A Safe Place (1971)

Sterke film die het vooral van de vorm moet hebben. Deed me een beetje denken aan een (vroege) Godard light, ge-edit door de editors van de vroege films van Nicolas Roeg. Een beetje een ineenvloeisel van tijdslagen, gesprekken, gedachten en overpeinzingen. De een spreekt, de ander kijkt weg en de camera dwaalt mee af. Een effectieve vorm om het hippie/new-age gevoel over te brengen.

Het totaal pakketje is het uiteindelijk net niet. Ondanks de verschillende tijdslagen die door elkaar behandeld worden en de scenes met Orson Welles, wordt het naar het einde te repetitief. Daarnaast is de relatie tussen de hoofdpersonen, de een zweverige en de ander rationeel, te lomp. Het werkt voor wat de film wil zeggen, maar de relatie zelf is vanaf het begin af aan compleet ongeloofwaardig. Een subtielere aanpak had de film spannender gemaakt.

De link met Godard is inderdaad snel gelegd. Interessant vond ik vooral de tegenstelling tussen heden en verleden: enerzijds heb je de oude liedjes en de aanwezigheid van Orson Welles die beiden voor een nostalgische sfeer zorgen, anderzijds heb je de hippe editing en vertelwijze die daar eigenlijk haaks op staan. Je zou verwachten dat dat botst, maar het werkt wonderwel.

Erg jammer dat de film op zich niet werkt. De beelden zijn stuk voor stuk om in te lijsten. Prachtige jaren zeventig Cinematografie en montage.

Een film met twee gezichten en uiteindelijk half geslaagd is.

De zeer warme kleuren, een zekere loomheid, dromerigheid werkte schitterend. Mijmerend gedachteloos, heerlijk met een zekere nostalgie, maar ook non-conformistisch. De hele associatieve gedichtenspinsels en blikken van Weld en magie met Welles (je bent 30 en debuteert met een film waarin Orson Welles meedoet als magiër!) mocht van mij wel de hele film duren.

Maar alles wat daar tussendoor zit is eigenlijk vervelend en nietszeggend. Zodra Tuesday Weld gaat praten met dat zeer vervelende vriendje Phil Proctor (zeer matig) maakte het alles voor mij helemaal kapot. Het ritme liep niet, het was hoekig, lelijk, slecht uitgedrukt. En zo werkte de relatie met Jack Nicholson evenmin.

Helaas, en waar ik in het begin nog enthousiast was over de muziek, begonnen de repetitieve Franse chansons mij op een gegeven de keel uit te hangen.

Toch heb ik al veel ergere dingen van Jaglom gezien.

Een diepzinnige film die in 1971 behoorlijk wat opschudding heeft veroorzaakt. Nadat hij op het filmfestival in New York werd vertoond, waren de meningen ontzettend verdeeld. Het publiek begon te schreeuwen, en er braken zelfs vechtpartijen uit. De film werd oorspronkelijk in de jaren zestig door regisseur Henry Jaglom als een toneelstuk geschreven. Tuesday Weld was in een paar uitvoeringen te zien. Jaglom kreeg van BBS Productions een bioscoopdebuut aangeboden, en besloot om zijn stuk een filmische behandeling te geven. Hij maakte hiermee tevens zijn regiedebuut. Schrijver Anaïs Nin vond de film een meesterwerk, en noemde Jaglom de goochelaar van American Cinema. Jack Nicholson verscheen gratis in de film als een gunst voor Jaglom. Zijn enige eis was een nieuw kleurentelevisietoestel. Al zijn scènes werden in één dag opgenomen. Eerder werkte hij samen met Jaglom aan Psych-Out, Easy Rider en Drive, He Said. Gwen Welles maakte met deze film haar acteerdebuut.

Deze film klinkt interessanter dan hij in werkelijkheid is. Velen beschouwen dit als een experimentele film. Wat mij betreft had het beter een toneelstuk kunnen blijven.

2,0 *