Quan Jing (1978)

Het begint met wat leuke plagerige gevechten tussen Chan en een jong meisje, met daartussen in een vreemde plek voor de 5 geesten (altijd begeleid door slechte sci-fi geluidseffecten). In ieder geval genoeg actie, wat nogal eens wil ontbreken in wat oudere films met Jackie. De vijf vuisten techniek staat op nr. 2 qua technieken die hij ooit heeft laten zien, met mijn favoriete nog steeds drunkenboxing. Al moet toegeven dat Crane wel boven de rest staat. 3 sterren

best aardige Kung-Fu film met een jonge Jackie Chan 3.5 *

Slecht camerawerk, matige effecten, slecht plot, vreselijke geesten, matige gevechten etc... Het zal wel aan de regisseur liggen want Drunken Master, uit hetzelfde jaar en ook met Jackie, is juist een klein meesterwerkje. Met moeite toch nog het volgende cijfer eruit kunnen persen... Met pijn en moeite.

2,5 sterren

Ah dit was die ene met die geesten, erg fout allemaal inderdaad maar juist om die rede ook best vermakelijk. Verder niet veel bijzonders, gewoon een standaard kung fu flick.

2,5 sterren

Beetje een stompzinnig Kung Fu/martial arts filmpje. De roodharige geesten sloegen totaal nergens op. Niet al die oude martial arts films van Chan zijn realistisch maar toen ik het begin zag had ik best het gevoel alsof ik naar een realistische kung fu film zat te kijken. Maar dat bleek niet het geval te zijn. Maar de gevechten maakten alles weer goed. 2,5.

dit was duidelijk de slechste chan film die ik ooit heb gezien de geesten waren gewoon mensen in talkpoeder

Jackie Chan en de vijf geesten

Het is verbazingwekkend hoe hard het niveau van de films van Wei Lo wisselt. Met de twee Bruce Lee films heeft hij twee klassiekers in het genre te pakken (al heeft de status van Lee daar natuurlijk ook wel wat mee te maken) maar bij Jackie Chan slaagt hij de bal regelmatig eens mis. Het is dan altijd met een bang hart afwachten hoe de film gaat uitdraaien maar dit zo slecht ging zijn, dat had ik zelfs niet kunnen dromen.

Het is van Killer Meteors geleden dat ik nog zo'n slechte wisselwerking tussen Chan en Lo heb gezien maar dit zowaar zelfs nog net iets slechter. De film blijkt even wat charme te hebben met de introductie van de vijf geesten die begeleid gaan door heerlijke futuristische geluidjes (echt van die 'zoef' geluidjes) maar wat daarna komt is echt allemaal kommer en kwel. Het plot boeit langs geen kanten en met zijn speelduur van net iets meer dan een anderhalf uur, is dit een erg lange zit. Zonde eigenlijk want ik had de indruk dat we eindelijk aan de betere films van Chan waren terecht gekomen. Veel frustratie aan mijn kant is te wijten aan de wel erg kinderlijke aanpak die de film gebruikt bij het merendeel van de scènes. Neem nu de vijf geesten. Het oorspronkelijke idee is op zich nog wel leuk gevonden maar de reacties tijdens hun scènes zijn gewoon enorm irriterend. Ik had precies het idee dat ik naar één of andere kindershow voor kinderen onder de 3 jaar zat te zien die het voornamelijk moeten hebben van 'grappige' gelaatsuitdrukkingen. Tjah, ik ben die leeftijd ondertussen wel wat ontgroeid en irriteerde me er eigenlijk meer aan dan dat het leuk was. Voor de rest bevat Spiritual Kung Fu vooral nog scènes die ik alleen maar kan omschrijven als bizar. Het hoogtepunt (of dieptepunt, het is maar hoe je het bekijkt) moet toch wel het moment zijn waarop Chan op de geesten staat te urineren...

Qua vechtscènes valt dit nog mee. In het begin is de gimmick van de doorzichtige geesten nog wel leuk gevonden, al wordt het teveel gebruikt op den duur, maar ook de acrobatische gevechten die erbij horen zijn redelijk vermakelijk. Het behoort zeker niet tot het beste wat we te zien hebben gekregen uit de jaren '70 van Chan maar het kan er mee door. Het interessantste gevecht is eigenlijk nog datgene dat zich halverwege de film afspeelt. Chan neemt het alleen op tegen een groep van studenten (en wint natuurlijk) maar de choreografie die er hier aan te pas komt is geslaagd. Chan zelf blijft dan ook de enige meerwaarde aan al deze kung fu films die ik in de afgelopen twee weken heb gezien. Al is het hier wel op het randje want hij vervalt weer in zijn slapstick routine waar hij een student is die niets van kung fu kent en langzaamaan de kneepjes van het vak leert. Ik vind dat wat jammer want ik zie hem liever in rollen waar hij al van in het begin goed is in vechten en hij gewoon iedereen rammel geeft. Daarnaast is het leuk om James Tien opnieuw te zien verschijnen, ook hij blijft een meerwaarde in dit soort films.

De regie van Wei Lo is weer even grillig zoals altijd en als er voor de rest niets interessant te zien is, dan schiet er op zich niet veel over. Het plot is leuk voor zo'n 10 minuten maar de rest van de film gaat tergend en is totaal niet boeiend. Chan, de leuke sci-fi geluidjes en een goede James Tien kunnen de meubelen blijkbaar niet redden.

1*