Atonement (2007)

Een ontgoocheling. Het eerste half uur van de film is vervelend en daarnaar weet hij niet waarin of waaruit om uiteindelijk is zijn geheel als een melodrama uit te vallen.
Enkele mooie zichten en keurig spel van de acteurs. Is ook het enige wat de film een meerwaarde geeft. Alhoewal, 'k vond een sterfscène erg slecht...en het is niet omdat Brionry vlug door het huis stapt dat ze daarbij knap acteert.

Ik vond het allemaal maar saai en behoorlijk wat nietszeggende scenes. Had hier gezien de hoge rating toch echt wel wat meer van verwacht. Tegen het einde van de film was ik aan het twijfelen tussen 1.5 of 2 sterren, louter vanwege het einde maak ik er nog een 2.5 van. Beste van de film!

Tip voor de liefhebbers van deze prachtfilm: probeer ook 'Cracks' (2009) eens. Speelt in op dezelfde emoties, eveneens met een ijzersterk spelende Juno Temple.

Ik ben behoorlijk onder de indruk van deze film. Maar misschien nog het meest over de wijze waarop de film in beeld is gebracht; de filmfragmenten namen telkens zo'n verrassende aanvang. Wow... formidabel. Een genot om naar te kijken.

Het verhaal was eveneens verrassend door tal van wendingen die inspeelden op de vermoedens van de kijker. Soms werd een en ander subtiel en dan weer grof voorgeschoteld, maar altijd geraffineerd.

Toch had ik aan het einde van de film het idee dat ik naar twee films heb gekeken. Zo 'onderhuids' als het eerste 'deel' was, zo expliciet werd het vervolg. Ik kon het natuurlijk wel rijmen, maar wilde het eigenlijk niet rijmen, want ze ademden namelijk twee verschillende werelden, sferen.... en stijlen. De delen (die dus helemaal geen delen waren) waren afzonderlijk (als film) al bijzonder genoeg.

Nou ja... ik kom er nog niet helemaal uit... ik hink nog op twee benen.

Maar het is een klasse film!

Dus zeker gaan zien!

3.5 *


(dank voor de filmtip Zwolle84)

Atonement heeft zeker wel iets, maar is gewoon niet voor mij weggelegd.

Het duurt heel lang tot het op gang komt. Een behoorlijk struikelblok, want het laatste halfuur had me met een voorstuk dat wel goed is en rechtop blijft staan erg kunnen bekoren denk ik.

In andere meningen zie ik dat de beelden en manier van filmen een groot pluspunt zijn. Helaas ben ik niet bepaald fan van dat strenge Engelse sfeertje en de manier van filmen is me nauwelijks opgevallen. De soundtrack vind ik ook steeds nét niet.

Ook Kneightley is nou net een actrice waar ik niks mee heb (het zit me niet mee ), McAvoy doet zijn ding prima, net als Cumberbatch en andere andere bijfiguren. De beste acteurs/actrices zijn voor mij de Briony's zelf. Ten eerste Saoirse Ronan, die ik niet eens heb herkend en wie ik veel ouder had ingeschat, die erg realistisch overkomt voor die leeftijd, en ten tweede zeker Romola Garai, waar ik verder nog nooit van heb gehoord maar die me als een van de weinige bovengemiddeld wist te interesseren.

Atonement

Uitermate sfeervolle film die begint als een soort van kostuumdrama maar daarna de kostuums inruilt voor de keiharde oorlog met een mooi (en tragisch) romantisch verhaal erin verweven. Dit soort film staat of valt met de casting van de centrale personages en McAvoy, Knightley en Ronan zijn grandioos als Robbie, Cecilia en Briony. Ook Garai is goed als oudere Briony.

De film is wat onevenwichtig en vooral het eerste gedeelte duurt wat lang maar het is wel sfeervol en de acteurs zorgen ervoor dat de aandacht niet verslapt. Het tikkende geluid van een typemachine als muziek is briljant gekozen en geeft de film een onheilspellende sfeer mee. Wat één verkeerde beslissing voor gevolgen kan hebben maakt Atonement op een keiharde manier duidelijk en een opbloeiende liefde is nog nooit zo mooi in de steel al geknakt. De film ziet er schitterend uit met de prachtige decors, de kostuums en natuurlijk dat gedenkwaardige lange shot van de slag om Duinkerke. Het einde getuigd van lef en het maakt indruk.

