Bacalaureat (2016)

Vanaf 22 september in de bioscoop (Lumière)

Nice!

Ik heb alleen 4 Luni, 3 Saptamâni si 2 Zile (2007) pas gezien van Mungiu, maar ik ga Beyond the Hills ook maar even proberen mee te pakken voor de herfst. Volgens mij heb ik hem liggen. Die eerste film beviel me zeer.

Zag de trailer gisteravond twee keer in het filmhuis en op basis daarvan kan ik al niet minder dan vier sterren geven. Erg benieuwd naar.

Een zwak verhaal over een vader die zijn week niet heeft... Ongewild in Roemeense corruptie verzeild raakt, een aanrandingszaak zonder dat daar ook maar enige duidelijkheid over komt, en verder heel veel dingen die hem overkomen zoals steen door ruit en ingeslagen autoruit en ga zo maar door. Dit alles zonder ook maar 1 ding op te helderen. Voor mij hoeft niet alles uitgekauwd te worden, maar onder het mom van kunst alles in het ongewisse te laten, dan haak ik af.

Dat is overigens allemaal nog niet zo erg vergeleken met de continuïteit fouten waar deze film vol van zit en het slechte acteren van de hoofdrolspeler en de dochter.

Een waardeloze film die tot nu toe hoog beoordeeld is, maar ik zie dat deze stemmers Mulholland drive en La Vie d'Adèle in de top 10 hebben staan. I rest my case...

Denk toch eerder dat jouw mening waardeloos is.

Dat maakt me heel nieuwsgierig naar La Vie d'Adele! Dank voor die tip!

Volgde die laatste zin oorspronkelijk niet op een héél sterk argument?

Iedere mening doet er toe, zelfs die van McSavah...

De twee films die ik noemde dat zijn voor mij persoonlijk draken van films.

zou er iemand kunnen zeggen van wie de muziek is die in de trailer van deze film speelt? Vind ik fantastisch.

Tsja geen meesterwerk... Hoezo dat? 13 stemmers gingen mij voor en niemand nam de moeite om hier terug te komen en te roepen: "Eureka....Meesterwerk...Gaat...Dat...Zien" dus dat was al een hint....en ook ik niet

Ik geef Roel_ gelijk als hij constateert dat een aanrandingszaak zonder dat daar ook maar enige duidelijkheid over komt, en verder heel veel dingen die hem overkomen zoals steen door ruit en ingeslagen autoruit dat klopt m.i.: die gegevens worden niet uitgewerkt.

Het is een echte dialoog-gerichte eh ik bedoel praatfilm geworden die gewoon te lang is. Ik dommelde regelmatig in. Acteerwerk vond ik niet slecht maar ik spreek geen Roemeens dus misschien is het voor Roemenen wel een stuk slechter.

Kleine 2,5*

dat snapte ik Roel, maar zonder uitleg is het niet zozeer een case, aangezien we niet weten waarom je dat vond

Onlangs heb ik deze film in de bioscoop gezien en ik weet nog steeds niet wat ik er mee aan moet. Wie is de aanrander en wie gooide die stenen door de ruit. Daar wordt geen duidelijkheid over gegeven. Het is net alsof de regisseur wil zeggen dat dat soort dingen in het huidige Roemenië niet belangrijk zijn. Dus, waarom wel in deze film. Het einde vond ik trouwens best wel verrassend en bovendien ook zeer mooi.
Deze film misschien later nog maar eens een keer gaan herzien, maar niét in de bioscoop. Ik word er te veel afgeleid. Het is waarschijnlijk om die reden dat films die ik in de bioscoop heb bekeken van mij doorgaans een lagere waardering krijgen dan films die ik thuis heb bekeken.

3.0*

Langdradig en weinig interessant. Bovendien niet overal geloofwaardig. Zo houdt de examencommissie geen rekening met het feit dat een leerling aangerand is? De verhouding van Romeo en de veel jongere Sandra geloofde ik ook niet. Het zoontje van Sandra loopt steeds met een katapult rond dus wie o wie zou toch steeds die stenen door de ruiten schieten?
Een hoop geneuzel alles bij elkaar.

