Een film die qua concept wel wat gelijkenissen vertoont met onder meer
Big (1988), maar gelukkig wel een eigentijdse smoel heeft gekregen. Ik had het eerlijk gezegd niet meteen verwacht, maar ik heb me hier prima mee vermaakt.
De humor is wel van een ietwat wisselvallig niveau; van heel flauw (
zo'n overdreven Star Wars gevecht tussen Mike en Ned is daar een goed voorbeeld van) tot oprecht grappig. Met name de momenten waarop Mike weer naar school gaat en wanneer hij in aanraking komt met Scarlet werken dikwijls op de lachspieren. Ook mag gezegd worden dat ik de indruk kreeg dat Zac Efron zo goed en zo kwaad als het ging daadwerkelijk probeerde een jongere versie van Matthew Perry neer te zetten. Wellicht wat minder goed zichtbaar voor mensen die niet bekend zijn met Friends, maar ik dacht in zijn mimiek wel enkele zaken te herkennen. De cast doet het overigens sowieso erg leuk. Ik ben niet zo bekend met Efron, maar hij komt enthousiast over hier. Thomas Lennon is, ondanks dat hij soms betrokken is bij die eerder genoemde flauwe momenten, een leuke sidekick. Het grootste probleem van de film is echter dat het ongeloofwaardig is dat
Mike maar niet door zijn ex-vrouw en kinderen herkend wordt. Zelfs voor een film die deels fantasy is gaat die vlieger eigenlijk niet op. Het einde vond ik bovendien te afgeraffeld.
Waarom krijgen we niet meer te zien hoe Mike herenigd wordt met zijn kinderen?
Een leuk tussendoortje waar je vooral niet te veel bij moet nadenken.
3*