Top Gun (1986)

Herzien!

Wat een geweldige film is dit. Na Scarface misschien wel de meest iconische film van de jaren 80. Het zeer vermakelijke vervolg toont aan hoe tijdloos deze film is. Tony Scott zet hiermee de toon en richting voor vrijwel alle actiefilms die zouden volgen. Een droomcast met diverse sterren van de toekomst (Cruise, Kilmer, Robbins, Ryan, McGilles, Ironside,) en natuurlijk de heerlijke tonen van Faltemeijer en Berlin/Morroder. Ook zaten we toen natuurlijk midden in de koude oorlog en was dienstplicht nog iets waar elke jongeman meet te maken had.

Heerlijke film dit!

5*

Nooit echt mijn hype geweest destijds. Ik was sowieso wat te jong toen deze uitkwam, maar toen deze eindeloos draaide in de jaren 90 er nooit wild van geweest. Nu wou ik hem nog een keertje zien in afwachting van Maverick, maar ook deze zal ik voorlopig even aan me laten voorbij gaan.

Wat me voornamelijk opviel waren de erg sterk visuele beelden van de actiescenes met de straaljagers. Zeker voor een film uit 1986. Erg sterk gedaan en meteen al de grootste troef van de film. Voor de rest is het echter weinig soeps. Tom Cruise die als womanizer het publiek naar de zalen lokte, was één van de elementen waarom deze film aansloeg.

Inhoudelijk daarentegen erg matig en hoe kan het ook anders zeer cliché. Sfeervol, maar inhoudsloos met wat spierbalrollerij, meer is het jammer genoeg niet.

Waarom staan er dan bij jou 4 sterren?

Omdat de app nog wel eens wil haperen.

Waarschijnlijk ooit wel eens gezien, maar niet bewust. Nu dus wel, met het idee om de sequel in de bios te gaan zien. Het viel me tegen, het is alsof de film vooral niet af is. Naast de onoverzichtelijke gevechten en het vele onduidelijke navy-jargon, worden ook de romance en zelfs het persoonlijke drama nauwelijks uitgewerkt. We zien acties en keuzes, maar niks daartussen. De muziek was aardig en riep een mooie sfeer op, maar dat is niet genoeg. Het deed me erg denken aan Heat, dat ondanks de plotverschillen dezelfde sfeer oproept, maar alles goed doet wat in Top Gun ontbreekt. Ik snap dat een generatie die hiermee opgroeide enthousiast is over de pure actie en de stoere mannen, maar als film is het gewoonweg niet goed genoeg.

Mooie film voor zowel m/v. De nodige actie, romantiek en sentiment samen in 1 film. Benieuwd naar Top Gun 2.

Ik moest bij Top Gun denken aan de film Pearl Harbor. Sterke vliegtuigscènes, maar uiteindelijk blijf je achter met de overbodige romantiek. Top Gun is vooral een film met een liefde voor snelle vliegtuigen, aangevuld met wat machogedrag en romantiek. Oh ja, en zoals dat hoort in de 80s ook een popsong met Take My Breath Away door Berlin. Het enige wat blijft hangen zijn de vliegtuigen, het heerlijke Top Gun Anthem en de quote I feel the need, the need for speed. Anno 86 had het ongetwijfeld wel een impact in Amerika, want het aantal aanvragen om piloot te worden steeg er enorm.

Blijft leuk, vroeger ook al eens gezien, binnenkort de nieuwe versie maar eens zien.

Nu pas gezien,tja..echt een Amerikaanse film,(leek eigenlijk veel op An officer and gentlemen,maar die is wel een stuk beter met Richard Gere).

Ik kon van tevoren vertellen dat zijn maat dood zou gaan,en dat alles goed ging komen

Beetje flauw misschien,maar bij deze was het heel duidelijk

Weer eens bekeken als voorbereiding op die nieuwe.

Haha wat een overdreven heroische onzin is dit toch. .

Dit is movie magic.