2*

De case is eigenlijk dat mensen die van vage, onafgemaakte verhalen houden zoals Mulholland Drive, dit waarschijnlijk ook een fantastische film vinden.

Misschien gaat het er in deze film helemaal niet om wie de aanrander is of wie de ruit heeft ingegooid?

Mijn verwachtingen waren door de trailer te hoog gespannen. De film sluit geheel niet aan op de trailer. Die suggereert veel meer tempo dan er feitelijk sprake van is. Het is gewoon een trage spannende film en zonder de trailer had ik 'm hoger gewaardeerd vermoed ik.

Vind het ook merkwaardig dat meerdere meningen hier zo'n focus leggen op deze zaken. De film is ontzettend rijk aan thema's, maar het lijkt alsof men op een hele simpele manier naar de film kijkt als ware het een aflevering van een willekeurige detective is. En het is ook niet zo dat het herkennen van deze thema's veel interpretatie- en inspanningsvermogen van de kijker vraagt, dat komt toch allemaal duidelijk naar voren, maar wel op een natuurlijke ongeforceerde manier. Nu kan je dat oninteressant vinden, maar benoem dat dan en reken de film niet af op iets wat het niet is.

Het is verder een film in de typische Romeense new wave stijl zoals we die alweer een tijdje kennen en de vorm brengt dan ook niet iets verrassends op tafel. Wat de film wel onderscheidt is dat het een soort afsluiting van deze golf aan Roemeense films lijkt voor te stellen. Bij de vorige films werd de recente geschiedenis van het land onder de loep genomen of werd een check-up van het land uitgevoerd en lieten de regisseurs symptomen van de post-communistische maatschappij zien. In Bacalaureat lijkt echter de definitieve diagnose voor de generatie waartoe de filmmakers zelf behoren te worden gesteld. Hoewel men idealistisch begon aan de periode na Ceausescu, is iedereen langzaam meegesleurd in het systeem van corruptie en een mentaliteit van minderwaardigheid ten opzichte van het Westen. Romeo heeft zich dan ook neergelegd bij de onmogelijkheid tot verandering. Eliza is echter nog onbedorven en ziet haar toekomst wel in Roemenië. Het laatste shot toont optimisme maar is tegelijkertijd heel wrang, aangezien eenzelfde lot als hun ouders bijna onvermijdelijk lijkt.

En continuïteitsfouten, serieus?

McSavah haalde me met bovenstaande over om de film een kans te geven en ik heb er geen spijt van gekregen: de film kent een rustige opbouw maar ontpopt zich als een beklemmend drama over het corrupte leven in Roemenië. De film gaat over een man die hoopvol maar tevergeefs tegen het systeem had gevochten en nu eenmaal voor zijn dochter de wapens van het systeem zelf wil hanteren om iets te bereiken (“soms telt alleen het resultaat”) maar waarmee hij zich alleen maar in de nesten werkt.

De film biedt een ontluisterend beeld van hoe subtiel de corruptie de mensen in Roemenië gevangen houdt: het salaris is niet genoeg om in je levensonderhoud te voorzien, het volgen van de regels houdt je alleen maar tegen (“als je de regels volgt kom je nooit aan de beurt”) zodat de enige manier om vooruit te komen is om elkaar te helpen de regels te overtreden en zo zelf chantabel te worden. In zekere zin deed de film me wat denken aan de maffiacultuur van bv. Suburra (zodat een en ander kenmerkend lijkt te zijn voor de Zuid-Europese cultuur): enerzijds is men modern en dus individualistisch genoeg om niets meer om elkaar te geven, anderzijds is de rechts(Staat) te zwak om de mensen perspectief te geven zodat alleen een illegaal maffia-achtig netwerk van corruptie mensen perspectief kan geven.