Ik heb deze film jarenlang met succes ontweken. Ik had een stoffig kostuumdrama verwacht, Zo'n echte meiden film. Wat ik kreeg was totaal iets anders en absoluut niet wat ik verwacht had.

Het verhaal is erg boeiend. Ook geweldig hoe het in een niet lineaire wordt verteld. Geeft een aantal scenes net dat beetje meer impact. Het begint inderdaad een beetje als een kostuum drama en evalueert daarna in iets heel anders. Eerste half uur/drie kwartier is erg sterk. De oorlog wordt op een erg rauwe manier neergezet. Overal is dood en verderf. Tussen de oorlog door krijgen we nog een aantal prachtig vertelde flarden waarin we de nasleep volgen van de gebeurtenissen die Briony in werking heeft gezet. En dat einde. Wow!

Acteerwerk is erg goed. Knightley laat een knap staaltje acteerwerk zien. Datzelfde kan ook gezegd worden van McAvoy. Ronan doet het op deze jonge leeftijd al fantastisch. Garai is op een aantal momenten sterk, al is ze niet erg constant in haar acteerwerk hier. Leuk om Cumberbatch hier ook even voorbij te zien komen. Supporting cast is best goed.

Waar de film voornamelijk veel punten scoort, is visueel. De film ziet erg schitterend uit. Er komen zoveel mooie shots voorbij. Van het sprookjesachtige landgoed aan het begin tot een geweldige lange one take later in de film. Wright en McGarvey creëren hier iets heel moois. Muziek van Marianelli is ook mooi. Fijn hoe hij de meer conventionele klassieke muziek combineert met onconventionele muziek van een typemachine.

Weer een film die ik jaren lang om de verkeerde redenen heb ontweken die achteraf erg goed blijkt te zien. Atonement is alles wat ik niet verwacht had.

Zei ik toch...

Atonement beschikt over een zeer behoorlijke cast. Het acteerwerk is dan ook in orde. Qua verhaal blijft de film wel erg lang voortkabbelen. Het is niet saai, maar erg meeslepend toch ook zeker niet. Pas het laatste kwartier wordt het echt boeiend en weet de film boven de middelmaat uit te stijgen. Een degelijke film, waarvan vooral het eind de moeite waard is.

Nog steeds vind ik de film te traag op gang komen; maar verder is er weinig op aan te merken.

Na een mooi eerste uur verloor de film mij in het oorlog deel.

'Yes. I saw him. I saw him with my own eyes'
De Keira-herzieningen, deel 13

Soms wil je een film zo graag goed vinden, dat je het in gedachten mooier maakt dan het is. Het zal door de vermoeidheid komen dat je gedachten afdwaalden. Je hebt vast iets gemist. Als het dan na vijf keer nog steeds niet echt lukt, is het tijd om een puntje van je score af te snoepen.

En dat voelt dan ergens weer verkeerd. Want de pluspunten van Atonement zijn direct ook enorme pluspunten. In de wereld van kunstenaar Joe Wright heb je het in dat geval al snel over het visuele. Want godallemachtig, wat ziet Atonement er prachtig uit.

Neem zo'n shot waar Robbie samen met twee andere soldaten door een nevelig weiland loopt en je in de weerspiegeling van de sloot perfect uitgelijnde bommenwerpers ziet overvliegen. Of wil je het minder subtiel, dan kom je uit bij een van de meest geweldige filmscènes aller tijden: de ruim tien minuten lange one take op het strand, waarbij alles en iedereen perfect gechoreografeerd door het scherm danst.

Dansen, daar heeft Wright sowieso een handje van. Niemand die zo mooi zwierend de meest banale scènes tot leven wekt. Het is alsof de cameraman letterlijk met de personages aan het dansen is wanneer hij weer zo'n mooi tracking shot uit de hoge hoed tovert. Dat hij daarin ook de imperfecties durft mee te nemen - zo'n auto die opeens in de weg staat tussen de camera en personages in - maakt het alleen maar nóg mooier.

Wright en Keira Knightley zijn dan ook een match made in heaven; het is niet voor niets dat ze drie keer samenwerkten. Knightley die daar met haar prachtige scherpe sleutelbenen in die groene jurk versmelt in de groene omgeving staat - veel mooier wordt het niet. En ondertussen acteert ze hier ook weer eens steengoed, wat overigens nauwelijks opvalt omdat zo ongeveer de hele cast bovengemiddeld sterk is.