Laat ons duidelijk zijn dat ik niks heb met luchtgevechten of de marine. Toch vond ik dit een erg goede film. Vooral door de erg goede regie en prachtige beelden. De kleuren spatten van het scherm en de combatscènes zijn fenomenaal. Kelly McGillis zet een erg goede prestatie neer. Ook Cruise valt goed te pruimen.

Die homo-erotische ondertoon zorgde voor dat tikkeltje meer plezier.

Na het eerder deze week zien van de Actie / Drama film "Top Gun: Maverick (2022)", wilde ik ook wel het origineel uit 1986 zien, omdat ik die volgens mij nog nooit helemaal gezien heb, en dat heb ik gisteravond dus gedaan. Normaal gesproken zijn de meeste "eerste delen" het beste, maar voor "Top Gun" geldt dat niet.

Waaghals Pete "Maverick" Mitchell (Tom Cruise) wordt samen met zijn vriend Goose (Anthony Edwards) aangenomen bij "Top Gun", een keiharde opleiding voor toppiloten. Tijdens een avondje uit ontmoet hij de knappe Charlie Blackwood (Kelly McGillis). Al snel blijkt dat zij een van de meest gerenommeerde vlieginstructeurs van "Top Gun" is. Een relatie met haar lijkt onmogelijk. Tijdens zijn opleiding gaat Maverick de concurrentie aan met een andere toppiloot, te weten Iceman (Val Kilmer). Maar wanneer zijn vriend Goose tijdens een routineoefening verongelukt, vraagt Maverick zich af of het dit allemaal wel waard is.

Hoewel het verhaal van "Top Gun" nog best vermakelijk is, is het zeker niet hoogstaand en valt er eigenlijk weinig echte actie in te zien. Pas op het einde zien we gedurende circa 10 minuten wat straaljager gevechten met Aziaten. Wat actie betreft doet "Top Gun: Maverick" het een stuk beter en ook het verhaal vond ik beter en daarom vind ik "Top Gun: Maverick" ook de betere film. De spectaculaire vliegscènes zijn nog steeds de moeite van het bekijken waard na circa 40 jaar, maar de lofzang op de Amerikaanse luchtmacht oogt een tikje potsierlijk, al is Tom Cruise wel de perfecte vertolker van de arrogante allesdurver.

"Top Gun" is vooral het voorbeeld van een macho popcornfilm en het is ook een film voor grote jongens die verliefd zijn op snelle gevechtsvliegtuigen en motoren, adrenaline, fraaie plaatjes en een beetje romantiek. De film heeft twee belangrijke elementen, de fraai in beeld gebrachte vliegscènes inclusief het landen en opstijgen van het vliegdekschip met de daarbij behorende geluidseffecten en de muziek. De muziek is vooral veel synthesizermuziek van Giorgio Moroder, zoals tijdens de opening van de film met de beelden van het vliegdekschip en waarbij je dan langzaam de opzwellende synthesizermuziek (het nummer "Top Gun Anthem") hoort. Vlak daarna hoor je dan ook het goede liedje "Danger Zone" van de Amerikaanse zanger Kenny Loggins welke je ook weer te horen krijgt in "Top Gun: Maverick". En het liedje "Take My Breath Away" van de Amerikaanse popgroep "Berlin" heeft in 1987 verdiend een Oscar gekregen.

Het verhaal van "Top Gun" is flinterdun en redelijk voor de hand liggend, maar wordt wel ondersteund met spektakel, ego een gevoel van eigenwaarde en was in 1986 ook een groot kas succes. Sterker nog, "Top gun" was één van de lucratiefste films van de jaren 80 en groeide ook uit tot een grote hit voor het Amerikaanse leger. Om op locatie in Miramar te kunnen draaien, sloten de makers een deal met de US Navy. Zo konden ze flink de kosten drukken, op voorwaarde dat het leger alles mocht overzien. De film jaagde de rekruteringscijfers bij de luchtmacht enorm de hoogte in.

