His Girl Friday (1940)

Het is onzettend knap acteerwerk die in lange takes zijn opgenomen. Let vooral op als hoofdredacteur 'Gary Grant' in de kamer met de verdachte in het bureaula met zijn redactie belt en Rosalind Russell aan het typen is: er gebeurd van alles maar ze blijven allemaal in hun rol. Formidabele scëne! Er zit een geweldig ritme in...met geweldige humor: "Take Hitler and stick him on the funny page" (hierboven uit het hoofd geciteerd... ) En de cinematografie is zeer effectief. Waar tussen langere takes, korte flitsen zitten. Geweldige film!

Hilarische, oertypische jaren '40 voorstelling van een krantenimperium waar gehaaide persmuskieten enkel denken aan 'headlines' en 'the big scoop'. De scherpzinnige woordenwaterval bereikt een hoogtepunt wanneer Grant en Russel simultaan de ene na de andere persoon afsnauwen. De film heeft wel enkele mindere personages en ook het einde voelt nogal afgehaspeld aan, maar niettemin een erg fijne screwball comedy (genre dat Hawks duidelijk beter ligt).

twijfel een beetje, maar 3* zou te onmin zijn voor deze film dus vandaar 3.5*. Film schiet onmiddellijk op gang, en laat de kijker geen seconde met rust. En dat bedoel ik zowel positief als negatief. Van het ene gesprek in het andere, geen woordenwaterval is teveel voor deze film. Als je ook nog eens geen ondertitels hebt bij deze film moet je verdomd goed je best doen om te kunnen volgen. Een wonder ook dat de film 'maar' 92 minuten duurt, want het gaat zoals eerder gezegd razend snel.

Maar dat er goed gespeeld wordt staat buiten kijf. Ook probeer je een beetje te voorspellen hoe het gaat aflopen, en hoewel het uiteindelijke einde een beetje 'onverwacht' is, kan deze me toch voldoende bekoren.

3.5*

Bij vlagen zit het tegen slapstick aan, en het einde is vrij voorspelbaar en afgeraffeld, maar toch zo veel komische situaties, goed geschreven + uitgevoerde dialogen en vooral een ongelofelijk hoog tempo dat deze film voor mij van begin tot eind boeiend is. Dikke 3,5*

Een van de mooiste romantische komedies die gemaakt zijn, met een script dat knap in elkaar steekt, ineen ongelooflijk snel tempo uitgevoerd (je krijgt als kijker nauwelijks tijd om te ademen). Oorspronkelijk was het script geschreven voor twee mannelijke hoofdrolspelers. De vlugge, uiterst geestige dialogen zijn soms bijna niet te volgen omdat de dialogen elkaar overlappen (de regissseur laat zijn personages tegelijk praten). Gary Grant is, zoals bijna altijd, flamboyant; tussen hem en Rosalind Russell is sprake van chemie.

Dolle pret met deze romantische klucht, die in razende vaart aan je voorbij trekt. Cary Grant en Rosalind Russell zijn in topvorm. Let ook op de twee hilarische scènes met Billy Gilbert als koerier van de gouverneur.

Het toneelstuk van alleskunner Ben Hecht is een aantal malen verfilmd, maar deze uitvoering onder regie van Howard Hawks is verreweg de beste.

Heb je ze allemaal gezien dan? Ik vind de originele versie The Front Page (1931) zeker net zo goed namelijk!

"Allemaal", dat durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar de eerste verfilming uit 1931 heb ik lang geleden ook gezien. Wat ik mij daarvan herinner is dat het inderdaad ook een goede film is, maar het te lang geleden om te kunnen oordelen of die net goed is als deze versie uit 1940. Ik vind ze allebei wel een stuk beter dan de latere versie met Jack Lemmon en Walter Matthau.

Een heerlijke komedie, Grant en Russell vormen een prima koppel. Goed acteerwerk. Een hoog tempo qua dialogen en plotontwikkelingen, knap gedaan. Grant steelt de show, hij zet een boeiend en zeer vermakelijk personage neer. De anderhalf uur vliegen voorbij, mede door het hoge tempo. Een prima film dus.

