Me before You (2016)

Intouchables

Prachtige film. Tranentrekker. Vergat dat ik naar een film zat te kijken!

Echt een prachtige film! Ik zal niet snel de tranen de vrije loop laten maar bij deze film hebben we toch samen zitten snotteren.

Zonder verwachtingen deze eens bekeken en was eigenlijk aangenaam verrast door deze film. Ondanks de iets langere speelduur verveelde hij niet en kon me boeien van begin tot einde. De cast deed het ook prima en verder zag hij er prima uit.
De moeite om te bekijken.

Me Before You is de gelijkmatige boekverfilming van schrijfster Jojo Moyes. Het sterke verhaal volgt Louisa Clark die haar baan verliest en genoodzaakt is haar familie financieel te steunen en direct ergens anders terecht moet voor werk. Hiervoor gaat ze niets vermoedend aan de start aan een nieuwe werkervaring. Het verzorgen en gezelschap houden van Will Traynor die na een ongeluk voor levenslang in een rolstoel terecht is gekomen.

Het verhaal wordt na een snelle en korte introductie langzaam opgang gebracht. Vooral de opbouw hierin wordt zorgvuldig verwerkt. De band tussen beide hoofdpersonen worden in deze opbouw vooral naar elkaar toegetrokken. Hierin worden meerdere genres probleemloos samen gevoegd en vormt het nog een vrij luchtige film. Ondertussen vraagt het verhaal wel om een zwaardere ondertoon, maar is het daar op dat moment nog niet aan toe. Zo neemt de film alle rust om het eerste gedeelte uit te laten bloeien tot iets moois in relatie van beide hoofdpersonages.

Hier werken Emilia Clarke (Louisa Clark) en Sam Clafin (Will Traynor) goed naar elkaar toe en zetten beide hun personage erg goed neer. Hierbij zetten ze hun rol zo goed neer dat de kijker wel makkelijk mee kan leven met de twee hoofdpersonages. Eenmaal richting het einde werkt de film in de laatste twintigminuten meer intensiteit op en neemt het sterke verhaal een zwaardere ondertoon. Vanaf hier bewijst regisseur Thea Sharrock het luchtige begin met bewerking van verschillende genres goed doortrekken naar het belangrijke onderwerp van de film. Alsof drama niet voorkwam in de film is dit vanaf dat moment sterk aanwezig. Wellicht voorspelbaar en ver van te voren aan te voelen. Maar de manier van aanbrengen is erg sterk. Een traan is dan ook zeker weg te pinken.

4,0*

prachtige film, was geen moment afgeleid. En Emilia Clarke.......wat een schatje! Die wenkbrauwen, echt prachtig om naar te kijken.

Emilia Clarke die in een film speelt met kleren aan...
Dat is idd wel ff wennen. (heeft eigenlijk ook wel wat)

Ik geef deze film een welverdiende 4 sterren. Niet meer, enkel omdat daar het script iets te symplistisch voor was. De uitvoering van het verhaal vond ik perefect. Ik snap maar weinig van de kritieken die hierboven staan. Ik lees zaken als te cliché, overacting, voorspelbaar. Ik begrijp dat je als zelfbenoemd filmexpert, intellectueel over tracht te komen, echter dien je een film wel te beoordelen in haar genre. We kijken hier naar een romantisch drama met een vleugje romantiek. Een tranentrekker. De schrijver kan doen wat hij wil, in dit genre is enige mate van voorspelbaarheid een ingrediënt om de kijker aan het janken te krijgen. De uitvoering, intensiteit, acteerwerk, camarawerk en muziek zijn zaken die dit soort films juist maken of breken. Daarin zijn ze prima geslaagd. Natuurlijk moet Clarke liefelijk, mooi, onschuldig en ietwat klunsig overkomen. Daar houdt de liefhebber van dit genre van. Verwacht dan ook geen plottwists of zaken die je in thrillers of mysteries verwacht te zien. Ga met je vrouwtje op bank zitten en houd je zakdoek paraat aan het eind van de film. Prima te pruimen.

