Love and Death (1975)

Mijn favoriete Keaton film Diane en Woody doen het samen superlollig en de dialogen zijn hier het grappigst. Nog net geen vijf sterren aangezien sommige scènes iets te uitgerekt zijn.

De eerste keer dat ik een 'early funny one' bekijk van Woody Allen. Het begint veelbelovend. Ook veel minder slapstick en flauwe humor dan ik verwacht had. Het deed me soms denken aan The Holy Grail van Monty Python, toevallig dat ze in het zelfde jaar uit zijn gekomen.

Maar na ongeveer 40 minuten zijn er teveel dingen die niet helemaal werken of die te lang duren, waardoor het als geheel uiteindelijk toch iets minder geslaagd is.

Er zijn nog genoeg grappen die wel werken, dus het is amusant, maar zeker niet een van de beste die ik gezien heb.

3* - 3,5*

Tjonge... deze film moet ik nog eens zien... maar dan slomo.

Deze film had net zo goed twee keer zo lang kunnen duren en nog twee maal zo grappig kunnen zijn... Je kunt nauwelijks iets laten bezinken of nagenieten van een moment, of om een grap lachen want je mist meteen een volgende grap of wending of waanzinnige dialoog.

Alleen daarom, dus om de snelheid en oneerbiedig gezegd: afraffel tempo, kan het geen briljante filmkomedie zijn. Maar of dit argument steekhoudt... geen idee.

Het verhaal... ach, het zijn leuke kostuums, en is een leuk decor, Napoleon is een leuke kapstok, maar ik denk dat het allemaal om het even is... het doet er niet toe. Allen bruist en bulkt en klotst alle kanten op. Het doet ter zake en in een ander geval in 't geheel niet. De energie spat er hoe dan ook ervan af.

Het menselijk tekort en het falen, sommige mensen haten dit thema, maar ik heb er een zwak voor. En ja, ik herken er zo veel in.

Ik vind de film waanzinnig leuk.... hoe kun je zoveel humor hebben.

Je ziet dat Allen langzaam de transitie maakt van pure -licht flauwe- komiek naar de existentialistische onderwerpen in zijn meesterwerken Manhattan en Annie Hall een paar jaar later. Toch vooral veel humor in deze film. Op momenten zeer geslaagd, soms gaat het allemaal iets te ver door.

Al met al een paar sterke grappen, originele benadering en zeer vermakelijk, mede dankzij de korte speelduur.

Wel erg flauw af en toe. Van zijn slapstick films uit zijn beginperiode (de andere zijn Sleeper en Bananas) is dit duidelijk de minste. Wel heel erg nadrukkelijk geinspireerd door mensen als Buster Keaton en met name de Marx broers. Vind sowieso dat Allen pas echt na deze periode in vorm kwam. Uitgesproken grappig zijn, is niet helemaal zijn ding. Hij is beter als ie iets subtieler is. Of beter; slapstick is niet helemaal zijn ding. Daar leek ie hierna achter te komen.

Er zaten zeker een aantal goede grappen in, zeker op het eind. Toch vind ik dit een van de minste van de ruim 20 Allen's die ik zag. Het hele uitgangspunt is eigenlijk, "wat als ik nu in het Rusland van begin 19de eeuw zou zijn geboren?" En dan natuurlijk ontzettend uitvergroot. Nogmaals, zeker niet onaardig, maar de lach-of-ik-schiet humor is door anderen en ook door hemzelf al beter gedaan. Ruime 3 sterren.

Goeie film waarin de pacifistische Boris door zijn familie gedwongen wordt het leger in te gaan. Een Woody Allen-film die zich afspeelt in Rusland ten tijde van Napoleon. De film staat bol van de grappige dialogen over leven en dood en andere existentiële vraagstukken. Onderhoudend, mede door het vlotte tempo.

Voor de 2de keer bekeken en Love and Death blijft nog steeds een fijne wegkijker.

Niet de beste uit zijn slapstick periode maar ook zeker niet de slechtste, niet alle grappen werken even goed maar door de korte speelduur is dit alsnog een makkelijk tussendoor filmpje.

Stem blijft staan op 3,5*

Heerlijke film weer van Woody Allen.

?????

Monty Python das toch van een heel ander niveau

zelf vond ik dit maar een zwakke film. het kwam me allemaal uiterst forceerd over

Wat een onzin. Eerst een 'objectief feitje' en dan wat je er zelf van vond? Al te doorzichtig natuurlijk.

Cleese en co zijn wat populairder dan Allen, maar dat heeft niks met niveau te maken. De existentieel filosofische humor van Allen gaat nogal wat mensen boven de pet. Je zou dus even goed kunnen zeggen dat hij minder populair is omdat het niveau te hoog is.

Tja, je kan ook zo'n hoog niveau hebben dat niemand je nog verstaat.

In ieder geval vond ik Celebrity, Small Time Crooks of Match Point stukken beter!

De onnavolgbare discussie in de film tussen Allen en Keaton over subjectiviteit en objectiviteit zie ik als een parodie op de breedsprakerige Franse filosofie.

Soms is de humor flauw, maar in The Holy Grail ook natuurlijk.

2 jaar geleden voor de 2de keer gekeken, maar ik had nu alweer zin om dit filmpje op te zetten! Woody Allen in zijn slapstick periode, eerder zei ik nog dat dit niet zijn beste was uit die tijd maar daar kom ik wel een beetje op terug. Als je maar 1 film wilt zien van deze slapstick periode, pak dan deze! Annie Hall is natuurlijk de film waar velen hem terecht voor prijzen, maar dit filmpje is ook zeker erg fijn!

van 3,5 naar 4*

I won't eat any food that begins with the letter F. Like chicken, for instance

Woody Allen die de Russische toer opgaat, het is in ieder geval een onverwachte combinatie en tegelijkertijd ook wel één waar ik zin in had. Tot nu toe kan ik Allen's oudere werk zeker en vast smaken, maar ik heb de indruk dat ik de films waar hij zelf als acteur opdraaft toch nog net iets leuker vind. Love and Death is er weer een in dat rijtje en er is bovendien ook nog een rol weggelegd voor Diane Keaton! De vorige combinatie tussen die twee die ik had gezien, Annie Hall, was in ieder geval een schot in de roos.