De hoofdpersoon wil dan ook maar één ding: zijn dochter laten ontsnappen uit Roemenië zodat zij wel in vrijheid kan leven, maar zij ziet de noodzaak nog niet (blijft dus in Roemenië) en doordat de man voor één keer de regels overtreedt (zodat zijn dochter wel aan de beurt kan komen) keert zijn dochter zelfs tegen hem en raakt hij slechts nog meer gevangen in het systeem. Het gevoel dat je gaandeweg zo bekruipt is dat van intense machteloosheid (en ongetwijfeld grote uitzichtloosheid voor de mensen zelf in Roemenië).

Ik heb al vaker de verbazing uitgesproken dat de meesten slechts naar een film kijken voor een spannend verhaal: voor mij is het verhaal slechts het vehikel waarmee de regisseur ons iets wil zeggen, een wezenskenmerk van het menselijk bestaan wil blootleggen. Sowieso, dat spannende is maar relatief: van een klassieke tragedie weet je vantevoren dat het slecht afloopt en bij een moderne film dat het wel goed zal aflopen...

Maar om toch in te gaan op bovenstaande commentaren dat het verhaal vaag zou zijn met die onopgeloste ruiten ingooien en de aanranding: in mijn interpretatie is het die vriend van Eliza die dat doet c.q. heeft geregeld om ervoor te zorgen dat Eliza haar examen niet haalt en in Roemenië blijft zodat hij van haar kan blijven profiteren. Dat leid ik af van het feit dat die vriend duidelijk loog over zijn handelen rondom die verkrachting. Precies daarom is het ook de bedoeling van de film dat dat onopgelost blijft: op die manier blijven Eliza en haar vader gevangen in Roemenië in het systeem.

Christian Mungiu weet opnieuw een psychologisch drama neer te zetten over gewone, integere mensen die door één twijfelachtige beslissing in een neerwaartse spiraal komen waar ze niet uit lijken te komen. Deze film betreft een gerespecteerde, integere arts die alles op alles heeft gezet om zijn dochter de kans te geven om in Oxford te kunnen studeren. Daarvoor moet ze op haar laatste examen [de 'bacalaureat'] nog één keer een goed resultaat houden. Maar een dag voor dat examen wordt ze aangerand en ziet vader zijn dochters toekomst in duigen vallen.
Mungiu weet opnieuw een documentaire-achtig drama neer te zetten waarin je als kijker wordt meegesleept in de zware morele dilemma's van de hoofdpersonen. Het acteerwerk is even onderkoeld als naturel en het feit dat de film op mistroostige Roemeense locaties is gefilmd, versterkt de dramatiek. Net als in het sublieme 4 Months... biedt Mungiu geen gemakkelijke antwoorden en blijf je als kijker achter met een onbehaaglijk gevoel achter. Niet zo goed als 4 Months... maar een uitstekende toevoeging aan Mungiu's sterke oeuvre.

Hij is me zonder al teveel reuring voorbij gegaan, wil hem eigenlijk nog wel meenemen. Aangezien ik twijfel of VOD/pinda nog gaat lukken dit jaar, misschien toch kijken of ik hem nog ergens mee kan pakken. Lastig.

Een meeslepende, geschakeerde film met een intrigerend verhaal over vriendendiensten, die doorslaan naar corruptie. Centraal staat een doelgerichte dokter, die zich moreel min of meer gedwongen ziet het nodige werk te maken van een alsmaar uitdijend netwerk (“ons kent ons”) om de gevolgen van de aanranding van zijn dochter binnen de perken te houden en haar toekomst veilig te stellen. Tussendoor heeft hij zijn dagelijkse beslommeringen met zijn aangeslagen dochter, zijn vervreemde vrouw en zijn ongeduldige minnares.
Net als 3 Luni (…) en După Dealuri is mijn derde film van Cristian Mungiu mij uitstekend bevallen. Vooral met scherp geschreven dialogen wordt ragfijn geschetst hoe het heden ten dage werkt in Roemenië.

