Julieta (2016)

Ugarte siliconen borsten? No way!

Anyway, ouderwets goede Almodovar. Prachtige kleuren natuurlijk, fijn luchtig drama (iets zwaarder dan gebruikelijk) en heerlijke actrices. Niet zo uitzinnig als ooit, maar het komt in de buurt.

Nipte 4 sterren.

Prachtige vrouw, en ik zie dat inderdaad ook niet.

Een volgende in de rij was deze en geen misse film, maar een echt meesterwerk was het niet. Een drama, maar allemaal niet zo bijzonder. De cast deed het prima en verder zag de film er wel goed uit.
Allemaal niet slecht, maar had er geen waw gevoel bij.

Wow, wat een mooie film! Het verhaal, de uitwerking, en dan het prachtige lied "Si No Te Vas" van Chavela Vargas. Ik zie dat niet iedereen het met mij eens is, dat mag, maar persoonlijk heb ik mij niet gestoord aan ongeloofwaardigheid o.i.d. Julieta heeft mij geraakt. 4,5*

Wat een prachtige film. Ik zat op het puntje van mijn stoel! Je voelde de pijn van de moeder door je hele lijf.

Misschien wel de beste Almodóvar tot nu toe

Zo halverwege het jaar is het misschien wat een raar moment om aan voornemens te doen, maar na het kijken van Kika een dikke maand geleden had ik me voorgenomen om me eens meer in het oeuvre van Pedro Almodóvar te gaan verdiepen. Sowieso is Spaanse cinema een tak waar ik weinig van af weet en met een gemiddelde score van 3.70 op 5 films lijkt hij wel een goede keuze te zijn. Dat, en het feit dat Julieta met de immer bekoorlijke Emma Suárez is. Twee vliegen in één klap heet zoiets dan.

Het valt wel op dat de films van Almodóvar in zijn vroege carrière telkens iets 'gekker' zijn. Meer van de pot gerukt en ze vliegen naar alle kanten maar het zorgt altijd wel voor een fijn filmpje. Met Julieta gaat hij deze keer de wat meer sobere richting uit en dat werkt zowaar nog beter. Een ietwat eenvoudig plot over een moeder die door omstandigheden een slechte band met haar dochter heeft en aan de hand van flashbacks komen we te weten wat er allemaal tussen hen is misgelopen. Geen nieuwe aanpak dus en toch geeft het de film nog een zekere spanningsboog. Leuk momentje met de overgang (via de handdoek) van de jonge Julieta naar de nieuwe Julieta maar het is vooral knap hoe de film het nodige drama bevat (het zit Julieta nu niet echt mee in haar leven met een schuldgevoel over de zelfmoord van een passagier op de trein, haar vader die een affaire begint, de dood van haar man, de problemen met haar dochter, ...) en tegelijkertijd toch op een zekere manier luchtig blijft.

Al kan de regisseur hier ook wel op een uitmuntende cast rekenen. De titelrol van Julieta wordt door twee actrices gespeeld en je zou verwachten dat dat problemen gaat geven. De wisselwerking tussen Adriana Ugarte (jonge Julieta) en Emma Suárez (oude Julieta) is echter fascinerend om te zien. Op geen enkele moment heb je het gevoel dat je naar twee verschillende personages zit te kijken en dat is toch een bijzonder huzarenstukje, zowel van Almodóvar alsook van Ugarte & Suárez. De film steunt dan ook vooral op dit 'duo' maar laat de bijrollen niet links liggen. Daniel Grao is als Xoan een geslaagd klankbord voor Julieta en ook Inma Cuesta weet als Ava nog een klein momentje (het bezoek in het ziekenhuis) naar haar toe te trekken. Verder is dit vooral visueel een redelijk conventionele film van Almodóvar. Je herkent zijn stijl maar het is geen Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios bijvoorbeeld.

