast documentaire-achtige stijl, vond ik 't in deze film helaas niet werken; sterker nog: de film liet me volledig koud. De romance waar de film grotendeels om draait, komt maar niet uit de verf (waarschijnlijk omdat het twee uiterst oninteressante personages betreft), en ook mist de film de nodige spanning. En dat terwijl Truffaut nog wel zo'n Hitchcock-fan was. Jammer.

Worden niet-engelstalige films op de BBC nagechroniseerd?

Volgens mij doet de BBC nooit aan nasynchronisatie, maar alles via "subtitles".

Die Jet Li films waren wel nagesynchroniseerd (en dan nog heel slecht ook), maar verder ondertitelen ze volgens mij altijd. Zie bij twijfel de site van de BBC; in dit geval is de film dus "in French with English subtitles".

Heel erg bedankt.

Het verhaal lijkt totaal onbelangrijk. Maar Truffaut en zijn cast hadden wel zichtbaar lol in het maken van deze film. Tirez Sur La Pianiste werkt dan ook het beste als een komische film. Vol geïmproviseerde scenes en stijlcitaten. Niet erg evenwichtig, maar als het leuk wordt is het ook echt leuk. Met een van de geniaal-flauwste momenten uit de filmgeschiedenis: als een van de boeven zegt "Ik zweer dat ik de waarheid spreek op het leven van mijn moeder"en in een volgend shot valt zien we haar dood neervallen. Ook het liedje aan het begin is Monty-Python achtig idioot en erg leuk.

3.5*

Tragisch/grappige (is meestal hetzelfde ) film over illusies allerhande:

wanneer Saroyan bij zijn "manager" terechtkomt en de problemen met het vrouwtje bespreekt, neemt de manager hem mee naar een "rustiger" plaatsje: op het terras ... afzondering tussen het gejoel van tientallen auto's en honderden mensen

Dat de personages niet uit de verg komen maakt hier niet zo heel veel uit --> Truffaut heeft er meer een leuk kijkspel van gemaakt

5* omdat het gewoon een prachtfilm is en ik niet begrijp waarom jullie hem zo een laag cijfer geven, raar!

Het is geen slechte film, maar simpelweg niet aan mij besteed.
De film heeft jammer genoeg mijn belangstelling nauwelijks kunnen wekken, laat staan vasthouden. Een oninteressant en saai verhaal was mede een bron van verveling en ook de cast incluis Charles Aznavour, die op mij geen indruk kon maken. Wat over blijft is wat mooie beelden en af en toe aardige muziek.

2,5*

Leuk idd qua stijlcitaten, best wel prachtig in beeld gebracht, muzikaal gezien interessant, maar wat een verschrikkelijk fout tempo.... Met dit thema werkt het niet, bovendien is het geen Rohmer. 3* Was zeker voor de tijd dat ie met Hitchcock ging praten

Sublieme film met acteerprestaties die je doen twijfelen aan jezelf - zo goed zijn ze - en een verhaal dat ieder niet onberoerd laat. Maar het meest van al herinner ik me de soundtrack, die niet alleen prachtig is, maar ook als aanduidingspunt aanwezig op belangrijke momenten in de film. Zo ook bij het einde. Dat laatste beeld zal ik nooit ofte nimmer vergeten

Erg melig en dus weer een andere kant van Truffaut maar wel sensationeel en bevat echt die slapstickstijl.

Charmante en sfeervolle film over een aan lager wal geraakte concertpianist (gespeeld door Charles Aznavour; wat een goed acteur eigenlijk) die verder in de problemen dreigt te raken doordat zijn criminele broer hem nodig heeft. And blood runs thicker than water. Middels flashback krijgen we het zien hoe het allemaal zo gekomen is. De lichtvoetigste Truffaut uit deze periode, waarbij de vernieuwingsdrang, zoals wel vaker in deze tijd, ook leidt tot veel flauwe beeldgrapjes. Charmant en sfeervol zijn de woorden, want het viel me lichtelijk tegen. Maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit ook komt door de kwaliteit van die andere twee, Les 400 coups en Jules et Jim.

Vandaag voor een gedeelte gekeken. Ben halverwege in slaap gevallen.

Ik ga hem van de week nog een keer kijken.

Vond dit maar een matige Truffaut, had er na een artikel waarin de vergelijking werd getrokken met Pulp Fiction meer van verwacht.

Ik vond het best een goede film, de acteerprestatie waren misschien niet altijd even sterk en het verhaal was niet zo speciaal, maar dit soort film gaat dan ook niet echt over het verhaal. Ik vond de humor hierin echt geslaagd meestal, het was een soort silly humor die bijna aan Monty Python doet denken (zoals het 'ik zweer het op mijn moeder" moment) en die ik wel kan appreciëren.