"Top Gun" bevat regelmatig fraaie beelden en de bekende regisseur Tony Scott heeft bijna alle beelden die buiten werden geschoten, gemaakt op de momenten met het mooiste licht, namelijk 's ochtends en 's avonds. Dat zorgt voor veel extra warmte en kleur en geeft de film zijn typische sfeer. De openingsscène is daarvan een goed voorbeeld. De werkzaamheden op het vliegdek van een vliegkampschip zijn vele malen weergegeven, maar zelden met een dergelijke mix van muziek, mooie close-ups en kleuren. Ook het liefdesverhaal tussen Maverick en docente Charlie Blackwood draagt bij aan het verhaal, maar ook aan het beeld van vliegers dat Tony Scott wil neerzetten. De extra verhaallijn maakt de film compleet en geeft de film wat rust tussen de vliegscènes.

De cast van Top Gun heeft ook enkele klinkende namen, die toen nog aan het begin van hun filmcarrière stonden. Zoals Tom Cruise, Val Kilmer, Anthony Edwards, Kelly McGillis, Meg Ryan, Tim Robbins en daarnaast nog de meer ervaren Michael Ironside en Tom Skerritt. Tom Cruise is natuurlijk de grote ster in "Top Gun".

Eén van de laatste scènes in de film vond ik overigens wel geinig, want na het grote succes vraagt vliegdekschip commandant Stinger (James Tolkan) aan Maverick:

"Je mag kiezen wat je gaat doen. Te gek, hè? Wat zou je graag willen?"

Waarop Maverick antwoordt:

"Ik denk dat ik instructeur wordt."

Waarop commandant Stinger dan weer zegt:

"Bij "Top Gun"? God sta ons bij."

En dat gaat dus echt gebeuren in "Top Gun: Maverick"

Al met al vond ik "Top Gun" best een vermakelijke film met ook de nodige humor (o.a. de "fly-by" scènes bij de verkeerstorens met een officier die koffie drinkt) en "Top Gun" was ook de grote doorbraak van Tom Cruise. De vliegscènes zien er nog steeds fraai uit, maar er had wel wat meer echte actie in mogen zitten en het verhaal had ook wat beter mogen zijn.

In de aanloop naar het geprezen "Top Gun Maverick" hebben we gisteren deze film herzien. Niet geheel toevallig staat hij sinds kort op Netflix.

En man, wat is het slecht. De luchtgevechten zijn onoverzichtelijk en amper meer dan een aaneenrijging van korte, nietszeggende shots. Door middel van dialoog wordt getracht duidelijk te maken wie achter wie aan zit. Je ziet de vliegtuigen ook zelden in een landschap, altijd met enkel blauwe lucht als achtergrond, waardoor je je als kijker totaal niet kunt oriënteren. Opmerkelijk: als het de piloten even teveel wordt, of ze zijn heel blij, dan kan het zuurstofmasker ook ineens af zonder dat ze in ademnood komen.

Tussen de actiescènes door zien we een oppervlakkig, ongeloofwaardig liefdesverhaaltje tussen Tom Cruise die overkomt als een knul van 19 en een actrice die overkomt als een MILF van 38. Misschien ligt dat aan haar ouwelijke kapsel?

Maar kniesoor die daarop let, want verder is het natuurlijk genieten. Deze film is vooral een staaltje Amerikaanse suprematie wat alleen maar uit het Reagan-tijdperk kan stammen. Heerlijk. Top Gun verdient ook credits voor de introductie van de binnen-bril: ook al is het nacht, en donker, en je bent binnen: de pilotenbril blijft op je neus, no matter what. Opgepikt door zo ongeveer iedere rapper sinds de jaren 90.

Verder natuurlijk heel veel testosteron en strakke ontblote bovenlijven in de locker room. Als kers op de taart krijg je nog een volkomen overbodige beachvolleybal scène waarin je de bezwete, gespierde lijven nog eens lekker lang in actie ziet. 40 jaar later overheerst vooral een onbedoelde, koddige homo-erotische ondertoon. De titel van de achtergrondmuziek van Kenny Loggins helpt ook niet echt: Playing with the boys.

Kortom: echt een guilty pleasure. Alleen de muziek al: de synthesizers en elektrische gitaren klinken anno vandaag zo over the top dat het haast een parodie lijkt. Het haar van Val Kilmer zit zo vol gel dat je er kipsaté aan zou kunnen spiesen.

