Ariel (1988)

Neem de Komedie in de genrebeschrijving maar heel ruim, want de humor is van de meest inktzwarte soort. Een man die bijna niets heeft, door omstandigheden dat kleine beetje ook nog kwijt raakt en steeds dieper in de problemen verzeilt. De humor ligt namelijk zowat altijd verscholen, maar ik heb toch wel een paar keer moeten lachen om vervelende kutsituaties waar hij zich iedere keer weer in weet te wringen.

Verder een klein, aangenaam maar verder niet zo'n bijzonder filmpje. Mijn interesse voor Kaurismäki, een naam die ik onderhand toch wel veelvoudig ben tegengekomen, is in ieder geval gewekt.

Heerlijke film van Kaurismäki weer, met alle voor deze Fin klassieke en typische elementen, zoals de Cadillac, de nostalgische '50 rock'n'roll, de Finse Schlagermuziek, de gortdroge humor en de enorme ellende. Aki is als een van de weinigen in staat een zelfmoord humoristisch te laten zijn. Tevens zal de ellende van de personen nooit als zielig overkomen. De prachtige, zeer minimale fotografie en de intens zwarte humor als handtekening maakt ook weer van deze Kaurismäki een waar genot.

Fantastische Film van Aki Kaurismäki. Met de nodige humor gebracht, veel van deze film zag ik ook weer terug in Man without past.

Ik blijf staan op 4.5*

Komedie is het inderdaad niet, je moet het er maar in zien. Het is wel kurkdroog en gewoon grappig om al die nare situaties te zien. Verder vond ik het niet erg bijzonder, iets te sober gefilmd. Aardig, maar eigenlijk niet meer dan dat.

Aki Kaurismäki is een regisseur die, meestal, ellende als basis gebruikt voor zijn films. Dat daardoor de situaties, waarin de personages zich bevinden, "grappig" worden maakt zijn films des te leuker om te zien.

In Ariel gaat het over Taisto, die eerst zijn baan verliest om daarna in de ene na de andere rotsituatie te komen. Het enige lichtpuntje is de ontmoeting met Irmeli, een vrouw die meerdere baantjes heeft om het hoofd boven water te houden.

Kaurismäki's voorliefde voor Amerika zie je terug in de auto waarin Taisto rondrijdt en de muziek die gebruikt wordt.

Dat het acteerwerk nogal onderkoelt is, maakt het een typische Kaurismäki film.

Voor de liefhebbers van komedies is deze film niet echt aan te raden, maar hou je van de films van Jim Jarmusch en Wim Wenders, dan zou ik deze zeker een kans geven!

4*

Ik vind het er allemaal veel te dik opgelegd, helemaal niet gitzwart, maar meer flauw. Het verhaal zou je zwart kunnen noemen, maar het raakt je nergens als zwart. Het is echt een film die "leuk" wil zijn en dat soms ook wel is. Maar te onecht om van een zwarte komedie te spreken. Bij een zwarte komedie zit de humor niet aan de oppervlakte en dat is hier duidelijk wel het geval.

Werd weer eens tijd voor een Aki film. Ook in deze film is zijn stijl weer van kilometers afstand te herkennen. Kon regelmatig een lach niet onderdrukken. Wederom een prima film van onze Finse vriend.

Hele mooie droge film, zoals eigenlijk alles wat ik van Kaurismäki ken. De man heeft een eigen wereldje dat bestaat uit een combinatie tussen twee schijnbare tegenstellingen (die juist heel goed blijken samen te gaan) : sociaal-realistische thema's met hypergestileerd hoekig film-en acteerwerk. Deze film herbruikt (net als zijn vroege kortfilms) allerlei filmcliché's uit oude film-noirs, wat ook wel eigenaardig is in de Finse omgeving. Ik geniet er altijd erg van in ieder geval.

Voor de fans: ook eens kijken naar Hal Hartley. Gelijkaardige stijl en ook bijzonder goed.

Net als The Match Factory Girl, is ook Ariel een zwart-komisch verhaal over iemand uit de Finse arbeidersklasse. Kaurismäki gebruikt hier wederom zijn minimalistische stijl, dat in combinatie met zijn typische zwarte humor vrij goed werkt.

Hoofdrolspeler Taisto heeft een vervelend leven, doordat hij van de ene ellende in de andere ellende terecht komt. Turo Pajala speelt een degelijke hoofdrol, met wie ik op een gegeven moment toch wel wat enig medeleven kreeg. De show wordt echter gestolen door Matti Pellonpää, die met zijn geweldige karakteristieke kop, zijn celgenoot speelt. Zijn laatste actie in Ariel, is ook het leukste moment van de film, en echt een geweldig droogkomische scene.

De rest van de film heb ik toch ook vaak met een glimlach zitten kijken. Het is een typisch Amerikaans verhaal, weet Kaurismäki de clichés te omzeilen, door ze op zijn eigen manier aan te pakken. Het levert in ieder geval een vermakelijke film op, zoals eigenlijk alleen Kaurismäki ze kan maken. Ariel is misschien niet zijn beste werk, maar wel eentje, die typisch is voor zijn gehele oeuvre.