Gefilmd toneel met daarbij veel gepraat wat Cary Grant en Rosalind Russell absoluut in de picture brengt.

Denk niet dat veel anderen dergelijke glansrol zouden hebben aangekund.

Ja, de dialogen zijn knap. Ja, er zitten fantastische one-liners in. En ja, Grant is ontzettend op dreef.

Maar... Net als bij Bringing Up Baby zijn de spervuurdialogen niet mijn ding. Sterker nog, ik word er tijdens sommige scènes zowat knetter van. De screwballs van Capra en Sturges zijn meer aan mij besteed dan die van Hawks, zo lijkt het. Jammer, maar het is (voorlopig) niet anders.

Ik kom daardoor niet hoger dan 3*

Vond daarna wel ook dit filmpje, bejaarde Cary Grant en James Stewart. Toch wel emotionerend.

Ik sluit me wat betreft deze film aan bij John Milton. Goed acteerwerk, vlijmscherpe dialogen, prima script, hoog tempo, daar light het allemaal niet aan, maar het is mij veel te druk en ik word bijkans niet goed van al die gesprekken waar iedereen continu probeert om de ander af te troeven en punten te scoren. Absoluut niet slecht, maar ik heb mijn films toch liever met wat meer rustpunten of contemplatie.

Prachtig filmpje van James Stewart (en Cary Grant) trouwens!

De film komt nogal traag op gang en voelt wat geforceerd aan. Maar al snel worden de dialogen pittig en zeker als de journalisten in gang schieten, wordt het echt goed. Cary Grant is geknipt voor dit genre, wat hij al meer bewezen heeft. Met een goeie tegenspeelster en een hoop leuke randfiguren is het plaatje compleet. Voor mij blijft dit nog altijd het bewijs dat je voor komedie ofwel qua mimiek heel sterk moet zijn, ofwel een deftig script. En dat is hier goed gebleken.

Hanks zorgt voor een snelle film. Voor het eerst zouden dialogen elkaar overlappen. Wat nu evident is, was toen nog vrij nieuw. Acteurs lieten de anderen uitspreken voor ze zelf iets zegden. De nieuwe manier geeft meer snelheid in de film en een bepaalde spanning (met humor) die het verhaal zeker goed doet. Films mogen gerust rustpunten hebben, maar deze film had dat zeker niet nodig.

*gaap*

Eigenlijk heeft deze film maar één ding: snelle dialogen. Als dat je ding is dan kan deze film best hoge ogen gooien, als die dialogen echter minder goed vallen dan merk je eigenlijk al snel op dat er verder niet zo heel veel te beleven valt.

Het tempo in de film zelf ligt dan ook absoluut niet hoog, integendeel. Scenes duren tergend lang, er zit alleen héél veel tekst in die érg snel opgedragen wordt. Zoals wel vaker vond ik de dialoog allesbehalve geinig, spitsvondig, scherp en whatnot. Grant is een type Stewart en dus absoluut niet mijn soort acteur en Russell weet ook nooit echt te overtuigen.

Plot en cinematografie kan je gewoon naast je neerleggen en de "subtiele" (seriously ) kritiek op het perswereldje wordt je keihard in je gezicht geworpen. Maakt de film alleen maar irritanter. Mnee, ik heb mij al eerder geërgerd aan dit soort screwball comedies en deze is niet anders. Ik vind ze niet per definitie rampzalig, maar dan verwacht ik lossere acteurs bij dit soort dialogen. Met een hoop stijve harken die pogen spitsvondig te zijn tegen 200 woorden per minuut kan ik niet veel.

0.5*

deze vond ik dan ook weer niet zo geweldig, maar toch kijk ik nog steeds reikhalzend uit naar een hoge waardering van jouw kant voor een Amerikaanse film van ongeveer deze leeftijd. Zijn die er wel?

