Atonement (2007)

Herzien. Vooral technisch indrukwekkend. Dat Long shot halverwege is wel een van de betere die ik ken btw.

Wat een drama, in de zuiverste zin van het woord... (zucht)

Sinds een tijd koop ik voor een prikkie honderden dvd's...En deze zit er tussen. Trekt mij niet echt ,maar ga toch na het lezen hier hem een keer zien . Tnx

Heel aardige film, maar had wat mij betreft wel wat korter gekund. De scène in Duinkerken was het absolute hoogtepunt, het einde voelde voor mij nogal overbodig. 3☆

Ik had exact hetzelfde!! Het eerste uur is een Kunst . Er gebeurt niks en eigenlijk zoveel. Geweldig geacteerd, prachtige settings , top.

En toen kwam de oorlog en vond ik er geen bal meer aan.

Jammer.

[quote]rascaly schreef:
Naar aanleiding van deze film schreef ik volgende recensie in een filosofisch studentenblad:

[i] In hoeverre we de wijsbegeerte, in al haar intellectuele voortreffelijkheid, ook mogen beschouwen als de ideale overkoepeling van alle menselijk activiteiten, toch moeten we concluderen dat de doorsnee kampvuurfilosoof de stap naar het eerder academische gedachtengoed inzake de filosofie altijd als iets te groot zal inschatten. Bijgevolg zal die cruciale sprong in het luchtruim van de grenzeloosheid van menselijk denken, aangevoerd door de echte waaghalzen in de vrije val richting het onderbewuste van de contemplatie, jammer genoeg, uitblijven. En toch. Geen redenen tot paniek, of tot een onterecht gevoel van isolatie. Immers, zonder het te beseffen heeft het gros van de hedendaagse jongvolwassenen op een indirecte en tevens onbewuste wijze toegang tot een strikt individuele affiniteit met de denksporen van De Groten der wijsbegeerte. Wat ik daarmee bedoel? Ik bedoel dat er wel degelijk een raakvlak bestaat tussen de filosofische mijmeringen van de bekendsten der filosofie en ‘onze’ wereld, en waar anders zouden we dit fijngevoelige trefpunt kunnen situeren dan in de wereld van de film en de muziek? Met andere woorden, de wijsbegeerte vindt haar profaanheid in de menselijke creatie die u en ik sporadisch tot ons laten komen. Laat ik dat even aantonen aan de hand van een voorbeeld dat me nauw aan het hart ligt.

Wie ooit de film ‘Atonement’ heeft gezien, zal zich waarschijnlijk de befaamde scène herinneren aan het strand van Duinkerke. Summier geschetst, handelt de film over twee geliefden, Robbie & Cecilia, die in oorlogstijd van elkaar gescheiden zijn

Nav van je boekwerk het volgende ;
Taal moet middel zijn en geen doel. Je hele schrijven komt eerder over als een ode aan jezelf dan aan de film.
Kracht van taal en zeggingskracht is eenvoud. Kwantiteit heeft niets met kwaliteit te maken.
Als je jouw recensie leest zou ik de film overslaan.

Gelukkig heb ik de film gezien , die uit 2 delen bestaat ; het uiterst boeiende eerste uur , wat bol staat van adembenemend drama, sfeer en het voor mijn part onnodige , nietstoevoegende , 2e deel , Duinkerken.. De film is geen aanklacht tegen oorlog, of de waanzin er van , maar een registratie , waar de hoofdpersonen op dat moment mee te maken hadden.. Het is dus geen óorlogsfilm waar je betoog 3/4 over gaat, maar Drama en Romantiek.
De film gaat over de liefde tussen twee mensen , wier geluk wreed verstoord wordt door "'een stomme, ondoordachte leugen van een naar pubertje van 13 jaar'" .
De oorlog deed de rest.

Sentimentele en tragische romantiekfilm die me even lelijk verraste door als kostuumdrama te beginnen, een subgenre dat me niet bepaald ligt. Enkel de beelden van Duinkerke lijken de kijker eraan te herinneren dat we ons in de Tweede Wereldoorlog bevinden, anders had het (romance)gebeuren zo uit een omgeving in 1792 kunnen komen. Ouderwetse, theatrale relatieontwikkeling viert hoogtij en dat zorgt vooral voor ongemakkelijkheid, maar als het je ligt kent dit uiteraard een geheel ander effect. Atonement haalt vooral kracht uit de visuele achtergronden, die door regisseur Joe Wright prachtig in beeld worden gebracht. Zeker de oorlogsscenes zijn indrukwekkend, bovendien kon ik de uiteindelijke verhaalsinsteek zeer waarderen. Om daar te komen moest ik echter een weg zien te vinden door de duffe romantiek en uitgesponnen dramasequenties, die zeker gezien de misselijkmakende actie van Saoirse Ronan amper sympathiek naar voren worden gedirigeerd.

Atonement is zo’n film die ik al jaren op DVD in de kast had staan, maar nog altijd niet had gekeken. Toen mijn vriend zei dat ik mocht kiezen welke film we gingen kijken zolang het geen dansfilm zou zijn wist ik direct welke ik moest pakken. Atonement heeft vele prijzen gewonnen en het mag duidelijk zijn dat het een goede film is. De film is zelfs bijna tien jaar later nog enorm sterk en het verhaal is fantastisch. Het boek (het is een verfilming) zal dus ongetwijfeld nog beter zijn. Het acteerwerk is goed, maar vooral het verhaal en met nadruk het einde heeft veel indruk op mij gemaakt. Als je een klassieker wilt zien is Atonement zeker een aanrader.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Prachtige film, waar ik gek genoeg nooit eerder van had gehoord. Kwam op mijn radar door Saoirse Ronan, een van mijn favoriete actrices nu. Leuk om haar weer te zien in een van haar eerste rollen, waar ze zelfs een Oscarnominatie voor kreeg. Jammer dat haar personage later gespeeld wordt door een actrice die helaas niet erg op haar lijkt, maar je kunt nu eenmaal niet de echte 18-jarige Saoirse casten helaas.

Ondanks dat ik het een zeer mooie film vond is het niet altijd de makkelijkste kijkervaring doordat de film je geen hapklare scènes en plot voorschotelt. De film speelt met de chronologie, maar wel vrij subtiel. Dingen komen telkens wat in een ander daglicht te staan door het gezichtspunt van de personages, zeker tegen het einde wanneer de Briony van het heden onthult dat sommige dingen niet als zodanig gebeurd zijn. Die sprong naar het heden vond ik wel een leuke verrassing, zoiets geeft een film toch altijd een bepaalde body mee, zeker als dan blijkt dat het om een vertelling in een vertelling gaat. Ben ook wel benieuwd hoe de kijkervaring is bij een herkijk.

Maar los van verhaal zelf wil ik deze film zeker nog eens zien om de prachtige cinematografie, de cast (James McAvoy is leuk, Keira Knighly is bloedmooi en leuk om een jonge Juno Temple te zien), het camerawerk, het gebruik van licht en de zomerse sfeer waardoor je zelf zin krijgt om in een Engelse tuin rond te dartelen in een jurk. Wat dat betreft was het eerste half uur wel echt het hoogtepunt, ik had nog veel langer op dat landgoed willen blijven.

4,5*