His Girl Friday (1940)

Het is onzettend knap acteerwerk die in lange takes zijn opgenomen. Let vooral op als hoofdredacteur 'Gary Grant' in de kamer met de verdachte in het bureaula met zijn redactie belt en Rosalind Russell aan het typen is: er gebeurd van alles maar ze blijven allemaal in hun rol. Formidabele scëne! Er zit een geweldig ritme in...met geweldige humor: "Take Hitler and stick him on the funny page" (hierboven uit het hoofd geciteerd... ) En de cinematografie is zeer effectief. Waar tussen langere takes, korte flitsen zitten. Geweldige film!

Hilarische, oertypische jaren '40 voorstelling van een krantenimperium waar gehaaide persmuskieten enkel denken aan 'headlines' en 'the big scoop'. De scherpzinnige woordenwaterval bereikt een hoogtepunt wanneer Grant en Russel simultaan de ene na de andere persoon afsnauwen. De film heeft wel enkele mindere personages en ook het einde voelt nogal afgehaspeld aan, maar niettemin een erg fijne screwball comedy (genre dat Hawks duidelijk beter ligt).

twijfel een beetje, maar 3* zou te onmin zijn voor deze film dus vandaar 3.5*. Film schiet onmiddellijk op gang, en laat de kijker geen seconde met rust. En dat bedoel ik zowel positief als negatief. Van het ene gesprek in het andere, geen woordenwaterval is teveel voor deze film. Als je ook nog eens geen ondertitels hebt bij deze film moet je verdomd goed je best doen om te kunnen volgen. Een wonder ook dat de film 'maar' 92 minuten duurt, want het gaat zoals eerder gezegd razend snel.

Maar dat er goed gespeeld wordt staat buiten kijf. Ook probeer je een beetje te voorspellen hoe het gaat aflopen, en hoewel het uiteindelijke einde een beetje 'onverwacht' is, kan deze me toch voldoende bekoren.

3.5*

Bij vlagen zit het tegen slapstick aan, en het einde is vrij voorspelbaar en afgeraffeld, maar toch zo veel komische situaties, goed geschreven + uitgevoerde dialogen en vooral een ongelofelijk hoog tempo dat deze film voor mij van begin tot eind boeiend is. Dikke 3,5*

Een van de mooiste romantische komedies die gemaakt zijn, met een script dat knap in elkaar steekt, ineen ongelooflijk snel tempo uitgevoerd (je krijgt als kijker nauwelijks tijd om te ademen). Oorspronkelijk was het script geschreven voor twee mannelijke hoofdrolspelers. De vlugge, uiterst geestige dialogen zijn soms bijna niet te volgen omdat de dialogen elkaar overlappen (de regissseur laat zijn personages tegelijk praten). Gary Grant is, zoals bijna altijd, flamboyant; tussen hem en Rosalind Russell is sprake van chemie.

Dolle pret met deze romantische klucht, die in razende vaart aan je voorbij trekt. Cary Grant en Rosalind Russell zijn in topvorm. Let ook op de twee hilarische scènes met Billy Gilbert als koerier van de gouverneur.

Het toneelstuk van alleskunner Ben Hecht is een aantal malen verfilmd, maar deze uitvoering onder regie van Howard Hawks is verreweg de beste.

Heb je ze allemaal gezien dan? Ik vind de originele versie The Front Page (1931) zeker net zo goed namelijk!

"Allemaal", dat durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar de eerste verfilming uit 1931 heb ik lang geleden ook gezien. Wat ik mij daarvan herinner is dat het inderdaad ook een goede film is, maar het te lang geleden om te kunnen oordelen of die net goed is als deze versie uit 1940. Ik vind ze allebei wel een stuk beter dan de latere versie met Jack Lemmon en Walter Matthau.

Een heerlijke komedie, Grant en Russell vormen een prima koppel. Goed acteerwerk. Een hoog tempo qua dialogen en plotontwikkelingen, knap gedaan. Grant steelt de show, hij zet een boeiend en zeer vermakelijk personage neer. De anderhalf uur vliegen voorbij, mede door het hoge tempo. Een prima film dus.

Gefilmd toneel met daarbij veel gepraat wat Cary Grant en Rosalind Russell absoluut in de picture brengt.

Denk niet dat veel anderen dergelijke glansrol zouden hebben aangekund.

Ja, de dialogen zijn knap. Ja, er zitten fantastische one-liners in. En ja, Grant is ontzettend op dreef.