3,5*

Ik kan hier zo'n beetje hetzelfde neerpennen als bij de andere 8 Kaurismaki's die ik zag. Alle ingrediënten zijn weer aanwezig, het is wel een van zijn betere, al ontloopt het elkaar allemaal niet veel. Heb me weer prima vermaakt, op nummer 3 in mijn Kaurismaki top 9. In één zin; van hetzelfde laken een pak, wat zowel een plus- als minpunt is.

Wederom een prima Aki Kaurismaki film. Heel herkenbaar met subtiele humor. Deze keer loopt de film wat beter af als gebruikelijk. Al blijft Aki toch wel een vertekend beeld van Finland geven. Als je Finland alleen maar van zijn films kent, ga je toch serieus denken dat het daar niets als ellende is.

Voordat het verhaal goed en wel begonnen is zijn we getuige van een zelfmoord die uitgevoerd wordt alsof de man het dagelijks doet. De reactie van de hoofdpersoon is op zijn zachtst gezegd onderkoeld. Het zet meteen de toon voor wat volgt. Het is één berg ellende, maar de personages zijn kennelijk zo gehard dat ze het allemaal maar ondergaan zonder zich al te druk te maken. Zelfs belangrijke keuzes die ze maken doen ze alsof ze niet verwachten dat er iets van komt, maar wat moeten ze anders. Het meest grappig vond ik nog wel de manier waarop die vrouw haar baan opzegt om met de hoofdfiguur te kunnen daten. De beslissing wordt zo abrupt en terloops genomen dat het waarschijnlijk haarzelf zou verbazen, mits ze niet de fase van het verbaasd raken door het leven allang gepasseerd lijkt te zijn.

Deze onderkoelde benadering van de gebeurtenissen zijn natuurlijk typisch voor Kaurismaki, maar vinden hier voor mij tot nu toe zijn beste plek. Het is even grappig als ontroerend. Je zit de hele tijd naar een stel apathische losers te kijken, maar Kaurismaki blijkt juist verrassend veel genegenheid te voelen ten opzichte van deze types. Het is een verrassend warme film voor het onderwerp en dat is misschien nog wel de manier waarop hij zich het meest onderscheidt. Hij is een soort maatschappelijk betrokken Jim Jarmush.

Ook wel geinig dat de stijl en hele opzet van de film ongeveer net zo nonchalant is als de hoofdfiguren. Het duurt kort en gaat vrij vlotjes. Gewoon doorgaan wat er ook gebeurt is waarschijnlijk het motto van de mensen hier en Kaurismaki volgt dezelfde procedure. Niettemin filmt hij veel knappe beelden, niet eens zo zeer esthetisch, maar verhaaltechnisch en zelfs op komisch vlak. Hij weet enorm veel te vangen in een kort shot en bewijst zo een meester te zijn. En ondanks de haast heeft hij nog tijd voor shots zoals die waarin de held met zijn co-werkers in zijn auto rijdt, terwijl ze naar de radio luisteren. In principe overbodig, maar essentieel voor de humor en het gevoel van verbondenheid met alles wat er op beeld beweegt. De afstandelijkheid die Kaurismaki hier laat zien is duidelijk een act, want Ariel is een werk van grote affectie.

4*

Klein maar heerlijk filmpje van Aki Kaurismäki. Een dramatisch verhaal van een pechvogel die in de gevangenis belandt, doospekt met een aantal droog komische momenten (het schuifbaar dak van de auto vind ik één van de beste, vooral de manier waarop vriend Mikkonen ontdekt hoe het moet).

Flegmatieke acteerprestaties in de sfeer van de film.

Wederom een erg leuke droge tragikomedie van de meester.

Dikke 3,5

Wat een somberigheid zeg, gelukkig wordt het wel op zo'n droogkomische manier gebracht dat het nooit te zwaar wordt, een lach is nooit ver weg ook al is het allemaal inktzwart.

Prima film verder, maar heeft ook nergens heel veel om het lijf.

Op advies van zijn vader en net voordat hij zelfmoord pleegt, trekt Taisto de wijde wereld in, weg van de plek van somberheid en stilstand. Alleen is het gras aan de andere kant niet altijd groener. Matti Pellonpää eens niet in de hoofdrol, maar Turo Pajala die het overigens erg goed doet. Je zou verwachten dat hij met zijn brede borstkas tegen een stootje kan, maar ook dat valt wel tegen. Gelukkig wordt hij wat assertiever naarmate de film vordert.

Wel een erg leuk samenspel met zijn compagnon Mikkonen (Matti Pellonpää) en de scènes met de cabriolet zijn geweldig. In dat opzicht een beetje een roadmovie, maar er gebeurt wel meer. Het gaat wat richting het misdaadmilieu en ook de gevangenis komt eraan te pas.

En iets wat we minder gewend zijn van Karismäki is hier toch wel het duidelijke happy end, althans daar gaan we toch van uit als men met richting de Ariël vaart. Mikkonen daarentegen maakt het niet meer mee, heerlijke acteur toch ook die man!