Julieta (2016)

Ugarte siliconen borsten? No way!

Anyway, ouderwets goede Almodovar. Prachtige kleuren natuurlijk, fijn luchtig drama (iets zwaarder dan gebruikelijk) en heerlijke actrices. Niet zo uitzinnig als ooit, maar het komt in de buurt.

Nipte 4 sterren.

Prachtige vrouw, en ik zie dat inderdaad ook niet.

Een volgende in de rij was deze en geen misse film, maar een echt meesterwerk was het niet. Een drama, maar allemaal niet zo bijzonder. De cast deed het prima en verder zag de film er wel goed uit.

Allemaal niet slecht, maar had er geen waw gevoel bij.

Wow, wat een mooie film! Het verhaal, de uitwerking, en dan het prachtige lied "Si No Te Vas" van Chavela Vargas. Ik zie dat niet iedereen het met mij eens is, dat mag, maar persoonlijk heb ik mij niet gestoord aan ongeloofwaardigheid o.i.d. Julieta heeft mij geraakt. 4,5*

Wat een prachtige film. Ik zat op het puntje van mijn stoel! Je voelde de pijn van de moeder door je hele lijf.

Misschien wel de beste Almodóvar tot nu toe

Zo halverwege het jaar is het misschien wat een raar moment om aan voornemens te doen, maar na het kijken van Kika een dikke maand geleden had ik me voorgenomen om me eens meer in het oeuvre van Pedro Almodóvar te gaan verdiepen. Sowieso is Spaanse cinema een tak waar ik weinig van af weet en met een gemiddelde score van 3.70 op 5 films lijkt hij wel een goede keuze te zijn. Dat, en het feit dat Julieta met de immer bekoorlijke Emma Suárez is. Twee vliegen in één klap heet zoiets dan.

Het valt wel op dat de films van Almodóvar in zijn vroege carrière telkens iets 'gekker' zijn. Meer van de pot gerukt en ze vliegen naar alle kanten maar het zorgt altijd wel voor een fijn filmpje. Met Julieta gaat hij deze keer de wat meer sobere richting uit en dat werkt zowaar nog beter. Een ietwat eenvoudig plot over een moeder die door omstandigheden een slechte band met haar dochter heeft en aan de hand van flashbacks komen we te weten wat er allemaal tussen hen is misgelopen. Geen nieuwe aanpak dus en toch geeft het de film nog een zekere spanningsboog. Leuk momentje met de overgang (via de handdoek) van de jonge Julieta naar de nieuwe Julieta maar het is vooral knap hoe de film het nodige drama bevat (het zit Julieta nu niet echt mee in haar leven met een schuldgevoel over de zelfmoord van een passagier op de trein, haar vader die een affaire begint, de dood van haar man, de problemen met haar dochter, ...) en tegelijkertijd toch op een zekere manier luchtig blijft.

Al kan de regisseur hier ook wel op een uitmuntende cast rekenen. De titelrol van Julieta wordt door twee actrices gespeeld en je zou verwachten dat dat problemen gaat geven. De wisselwerking tussen Adriana Ugarte (jonge Julieta) en Emma Suárez (oude Julieta) is echter fascinerend om te zien. Op geen enkele moment heb je het gevoel dat je naar twee verschillende personages zit te kijken en dat is toch een bijzonder huzarenstukje, zowel van Almodóvar alsook van Ugarte & Suárez. De film steunt dan ook vooral op dit 'duo' maar laat de bijrollen niet links liggen. Daniel Grao is als Xoan een geslaagd klankbord voor Julieta en ook Inma Cuesta weet als Ava nog een klein momentje (het bezoek in het ziekenhuis) naar haar toe te trekken. Verder is dit vooral visueel een redelijk conventionele film van Almodóvar. Je herkent zijn stijl maar het is geen Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios bijvoorbeeld.

Moet eens nakijken wat ik eigenlijk nog allemaal heb liggen van onze Spaanse vriend, want dit blijft nog altijd naar meer smaken. Zijn recentere werk ligt me qua score net iets beter (deze en Volver krijgen allebei 4*) terwijl zijn oudere werk garant staat voor vermakelijke films (staan allemaal op 3.5*) maar waar net dat beetje extra mist. Al wil ik nog wel eens een paar herzieningen inplannen maar dat is voor later. Eerst maar eens aan de volgende beginnen, tips zijn altijd welkom!