Maar... Net als bij Bringing Up Baby zijn de spervuurdialogen niet mijn ding. Sterker nog, ik word er tijdens sommige scènes zowat knetter van. De screwballs van Capra en Sturges zijn meer aan mij besteed dan die van Hawks, zo lijkt het. Jammer, maar het is (voorlopig) niet anders.

Ik kom daardoor niet hoger dan 3*

Vond daarna wel ook dit filmpje, bejaarde Cary Grant en James Stewart. Toch wel emotionerend.

Ik sluit me wat betreft deze film aan bij John Milton. Goed acteerwerk, vlijmscherpe dialogen, prima script, hoog tempo, daar light het allemaal niet aan, maar het is mij veel te druk en ik word bijkans niet goed van al die gesprekken waar iedereen continu probeert om de ander af te troeven en punten te scoren. Absoluut niet slecht, maar ik heb mijn films toch liever met wat meer rustpunten of contemplatie.

Prachtig filmpje van James Stewart (en Cary Grant) trouwens!

De film komt nogal traag op gang en voelt wat geforceerd aan. Maar al snel worden de dialogen pittig en zeker als de journalisten in gang schieten, wordt het echt goed. Cary Grant is geknipt voor dit genre, wat hij al meer bewezen heeft. Met een goeie tegenspeelster en een hoop leuke randfiguren is het plaatje compleet. Voor mij blijft dit nog altijd het bewijs dat je voor komedie ofwel qua mimiek heel sterk moet zijn, ofwel een deftig script. En dat is hier goed gebleken.

Hanks zorgt voor een snelle film. Voor het eerst zouden dialogen elkaar overlappen. Wat nu evident is, was toen nog vrij nieuw. Acteurs lieten de anderen uitspreken voor ze zelf iets zegden. De nieuwe manier geeft meer snelheid in de film en een bepaalde spanning (met humor) die het verhaal zeker goed doet. Films mogen gerust rustpunten hebben, maar deze film had dat zeker niet nodig.

*gaap*

Eigenlijk heeft deze film maar één ding: snelle dialogen. Als dat je ding is dan kan deze film best hoge ogen gooien, als die dialogen echter minder goed vallen dan merk je eigenlijk al snel op dat er verder niet zo heel veel te beleven valt.

Het tempo in de film zelf ligt dan ook absoluut niet hoog, integendeel. Scenes duren tergend lang, er zit alleen héél veel tekst in die érg snel opgedragen wordt. Zoals wel vaker vond ik de dialoog allesbehalve geinig, spitsvondig, scherp en whatnot. Grant is een type Stewart en dus absoluut niet mijn soort acteur en Russell weet ook nooit echt te overtuigen.

Plot en cinematografie kan je gewoon naast je neerleggen en de "subtiele" (seriously ) kritiek op het perswereldje wordt je keihard in je gezicht geworpen. Maakt de film alleen maar irritanter. Mnee, ik heb mij al eerder geërgerd aan dit soort screwball comedies en deze is niet anders. Ik vind ze niet per definitie rampzalig, maar dan verwacht ik lossere acteurs bij dit soort dialogen. Met een hoop stijve harken die pogen spitsvondig te zijn tegen 200 woorden per minuut kan ik niet veel.

0.5*

deze vond ik dan ook weer niet zo geweldig, maar toch kijk ik nog steeds reikhalzend uit naar een hoge waardering van jouw kant voor een Amerikaanse film van ongeveer deze leeftijd. Zijn die er wel?

Als je de 3* bij King Kong meeneemt misschien?

Wat ik wel kan zeggen is dat ik de zang/komiek duos uit die tijd doorgaans veel beter kan verteren (Crosby/Hope en Martin/Lewis). Die films vind ik veel vlotter dan dit sort comedies.

Deze zin bewijst hoe een recensie moet zijn. Je kunt een film tot op het bot afkraken, maar laat liefhebbers ervan in hun waarde. Onderhond +1.

Hildy Johnson, een van de beste verslaggeefsters van een nieuwsblad wil haar job opgeven en de journalistiek verlaten. Walter Burns, haar ex-man, een manipulerende en ongeduldige persoon, die het nieuwsagenstschap leidt houdt nog steeds van haar maar krijgt te horen dat ze trouwplannen heeft met Bruce Baldwin, een sullige verzekeringsagent. Walter vraagt haar of ze de ter dood veroordeelde moordenaar van een politieman wil interviewen en er een verslag van maken want hij heeft niemand anders.