Ook de voice-over geeft een speciale toets.
De scene die mij het meeste bijblijft is die in de flashback, in de hotelkamer met de vrouw.

Truffaut gebruikt een pulp gangster boekje als basis voor een op het eerst gezicht luchtige tragi-komedie. Maar daaronder is dit niets minder dan een extreem ambitieuze poging om het medium film te doorgronden, alle conventies tot op de grond toe af te breken en vervolgens tot iets volkomen eigens weer op te bouwen.

Liefhebbers van 'haute cinema' komen dan ook zonder meer aan hun trekken bij het ontdekken van alle referenties, stijlfiguren, filmcodes, signifiers, synecdoches etc. die in de film ‘verstopt’ zitten.
En dan kun je met gemak een hele avond lang doorfilosoferen over de diepere betekenis van de naam Chico voor één van de broers van hoofdrolspeler Charles Aznavour.

Of neem de openingsscene: We horen een piano en zien een piano. Maar dat is niet helemaal waar, we zien namelijk het binnenwerk van een piano. Oftewel dat onderdeel van een piano dat daadwerkelijk de klanken produceert.
Je zou kunnen zeggen dat dit een signifier is voor de film als geheel. Door het inzoomen en uitvergroten of juist weglaten van conventionele filmmechanismes probeert Truffaut tot de essentie van film en filmtaal door te dringen.

Zoals gezegd ernstig ambitieus, met als enorm risico dat de film mogelijk zelf onder die ambities bezwijkt en verzandt in eindeloos intellectueel geneuzel.

En dan is het des te knapper dat los van al die potentiële diepgang dit gewoon een hele fijne film is met een eigenlijk triest, bijna melancholisch verhaal, vormgegeven in lieve, dramatische, bizarre, grappige, altijd fascinerende scenes met in de hoofdrol misschien wel de bekendste onbekendste acteur aller tijden; Charles Aznavour, die hier een briljante prestatie neerzet.

Je hoeft de Saussure er niet bij te halen of anderszins geleerd te doen om de parallellen te zien tussen tirez....en pulp fiction.Niet zozeer qua inhoud of zelfs vorm,maar in die zin dat het in beide gevallen gaat om regisseurs die,als eerbetoon, alle rotzooi die ze ooit gezien of gelezen hebben in een film pogen te verwerken.Waarbij ik pf overigens beter en onderhoudender vond,mede door de geniale vertelstructuur.Andere overeenkomst tussen de 2 is dat ze beide gangsters ten tonele voeren die de meest triviale flauwekul debiteren,liefst en voiture.
Verder worden we in tirez...getrakteerd op 3 mooie vrouwen,waarvan helaas de lekkerste(Mercier) het minst in beeld is.Da's toch wel een doodzonde

Framboise!

Sinds lange tijd weer eens een Truffaut geprobeerd en het heeft weer goed uitgepakt. Marie Dubois is gewoon perfect geknipt voor een hoop improvisatiewerk, zie ook haar geweldige losse voorkomen in Jules et Jim. Tel daarbij op: een fijn dolkomisch misdaadverhaal dat van de hak op de tak springt + leuke liedjes + mooie muziek van Georges Delerue en sfeervol camerawerk.

De ontknoping liet mij ook zeker niet koud, een prachtig staaltje drama op de valreep. Een dikke 3,5*

Truffaut heeft wel betere films gemaakt, maar dit oudje mag er nog best zijn. Romantiek, misdaad en komedie in één, wat wil je nog meer.
Daarnaast prima geacteerd door Charles Aznavour en Marie Dubois, met haar betoverend mooie ogen. Klein, maar niettemin indrukmakend rolletje voor Michèle Mercier ("Angélique") als prostituée.

ARTE (Tirez sur le pianiste, maandag 6 februari, 22:00 uur)

En is dat met Nl. ondertitels, Henk?

dacht t wel

Heb 't gecheckt, maar nee: Duits nagesynchroniseerd, eventueel met Franse subs...

Eigenlijk is niets ernstig in deze film tenzij het nietig mannetje dat in een drukke café op zijn piano tokkelt en niemand luistert.
Truffaut en co moeten zich bij het maken van deze film wel hebben geamuseerd want de absurde humor en de satirische toon op het misdaadgenre gaan hand in hand.
Feit is wel dat het grote publiek niet zo voldaan de zaal uitkwam.

Hoewel Tirez sur le Pianiste zeker niet de allerbeste film is van Truffaut, is het wel een erg vermakelijk werkje geworden.