Ook zou de navy er goed aan doen eens te investeren in airconditioning, want iedereen heeft de hele tijd zijn gezicht vol met zeker anderhalve liter aan zweetdruppels.

Je moet deze film vooral in zijn context en tijdperk zien, dan is het een mooi document. Want meer jaren 80 dan dit wordt het niet. En ik hou daarvan. Daarom laat ik mijn (stokoude) beoordeling van 3 sterren gewoon staan, terwijl de film amper beter is dan Iron Eagle, een B-film uit hetzelfde tijdperk.

Opvallend: net als in Iron Eagle, wordt in Top Gun de vijand ook niet bij naam genoemd. In de dialogen wordt hier vrij gekunsteld omheen geluld. Maar ik snap het wel - als je een vijand bij naam noemt (Rusland... China...) dan moet je daar weer een verhaaltje omheen verzinnen - nee, laten we het nou niet moeilijker maken dan nodig. Minder verhaal, meer spieren, meer zweetdruppels.

Behalve de nieuwe Top Gun, ga ik zeker ook Hot Shots! weer even aanslingeren binnenkort

Matig. Dat vond ik vroeger al en nu nog steeds.

Typisch Tony Scott stijltje en mooie shots (vooral die sunsets). Goede film, alleen het romantisch sub-plotje tussen Maverick en Charlie had van mij niet zo gehoeven.

Twee keer gezien nu. Op bluray en vorige week op UHD (duopack met Top Gun: Maverick).

Kijk deze voor het eerst in tientallen jaren.

En ik sluit me helemaal aan bij Film Pegasus

Heb hem ook opnieuw gezien omdat het vervolg zo bejubeld word en die ga ik binnenkort eens bewonderen.

Kan me niet voorstellen dat het echt zo goed is. Maar wie weet ..

Hij is vooral goed vanwege de iconische 80’s vibe. Maar dat heeft natuurlijk veel met nostalgie te maken. In die tijd waren de opnames met de vliegtuigen en het geluid ook spectaculair. Tot slot is er natuurlijk nog de Koude Oorlog. Dat geeft het origineel veel meer lading dan het vervolg.

Die elementen maakten de film toen geweldig en staan nog steeds overeind voor mensen die een goed brok camp kunnen waarderen.

Op zich ben ik best liefhebber van T.Scott l sterker nog ik vind Mann on fire en true romance echt geweldige films .

Maar dit deed het niet voor mij .ik zag wel het vakman schap van Scot .

Als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Superman heeft het wel redelijk de rand der tijds doorstaan ! Da’s best knap .

Maar het verhaal en zo’n einde . Tja , toen was het nog niet vaak gedaan , als ik het in de jaren tachtig voor het eerst in de bios had gezien was ook vast onder de indruk .

Maar ook dat hele gedoe met straaljagers . Heb ik helemaal niks mee .

En Tom cruise zie ik liever in de MI films . Maar soms denk ik die man gelooft in Scientology . M.a.w de man is knettergek .

Ook ik heb deze film na vele jaren nog eens gezien naar aanleiding van de late sequel. Ik vond hem als tiener niet echt goed, en nu nog steeds niet. Wat stoer macho gedrag en praatjes, in vliegtuigjes oorlogje spelen zonder vijand (en als er eindelijk een vijand komt, weet je niet wie het is en zie je zijn gezicht niet), overbodige romantiek en geforceerd drama. Ik heb deze film met mooie jongen Tom Cruise altijd meer een meidenfilm gevonden, ieder meisje in mijn klas zwijmelde als iemand zijn naam noemde. De sequel vind ik ook magertjes, maar die heeft natuuelijk wel betere beelden van het vliegen want we zijn intussen alweer 40 jaar verder

Fijn dat ik deze klassieker kan afstrepen van mijn lijstje. Hij stond er al heel lang op vanwege de iconische status, maar de film sprak mij nooit zo aan, omdat het onderwerp me niet zo ligt. Dat blijkt ook na afloop van het kijken van deze film niet beter te zijn geworden. Ik kan echt niet zeggen dat ik Top Gun volledig onafgebroken interessant vond. Tussendoor haakte ik af en toe af, maar de film wist me telkens wel weer opnieuw bij de les te krijgen. Visueel zitten er enkele mooie scènes tussen, maar ik vind Top Gun vooral leuk als 80s product: mooie soundtrack, een jonge, veelbelovende cast en af en toe op het foute af. Met de chemie tussen Tom Cruise en zowel Kelly McGillis als Val Kilmer zit het wel snor.