Als je de 3* bij King Kong meeneemt misschien?

Wat ik wel kan zeggen is dat ik de zang/komiek duos uit die tijd doorgaans veel beter kan verteren (Crosby/Hope en Martin/Lewis). Die films vind ik veel vlotter dan dit sort comedies.

Deze zin bewijst hoe een recensie moet zijn. Je kunt een film tot op het bot afkraken, maar laat liefhebbers ervan in hun waarde. Onderhond +1.

Hildy Johnson, een van de beste verslaggeefsters van een nieuwsblad wil haar job opgeven en de journalistiek verlaten. Walter Burns, haar ex-man, een manipulerende en ongeduldige persoon, die het nieuwsagenstschap leidt houdt nog steeds van haar maar krijgt te horen dat ze trouwplannen heeft met Bruce Baldwin, een sullige verzekeringsagent. Walter vraagt haar of ze de ter dood veroordeelde moordenaar van een politieman wil interviewen en er een verslag van maken want hij heeft niemand anders.

Dialogen worden in deze film in een recordtempo afgehaspeld wat het soms moeilijk maakt om ze perfect te volgen. Het eindeloze gekibbel begon mij op de duur te vervelen. Zelfs Cary Grant, van wie ik zoveel goede vertolkingen in andere films heb gezien, kon het niet redden. Veel onsympathieke karakters en sommige grappen waren voor mij niet geslaagd. Het enige pluspunt is dat de kineast op cynische wijze het journalistenwereldje in zijn hemd zet. Deze luidruchtige screwball-komedie was niet echt mijn ding, de vele positieve reacties hier ten spijt. Sorry.

“I wouldn't cover the burning of Rome for you if they were just lighting it up!”

Je hebt bijna geen tijd om adem te halen in deze razendsnelle komedie vol met knetterende dialogen en acteurs die duidelijk plezier hebben. Vooral Grant en Russell zijn geweldig op dreef, maar eigenlijk geeft iedere acteur hier alles. His Girl Friday zou je oneerbiedig een romcom kunnen noemen, maar dan wel van het venijnige en scherpe soort. Geen zoetsappig gedoe, maar een Grant en Russell die elkaar het leven zuur maken maar ook niet zonder elkaar kunnen. Met een perfect einde, waarbij de kijker wat beduusd en naar adem happend achter wordt gelaten.

Die Walter Burns was manipulatief en dat moeten we grappig vinden. Tsja, ik had hogere verwachtingen voor deze film. Hij is wel heel snel qua tempo en er zitten wel grappige momenten in maar hij wordt vaak aangehaald als één van de beste films allertijden en dat zie ik er verder niet in.

Het is een satire op sensatiejournalistiek of yellow journalism, met reporters van concurrerende kranten die elkaar de loef af willen steken en alles over hebben voor een primeur. Een ontsnapte gevangene is belangrijker dan de beginnende oorlog ("Take Hitler and stick him to the funny page!") Het tempo is jachtig, de spreeksnelheid zeer hoog. Soms tateren ze door elkaar heen of zijn er twee simultane telefoongesprekken. Dit was technisch moeilijk, want ze konden maar één microfoon tegelijk opnemen.

Het is een herwerking van het toneelstuk The Front Page van Ben Hecht, die zelf als verslaggever werkte in Chicago. Er is eenheid van tijd, plaats en handeling. Alles speelt zich af binnen een beperkte, hectische werkruimte, ingeleid door een lang tracking shot. Het is een race tegen de klok. Ze hebben één dag om de executie te verhinderen van iemand die een politieman neerschoot zonder te beseffen wat hij deed.

Het grootste verschil met het toneelstuk is dat ze van Hildy een vrouw gemaakt hebben. Zij zit in een driehoeksverhouding en moet kiezen tussen een rustig gezinsleven en een hectische carrière. Burns zegt tegen haar: "You're a newspaper man!" Rosalind Russell huurde iemand in om haar personage wat extra kwinkslagen te geven. Regisseur Howard Hawks moedigde eigen initiatief en improvisatie aan. Er zitten gewaagde politieke grapjes in. Momenten van zelfreferentie zijn er wanneer de echte acteursnamen Ralph Bellamy en Archie Leach genoemd worden. De nieuwe titel is afgeleid van van Man Friday, de helper van Robinson Crusoe.