En toch, Atonement prikkelt m'n zintuigen, maar weet me nooit écht te raken. Dat komt doordat de film vrij onevenwichtig is. Het eerste deel in en rondom het landhuis is prachtig, maar zodra de oorlog zijn intrede doet, wordt het eigenlijk steeds minder. Heb je de sleutelscène op het strand eenmaal gehad, dan wordt het zelfs vrij saai.

Zo weten de oudere versies van Briony niet te overtuigen. Ook al doe ik nog zo m'n best, ik kan niet met het personage meeleven. De oorlogs-Briony is al een beetje nikserig, maar met de bejaarde versie wordt het zelfs frustrerend. Waarom zou je in godsnaam zo'n mooie film op zo'n lullige manier eindigen? Dat trucje pakte tien jaar eerder in Titanic al rampzalig en hier lopen ze domweg in dezelfde val.

Met de visuele pracht is het tegen die tijd ook al wel gedaan, waardoor Atonement als een nachtkaars uitgaat. Maar wel een nachtkaars die lange tijd voor de meest schitterende weerkaatsingen zorgde, waardoor er alsnog een dikke voldoende - zij het een puntje lager dan voorheen - overblijft.

Na een sterk begin ga je er echt eens voor zitten: prachtige aankleding, goede acteurs, sterk script, mooie beelden. En tot de slotscene was mijn oordeel best positief. Het kabbelt hier en daar wat, maar dat is niet onaangenaam. Maar dan, op het slot, gaat het helemaal mis. een koe van een stijlbreuk, wat zonde. Advies voor de regisseur: Je hoeft podver niet alles uit te leggen!!!

Zat dat niet gewoon al in het boek?

Zat dat niet gewoon al in het boek? [/quote]

Ik moet toegeven dat ik het boek niet heb gelezen, dus ik weet niet of het op papier wel werkt. Maar mijns inziens had de regisseur een andere keuze moeten maken, dit pakt niet goed uit.

Op zich mooie film met één groot gemis; compleet gebrek aan chemie tussen Knightley en McAvoy. De romance tussen die twee is totaal niet invoelbaar waardoor het drama niet raakt. Kille, ongemakkelijke gesprekken worden afgewisseld met hartstochtelijke liefdesverklaringen, die op zichzelf dus onverklaard blijven. Geen idee waarom de een de ander interessant vindt en vice versa. De desastreuze wending raakt daarom nauwelijks waardoor de spanning in deze toch al trage film ontbreekt. Interessanter is het personage van Ronan, maar dat kan de film nauwelijks redden.

Kleine correctie: het personage van Ronan/Garai kan de film wel redden, net. Daarbij opgeteld de mooie stijlvolle beelden en we krijgen net een voldoende .

Ondanks de ietwat onrustige start, raakte ik gaandeweg enthousiast over het eerste gedeelte van de film. Tot en met de arrestatie van Robbie blijft het allemaal zeer degelijk, maar daarna zakt het helaas toch wat in. Toen de focus op de volwassen Briony kwam te liggen, was de film me kwijt. Buiten het uitdiepen van haar personage voegen de toestanden in het ziekenhuis namelijk ook maar weinig toe. Ik was veel benieuwder naar de afloop van de verhouding tussen Robbie en Cecilia. Wat dat laatste betreft: enerzijds wel leuk dat de film je in eerste instantie op het verkeerde been probeert te zetten, maar het daadwerkelijke einde voelde daardoor wel wat afgeraffeld. Een plottwist met twee gezichten dus.

Filmtechnisch doet Atonement het goed. Er komen schitterende beelden voorbij; niet alleen in het begin, maar ook tijdens de oorlogperiode is dit een opvallend pluspunt. Ook het acteerwerk van Keira Knightley, James McAvoy, Saoirse Ronan en Romola Garai (die laatste twee ook zeer goed gecast) is prima. Uiteindelijk miste ik vooral een beetje samenhang. De eerste en tweede helft zijn uiteraard met elkaar verbonden door de personages, maar toch loopt het qua tempo niet gelijk en de film weet in de tweede helft dan ook niet non-stop te boeien. Ik had er wel iets meer van verwacht, maar een regelrechte tegenvaller zou ik het niet willen noemen. De film straalt namelijk wel een zekere klasse uit en is als kostuumdrama wel geslaagd.