4*

Ik weet bij Almodovar altijd waar ik aan toe ben door zijn herkenbare regie en keuzes - sterke vrouwenrollen, kleurrijke decors, redelijk wat melodrama - maar dat ik toch vaak verrast word. Bij Woody Allen was dat ook lange tijd zo maar zijn laatste films vond ik tegenvallen. Almodovar is consistent, tenminste in hetgene wat ik gezien heb.

Een 4,5* is eigenlijk wat te hoog, maar de film kwam binnen op de juiste plek en bekeek ik ook op het moment dat ik een dergelijke film nodig had, kan het niet helemaal uitleggen. Maar vandaar de halve bonuspunt. Drulko Vlaschjan heeft echt wel een paar punten die hout snijden (ik vind het inderdaad apart dat iemand als Almodovar - die altijd heel erg expliciet is in erotiek - iemand seks laat hebben met een onderbroek aan + die raamvertelling met die brief is raar) , maar wanneer een film mij - zeker na de langzame start die Julieta kent - uiteindelijk zo weet te raken kan ik niets anders dan een score als deze geven.

Het verhaal kwam - los van de rare vertelvorm natuurlijk - gewoon hard binnen bij me en ik hoop nooit zo'n gevoel mee te maken als Julieta dat ervoer. Af en toe een thriller-achtige twist - die heerlijk bizarre huishoudster en dan die prachtige scenes in de trein... Ja, ik vond dit erg mooi.

4,5* dus.

Alleen al door de bijzonere landschappen, het heldere kleurgebruik en de mooie spelers heb ik me uitstekend vermaakt met deze film. Hij blijft me nog steeds bij. PRACHTIG!

Inmiddels mijn zevende Almodovar. De beste man drukt zijn stempel met het vele kleurgebruik en de vrouwelijke protagonist. Ook moet gezegd dat onrealistisch en voortkabbelend zijn films typeren. De film kijkt lekker weg maar beklijft nergens en dat is jammer. Almodovar slaagt er voor mij maar niet in een film naar een hoger plan te tillen door aan zijn films - die allen over menselijke gevoelens gaan - een diepere laag toe te voegen. De gepresenteerde karakters blijven oppervlakkig.

Wauw! Ik heb nog nooit 5 sterren gegeven, maar deze film... Wat een meesterwerk!

Dit noem ik nou pas écht een drama film. De drama spatte er vanaf, het acteerwerk was uitmuntend, de sfeer, de omgeving, de landschappen, het verhaal, de details, de heldere kleuren, álles was gewoon uitstekend. Ik heb van het begin tot het eind geboeid gekeken. Het raakte me, kreeg tranen en kreeg meerdere keren kippenvel. Haar pijn brandde door m'n scherm. Echt wauw. Niks op aan te merken.

La Piel Que Habito (2011) vond ik ook erg de moeite, maar dat is wel een heel ander soort film dan dit.

Eens!

Een overschatte, lichte pretentieuze film die maar niet van de grond komt. Flat caracters" en je blijft met alles in het ongewisse. Elke minuut wachtte ik op DE Twist,maar niks hoor, het kabbelt maar door Bijna 110`minuten kijken naar "het lijden van Julieta " is een beetje veel. Verder heel veel kleur, ridicule seks met kleding aan..een creepy huishoudster..maar dat is bekend van Almodovar. De vertelling in flashbacks vind ik cinematografische armoede. Tegenvaller.

Een film moet je nooit van uit je eigen emotie bekijken/beoordelen. Aanvaarden dat er andere emoties, reacties en handelen zijn, dan de jouwe..( Ik zou zelf mijn dochter na een jaar door trekken en verder gaan met mijn leven...Ik spreek uit ervaring met mijn drugs zoon Kiezen voor je zelf is een "legale plicht naar je zelf uit zelf behoud) maar we zijn gelukkig niet allemaal hetzelfde, vandaar de diversiteit in drama

Misschien niet de beste film van Pedro Almodóvar, maar toch wel een die je gevangen houdt, niet in het minst om de twee hoofdrolspeelsters, de jonge Julieta (Adriana Ugarte), waar je je ogen niet vanaf kunt houden, en de latere Julieta (Emma Suárez), wier wanhoop uit iedere plooi op haar gezicht sijpelt. De synopsis hier rammelt nogal, maar Almodóvar vertelt altijd een verhaal tussen de regels, zo ook hier. Hij is hier zuinig met onverwacht plotwisselingen en laat zijn personages het werk doen. Toch wel een klein meesterwerk.