3*

Heeft de blockbuster formule op een hoger niveau getild en kan zelfs nu nog qua spektakel en entertainment meten met de huidige – alleen is de eindgeneriek van Top gun een stuk korter bv 4 namen van stuntmannen terwijl nu er al bijna 10 minuten namen van special effects , stunts, etc voorbij rollen.

Destijds heel populair en een kaskraker. Nochtans waren de recensenten niet mals en noemden dit een 'oogverblindend en spectaculair niemendalletje'. Het was volop MTV tijdperk en dat waren de producers Bruckheimer en Simpson ook niet ontgaan. Eerst hadden ze Flashdance op de rails gezet (ook al een oogverblindend niemendalletje) en met Top gun voeren ze dezelfde koers. Video clip stijl maw een fotogenieke belichting met pop of rock songs om het power te geven – het begin bv met de Kenny Loggins (die trouwens ook met Flashdance had gewerkt).

Scenario is ook perfect samengesteld met actie, drama en romantiek maar natuurlijk wordt het slechts aangehaald en nooit uitgediept (jeugdtrauma van Cruise is daar het top - sorry voor de woordspeling, kon het niet laten - moment van).

Het is echter niet meer mijn soort cinema : karton emoties waarin alles oppervlakkig wordt behandeld en waarbij de Grote Drie (romantiek, drama en actie) enkel gebracht worden om tempo te maken. Maar dat TP nog steeds wordt bekeken en dus niet vlug werd begraven en vergeten onder de vele opeenvolgende actiefilms zoals de toenmalige recensenten beweerden (bon, misschien door het vervolg TP : Maverick opnieuw in de belangstelling maar toch) is op zich al een verdienste.

'oogverblindend en spectaculair niemendalletje'.

Op sommige momenten is dat perfecte cinema.

Vooral als dat ook het enige doel is. Helaas wordt bij de meeste moderne blockbusters de keuze niet zo overtuigend gemaakt.

Vermakelijke film met een leuke sfeer!

Wat een brok jaren '80 vermaak is dit toch. Zien deed ik de film al toen ik ergens tussen kind en tiener inzat, en de film maakte uiteraard een net zo grote indruk als dat deed op iedereen in de aanmeldingsgolf die de luchtmacht te verwerken kreeg, want plots wilde iedereen in een Tomcat vliegen en ongelijk geven kan ik ze niet, want wat is dat toch een gaaf toestel.

Treffend gaat de film van start met de indrukwekkend drukte op het vliegdekschip waar zowel gelanceerd als geland wordt. Wat meteen opvalt is de geweldige geluidsmix van de vliegtuigen aangevuld met muziek, een niveau die de hele film gehandhaafd wordt en echt van meerwaarde is om de film te kijken met een goede audioset en het geluid het liefste vol open voor deze gierende straaljagers, echt heerlijk. Het verhaal heeft vervolgens niet zo heel veel om het lijf, zeg maar gerust dat het eenvoudig is, rond het stel Maverick en Goose dat naar de academie Top Gun mag. Maar in feite is dat niet zozeer waar de film omdraait of hetgeen wat deze film best wel goed maakt, want dat doet de mix van muziek, geluidseffecten, montage, karakters, actie, romantiek, een iconisch nummer in de vorm van Take my breath away, en natuurlijk hele vette vliegtuigen.