3*

Mooie aangrijpende film.

Film begint saai en gaat na een zeldzaam spannend stukje van de hak op de tak. Mooie beelden en prima acteerprestaties maar de de scènes zijn niet altijd even significant. Op het einde wordt het toch nog verrassend boeiend en merk je dat dit toch wel een erg mooi verhaal is. Ik durf te wedden dat een goed boek is. Vanwege het sterke emotionele einde toch nog een krappe voldoende.

Nostalgische en hartverscheurende dramafilm. Cinematografie prachtig in begin startend als kostuumdrama op Engels landgoed met landhuis! Daarna het Franse platteland en strand bij Duinkerke in oorlogstijd..... Trieste en rauwe beelden van gewonden en doden op het strand van Duinkerke met immens veel figuranten. Mooi scenisch beeld van Robbie in het klaprozenveld. Spannende onheilspellende en zeer dramatische muziek. Briony haar valse getuigenis had verstrekkende gevolgen....... En waarom deed ze dat? Was het haar schrijvers mindsetting? Verlangde ze ze zelf naar liefde? Was het een vorm van jaloezie? De film laat ons hiernaar gissen..... De acteurs en actrices spelen hun rollen echt allemaal heel goed, niets op aan te merken. Wat een prachtige en dramatische bekentenis in een interview aan het einde van de film. Mooi uitgewerkt met die flashbacks in het verhaal van de schrijfster. Mijn keel zat helemaal dichtgeknepen van emotie..... De oorlog heeft heel veel geliefden uit elkaar gescheurd en gedreven, maar uiteindelijk hebben deze geliefden elkaar op papier teruggevonden. Samen met het beeld van het strandhuis, werkelijk een ronduit schitterend einde!

saaie k u t film

toch twijfel

Het eerste deel vind ik best leuk en interessant, maar als ze ouder zijn en het veel over de oorlog gaat, heb ik er minder mee. Oorlogsfilms zijn sowieso vaak niet mijn ding, en het verhaal/de film neemt een heel andere wending. Qua acteerwerk, beeld, aankleding en uitwerking vind ik het er wel goed en mooi uitzien. Al met al een kleine voldoende (6). 3*

Een bijzonder tragische liefdesgeschiedenis, uitmuntend gebracht naar het al net zo goede boek van Ian McEwan, die me toch altijd weer bijzonder weet te raken. Het verhaal laat zich op een bijzondere wijze vertellen en heeft wel iets van een goochelact met de gebruikelijke aktes alleen is de normale volgorde van iets gewoons, iets ongewoons en de ontknoping volgt nu anders. Nu is het juist dat er iets ongewoons gebeurt, het gevolg en de ontknoping aangevuld met een vierde akte genaamd de realiteit.

De eerste 'akte' de stinkrijke en verveelde familie, als het zo mag zeggen, wordt uitermate goed gebracht in de zin van dat het naar een kostuumdrama neigt maar niet verveelt. De kijker krijgt meteen al een aantal beelden mee dat het duidelijk is waar het midden ligt, toch verschillende de meningen van bepaalde hoofdrolspelers daar over wat meteen de schoen op intrigerende wijze laat wringen. Overtuigend worden de sluimerende spanningen tussen bepaalde mensen belicht, druipt de verveling, irritatie en de warmte van de mensen af. Wat er precies door de fantasievolle Briony heen gaat, zelf verliefd of Robbie, kinderlijke onschuld die dingen vanuit een ander perspectief beziet, of het falen van een idyllisch beeld, de zaak loopt in ieder geval goed in het honderd na een andere walgelijke en onfortuinlijke gebeurtenis waarin vooral benadrukt wordt dat Robbie niet tot de familie behoort en een buitenstaander is. Overigens nog prachtig gebracht de drama en spanning die van de beelden afdruipt wanneer hij mee genomen wordt.