Ik begin meer en meer te vrezen dat Almodovar wel eens een echte zesjes (3*) regisseur zou kunnen worden voor mij. Mujeres al borde ... die vond ik nog vernieuwend, luchtig en zwaar tegelijk, hilarisch, enorm kleurrijk en getuigen van iets bijzonders dat ik nog niet al te vaak gezien had. Maar de drie-vier films die ik van een latere Almodovar gezien heb, missen al dat extra's keer op keer.

Kan ik zeggen dat ik naar een wanproduct gezien heb? Ik kan dat maar dan zou ik sterk overdrijven. Maar heb ik iets gezien dat echt bijzonder was? Neen dat zeggen zou ook overdrijven zijn. Acteerwerk was goed, maar niet uitzonderlijk. Locaties waren ok, maar Madrid kan beter gebruikt worden, ook voor dit, relatief mager geschreven en verteld verhaal. Kleuren, toch iets waar Almodovar graag gebruik van maakt, ze waren er maar ze overdonderden vrijwel nergens. Hier en daar eens een scène waarvan ik dacht die zou in een fototentoonstelling nog kunnen werken. Tel daar dan nog bij dat de camera niks speciaals deed en de muziek ook niet.

En je krijgt weer een grijze film, ondanks voldoende pogingen tot rijk kleurgebruik. Ik vermoed dat het even gaat duren vooraleer ik weer een Almodovar opzet en als ik er één opzet dan zal het een vroeg werkstuk zijn, in de hoop nog eens iets echt extravagants tegen te komen zoals Mujeres al borde ... .

Neem het aan van deze kenner. De actrices, of nog waarschijnlijker de stand-ins, hun borsten zijn niet natuurlijk. Dit zie je duidelijk als de jongere zich op het bed neerploft, haar borsten blijven rechtop staan. Als de oudere later gel**t wordt door haar vriend, ook dan blijven de borsten in haar bh onnatuurlijk rechtop staan.

Borstenmeter.nl

Degelijke Almodovar met een interessante opbouw. Aan de hand van het schrijven van een brief worden een aantal vragen uit Julieta's leven uit de doeken gedaan. Haar relatie met haar dochter is vertroebeld en er is al ruim 12 jaar geen contact meer. Julieta is een film over schuldgevoelens, over eenzaamheid en liefde. Stap voor stap wordt het levensverhaal van Julieta verteld.

Julieta is een ingetogen film waarbij ik begrip kan opbrengen voor beide partijen, maar waarbij het stilzwijgen diepe wonden heeft geslagen. Het decor is sterk met heldere kleuren en het vakantiegevoel aan zee of in de Pyreneeën. De badkamerscène is een knappe metamorfose. Toch blijft de film vrij afstandelijk en blijven door het open einde de vragen hangen.

Julieta uitspraak vast Gulieta is een mooi gemaakt verhaal en moest kennelijk in ruim 1,5 uur afgelopen zijn. Dat is wel een beetje een minpuntje, want afgezien van de snelle Spaanse taal valt er maar weinig in te dalen. Niet dat Julieta gehaast overkomt, maar in sommige momenten had men best wat meer tijd kunnen nemen. Neem nu dat hele koffiedrinken. Ze had haar koffie (of dat erin zat is nog maar de vraag) of de huishoudster had haar alweer het huis uitgegooid. Het was ook geen film om zelf even een kop koffie te pakken dan wel naar de wc te gaan. Zet 'm op de pauzeknop, want je mist snel een belangrijk detail. De radertjes zitten best dicht aan het tandwiel aan, dus opletten geblazen anders ben je de draad kwijt. Uiteindelijk past alles precies in elkaar en begrijp je het hele verhaal. Misschien soms wat ver gezocht, maar dat komt denk ik door het net te snelle tempo. Het indalen gaat bij deze film wat lastig en dat is best wel jammer, want hij is fantastisch mooi gemaakt. Kleurrijk sprankelend komt alles voorbij. Ook de acteerprestaties zijn goed al is het wel gek zoals hierboven ook wordt beschreven dat we gaan neuken met de slip aan. Kennelijk mochten de billen niet in beeld komen. Vreemd genoeg zagen we iets meer in de volgende scene, met een paar prachtige borsten . Nu gaat het uiteraard niet om de seks in de film, maar ook bij deze twee scenes had men best meer tijd mogen geven.

