Limite (1931)

Mario Peixoto was nog jong toen hij Limite, zijn enige film, maakte. De film is 40 jaar lang spoorloos geweest, maar is grotendeels terug gevonden en gerestaureerd door Saulo Pereira de Mello en Paulo Sussekind in de jaren '70.

Limite wordt door sommigen beschouwd als één van de grootste klassiekers uit de Braziliaanse filmgeschiedenis.

Sérgio Machado maakte in 2001 een documentaire over Mario Peixoto.

Klinkt zeer interessant!

Boeiend, absoluut boeiend. De kopie is in 2007 in Cannes vertoond als ik het goed begrijp. Op het IFFR werd een DVD van de originele filmkpie vertoond, die met name in het begin erg veel te leiden heeft gehad (na twintig minuten ziet het er meer uit als een Stan Brakhage film dan als een zwijgende klassieker).

Pluspunten: waanzinnige shots (met name in de boot, vrouw op de rots met cirkelende Zwarte Gieren etc), non-chronologische verhaallijnen, eerste deel van de muziek.

Minpunten: de lengte (te veel herhaling), sommige vioolmuziek, helaas driemaal toch een titelkaart met tekst, terwijl juist alles duidelijk was (vergelijkbaar met de kracht van Tabu van Murnau) en dit afbreuk deed aan het ritme.

Voor een oude film behoorlijk veel experimenteerdrift in de camerabewegingen (pans,zooms, loopings, negatief, ...). Erg fijn om eens gezien te hebben. Al verwacht ik dit jaar ook nog een vertoning op TV via ARTE.

Boeiend inderdaad, m.n. de experimenteer-drift valt op + oog voor details (extreme close-ups). Maar toch is het tempo hier en daar zo laag (m.n. op het laatst waar we een golvende zee zien 6 minuten lang onder de muziek van Prokovjev), waarbij de aandacht flink verslapt. Herziening is noodzakelijk.

De eerste 9 minuten: http://www.youtube.com/watch?v=E2fQHnvfPf4

stills + uiteenzetting stap voor stap van de film: http://criticalculture.blogspot.com/2007/06/limite.html

Opvallend interessant, erg mooie score vooral. Wat de excuses voor de 40 jaren volgende Amerikaanse cinema weer in een neiuw daglicht plaatst.

Maandag 31 maart, in de nachtuurtjes...

Nogal gemengde gevoelens bij het zien van Limite. De film is qua gevoel inderdaad vrij lang en niet altijd even boeiend. Daar tegenover staat de schoonheid van de film, wat ik van te voren niet had verwacht. tijdens de film moest ik een beetje denken aan de stijl van Un Chien Andalou, hoewel die film nog meer een experiment is.

weinig toe te voegen aan bovenstaande opmerkingen, maar vond het wel degelijk van begin tot eind boeiend. de muziek (ook al veel eerder genoemd) helpt hier enorm bij. het verhaal valt soms weg in de lange beeld composities om steeds wel mooi terug te komen op het drietal dobberend in een klein lek bootje in een oneindige oceaan. prachtige cinema!

Geniaal,absoluut geniaal.Pure experimentee cinema van een 21 jarig snotaapje dat qua stuntwerk met de camera aan Vertov doet denken(al was die natuurlijk eerder) en sowieso erg duidelijk door de sovjetschool is beinvloed(Eisenstein vond dit een meesterwerk).De reeds door MR aangehaalde zaken zijn nog slechts een bescheiden selectie van wat Peixoto uitvreet met zijn speeltje,de man moet trouwens erg lenig zijn geweest.Opmerkingen over te traag of te langzaam begrijp ik niet geheel omdat Peixoto,alweer als Vertov,een soort swingend ritme aan de film geeft waardoor ik me geen moment heb verveeld maar me door de beelden liet meeslepen.

Peixoto heeft dus aan deze abstactie ook nog een narratieve structuur meegegeven,die door de non-lineariteit en waarschijnlijk nog meer de onbekendheid vd acteurs moeilijk te volgen is.De regisseur kent aan deze verhalen wellicht meer waarde toe dan je op grond van de impact zou mogen verwachten,maar misschien maakt juist de alledaagsheid ervan de existentiele boodschap(limite= existentiele grenssituatie) universeler.Voor perfectionisten zal de aanwezigheid van welgeteld 3 tussentexten in 2 uur misschien erg storend zijn,maar het lijkt me een redelijke score.Al geef ik toe dat ze eigenlijk vrij overbodig waren(er zijn ook nog 2 texten uit kranten te zien,trouwens).

Hoe dan ook, Peixoto schijnt over deze film een hele bibliotheek aan theorieen te hebben volgeschreven en op alle mogelijke manieren te hebben geduid,maar voorzover ik weet is niets hiervan integraal vertaald.