De twee 'akte' is inmiddels al heel wat jaren later en het kwaad is geschied. Uit elkaar gevallen en van elkaar gescheiden worstelen de drie hoofdrolspelers met de gevolgen van die zomeravond. Bijzonder treffende is de overigens charismatische en innemende McAvoy als Engelse soldaat ronddwalend in Frankrijk na het uit elkaar vallen van het Expeditieleger. Langzaam neemt het drama en impact toe wanneer Robbie zich uiteindelijk in Duinkerken bevind. Werkelijk waar prachtige one take shot over dat strand met al die figuranten die allemaal met iets bezig zijn, adembenemend, ontroerend, droevig en bizar. Zo ook de scenes waarin Robbie en zijn twee metgezellen met laagstaande zon door een weiland ploeteren en een industrieruines of wanneer hij met de handen voor het gezicht voor een wit doek staat waar de twee acteurs net kussen. Prachtig!

Niet minder mooi, de derde akte, zijn de beelden van de inmiddels volwassen Briony die schuldbewust zich onderdompelt in de gruwelen van een leger hospitaal. Schrijnend, dramatisch, verschrikkelijk en prachtig gebracht. Zo ook het shot van de heimelijk huilende zuster te midden van alle ellende. Briony lijkt vastbesloten goed te maken wat ze ooit aanrichtte en lijkt daar tot zekere hoogte in te slagen. Zeer goed wordt de spanning opgebouwd wanneer Robbie haar de waarheid vertelt, goed geacteerd wat mij betreft. Daarnaast beseft ze eindelijk wie ze die bewuste avond zag zoveel jaren geleden. Alles lijkt dan toch nog redelijk goed te komen...of niet?

Maar dan toch...de toevoeging, een twist die bijzonder raakt. Het hele verhaal en schrijven van Briony lijkt een soort therapie te zijn, tijdens een interview, overigens afgenomen door Anthony Minghella de regisseur van The English Patient, komt de afschuwelijke aap uit de mouw. Het feit dat er weinig meer goed te maken was, dat de flakkerende hoop eerder een uitdovende vlam betrof. Schuldgevoel, wanhoop en wens druipt er van af en wat moet het karakter Briony ongelukkig met zichzelf geweest zijn. Waar de film tot aan de twist een solide 4* had gescoord knalt hij na deze onwaarschijnlijke biecht die zoveel wanhoop en spijt mee draagt door naar 5*. De tragiek, de spijt voelbaar in alles, de wanhoop en wens het allemaal goed te willen maken maar de niet tegen te vechten realiteit die alles smoort. Filosofisch gezien raakt het hele idee van een impulsieve handeling vanuit verkeert perspectief mij enorm. Wie heeft er niet spijt van iets? Wie heeft niet spijt van een bepaalde daad en gevolgen? En dan wellicht dingen die minder impact hadden dan dit.

Atonement, een bijzonder boeiend en prachtige drama die naar de helft volledig op toeren komt met een bijzonder bittere nasmaak. Uitstekend geacteerd, bijzonder goed gebracht, alles even boeiend, prachtige cinematografie, stijlvolle scenes van Duinkerken en al met al een prachtig verhaal over boetedoening en wat mensen soms bewust of onbewust aanrichten in ons leven en dat van een ander.

Ik had vooraf toch al wat positieve commentaren gehoord over deze Atonement waardoor mijn nieuwsgierigheid gewekt werd. Aanvankelijk had ik niet zoveel zin in een zoveelste Britse kostuumdrama gehuld in sausje van romantiek. Maar eigenlijk viel dat heus mee. De film is op te delen in drie grote stukken waarbij het kostuumrelaas vrij beperkt blijft. Acteerprestaties op niveau met een erg jonge Saoirse Ronan en Keira Knightley.

De ommekeer van de ontluikende liefde tussen Robbie en Cecilia vond ik echter vrij geforceerd. Dat briefje was nogal stuntelig, dom in ieder geval. Een briefje en ook enkele andere toevallige gebeurtenissen die dan ook verder aanleiding gaven voor de verklaring van Briony om de verkeerde aan te duiden als verkrachter. Hij blik op Robbie als oversekste maniak lag er iets te makkelijk op. Wellicht komt dit in het boek beter tot zijn recht?

Allemaal vrij gewoontjes en een redelijke standaard opvoering van dergelijke films. Toch werd ik aangenaam verrast door het einde waarbij Briony als schrijfster de fouten die ze gemaakt heeft in het verleden tracht recht te zetten in een roman, als eerbetoon, als mea culpa voor zichzelf. Het feit dat de oorlog zowel Robbie als Cecilia het leven heeft ontnomen, moet voor Briony bijzonder zwaar geweest zijn.