Dialogen worden in deze film in een recordtempo afgehaspeld wat het soms moeilijk maakt om ze perfect te volgen. Het eindeloze gekibbel begon mij op de duur te vervelen. Zelfs Cary Grant, van wie ik zoveel goede vertolkingen in andere films heb gezien, kon het niet redden. Veel onsympathieke karakters en sommige grappen waren voor mij niet geslaagd. Het enige pluspunt is dat de kineast op cynische wijze het journalistenwereldje in zijn hemd zet. Deze luidruchtige screwball-komedie was niet echt mijn ding, de vele positieve reacties hier ten spijt. Sorry.

“I wouldn't cover the burning of Rome for you if they were just lighting it up!”

Je hebt bijna geen tijd om adem te halen in deze razendsnelle komedie vol met knetterende dialogen en acteurs die duidelijk plezier hebben. Vooral Grant en Russell zijn geweldig op dreef, maar eigenlijk geeft iedere acteur hier alles. His Girl Friday zou je oneerbiedig een romcom kunnen noemen, maar dan wel van het venijnige en scherpe soort. Geen zoetsappig gedoe, maar een Grant en Russell die elkaar het leven zuur maken maar ook niet zonder elkaar kunnen. Met een perfect einde, waarbij de kijker wat beduusd en naar adem happend achter wordt gelaten.

Die Walter Burns was manipulatief en dat moeten we grappig vinden. Tsja, ik had hogere verwachtingen voor deze film. Hij is wel heel snel qua tempo en er zitten wel grappige momenten in maar hij wordt vaak aangehaald als één van de beste films allertijden en dat zie ik er verder niet in.

Het is een satire op sensatiejournalistiek of yellow journalism, met reporters van concurrerende kranten die elkaar de loef af willen steken en alles over hebben voor een primeur. Een ontsnapte gevangene is belangrijker dan de beginnende oorlog ("Take Hitler and stick him to the funny page!") Het tempo is jachtig, de spreeksnelheid zeer hoog. Soms tateren ze door elkaar heen of zijn er twee simultane telefoongesprekken. Dit was technisch moeilijk, want ze konden maar één microfoon tegelijk opnemen.

Het is een herwerking van het toneelstuk The Front Page van Ben Hecht, die zelf als verslaggever werkte in Chicago. Er is eenheid van tijd, plaats en handeling. Alles speelt zich af binnen een beperkte, hectische werkruimte, ingeleid door een lang tracking shot. Het is een race tegen de klok. Ze hebben één dag om de executie te verhinderen van iemand die een politieman neerschoot zonder te beseffen wat hij deed.

Het grootste verschil met het toneelstuk is dat ze van Hildy een vrouw gemaakt hebben. Zij zit in een driehoeksverhouding en moet kiezen tussen een rustig gezinsleven en een hectische carrière. Burns zegt tegen haar: "You're a newspaper man!" Rosalind Russell huurde iemand in om haar personage wat extra kwinkslagen te geven. Regisseur Howard Hawks moedigde eigen initiatief en improvisatie aan. Er zitten gewaagde politieke grapjes in. Momenten van zelfreferentie zijn er wanneer de echte acteursnamen Ralph Bellamy en Archie Leach genoemd worden. De nieuwe titel is afgeleid van van Man Friday, de helper van Robinson Crusoe.

Cary Grant speelt vaak de goed geklede vrijgezel die rad van tong is en plannetjes bekokstooft, maar uiteindelijk het hart op de goede plaats heeft. Van de vele screwballkomedies waarin hij geacteerd heeft, is dit misschien wel z'n beste.

Waanzinnige film. Vooral het laatste halfuur is één van de meest chaotische stukjes cinema die ik ooit heb gezien. Een onophoudelijke woorddiarree waarin alle losse verhaallijnen aan elkaar worden gepraat. Als je twee seconden de aandacht laat verslappen ben je hopeloos verloren. Ik moest hierdoor vaak een paar minuten terugspoelen om terug in het ritme te komen. Zoals het een echte screwball comedy betaamt omvat de film een man en een vrouw in een onmogelijke relatie. Ze spelen van begin tot even voor het eind 'hard to get' en voeren doorlopend een verbaal gepingpong waar je hoofd van gaat tollen. Deze snelle dialogen in combinatie met enkele bizarre B-plotjes weten af en toe te amuseren, maar vaak hebben ze het tegenovergestelde effect. De karikaturale weergave van de gehaaide nieuwsreporters wordt al gauw vervelend en op de eentonige setting ben je ook snel uitgekeken. Enkele grapjes brachten een glimlach teweeg, maar in vergelijking met Bringing Up Baby is deze farce een pak minder entertainend.

Een aardige film met goede dialogen, maar dus ook met heel veel dialogen.....

Chaotische en nogal vermoeiende film om naar te kijken.