De vluchtige fragmentarische momenten ten spijt is het drama verder wel goed in elkaar gezet. Het is weer eens wat anders dan een Amerikaanse film. Het eind zit verder goed in elkaar en sluit gelukkig niet al te abrupt af. Dat we haar dochter uiteindelijk niet zien is verder niet van belang. De reis er naar toe zegt feitelijk verder alles! En ook daar weer prachtige beelden van Zwitserland dit keer.

Zag hier nog een opmerking over de raamvertelling. Maar dat vond ik nou juist een mooi kunststukje. De lelijke botte huishoudster had van mij niet gehoeven, maar goed hoort er allemaal bij.

Resumerend. Julieta is prachtig mooi gemaakt drama. Alles past precies in het vooral gegoten model, maar een beetje meer diepgang en langere momenten had dit een nog betere film kunnen worden!

Film 3.5

Beeld 4.5

Geluid 4.0

Extra's 2.5

Te zien op Canvas 22 mei 2020, aanvang 21.25 uur.

Zou je met deze overbodige berichten willen stoppen? Deze informatie staat heel duidelijk genoteerd op de site.

Rare film (sorry). Etaleert alleen maar drama, legt weinig uit. Zoals waar Julieta van leeft als ze in een mooi appartement in het dure Madrid woont. Een dochter die uitgelaten gaat basketballen met haar vriendin op de dag dat ze hoort dat haar vader dood is. Maar dat wel haar moeder verwijt. En wat er aan verklaring wordt gegeven, is van een armoeiigheid. Bea zegt bijv. dat Antia haar met rust moest laten, maar dat ze wel hartsvriendinnen waren. En aan het eind de dochter: oh ja, nu begrijp ik wat je voelt. Redelijke draak van een film. Wel mooie plaatjes, een Ruud Gullit lookalike en een verschrikkelijk mooie actrice die deel 1 van Julieta speelt. Kan natuurlijk zijn dat Almovodar wil communiceren: kijk hoe onuitgesproken gecompliceerd vrouwen kunnen zijn... Then again, waar mannen zombies zijn in hun gevoelens uiten, zijn vrouwen er juist veel bedrevener in... M.a.w. de film zou vrouwen lichtjes moeten irriteren.

Vroeger was Almodovar een van mijn lievelingscineasten, naast de grote Italianen, maar na Volver, misschien wel zijn hoogtepunt, heeft hij me nooit meer echt overtuigd. Ook deze film vond ik langdradig, pathetisch en uitgemolken...

Almodóvar heeft zeker oog voor stijl. Vooral de 80s-scènes baden in een mooie vintage-sfeer. Maar helaas is deze film ook doordrenkt van Spaans melodrama. Hoewel ik meeleefde met de getormenteerde Julieta - knappe rollen van Emma Suárez en Adriana Ugarte - voelden sommige dialogen gewoon heel erg zwaarmoedig en soap-achtig aan. Jammer.

2,5*

Zeker niet de beste film uit het rijke oeuvre van Almodovar, maar ook met Julieta bewijst hij tot de beste regisseurs van Europa te behoren. Ik hou sowieso in het algemeen van Spaanse cinema, dat scheelt natuurlijk.

Mooie maar zeer zwaarmoedige film. Het einde laat de kijker aan de verbeelding over in tegenstelling tot een Hollywood productie, dat groots uitgepakt zou zijn.