Buiten dat is het natuurlijk onzin dat zo'n gast als Maverick geaccepteerd en gehandhaaft wordt binnen een dergelijke academie. Want het regent kritiek rond de agressieve acties, het breken van de rules of engagement en de flybys, het is het beeld van een cowboy die buiten de lijntjes kleurt en die wil je niet in een toestel van 38 miljoen dollar hebben. Geloofwaardig is het niet maar voor de film werkt het wel want het lefgozertje, dat duidelijk vliegt op instinct en gruwelijk veel talent heeft, wint wel de sympathie vooral na het ongeluk. Laat vooral de wisselwerking met maatje Goose er zijn en het goed doen, een dood overigens die mij destijds als kind best schokte. Goed, de montage van de vliegtuigen is sterk maar klopt niet altijd, want het ene moment zit men achter een A-6 Intruder aan, een shot later is het een A-4 Skyhawk, net zo goed dat de standen van landingsgestellen en landingshaak ook regelmatig wisselen bij de in beeld gebrachte toestellen. Om een laatste kritiekpunt binnen dit lichtelijk overtrokken en heroïsch beeld te benoemen, namelijk het volleybal momentje. Ongetwijfeld een soort van female fantasy zodat die ook een reden hadden om naar de film te komen. Kan me er trouwens niets bij voorstellen dat het lekker sport in een spijkerbroek, en dan Rick Rossovich met zijn spieren te rollen, kortom, best wel fout dus.

Het is allemaal verteerbaar in een film die Cruise op het lijf geschreven lijkt en met twee pracht dames in de vorm van McGillis en Meg Ryan, en mogen Kilmer, Skerritt en Edwards ook best nog wel genoemd worden. En wat heb ik me toch uiteindelijk prima vermaakt met deze film die ik toch jaren lang een beetje links heb laten liggen omdat het buiten de indruk die het op me maakte als kind waarschijnlijk niet zo best meer was en vooral opgeklopte nonsens. Maar Top Gun maakt puntje bij paaltje toch een goede indruk, niet te vergeten al die mooie toestellen met Skyhawk's, Intruders, een verdwaalde Corsair en heelveel Tomcat's waarop ik met bedenk dat ik nog een model 1/48 van Italerie in de kast heb liggen, ik krijg er spontaan zin in.

37 Jaar na het uitkomen van deze film durfde ik het aan om te kijken. Nou, het was precies wat ik 37 jaar geleden vermoedde dat het zou zijn. Top Gun biedt het laatste half uurtje redelijk vermaak. De rest is clichematige prul over jonge jongens met stoere zonnebrillen op de neus. Eén van hen maakt een een vanillewippertje met de lerares.. Nou, dat was het dan.

Een klassieker voor sommigen en ik vond hem niet echt slecht, maar ook niet meer dan gemiddeld.

Toch wel een erg lekkere campy 80s film met mooie cinematografie en muziek, en strakke vliegtuiggevechten. De film komt vooral goed tot zijn recht met een goed geluidsysteem. Verhoogd naar 4*

Echte 80's film met geweldige muziek en het werken met lichtval maakt deze film een klassieker. Verder veel patriotisme volgens bekend stramien. En wat een verademing geen computeranimatie. Opvallend de korte kapsels van McGillis en Ryan.

Een van meest zeldzame power eighties movies in het rijtje van de aller beste films gemaakt, daar hoort deze zeker bij.

Blijft een hoog staaltje op alle fronten.

De cast met natuurlijk de ongeëvenaarde Tom Cruise in de hoofdrol als Maverick.

En verder sublieme cast, vol met beroemde acteurs en actrices.

Tony Scott als Regisseur blijft bij de beste film makers horen, later flikte hij het weer met de legendarische aktie film Man on fire met Denzel Washington en Dakota Fanning deze meneer kan er wat van.

Blijft een ongelooflijk sfeervolle film.

Prachtig camera werk en een film vol met waanzinnige goede classic songs.

Van Kenny Loggins en The righteous brothers en vele anderen.

En natuurlijk de schitterende kippenvel soundtrack van Berlin met de song Take my breath away.

Die lang als nummer èèn hit in vele landen was genoteerd.

Het liedje is net zo onvergetelijk als de film.

Een film die alles mee heeft, wat blijft deze film toch genieten.

Een tijdloze film, die kwalitatief van de hoogste orde blijft.