Moet eens nakijken wat ik eigenlijk nog allemaal heb liggen van onze Spaanse vriend, want dit blijft nog altijd naar meer smaken. Zijn recentere werk ligt me qua score net iets beter (deze en Volver krijgen allebei 4*) terwijl zijn oudere werk garant staat voor vermakelijke films (staan allemaal op 3.5*) maar waar net dat beetje extra mist. Al wil ik nog wel eens een paar herzieningen inplannen maar dat is voor later. Eerst maar eens aan de volgende beginnen, tips zijn altijd welkom!

4*

Ik weet bij Almodovar altijd waar ik aan toe ben door zijn herkenbare regie en keuzes - sterke vrouwenrollen, kleurrijke decors, redelijk wat melodrama - maar dat ik toch vaak verrast word. Bij Woody Allen was dat ook lange tijd zo maar zijn laatste films vond ik tegenvallen. Almodovar is consistent, tenminste in hetgene wat ik gezien heb.

Een 4,5* is eigenlijk wat te hoog, maar de film kwam binnen op de juiste plek en bekeek ik ook op het moment dat ik een dergelijke film nodig had, kan het niet helemaal uitleggen. Maar vandaar de halve bonuspunt. Drulko Vlaschjan heeft echt wel een paar punten die hout snijden (ik vind het inderdaad apart dat iemand als Almodovar - die altijd heel erg expliciet is in erotiek - iemand seks laat hebben met een onderbroek aan + die raamvertelling met die brief is raar) , maar wanneer een film mij - zeker na de langzame start die Julieta kent - uiteindelijk zo weet te raken kan ik niets anders dan een score als deze geven.

Het verhaal kwam - los van de rare vertelvorm natuurlijk - gewoon hard binnen bij me en ik hoop nooit zo'n gevoel mee te maken als Julieta dat ervoer. Af en toe een thriller-achtige twist - die heerlijk bizarre huishoudster en dan die prachtige scenes in de trein... Ja, ik vond dit erg mooi.

4,5* dus.

Alleen al door de bijzonere landschappen, het heldere kleurgebruik en de mooie spelers heb ik me uitstekend vermaakt met deze film. Hij blijft me nog steeds bij. PRACHTIG!

Inmiddels mijn zevende Almodovar. De beste man drukt zijn stempel met het vele kleurgebruik en de vrouwelijke protagonist. Ook moet gezegd dat onrealistisch en voortkabbelend zijn films typeren. De film kijkt lekker weg maar beklijft nergens en dat is jammer. Almodovar slaagt er voor mij maar niet in een film naar een hoger plan te tillen door aan zijn films - die allen over menselijke gevoelens gaan - een diepere laag toe te voegen. De gepresenteerde karakters blijven oppervlakkig.

Wauw! Ik heb nog nooit 5 sterren gegeven, maar deze film... Wat een meesterwerk!
Dit noem ik nou pas écht een drama film. De drama spatte er vanaf, het acteerwerk was uitmuntend, de sfeer, de omgeving, de landschappen, het verhaal, de details, de heldere kleuren, álles was gewoon uitstekend. Ik heb van het begin tot het eind geboeid gekeken. Het raakte me, kreeg tranen en kreeg meerdere keren kippenvel. Haar pijn brandde door m'n scherm. Echt wauw. Niks op aan te merken.

heb je al meer van Almodovar gezien, Jordorientje? De man heeft nog veel meer moois gemaakt, zoals Todo sobre Mi Madre (1999), Hable con Ella (2002) en Volver (2006).

La Piel Que Habito (2011) vond ik ook erg de moeite, maar dat is wel een heel ander soort film dan dit.

Eens!

Een overschatte, lichte pretentieuze film die maar niet van de grond komt. Flat caracters" en je blijft met alles in het ongewisse. Elke minuut wachtte ik op DE Twist,maar niks hoor, het kabbelt maar door Bijna 110`minuten kijken naar "het lijden van Julieta " is een beetje veel. Verder heel veel kleur, ridicule seks met kleding aan..een creepy huishoudster..maar dat is bekend van Almodovar. De vertelling in flashbacks vind ik cinematografische armoede. Tegenvaller.