Weer een parel van Pedro Aldomovar

De gebroken moeder en het dochtersverraad. In 'Julieta' (2016) wordt de Madrileense titelfiguur gedwongen om een sluimerend trauma onder ogen te komen bij een nakende verhuizing naar Portugal. Jaren geleden werd Julieta (Emma Suárez) in de steek gelaten door haar dochter, met wie ze tot dan toe een goede band leek te hebben. Pogingen om terug in contact te komen leidden tot niks en de gekmakende machteloosheid knaagde aan haar eigen levensgeluk. Haar huwelijk met Lorenzo (Dario Grandinetti) als een harde reset om haar eigen falen als moeder te maskeren. Hij weet niks van de vernederende afwijzing die Julieta meer bezighoudt dan ze aan de oppervlakte doet voorkomen. Uit schaamte omdat ze ooit haar rol als moeder heeft verzaakt, of uit angst om opnieuw aan de kant gezet te worden wanneer ze opnieuw een geliefde deelgenoot maakt van haar innerlijke pijn. Maar Julieta raakt ervan overtuigd dat deze verhuizing misschien een definitieve punt zet achter haar moeder- en dochtersrelatie. Want wie verraadt er eigenlijk wie als een moeder haar eigen dochter opgeeft? Ze kapt haar huwelijk af met een verbouwereerde Lorenzo en spookt opnieuw door de straten van Madrid.

Hoewel 'Julieta' (2016) een thrilleropzet heeft waarin antwoorden worden gezocht op een mysterie en voyeurisme een rol speelt, is het een opvallend warme Almodóvar. Bitterzoet maar niet vals, waarin het verleden in flashbacks naar voren komt als een onbereikbare plek die gelijkelijk schrijnt en geruststelt. Zo is er de magnifieke treinscène waarin Julieta zowel in aanraking komt met het onvermijdelijke noodlot als dat ze steun vindt in de armen van een knappe vreemdeling. Of de scènes waarin haar prille relatie met Xoan (Daniel Grao) ontbloesemt onder het toeziend oog van een afkeurende huishoudster, die er alles aan gelegen is om twist te zaaien zodat haar rigide vooroordelen bevestigd worden. Visueel deden deze scénes me trouwens denken aan het cryptische schilderij 'Young Woman at a Window' (1925) van Salvador Dali. Ik heb een zwak voor dat beeld van een jonge vrouw die - nonchalant voorovergebogen voor een raamopening - uitkijkt over een kalm zeegezicht. Waar kijkt ze naar en waarom? Op eenzelfde manier speelt Almodóvar met dat sterke beeld van een venster over de zee om daarmee de turbulente liefdesrelatie tussen Julieta/Xoan te kaderen. Waar sloeg de kalme en vertrouwenwekkende deining om in een noodlotstijding die rimpelingen zou trekken door de tijd?

'Julieta' (2016) is bij momenten visueel een pareltje en sommige symbolisch geladen passages zijn magistraal. Toch focust het plot zich erg op het rond krijgen van de psychologische motieven van haar hoofdpersoon of hoe de sociale verhoudingen liggen. Het voelt een tikkeltje veilig en dichtgetimmerd dat er uiteindelijk voor alles een rechtlijnige verklaring komt. Daar komt bij dat er in de slotakte een wat flauwe wending volgt die de innerlijke verscheurdheid uit het verleden 'oplost' in het heden. Het gaat wat ver om het een deus ex machina te noemen, maar het is jammer dat er een figuur van buiten nodig is om de zelfontwikkeling van een vrouwelijke hoofdpersoon mee vorm te geven. Het maakt deze Almodóvar wat braaf en misschien zelfs neigend naar een verkeerd soort moralisme.

Julieta is zeker een aardige film. De kracht zit hem in de eerste helft van de film, als het allemaal nog mysterieus is. Het drama wat Julieta overkomt is bepalend voor de rest van de film en met terugwerkende kracht is dan wel direct alles duidelijk. Het eind vond ik dan weer net te snel en gemakkelijk. Het Spaanse leven wordt wel in prachtige kleuren weergegeven en dat blijft genieten. Ook onder de bijrollen zitten interessante personages. Juelieta is geen moment saai, maar na een voortvarend begin ontvouwde zich toch geen topfilm.