Zoals reeds gezegd is een deel van de film beschadigd,waarvan naar ik schat ong. 2 minuten aan footage zijn vernietigd.Die Brakhage-opmerking zal wel lollig bedoeld zijn,maar wat je feitelijk ziet zijn brandplekken op de film zelf,bizar.

Tenslotte de soundtrack:leuk om de nocturnes van Debussy,het notturno uit het kwartet van Borodin,l'apres midi d'un faune,de dans van Kostschei uit de vuurvogel of het laatste deel uit de klassieke symphonie van Prokofjev te horen(onder andere),maar de kwaliteit hiervan is allicht zodanig goed dat het geluid nogal eens afleidt van het beeld.We hebben het immers over een willekeurige,later toegevoegde score en daar is blijkbaar te weinig rekening mee gehouden.

Wellicht ten overvloede:deze film lijkt imho volstrekt niet op Buñuel en heeft niets vandoen met surrealisme.

goed stuk

vond vooral het gebruik van Satie (in de orchestrale score van Debussy) erg mooi qua muziek.

heb de docu over Peixoto en deze film nog op mijn "te zien stapel" liggen, maar dit is zeker een van de hoogtepunten van dit jaar voor mij.

Zag gisteren toevallig "Cottage on Dartmoor" en zag daar eveneens door de Russische school (en het Duits expressionisme) beinvloedde beeldcomposities en editting, eigenlijk was rond 1930 de cinema al geperfectioneerd! Ik wist dat natuurlijk wel al uit de literatuur, maar als je het zo aan den lijve ondervind, als het ware, is het toch weer een wereld die open gaat!!

Het viel me toch wat tegen, hoewel ik me vooraf ook niet echt kon voorstellen hoe Limite zou zijn. Het is in feite een grote flashback, die terugkijkt op het leven van de mensen in het bootje. Tussendoor zien we de beelden van het heden, die veelal ondersteund worden door vioolmuziek. Door het afwisselende camerawerk, slaagt Peixoto erin om het de eerste helft redelijk boeiend te houden.

Naarmate Limite vordert, valt echter op dat sommige zaken nogal herhalend zijn. Hierdoor begint het uiteindelijk toch behoorlijk te slepen en was ik uiteindelijk blij dat de film afgelopen was. Tussendoor gebeurt er af en toe nog best wat boeiends, maar visueel en inhoudelijk is het niet sterk genoeg omdat de gehele speelduur te volbrengen. Iets minder herhaling had de film korter en beter gemaakt.

Ik was vooral benieuwd naar Limite, omdat die hoog scoort in het rijtje van beste Braziliaanse films aller tijden. Ik ga niet zeggen dat zoiets onterecht is, maar ik kon het er in ieder geval niet helemaal uithalen, al kan het ook zijn dat Limite niet helemaal mijn ding is.

2,5*

Een werkelijk waar fantastisch eerste uur wordt helaas afgewisseld door een minder tweede uur.
De scene rondom het kerkhof duurde (veel) te lang. Daarnaast valt Peixoto - het is hier al eerder geschreven - teveel in herhaling.

Maar wat zitten er veel schitterende shots in deze film. Een lust voor het oog.
Daardoor kom ik toch uit op een vrij royale 4,0. Een pareltje uit Brazilië!

Voor de geïnteresseerden: hier te bekijken.

Hij is onlangs opnieuw gerestaureerd:

De Scorsese/Cinemateca Brasileira/World Cinema Foundation restauratie stond gewoon op YouTube, wat een traktatie deze film, ondanks de eerder genoemde veelvuldige herhaling. Nu die docu nog even opscharrelen.

Een BR van die nieuwe restauratie zou wel erg cool zijn, Verhoeven. Maar weet je zeker dat het niet om een en dezelfde restauratie gaat, in samenwerkingsverband? Ik vind wel bronnen die een Criterion release melden maar nergens een echt concrete bevestiging dat het ook daadwerkelijk gepland is.

Ik vind wel deze dvd, maar dat is wellicht wat omslachtig.

Een van die films die conventies (uit 1931) van film overboord zet en zijn eigen taal probeert uit te vinden, maar zo persoonlijk dat het me bijna niet te imiteren lijkt. Limite voelt bijna als outsider art. Maar dan wel van iemand die leek te weten wat hij deed. Moest nog het meeste denken aan The Man with the Movie Camera wat ook zo'n heerlijk afwijkende film is uit deze tijd, maar dit is ook weer totaal anders.

Er is een rudimentair plot. Maar de film houdt zich daar niet zo mee bezig. Het is een zwijgende film. Maar een bijna zonder tussentitels. Op verschillende momenten draait de film weg van de personages en kijkt Limite naar de omgeving en maakt die vaak abstract voorgesteld wordt. En uiteindelijk gaan de personages min of meer erin op. En dan heb ik het nog niet over de camerabewegingen gehad. Ben blij dat we tegenwoordig zuinig zijn op deze unieke film.