Het damesvolk hier was in ieder geval meteen de schoentjes aan het googelen.

Heb deze op RTL4 gekeken, opgenomen, om de irritante reclames door te spoelen. Met de familie op de bank maar tranen trekken had ik geen last van. Goede rolverdeling en een blij ei in de hoofdrol wat me soms zelfs wat te veel werd. De locaties waren erg mooi en het verhaal eindigde zoals ik had verwacht maar ik kan me voorstellen dat het voor sommige kijkers wat melodramatisch werd.

Prachtig.

Eigenlijk totaal niet verwacht dat ik dit zo ontzettend mooi zou vinden. Maar het lukt dan wel weer, het is toch wel een tijdje geleden dat een film me zo emotioneel in het verhaal kon betrekken. Dat was toch wel het beste hieraan.

De film laat dus ook gewoon de realiteit zien. Misschien met wat overdreven karakters, maar het is nergens te "zoet" al zou je dat niet verwachtten. Heel goed dat de film dus ook niet onnodig zoet aan het einde is geworden. En kent de film erg sterke scenes.

Clarke steelt echt de show. Je wordt eigenlijk al gelijk blij als je haar ziet verschijnen. Zelden zo veel enthousiasme en charme van een rol zien afspatten. Heerlijk gewoon, daarnaast viel het me ook op dat Claflin me erg aansprak hier.

Een pakkend verhaal dat nergens verveelt en nergens uit de bocht vliegt. Het is zoals het is, en daar kan je dus niet altijd iets in veranderen. Ook visueel is het hier en daar toch wel mooi, het blad dat naar beneden valt, de mooie locaties hier en daar.

Ja, dit is echt een heerlijk filmpje. Ik kan dit zo nog een keer zien, terwijl ik totaal niet van dit genre hou. Of dit briljant is en mega originele dingen doet, nee dat niet, maar het blijft gewoon een genot. Mooie film, die de volle 110 minuten weet te boeien.

Veel te veel overacting van die Clark , zeer overdreven, daarom maar 2,5 ster ?

Ja, hoe zal ik dit omschrijven, een (nog) zoetere versie van Intouchables? De film slaat in het begin een overdreven "happy-go-lucky" toon aan ("Oh oh, wat een gekke, onhandige meid is Louisa toch!"), waarbij elke vorm van subtiliteit overboord wordt gegooid. Kleurrijke kleding alsof Louisa een kind van 12 is, een cheesy musical montage hier en daar, wat zoetgevooisde singer-songwriter deuntjes en de bodem is gelegd. Met name de eerste helft is soms een cringefest van jewelste. De manier waarop William nogal geforceerd eikelig doet tegen Louisa geeft al snel aan waar de film heen wil en inderdaad, al snel weet de goedlachse Louisa een glimlach op het gezicht van de koele William te toveren.
De film volgt dan ook een formulaïsche structuur: een eerste (kille) ontmoeting, een relatie die langzaam ontdooit, een reis vol avontuur en liefde en verlangen, een (onvermijdelijke) fallout tussen de twee en tot slot verzoening en acceptatie. Een beproefde formule voor een romantische film, maar daarom ook weinig verrassend, uitgekauwd en binnen de lijntjes.

De rol van Louisa's vriend vond ik trouwens vrij overbodig. Hun relatie dient een extra laag drama en conflict te creëren (namelijk, wat vindt haar vriend van de opbloeiende werkrelatie met William?), maar omdat deze vriend wordt neergezet als een lompe, onattente proleet is het een pijnlijk oppervlakkige subplot.
Ook overige personages (zoals Williams ex en Williams ouders) hebben geen diepgang en bestaan hooguit om de bijzondere relatie en goede kanten van Lousia en William te benadrukken.