En Love and Death mag zich aan die categorie toevoegen. Ik denk dat ik Annie Hall nog net ietsjes beter vind, maar veel zal het niet schelen. Wat ik altijd fijn vind aan de Allen films is dat hij zich nooit laat verleiden tot een lange speelduur. Love and Death klokt alweer af op nog geen 90 minuten, maar in die tijd verveel je je dan ook geen moment. Van de bizarre scènes (de vader met zijn, letterlijk, lapje grond) tot de heerlijke dialogen tussen Boris en Sonja.. Het is genieten. Voor de rest sowieso wel tof om eens te zien hoe Allen zijn grote voorbeelden eert. De parodie op de Russische literatuur (leek me vooral Dostojevski en Tolstoj te zijn, maar ik moet toegeven dat ik met uitzondering van deze twee nog niet zo bekend ben met de schriftelijke nalatenschap van Rusland) ligt er dik op, maar de knipogen naar onder andere Ingmar Bergman, de Marx Brothers en de slapstick van een Charlie Chaplin zijn erg leuk om te spotten.

Woody zelf neemt dus weer de hoofdrol voor zijn rekening en daar is in ieder geval opnieuw niets mis mee. Toegegeven, wanneer je een aantal van de films achter elkaar bekijkt dan merk je dat Allen wat een one-trick pony is, maar hij blijft erg fijn om naar te luisteren. De combinatie met zijn gezichtsuitdrukkingen maken het trouwens helemaal af. Het interessantste aan Love and Death is echter de aanwezigheid van Diane Keaton. Ben best wel een fan van Mia Farrow in de Woody Allen films, maar ik durf nu al te zeggen dat ik het duo Allen - Keaton beter vind. De film heeft trouwens ook nog een Belgische touch, want cameraman Ghislain Cloquet was een geboren Antwerpenaar!

Toffe film in ieder geval en één van Allen's leukste als je het mij vraagt. Ik ben blijkbaar wel wat te vinden voor zijn ietwat minder gewaardeerd werk (vond A Midsummer Night's Sex Comedy ook al zo leuk) en ik denk dat dit wel in een top 10 van de regisseur zou terecht komen. Al zit ik nog maar op de helft van zijn oeuvre geloof ik.

4*

Voor mij een wat tegenvallende Allen: de "onderbroekenlol" is niet zo mijn ding. Ik denk dat ik aan zijn oudere werk ook maar niet -meer- begin (heb ze ooit wel gezien vroeger).

Geeft verder niet met een oeuvre als het zijne kun je alle kanten op. Zo bevielen bijv. de onlangs bekeken Crimes and Misdemeanors (1989) en Broadway Danny Rose (1984) een stuk beter.

Een oudje van Allen die ik nog nooit had gezien, maar die zeker genietbaar blijkt. Een nogal kluchtige persiflage op een kaskraker als War and Peace, met veel flauwe grappen maar ook enkele pareltjes. Allen speelt zijn bekende loser type op aanstekelijke wijze. De heerlijk jong ogende Keaton overklast hem echter met haar sprankelende, komisch zeer geslaagde vertolking, deze dame was als op jeugdige leeftijd al erg goed. Leuke film al met al, niet zo heerlijk absurd als Take the Money and Run, maar komt wel in de buurt van dat niveau. Vooral verfrissend en tegendraads als je het vergelijkt met de als lopende band werk ogende herhalingsprojecten die de oude meester tegenwoordig jaarlijks aflevert, vroeger was alles beter.

In de oude Allens moet je de humor vooral in de fijn uitgeborstelde dialogen gaan zoeken, die vol droogheid, historische verwijzingen, seksueel innuendo, morele en filosofische dilemma's en absurditeit zitten. Wellicht is een hoog cijfer aan Woody Allen films geven gewoon goed voor je status als "movie buff" en om te tonen dat je zijn verwijzingen naar geschiedenis en Russische literatuur goed begrepen hebt. Ik hou er gewoon niet van, en vind trouwens zijn recentere films stukken beter. Naar het eind toe had ik het wel gehad met zijn vermoeiend elitair gezeik.

Voor de helft een leuke film. Daarna is de koek wel een beetje op. Maar tot die tijd vaak vrij komische scènes, ook vooral op het slagveld. Wat het is dat de film langzaamaan minder wordt? Helemaal de vinger kan ik er niet op leggen al kan dat maar zo doordat dit soort films (kluchten) überhaupt maar voor pakweg een klein uur echt leuk kan zijn. 3,0*.

Vermakelijk.

Van de laatste 15 jaar van Woody Allen's oeuvre heb ik wellicht alles gezien. Van de decennia daarvoor daarentegen...

Love and Death is een tof filmpje. Best anders dan z'n recentere werk, maar overduidelijk Allen. Allen zelf als het typische neurotische hoofdpersonage is sowieso wel tof. De kleine Buster Keaton-trekjes had ik nog niet eerder gezien.

Verder zeer gevat bij momenten, maar ook erg slapstick. De vele toffe vondsten ten spijt had ik het na een uurtje wel gezien. Gelukkig duurt het dan niet te lang meer, al klinkt dat misschien net te negatief.

3

Nee hoor, is niet negatief...