Cary Grant speelt vaak de goed geklede vrijgezel die rad van tong is en plannetjes bekokstooft, maar uiteindelijk het hart op de goede plaats heeft. Van de vele screwballkomedies waarin hij geacteerd heeft, is dit misschien wel z'n beste.

Waanzinnige film. Vooral het laatste halfuur is één van de meest chaotische stukjes cinema die ik ooit heb gezien. Een onophoudelijke woorddiarree waarin alle losse verhaallijnen aan elkaar worden gepraat. Als je twee seconden de aandacht laat verslappen ben je hopeloos verloren. Ik moest hierdoor vaak een paar minuten terugspoelen om terug in het ritme te komen. Zoals het een echte screwball comedy betaamt omvat de film een man en een vrouw in een onmogelijke relatie. Ze spelen van begin tot even voor het eind 'hard to get' en voeren doorlopend een verbaal gepingpong waar je hoofd van gaat tollen. Deze snelle dialogen in combinatie met enkele bizarre B-plotjes weten af en toe te amuseren, maar vaak hebben ze het tegenovergestelde effect. De karikaturale weergave van de gehaaide nieuwsreporters wordt al gauw vervelend en op de eentonige setting ben je ook snel uitgekeken. Enkele grapjes brachten een glimlach teweeg, maar in vergelijking met Bringing Up Baby is deze farce een pak minder entertainend.

Een aardige film met goede dialogen, maar dus ook met heel veel dialogen.....

Chaotische en nogal vermoeiende film om naar te kijken.

Cary Grant en Rosalind Russell zijn natuurlijk top,

Rosalind Russel vond tijdens het begin van de verfilming, dat ze te weinig tekst en goede dialogen had in tegenstelling tot Cary Grant en nam een schrijver mee naar de set, die veel dialoog toevoegde aan haar rol als Hildy.

Regisseur Hawks en tegenspeler Grant hadden geen bezwaar tegen de extra tekst en dus bleef de schrijver aan tot aan het eind van de film.

Overigens was het nog moeilijk geweest om een bekende actrice te vinden voor de rol van Hildy.

Carole Lombard was eerste keus,maar ze vroeg te veel geld en viel af.

Tweede keus Irene Dunne vond de rol te klein en weigerde de rol en 3e keus Jean Arthur weigerde de rol ook, wat leidde tot een tijdelijke schorsing van de actrice bij de filmstudio "Columbia".

Katharine Hepburn, Claudette Colbert, Margaret Sullavan en Ginger Rogers weigerden de rol ook.

Halverwege de film kreeg ik ineens het idee dat ik dit al eens eerder had gezien en achteraf bleek ik het bij het juiste eind te hebben , deze film is later nog eens geremaked met de titel : the front page van Billy wilder .

Als ik ze naast elkaar moet leggen vind ik de Wilder versie toch beter , in deze versie oogt het allemaal veel

snel , ook de dialogen gaam met zo'n sneltreinvaart dat je er een beetje moe van word .

In de wilder versie voelde dat allemaal wat natuurlijker aan .

Het ultieme voorbeeld van de les dat ultrakorte shots niet per se nodig zijn om snelheid in een film te krijgen: hyperactieve dialogen, goedgebekte personages en een strak plot volstaan. De meest opvallende scène zónder die elementen komt daardoor des te harder aan: de vier pokerende reporters met eelt op de ziel die plotseling tot introspectie worden gedwongen nadat Hildy de over haar toeren geraakte Mollie uit de perskamer mee naar buiten heeft getroond. Perfecte zwartgallige komedie, en is er eigenlijk iemand die de muziek heeft gemist?