Een film moet je nooit van uit je eigen emotie bekijken/beoordelen. Aanvaarden dat er andere emoties, reacties en handelen zijn, dan de jouwe..( Ik zou zelf mijn dochter na een jaar door trekken en verder gaan met mijn leven...Ik spreek uit ervaring met mijn drugs zoon Kiezen voor je zelf is een "legale plicht naar je zelf uit zelf behoud) maar we zijn gelukkig niet allemaal hetzelfde, vandaar de diversiteit in drama

Misschien niet de beste film van Pedro Almodóvar, maar toch wel een die je gevangen houdt, niet in het minst om de twee hoofdrolspeelsters, de jonge Julieta (Adriana Ugarte), waar je je ogen niet vanaf kunt houden, en de latere Julieta (Emma Suárez), wier wanhoop uit iedere plooi op haar gezicht sijpelt. De synopsis hier rammelt nogal, maar Almodóvar vertelt altijd een verhaal tussen de regels, zo ook hier. Hij is hier zuinig met onverwacht plotwisselingen en laat zijn personages het werk doen. Toch wel een klein meesterwerk.

Ik begin meer en meer te vrezen dat Almodovar wel eens een echte zesjes (3*) regisseur zou kunnen worden voor mij. Mujeres al borde ... die vond ik nog vernieuwend, luchtig en zwaar tegelijk, hilarisch, enorm kleurrijk en getuigen van iets bijzonders dat ik nog niet al te vaak gezien had. Maar de drie-vier films die ik van een latere Almodovar gezien heb, missen al dat extra's keer op keer.

Kan ik zeggen dat ik naar een wanproduct gezien heb? Ik kan dat maar dan zou ik sterk overdrijven. Maar heb ik iets gezien dat echt bijzonder was? Neen dat zeggen zou ook overdrijven zijn. Acteerwerk was goed, maar niet uitzonderlijk. Locaties waren ok, maar Madrid kan beter gebruikt worden, ook voor dit, relatief mager geschreven en verteld verhaal. Kleuren, toch iets waar Almodovar graag gebruik van maakt, ze waren er maar ze overdonderden vrijwel nergens. Hier en daar eens een scène waarvan ik dacht die zou in een fototentoonstelling nog kunnen werken. Tel daar dan nog bij dat de camera niks speciaals deed en de muziek ook niet.

En je krijgt weer een grijze film, ondanks voldoende pogingen tot rijk kleurgebruik. Ik vermoed dat het even gaat duren vooraleer ik weer een Almodovar opzet en als ik er één opzet dan zal het een vroeg werkstuk zijn, in de hoop nog eens iets echt extravagants tegen te komen zoals Mujeres al borde ... .

Neem het aan van deze kenner. De actrices, of nog waarschijnlijker de stand-ins, hun borsten zijn niet natuurlijk. Dit zie je duidelijk als de jongere zich op het bed neerploft, haar borsten blijven rechtop staan. Als de oudere later gel**t wordt door haar vriend, ook dan blijven de borsten in haar bh onnatuurlijk rechtop staan.

Borstenmeter.nl

Degelijke Almodovar met een interessante opbouw. Aan de hand van het schrijven van een brief worden een aantal vragen uit Julieta's leven uit de doeken gedaan. Haar relatie met haar dochter is vertroebeld en er is al ruim 12 jaar geen contact meer. Julieta is een film over schuldgevoelens, over eenzaamheid en liefde. Stap voor stap wordt het levensverhaal van Julieta verteld.

Julieta is een ingetogen film waarbij ik begrip kan opbrengen voor beide partijen, maar waarbij het stilzwijgen diepe wonden heeft geslagen. Het decor is sterk met heldere kleuren en het vakantiegevoel aan zee of in de Pyreneeën. De badkamerscène is een knappe metamorfose. Toch blijft de film vrij afstandelijk en blijven door het open einde de vragen hangen.