Kauas Pilvet Karkaavat (1996)

I love it.heb een kaurismaaki-zwak.geweldige film.ik houd ervan ,die droogkomische finse introvertie...

helemaal niks mee mis !

helemaal eens met rickjans!

Is deze ergens te koop?

Het in prachtige kleuren gefotografeerde universum van Kaurismäki bevat dit keer dezelfde schrijnende humor als zijn vorige films, maar biedt ook de hoop van innerlijke kracht en onderlinge liefde.

Aki Kaurismäki: "Toen ik begon te schrijven aan het script had ik de emotionele verlossing van Frank Capra's IT'S A WONDERFUL LIFE aan de ene kant, Vittorio de Sica's FIETSENDIEVEN aan de andere kant en Finse realiteit in het midden." De film is opgedragen aan Matti Pellonpåå, Kaurismäki's alter ego en beste vriend die kort voor de opnamen overleed. Hij is nu te zien op een foto in de kast van Ilona en Lauri en heeft daarmee (ongemerkt) een belangrijke rol in deze film

Drifting Clouds is een film van ontroerende kneuterigheid. We zien twee kleine mensen, die nauwelijks praten, niet huilen en nooit winnen, maar ook niet opgeven. Mensen worden in de pastelwereld van Kaurismaki een tikje meelijwekkende maar uiterst sympathieke, vertederende wezens, die je oprecht het beste toewenst. Een ontzettend kaal plot, waarvan de kracht in de eenvoud schuilt en daarmee dat van Wan without a past overtreft, en melancholieke muziek doen de rest. Een van de mooiste momenten ontstaat wanneer de man het casino verlaat, die blik. Soms is het net teveel aangezet, verliezen de staccato dialogen aan geloofwaardigheid. Maar dat zijn wat mij betreft kleinigheden. Kaurismaki verheft in Drifting Clouds kneuterigheid tot kunst.

Drifting Clouds is het eerste deel in de trilogie en ik moet zeggen dat ik steeds meer gecharmeerd begin te raken van Kaurismäki.

Ook hier geldt weer heerlijk minimalistisch, ingetogen en naturel en altijd met die heerlijk droge humor dat in werkelijk alles aanwezig is. In de personages, in de situaties, in de decors, in de dialogen, in de stiltes, ... Aan de ene kant realistisch en subtiel, maar aan de andere kant tevens lekker aangedikt.

Een prachtige, aandoenlijke film.

Vind deze film toch minder dan andere Aki films die ik gezien heb.

Ik ben niet erg overtuigd vqn de genialiteit van deze film eerlijk gezegd - de sfeer is tamelijk uniek en erg bevreemdend, niet direct grappig (ik snap Kaurismaki's humor wel en vind hem normaal best hilarisch, alleen hier vond ik het gewoon net een brug te ver om nog grappig te zijn, of juist te gemakkelijk) en weinig geloofwaardig, maar op de een of andere manier wel indringend. Maar ook weer totaal niet, want de film raakt je geen moment, de afgestomptheid van de personages laat dat gewoon niet toe. Ergens is dat wel knap, en ik snap wel dat mensen dit geweldig vinden, maar ik vond er eigenlijk meestal gewoon niks aan.

Eerste kennismaking met Kaurismäki en geen beste,

Hij schept weliswaar een originele sfeer, maar het verhaal was gewoon te langdradig. De setting doet grauw aan, past ook wel bij de recessie. Maar veel scènes worden naar mijn mening onnodigi uitgespannen. De komedie kan ik hier op een enkeling na niet vinden. Allemaal wat te makkelijk.

De acteurs overtuigen allerminst. Ze horen ook niet blij te zijn, maar Kati Outinen zet de hele film hetzelfde gezicht op. Hierdoor pakt de film je op geen moment. En scheelde het mij geen moer of het nog goed zou komen. Ondanks de maar 90 minuten durende speelduur een erg lange zit. De film is dan ook op veel momenten erg saai.

2* Voor de sfeer die Kaurismäki schept. Maar ik ben allerminst gecharmeerd door dit.

Geweldige film! Ik heb wel eens eerder een stukje van een van Kaurismaki's films gezien, toen viel ik in slaap. Op het eerste gezicht lijkt het ook doodsaai, maar de fun zit 'm in de details. Er zitten zoveel leuke subtiele grapjes in, droogkomischer dat dit vind je ze niet. Je moet er van houden denk ik. Ik ben benieuwd naar zijn andere films.

Ik had nog nooit een Kaurismäki gezien, maar goede verhalen gehoord en gelezen en deze film leek mij wel leuk om mee te beginnen.

Het is wel een leuk filmpje moet ik zeggen. Apart sfeertje en aparte kleurtjes, wat gelijk een leuke eigen stijl oplevert. Het acteerwerk is ook opvallend. Er wordt niet zo heel veel gezegd. Het gaat over twee mensen, die een relatie met elkaar hebben en beiden in een zelfde soort van situatie belanden. Aan de ene kant dacht ik soms dat ze eens wat beter na moesten denken bij hun keuzes, maar aan de andere kant had ik wel veel respect voor hun doorzettingsvermogen.

Verder heeft Drifting Clouds een rustige soundtrack. Niet heel opvallend, maar zeker niet slecht. Uiteindelijk hoopte ik wel dat de twee nog werk zouden vinden en dat het in ieder geval goed zou aflopen. Dat gebeurde ook, en daar was ik wel blij mee, want dat vond ik heel goed passen bij deze film.

Deze eerste kennismaking met Kaurismäki beviel goed. Binnenkort nog maar eens wat van de beste man opzoeken.