Een vrijblijvende exegese? U vraagt, wij schrijven.

Een land corrupt in hart en nieren – wie in een dergelijke samenleving iets wil betekenen, moet deelnemen aan de vriendjespolitiek, het smeergeld, de geveinsde onschuld. Een andere optie is er niet.

Kijk bijvoorbeeld naar Magda. Zij weigert mee te doen, en houdt op te functioneren. Ze is een afvallige – weliswaar ethisch soeverein, maar niet meer in staat zich buiten de muren van haar woonst te begeven. Haar bestaan eindigt bij haar principes. Ze is moreel, zonder nog te kunnen ‘zijn’. Haar migraines zijn een metafoor voor haar zelf opgelegde vonnis.

Romeo probeert zich pragmatischer op te stellen. Als het moet, speelt hij het spel mee. Als het niet anders kan, knijpt hij een oogje dicht. Zijn menselijkheid uit zich in een diepe kwetsbaarheid: hij verwoest het leven van een straathond, gaat midden in de nacht huilen bij het lijk, om vervolgens telkens te toeteren op de noodlottige plek. Dit is hoe hij zich staande houdt in een systeem dat tot op de bodem pervers is: door te doen wat in zijn macht ligt, zonder dogmatisch te worden. Dat een eenmalige actieve participatie aan het gekonkel zijn ondergang kan worden, is tragisch. Of niet?

Misschien niet. Zijn handen zijn immers al lang met schuld bevlekt. Via zijn minnares pijnigt hij zijn gezin. En als Sandra vraagt om zijn connecties aan te wenden voor haar zoon, toont hij zich evengoed bereid. Hij is deel van het zieke organisme, geen belichaming van de genezing. Dat hij zijn dochter ervoor probeert te behoeden op verderfelijke wijze, is gewoonweg exemplarisch.

En hoe zit het nu eigenlijk met die dochter? Eliza, nou ja, die wil niet weg. Haar verliefdheid, haar vertrouwdheid met haar familie en haar adolescentie staan in de weg. En wie weet speelt ook de aanrander een rol. Een crimineel die natuurlijk niet gevat wordt, want het staatsapparaat is helemaal niet geïnteresseerd in het vinden van de schuldige. Het misdrijf wordt gebruikt om iemand anders achter slot en grendel te krijgen. Iemand die voor een ander misdrijf uit de samenleving moet worden gelicht. Iemand die niet de juiste mensen kent. Juist ja, ook dat is weer de alomtegenwoordige corruptie.

Schuld en boete worden via via beslecht. Het verdichtsel wint het van de feiten. En ondertussen rinkelt er altijd wel ergens een telefoon. Omdat iemand altijd wel iemand nodig heeft om iets te regelen. Zonder het ons-kent-ons kan men in dit Roemenië niet bestaan.

Gedoemd zijn zij die aan het slot hun tanden bloot lachen. Zij zijn de hoop van het land, maar zij weten niet wat hen te wachten staat. En terwijl niemand kijkt, grijpt de misdaad ruw om zich heen. Want wie geen netwerk heeft, kan het niet maken in die contreien. Die wordt fysiek aggressief. Doet pijn. Verkracht. Gooit stenen – zoals Sandra’s zoon. Die heeft een spraakgebrek, of anders gezegd: hij kan het niet zeggen. Dus terrorriseert hij anderen. Bijvoorbeeld Romeo. Met stenen.

Nog vragen, iemand?

Een buitengewoon gewone film. Psychologisch verfijnd, subtiel, humoristisch, overgoten met een saus drama – of was het omgekeerd?
3,5*

Prachtige film met ingetogen hoofdrol en een triest en corrupt Roemenië.
Niet alles wordt in detail uitgelegd, bv het huwelijk wat liefdeloos is, en de man vreemd gaat en waarom het gedoogd word.
De dader blijft onbekend.
Maar mijn mening is dat het een dikke aanrader is.
Genoten van deze fillm.

