Julieta (2016)

Ugarte siliconen borsten? No way!

Anyway, ouderwets goede Almodovar. Prachtige kleuren natuurlijk, fijn luchtig drama (iets zwaarder dan gebruikelijk) en heerlijke actrices. Niet zo uitzinnig als ooit, maar het komt in de buurt.

Nipte 4 sterren.

Prachtige vrouw, en ik zie dat inderdaad ook niet.

Een volgende in de rij was deze en geen misse film, maar een echt meesterwerk was het niet. Een drama, maar allemaal niet zo bijzonder. De cast deed het prima en verder zag de film er wel goed uit.
Allemaal niet slecht, maar had er geen waw gevoel bij.

Wow, wat een mooie film! Het verhaal, de uitwerking, en dan het prachtige lied "Si No Te Vas" van Chavela Vargas. Ik zie dat niet iedereen het met mij eens is, dat mag, maar persoonlijk heb ik mij niet gestoord aan ongeloofwaardigheid o.i.d. Julieta heeft mij geraakt. 4,5*

Wat een prachtige film. Ik zat op het puntje van mijn stoel! Je voelde de pijn van de moeder door je hele lijf.

Misschien wel de beste Almodóvar tot nu toe

Zo halverwege het jaar is het misschien wat een raar moment om aan voornemens te doen, maar na het kijken van Kika een dikke maand geleden had ik me voorgenomen om me eens meer in het oeuvre van Pedro Almodóvar te gaan verdiepen. Sowieso is Spaanse cinema een tak waar ik weinig van af weet en met een gemiddelde score van 3.70 op 5 films lijkt hij wel een goede keuze te zijn. Dat, en het feit dat Julieta met de immer bekoorlijke Emma Suárez is. Twee vliegen in één klap heet zoiets dan.

Het valt wel op dat de films van Almodóvar in zijn vroege carrière telkens iets 'gekker' zijn. Meer van de pot gerukt en ze vliegen naar alle kanten maar het zorgt altijd wel voor een fijn filmpje. Met Julieta gaat hij deze keer de wat meer sobere richting uit en dat werkt zowaar nog beter. Een ietwat eenvoudig plot over een moeder die door omstandigheden een slechte band met haar dochter heeft en aan de hand van flashbacks komen we te weten wat er allemaal tussen hen is misgelopen. Geen nieuwe aanpak dus en toch geeft het de film nog een zekere spanningsboog. Leuk momentje met de overgang (via de handdoek) van de jonge Julieta naar de nieuwe Julieta maar het is vooral knap hoe de film het nodige drama bevat (het zit Julieta nu niet echt mee in haar leven met een schuldgevoel over de zelfmoord van een passagier op de trein, haar vader die een affaire begint, de dood van haar man, de problemen met haar dochter, ...) en tegelijkertijd toch op een zekere manier luchtig blijft.

Al kan de regisseur hier ook wel op een uitmuntende cast rekenen. De titelrol van Julieta wordt door twee actrices gespeeld en je zou verwachten dat dat problemen gaat geven. De wisselwerking tussen Adriana Ugarte (jonge Julieta) en Emma Suárez (oude Julieta) is echter fascinerend om te zien. Op geen enkele moment heb je het gevoel dat je naar twee verschillende personages zit te kijken en dat is toch een bijzonder huzarenstukje, zowel van Almodóvar alsook van Ugarte & Suárez. De film steunt dan ook vooral op dit 'duo' maar laat de bijrollen niet links liggen. Daniel Grao is als Xoan een geslaagd klankbord voor Julieta en ook Inma Cuesta weet als Ava nog een klein momentje (het bezoek in het ziekenhuis) naar haar toe te trekken. Verder is dit vooral visueel een redelijk conventionele film van Almodóvar. Je herkent zijn stijl maar het is geen Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios bijvoorbeeld.

Moet eens nakijken wat ik eigenlijk nog allemaal heb liggen van onze Spaanse vriend, want dit blijft nog altijd naar meer smaken. Zijn recentere werk ligt me qua score net iets beter (deze en Volver krijgen allebei 4*) terwijl zijn oudere werk garant staat voor vermakelijke films (staan allemaal op 3.5*) maar waar net dat beetje extra mist. Al wil ik nog wel eens een paar herzieningen inplannen maar dat is voor later. Eerst maar eens aan de volgende beginnen, tips zijn altijd welkom!

4*

Ik weet bij Almodovar altijd waar ik aan toe ben door zijn herkenbare regie en keuzes - sterke vrouwenrollen, kleurrijke decors, redelijk wat melodrama - maar dat ik toch vaak verrast word. Bij Woody Allen was dat ook lange tijd zo maar zijn laatste films vond ik tegenvallen. Almodovar is consistent, tenminste in hetgene wat ik gezien heb.

Een 4,5* is eigenlijk wat te hoog, maar de film kwam binnen op de juiste plek en bekeek ik ook op het moment dat ik een dergelijke film nodig had, kan het niet helemaal uitleggen. Maar vandaar de halve bonuspunt. Drulko Vlaschjan heeft echt wel een paar punten die hout snijden (ik vind het inderdaad apart dat iemand als Almodovar - die altijd heel erg expliciet is in erotiek - iemand seks laat hebben met een onderbroek aan + die raamvertelling met die brief is raar) , maar wanneer een film mij - zeker na de langzame start die Julieta kent - uiteindelijk zo weet te raken kan ik niets anders dan een score als deze geven.

Het verhaal kwam - los van de rare vertelvorm natuurlijk - gewoon hard binnen bij me en ik hoop nooit zo'n gevoel mee te maken als Julieta dat ervoer. Af en toe een thriller-achtige twist - die heerlijk bizarre huishoudster en dan die prachtige scenes in de trein... Ja, ik vond dit erg mooi.

4,5* dus.

Alleen al door de bijzonere landschappen, het heldere kleurgebruik en de mooie spelers heb ik me uitstekend vermaakt met deze film. Hij blijft me nog steeds bij. PRACHTIG!

Inmiddels mijn zevende Almodovar. De beste man drukt zijn stempel met het vele kleurgebruik en de vrouwelijke protagonist. Ook moet gezegd dat onrealistisch en voortkabbelend zijn films typeren. De film kijkt lekker weg maar beklijft nergens en dat is jammer. Almodovar slaagt er voor mij maar niet in een film naar een hoger plan te tillen door aan zijn films - die allen over menselijke gevoelens gaan - een diepere laag toe te voegen. De gepresenteerde karakters blijven oppervlakkig.