Jammer trouwens dat Charles Dance niet wat meer benut is. Ik vind hem een geweldige acteur en ik hoopte op een innemende mono- of dialoog waarin hij wat meer van zijn rol kon maken. Vooral op het eind, waarin Louisa moet leren dealen met Williams euthanasiewens was de perfecte plek geweest voor een goede dialoogscène.
Emilia Clarke was wel charmerend en een leuke verschijning, maar is geen begaafd actrice. Zal ook wel deels aan de regie gelegen die alles aangedikt wilde zien, maar ze weet me nooit 100% te overtuigen.

Me before You was een prettige verrassing. De poster en het spotje dat ik van deze film gezien had deden een mierzoete film vermoeden; in ieder geval één waar ik aanvankelijk geen interesse in had. Maar dit is mij heel erg meegevallen. Ik had overigens een soortgelijke ervaring met Safe Haven een jaar geleden.

Dat deze film constant vergeleken wordt met Intouchables is niet erg vreemd natuurlijk. De twee films gaan qua uitgangspunt inderdaad hand in hand, maar toch stond ik er tijdens het kijken van de film nauwelijks bij stil. De toon van Me before You is immers toch net iets anders (komt vooral door de andere setting en een andere dynamiek tussen verzorger en patiënt). Ik was gecharmeerd van het acteren van zowel Emilia Clarke als Sam Claflin. Met name Clarke zet een ontzettend sympathiek en lief personage neer. De relatie tussen William en Louisa wordt in een rustig en fijn tempo opgebouwd, gaat gepaard met humor en wordt gelukkig nooit te klef.

Het spel van bijrolacteurs als Charles Dance, Janet McTeer en Matthew Lewis was ook prima. Ik had inderdaad ook een iets grotere rol van Dance verwacht, maar soit. De focus ligt natuurlijk op Clarke en Claflin. Waar ik blij mee ben, is dat de film op het einde niet overdreven sentimenteel werd. De onvermijdelijke dood van Will wordt naar mijn mening op een fijne manier gebracht. Je wel leeft wel degelijk met hem en zijn naasten mee, zonder dat het allemaal onnodig aangedikt wordt.

Eigenlijk is 'netjes' de term die de film voor mij het best samenvat. Verwacht niet iets te zien dat je nog nooit eerder gezien hebt. Er wordt per slot van rekening gewoon binnen de lijntjes gekleurd, maar de film doet dat wel op een heel mooie wijze. Ik heb me geen moment verveeld en hield er aan het einde van de rit een tevreden gevoel aan over. Absoluut een degelijke romantische speelfilm.

3,5*

Mooie, ontroerende en romantische dramafilm. Sam Claflin heeft voor deze film een vergelijkbare fysieke prestatie (enorm afvallen) geleverd als Michael Fassbender voor Hunger. Begin van de film verloopt traag met een rustige opbouw en werkt toe naar de climax aan het einde van de film. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd zitten huilen, ondanks dat je aanvoelde hoe het ging aflopen, hoop je toch telkens op een plotwending met goede afloop...... Ik ben erg benieuwd naar de sequel 'After you'!

Zoals zovele 'love stories': ups and downs met als rode draad een hoog suikergehalte. En toch weer anders dan de doorsnee films van dit genre. Hele lieve film, heb ervan genoten!

prachtige film
ontroerend met een lach en een traan
tranentrekker,houd de doos tissues maar paraat.
verdiende 4 sterren

Toen ik hem aanzette, dacht ik dat dit weer zo'n bloedirritante dramatische roman zou worden, maar dat viel erg mee. Sterker nog, ik was positief verrast door het einde. Ik ben blij dat het geen happy ending was, want dat was 13 in een dozijn geweest. Dit had juist een beter effect en minder voorspelbaar. Heb met deze einde ook een traantje moeten laten.

Het enige wat ik echt jammer vond, was dat bloed irritante mokkel. Wat een ongelofelijke over-geacteerde bedoeling zeg. En normaal zou ik meteen een onvoldoende geven met zo'n neppe, gemaakte, blije ei in de hoofdrol, maar ondanks deze irritante tuthola, vond ik het verhaal wel sterk.