3,5*

Dit is nog een echte Kaurismaki uit zijn goede tijd. Geweldige beelden en een geweldige sfeer.

Een en al ellende maar wel een vleugje droge Finse humor. Blijft een genot om naar te kijken.

Mijn eerste kennismaking met Kaurismäki is mij redelijk goed bevallen. Aandoenlijke film over evenvoudige mensen, die de ene na de andere tegenslag te verwerken krijgen hoe zeer zij ook hun best doen om de ellende achter zich te laten.

Somber, sfeerrijk verhaal, verteld met een subtiel gevoel voor humor. Goed geacteerd en mooi camerawerk met veel long shots, die af en toe wat weg hebben van een stilleven.

Ik heb begrepen dat dit het eerste deel is van een trilogie en ben dan ook benieuwd naar de andere delen.

Heerlijke humor dit, en wat heeft Kati Outinen toch een prachtig mooi hoofd. (naar het einde toe leek ik warempel zelfs wel een beetje verliefd op haar)

Uitermate genietbaar filmpje, waarin na veel ellende toch een positief eind volgt.

Zo typisch Kaurismaki, dat ik na 9 films van hem nu eigenlijk wel eens toe ben aan iets van diversiteit. Ik vermoed dat ik straks de verschillen tussen films als The Match Factory Girl, Ariel, deze of I Hired a Contract Killer (en eigenlijk al zijn werk) amper kan heugen. Ik heb daar nu al moeite mee als me een bepaalde scene uit zijn oeuvre te binnen schiet.

De droogkomische toon vermengd met het tragische van stoïcijnse arbeiders die rokend door het leven gaan, in een film opgefleurd met maffe muziekoptredens en vreemd kleurrijke artdirection in compacte speelduur, is een samenvatting die ik bij al zijn films kan typen. Het is precies dit dat me aansprak in Drifting Clouds, maar ook precies dit dat me een heel klein beetje tegen begint te staan. Als je mijn score ziet weet je dat het mee valt, want hoewel hij te weinig divers is, is hij onvergelijkbaar met alle andere filmmakers.

De thematiek is ernstig. We zien dat een grote keten een klein bedrijf kan opslorpen, hoe moeilijk het kan zijn voor de achterblijvers om een job te vinden en hoe riskant om zelf een bedrijf op te starten. Toch was het bij momenten grappig met wat een opeenhoping van tegenslagen ze te maken kregen en hoe de actrice Kati Outinen daar steeds haar uitgestreken, nimmer lachende gelaatsuitdrukking bij behield.

We krijgen de twee gezichten van de vrijemarkteconomie te zien. Enerzijds is er de hardvochtige kant: de overname van het restaurant, de bank die geen lening wil verstrekken, uitgestotenen die aan de drank raken... Anderzijds komen ze eruit dankzij hun principe "voor wat hoort wat". Ze willen geen uitkering zonder te werken. Haar voormalige werkgeefster geeft haar geen geld, maar ze investeert in de verwachting dat ze winst zal maken.

Typische Kaurismäki-film. Je moet er van houden en gelukkig doe ik dat. Outinen doet ook weer haar ding al ziet ze er hier wat liever uit en soms dreigt er zelfs een lachje door te breken?

Ik ben wel blij dat er uiteindelijk een happy end uitrolt!

Volgens mij mijn vierde Kaurismäki, en helaas beviel deze ook het minste. De film is uiteraard van een grote droogte, waar hele gewone, wat saaie, introverte mensen worstelen met een werkelijkheid die niet echt meewerkt. Bedrijven die niet lekker lopen, ontslagen, geen lening krijgen van de bank, allerlei klein leed komt er voorbij. En toch krijgt het leven ze er niet onder en sukkelen ze lekker door. Kaurismäki weet wederom een lekker knullige, vaak wat ongemakkelijke sfeer neer te leggen, maar in tegenstelling tot mijn eerdere ervaringen met hem weet Drifting Clouds met dit 'Portret van de Gewone Man en Vrouw' op z'n Fins me niet echt te pakken. Ik miste de knullige humor van Take Care of Your Scarf, Tatiana of de echte deprimerendheid en inktzwarte humor van The Match Factory Girl; en hoe oprecht de film ook is, ik had moeite om de aandacht er bij te houden. Misschien een kwestie van niet de juiste film op het juiste moment, en het zal niet m'n laatste Kaurismäki zijn, maar de status van hoogst gewaarde film van AK werd niet waargemaakt.

Hoe meer films ik zie van Kaurismäki hoe meer ik me de vraag stel vanwaar het algemene geluk en welvaartgevoel van die Finnen vandaan komt. Zo troosteloos, deprimerend en achtergesteld, alsof men van moderne technologie amper gehoord heeft. Alles voelt ook erg "Russisch" aan, meer dan Europees of Scandinavisch. Nuja, leg een film van de gebroeders Dardenne op en je waant je ook in een ontwikkelingsland.

Maar ik hou er wel van, van die rauwheid, van die afstandelijke personages. Die droogkomische stijl blijft aanslaan. Tragedie voorop, maar hier en daar toch een kwinkslag die de zon door het grauwe wolkendek doet breken.

Hier worden twee afgedankte arbeiders gevolgd die door de negatieve cijfers geen werk meer hebben. Ze moeten aannemen wat ze kunnen, maar dat levert meer problemen op dan oplossingen. En om het zelf te proberen, missen ze eigen kapitaal. Een vicieuze cirkel waarmee velen te maken hebben, al is er gelukkig een happy end in de maak. Voor een keertje vond ik dat zelfs de beste uitkomst voor de film.