Dat Truffaut graag iets uitprobeert, was mij na het zien van La Nuit Américaine al duidelijk, waarbij hij het maken van een film op een leuke manier belicht. Tirez sur le Pianiste lijkt op sommige momenten een soort van parodie op de toenmalige gangsterfilms te zijn. Er zitten in ieder geval een aantal erg droogkomische momenten in. Charles Aznavour zet een prima hoofdrol neer als Charlie, de man die graag op de piano speelt in een barretje in Parijs. Naarmate het verhaal vordert komen we meer over hem te weten, waarbij zijn verleden, zijn problemen en zijn liefdesleven duidelijk aan bod komen. Hierbij speelt Marie Dubois een sterke rol, een mooie vrouw die haar rol vlotjes neerzet.

Er gebeurt op een gegeven moment van alles. Er zijn gangsters er wordt gemoord en iedere keer zit Charlie weer achter de piano, waarbij hij het allemaal doet voorkomen alsof er niets gebeurd is en het leven weer rustig verder gaat. Op die manier speelt de piano telkens een belangrijke rol hier. Het deuntje dat Charlie erop speelt is overigens best aanstekelijk. Truffaut vertelt het verhaal niet op rechtlijnige wijze, maar aan de hand van flashbacks. Qua stijl en cameragebruik, gebruikt hij net als Godard jump-cuts, al zijn deze wel iets minder sterk aanwezig.

Het levert uiteindelijk een vermakelijke film op, met veel humor, al is het soms ook wel erg flauw, maar ook het drama wordt redelijk goed uitgewerkt, waarbij het dramatische einde, mij toch wel pakte. Leuk, origineel, een hoog tempo, en een prima voorbeeld van de Franse New Wave cinema van die tijd.

3,5*

Had men al gezien dat deze in the QFC zit (en dus goedkoop is te krijgen)?

Truffaut op zijn Godards. Of niet, want als deze film een succes was geworden had Truffaut waarschijnlijk deze stijl doorgezet, maar omdat het een commerciële teleurstelling was besloot Truffaut zich verder toch op wat meer narratieve films te richten. Daardoor is Tirez sur le Pianiste de enige echt experimenteel aanvoelende film van Truffaut. Dat voelt als een gemis, want Truffaut blijkt dit minstens zo goed te kunnen als Godard. De enige reden om het geen gemis te noemen is doordat Truffauts andere werk ook gewoon uitstekend is.

Het is eigenlijk een beetje wat je verwacht als je de term "nouvelle vague" hoort. Erg los en goedkoop geschoten, vol filmverwijzingen, met een zelfbewuste stijl en een wat vaag verhaal dat er nauwelijks toe doet. Dit vind ik echter één van de meest frisse en ook meest vermakelijke films van de stroming. De speelduur is erg kort, maar Truffaut wilde dat iedere scènes iets te bieden had dat hem boeide, zodat er geen tussenscènes of zoiets waren. Dat werkt hier uitstekend. Als totaal is het misschien een wat wazig rommeltje, maar er is zoveel te genieten dat dit niet uitmaakt. Soms werkt een idee niet, maar meestal is het erg sterk.

Erg interessant ook om de invloed op latere films te zien. Tarantino zei ooit niet door Truffaut geïnspireerd te zijn, maar het zou me verbazen als hij deze niet gezien heeft. Toen ik jaren geleden Pulp Fiction voor het eerst zag had het een enorme impact op me om gangsters te zien die luchtige, onzinnige onderwerpen met elkaar bespreken. Sinds Pulp Fiction is het een cliché geworden, maar het bleek toch niet Tarantino's uitvinding te zijn, want hier zit het al in. Leukste opmerking is als een gangster opmerkt dat hij altijd de deur op slot doet en als er iemand aanklopt hij zich indenkt dat het een moordenaar is, want als het dan een dief blijkt te zijn is dat een meevaller. De film en zijn script zitten vol met dat soort ideeën.

Het meest bizarre hier wel de toon, wellicht dat de film daardoor hier niet zo gewaardeerd wordt. De wisseling van bloedserieus naar compleet absurd (en terug) is hier vaak enorm abrupt en het rijmt zelden met elkaar. Niettemin kwamen bij mij zowel de humor als de tragedie aan. Truffaut was kennelijk zo goed in vorm toen dat hij iedere scène z'n eigen kracht kon geven. Naast de vele grappen rond de gangsters, werkt ook gewoon zo'n hartverscheurende scène met Nicole Berger's monoloog voordat ze zelfmoord pleegt.