Als je hier zo een en ander leest en rustig nadenkt over de film, dan zit er heel veel in. Maar dat is iets voor na de film. Tijdens het kijken krijg je als kijker gewoon in eerste instantie een prachtig sfeerportret - met iets meer plot richting eind, jammer!- dat heerlijk wegkijkt. Mooie sfeervolle beelden van vervallen betonnen flats en een gezin dat het beste ervan probeert te maken, ieder op zijn manier. Prachtig naturel en ingetogen spel waarin wel onderlinge irritaties zijn, maar die lijken uit het leven gegrepen. En daarbij krijg je als kijker de vraag: wat zou je zelf doen? Zou ik ook in zo'n geval mijn dochter willen helpen die eigenlijk het gewoon verdient gezien haar cijfers van hiervoor? Ergens voelt die corruptie ook niet zo aan, maar eerder als goede vrienden die elkaar helpen in plaats van zich te verrijken over andermans rug heen. In ieder geval een deprimerend beeld dat de regisseur schetst van een land waar men niet anders weet en niet meer uit weet te komen. Richting het eind verliest de film wat van haar spankracht, mede doordat er minder sfeer en meer plot in komt, dat had niet gehoeven. Wel komt er nog een mooi slot. 4,0*.

Ook deze eens de revue laten passeren en het was geen misse film. Geen groots verhaal, maar de cast deed het wel prima en kwam overtuigend over.
De moeite om eens mee te pikken als hij op tv passeert.

Film kent een trage progressie en laat ook enkele voorvallen in het verhaal onopgelost, maar in zijn geheel kon hij wel bekoren.
Toch wel kenschetsend te zien hoe een goedmenende vader in een wereldje terecht komt van "connecties aanspreken, afspraakjes, compromises maken enz", sterk aanleunend bij corruptie. Film is alzo wel erg natuurlijk en realistisch.
Kon zekerlijk boeien en de act van Adrian Titieni is knap.
Ook voor mij de derde film van Mungiu en volgens mij de minste, maar nog altijd zeer degelijk. Die Roemeen kan iets.

Een film over de grens tussen vriendendienst en corruptie. Telkens in omstandigheden die je moreel niet meteen zou afkeuren. Gezien de omstandigheden (aanval op Eliza, slecht onderwijs, lage maatschappelijke normen, toelatingsproeven, ...) zijn de motieven van de dokter zeker te verdedigen. Maar je hebt de wet natuurlijk en de oplossingen zitten duidelijk in de schaduw. Je ziet ook het verschil tussen de dochter die nog vooruit kijkt en de propere lei ook proper wil houden. Daarnaast heb je de vader die al een tijd in de maatschappij meedraait en ervaart dat je wel eens buiten de lijntjes moet kleuren om vooruit te geraken.

De film is met momenten nogal zwaarwichtig en niet altijd uitdagend om te bekijken. Maar het realisme en het quasi open einde zorgen toch voor een boeiende film.

Een ingetogen maar wel complex drama (verfrissend complex zou je kunnen zeggen), vol gedesillusioneerde personages. (Tussen haakjes: vergelijk de interactie tussen de dokter en zijn vrouw met wat we in Loveless te zien krijgen, een wereld van verschil). Ondertussen krijg je op een heel natuurlijke manier een inkijkje in de Roemeense samenleving en de eroderende werking van corruptie. Tegen het einde is er een fantastische scene in het donker, als de dokter in een soort doolhof van straatjes belandt tussen blaffende honden, waar de handtekening van Mungiu met dikke halen wordt gezet. Fraai.

Deze film kon mij niet boeien. Ik kon er niet in komen en ik kon het verhaal niet goed volgen. Ik vind het allemaal erg vaag. Ik hou wel van de ingetogen, realistische stijl en ik vind het camera- en acteerwerk prima, maar voor een voldoende moet er meer aan een film mij bevallen. Niet spannend en interessant (genoeg), wat mij betreft. 2*