Cary Grant en Rosalind Russell zijn natuurlijk top,

Rosalind Russel vond tijdens het begin van de verfilming, dat ze te weinig tekst en goede dialogen had in tegenstelling tot Cary Grant en nam een schrijver mee naar de set, die veel dialoog toevoegde aan haar rol als Hildy.

Regisseur Hawks en tegenspeler Grant hadden geen bezwaar tegen de extra tekst en dus bleef de schrijver aan tot aan het eind van de film.

Overigens was het nog moeilijk geweest om een bekende actrice te vinden voor de rol van Hildy.

Carole Lombard was eerste keus,maar ze vroeg te veel geld en viel af.

Tweede keus Irene Dunne vond de rol te klein en weigerde de rol en 3e keus Jean Arthur weigerde de rol ook, wat leidde tot een tijdelijke schorsing van de actrice bij de filmstudio "Columbia".

Katharine Hepburn, Claudette Colbert, Margaret Sullavan en Ginger Rogers weigerden de rol ook.

Halverwege de film kreeg ik ineens het idee dat ik dit al eens eerder had gezien en achteraf bleek ik het bij het juiste eind te hebben , deze film is later nog eens geremaked met de titel : the front page van Billy wilder .

Als ik ze naast elkaar moet leggen vind ik de Wilder versie toch beter , in deze versie oogt het allemaal veel

snel , ook de dialogen gaam met zo'n sneltreinvaart dat je er een beetje moe van word .

In de wilder versie voelde dat allemaal wat natuurlijker aan .

Het ultieme voorbeeld van de les dat ultrakorte shots niet per se nodig zijn om snelheid in een film te krijgen: hyperactieve dialogen, goedgebekte personages en een strak plot volstaan. De meest opvallende scène zónder die elementen komt daardoor des te harder aan: de vier pokerende reporters met eelt op de ziel die plotseling tot introspectie worden gedwongen nadat Hildy de over haar toeren geraakte Mollie uit de perskamer mee naar buiten heeft getroond. Perfecte zwartgallige komedie, en is er eigenlijk iemand die de muziek heeft gemist?

Dit 'klassiekertje' tegengekomen bij de kringloop en in de hoop op iets bijzonders meegenomen, want je weet natuurlijk nooit. De titel zei me niets, slechts de naam van Cary Grant was een trigger in die zin, dus maar gewoon proberen en tot mijn verrassing scoorde deze film behoorlijk op MovieMeter en waarom dat zo is werd al snel duidelijk.

Toch wekt de synopsis rond het interview met een ter dood veroordeelde vooral de verbazing, want dit lijkt me niet echt materiaal voor een comedy maar ook daar komt snel een antwoord op aangezien de ter dood veroordeelde als rode draad door het geheel loopt maar het toch vooral de aankleding met de andere karakters en dialogen is die de aandacht trekken. En vanaf het eerste moment tussen Walter en Hildy is het duidelijk dan de film niet aan treuzelen doet of een lange intro want in de beginfase tussen de twee levert de film meteen waarom hij bekend staat, namelijk chemie, goed acteerwerk en sterke dialogen die bol staan van de humor en scherpzinnigheid.

Kostelijk is de ontmoeting met de nieuwbakken echtgenoot waar geen mogelijkheid onbenut gelaten wordt om deze voor schut te zetten, zijn er de nodige sneren naar het werk en de koppen in de krant en springt vooral de scène in de perskamer er uit met Walter, Hildy en Bruce en daarmee ook weer zo'n scène op het scherpst van de snede, met snelheid en alles precies in de maat in een behoorlijk lange scène. Maar het draait natuurlijk om het beeld van puppetmaster Walter die op alle mogelijke manier Hildy in de buurt probeert te houden en een vertrek van het stel saboteert en dit op gehaaide wijze voor elkaar krijgt. Toch heeft de film ook een sombere en zelfkritische kant, sombere rond Earl en een zelfkritische venijnige kant wanneer Mollie Malloy verhaal komt halen over haar naam in de krant in verband met onwaarheden, iets dat de pers muskieten niets uitlijkt te maken.

En zo blijkt His Girl Friday voor zijn leeftijd een uitermate gevatte en vlotte film die geen moment oud aanvoelt als de 83 jaar. Maar om nu te zeggen dat de film boven gemiddeld of buiten categorie is, nee dat nu ook weer net niet. Prettige zit voor een keer dat wel met een stevige voldoende wat mij betreft.