Knappe film dus. Ik zou het één van de beste van Truffaut noemen, maar bijna alles wat ik van hem zag valt onder die noemer.
4*

Uitstekende film. Prachtrol van Aznavour.

Avanie et Framboise sont les mamelles du destin

Na het succes van zijn debuutfilm Les Quatre Cents Coups (wat ik dan eigenlijk zijn slechtste film tot nu toe vind) was Truffaut op zoek naar materiaal om een tweede film te maken, maar dan wel liefst iets waarmee hij zich niet zou herhalen. Opnieuw met kinderen werken was dus uit den boze en via zijn vrouw Madeleine Morgenstern kwam hij terecht bij een boek van David Goodis, genaamd Down There over een aan lager wal geraakte pianist die tegen wil en dank bij een aantal duistere zaakjes betrokken geraakt.

Truffaut veranderde de titel naar Tirez sur le Pianiste en probeerde om Charles Aznavour voor de hoofdrol te strikken, iets wat hij eigenlijk al wou voor Les Quatre Cents Coups. Tirez sur le Pianiste is dus een vroege film in de carrière van Truffaut (zijn debuut kwam maar een jaar eerder uit) en het voelt vooral aan als een atypische Truffaut. Een erg korte speelduur, mijn DVD uit de A-Film boxset klokte af op nog geen 80 minuten, en een film waar op zich weinig coherentie in zit. Is dat erg? Neen, aangezien Truffaut hier een aantal betoverende dingen op het scherm tovert (die climax in de sneeuw is toch wederom weer prachtig, iets wat hij in La Sirène du Mississipi ook al zo fantastisch deed) en bovendien maakt hij er een leuke mix van allerlei elementen van. Zo zijn de gangsters nogal klungelig, maar hebben ze ook de eer om de droogste scène (ik zweer op het hoofd van mijn moeder dat.. en in een flits zien we een oud vrouwtje sterven) in Truffaut's oeuvre op hun te nemen. Oh ja, Bobby Lapointe's "Framboise" is niets minder dan geniaal.

De hoofdrol is dus weggelegd voor Charles Aznavour en die doet het erg goed eigenlijk. De ondertussen 91-jarige (!) chansonnier lijkt in het begin de lakens compleet naar zich toe te trekken als de neerslachtige pianist, maar eenmaal Lena op de proppen komt (een glansrol van Marie Dubois) wordt het netjes verdeeld. Had het niet meteen verwacht dat Aznavour zo overtuigend ging zijn. In de flashback is er nog een flinke portie van het verhaal weggelegd voor Nicole Berger (die monoloog voor ze zelfmoord pleegt!) en ook Michèle Mercier is nog eventjes in al haar glorie te zien. Grappig eigenlijk dat Truffaut al in 1960 met het idee kwam om de vrouwen sterk te maken terwijl het het mannelijke hoofdpersonage de zwakkere van de twee is. Hollywood lijkt dat nog altijd niet even goed te beseffen.

Gangsters die keuvelen over koetjes en kalfjes, Truffaut was zijn tijd al ver vooruit. De keuze om Aznavour de rol van de pianist te geven lijkt voor de hand te liggen, maar Aznavour overtuigt ook gewoon over de gehele lijn. Tel daarbij nog eens de mooie Marie Dubois die een geslaagde chemie heeft met Aznavour en je hebt gewoon één van de beste films van Truffaut. Al kun je dat bijna over de helft van zijn oeuvre zeggen.

Dikke 4*

Erg leuke Truffaut met een prima Charles Aznavour in een vroege hoofdrol. De film heeft opvallend veel humor en grappige dialogen, en de vergelijking met Tarantino gaat dan ook zeker op. Criminelen die slap ouwehoeren, onderonsjes die volledig buiten het verhaal staan -de filmt opent daar zelfs mee- het maakt van Tirez sur le Pianiste een vlotte vertelling die geen moment verveelt. Behalve de laconiek ogende Aznavour schittert de naturel acterende Marie Dubois en ook de mooie Michele Mercier mag niet onvermeld blijven. Grappig hoe Truffaut in de scène met Mercier de preutse cinema van die tijd becommentarieert (alhoewel, het is nauwelijks veranderd wat mainstream Hollywood betreft).

Naast de hoofdlijn rond de perikelen van de pianist en de criminelen zijn er kleine, geslaagde uitstapjes zoals de cafébaas die heimelijk verliefd is op Lena. En de lange flashback naar de gloriedagen van Edward/ Charlie mag er ook zijn.

Elke keer als ik een Truffaut heb gezien denk ik hetzelfde: ik moet snel meer van de man zien.