Meer een zuivere praatfilm dan dat ik vooraf in gedachten had. Niet dat dit me vooraf afschrikt, maar hier had ik een nogal hoogdravend babbelziek gevoel bij. Enerverend bij momenten hoe losgeslagen en manipulatief Cary Grant tekeer ging. Iemand die duidelijk steeds zijn zin wil krijgen.

Los daarvan is het acteerwerk en de dialogen best wel goed te noemen. Kwalitatief zeker in orde alleen was ik niet geheel overtuigd van het plot. Dat gekissebis tussen Grant en toch wel zijn ex bezorgde me hoofdpijn. Ik vond het bij momenten iets te eentonig.

In de jaren 20 van de vorige eeuw maakte regisseur Howard Hawks vooral naam met actie- en gangsterfilms. Na zijn overgang van MGM naar Colombia Pictures legde hij zich meer toe op de screwball-komedie. This Girl Friday baseert zich op een toneelstuk en houdt zich bezig met de waarde van fatsoen en moraal in een wereld waarin vooral het eigen imago en de eigen roem belangrijk zijn. De wereld van de journalistiek.

De wereld van de journalistiek is een snelle wereld. De personages gedragen zich hyperactief. Het is soms net alsof ze onder stroom staan. Het gedrag past in de wereld die steeds loert op het nieuwste nieuws en het meest actuele verhaal. In een snelle wereld zijn de dialogen snel en zijn de personages voortduren in beweging. Ze kennen geen rust. Motorisch en dialogisch niet. Het is soms lastig om als kijker een dialoog te volgen. De gesprekken springen voortdurend van het ene onderwerp naar het andere.

Ook in de settings is de jachtige onrust terug te zien. Neem bijvoorbeeld de persruimte in de gevangenis waar het nieuwssubject van die dag zal worden terechtgesteld. Het is een ruimte vol telefoons en schrijfmachines. Een ruimte die is doordrenkt van tabaksrook. Een ruimte waar de leden van de pers nerveus in- en uitlopen. Een dynamische plek die tegelijkertijd laat zien hoe ingekapseld het journaille werkt. Echte bekommering om de subjecten die in het nieuws staan is niet aanwezig. Op de zoektocht naar het nieuws worden alle vormen van fatsoen en waarachtig mededogen (zo die al aanwezig zijn) overboord gegooid.

In deze film is de nieuwsbron van alle commotie de terdoodveroordeelde Earl Williams. Hij is voor de reporters het middel om sensationele krantenkoppen te produceren. Het verhaal draait voornamelijk om protagonist Hildy die haar loopbaan als journalist vaarwel heeft gezegd en op het punt staat te trouwen met een saaie verzekeringsagent. Vanwege haar verloving en haar evolutie naar een fatsoenlijk burgerlijk bestaan waant zij zich verheven boven haar voormalige collega’s. Ondanks haar verhevenheid lukt het haar niet zich te onttrekken aan de zuigkracht van het sensationele verhaal, laat zich verleiden tot een laatste journalistieke klus en keert weder naar het niveau van de aasgier. Als aasgier onderneemt zij acties die moreel gesproken op zijn minst als dubieus betiteld mogen worden. Acties die door haar saaie verloofde met afkeuring worden waargenomen en door haar gehaaide voormalige chef en ex-man worden toegejuicht.

Middels het personage Hildy laat de film de precaire balans zien tussen moraal, fatsoen en ambitie. De film toont een jachtige wereld waarin alles op een obsessieve manier aan het eigen imago is verbonden. Dat geldt voor de journalisten. Dat geldt voor de subjecten die in het nieuws staan. Die kunnen immers hun goede naam verliezen, carrièrekansen krijgen en verspelen of in het geval van Earl Williams mogelijk de strop ontlopen. De macht van de schrijvende pers reikt ver.

This Girl Friday is een vermakelijke komedie die de rol van de media als nieuwsbron en meningvormende macht thematiseert en zich daartoe stort in de hectiek van de journalistieke wereld. Hawks schetst een wereld waarin fatsoen en moreel besef het meestal afleggen tegen bedenkelijk- en gewetenloos gedrag. Het ego wint meestal. This Girl Friday is een interessante film die bij vlagen ook nog grappig is. Met prima hoofdrollen voor Cary Grant en Rosalind Russell die elkaar verbaal goed partij geven.

Als ze ooit de term een ‘spervuur van dialogen’ ergens voor bedacht hebben, is het waarschijnlijk wel voor deze film. Grant en Russell zijn in sbsolute bloedvorn en het is ook vaardig geregiseerd door Hawks.

Vermakelijk 3,5

Gezien in 4k, maar de meerwaarde van goed beeld is hier natuurlijk enigszins beperkt. Wel weer top restauratie van Sony.