The Haunting (1963)

"An evil old house, the kind some people call haunted, is like an undiscovered country waiting to be explored. Hill House had stood for 90 years and might stand for 90 more. Silence lay steadily against the wood and stone of Hill House, and whatever walked there... walked alone."

The Haunting is een beroemdheid onder de Spookhuisfilms. Daarnaast is het ook nog eens de favoriete horrorfilm van Martin Scorsese. Robert Wise is altijd een regisseur die zijn films, in welk genre dan ook, heel degelijk en netjes maakt en ze ook serieus neemt. Bij The Haunting is dat weer het geval.

Dokter John Markway besluit samen met twee vrouwen en de neef van de eigenaar in het beruchte spookhuis Hill House te verblijven. Zijn doel is om het bovennatuurlijke te onderzoeken.

De film moet het echt hebben van de sfeer en is dan ook bijzonder sfeervol. Het huis zelf alleen al maakt het de film meer dan waard. Het exterieur is gefilmd bij het Engelse Ettington Park Hotel, een schitterend Gotisch gebouw. Het sfeertje wordt alleen maar versterkt door de mooie zwart-wit opnamen met uitstekende (en vrij moderne) cinematografie. Ook de mooie muziek van Humphrey Searle helpt enorm bij het opbouwen van mysterieuze en onheilspellende sfeer.

Toch had de film lang niet alles wat je van een spookhuisfilm zou verwachten. De film komt vrij langdradig over en bestaat grotendeels uit interactie tussen de personages. Wat ook niet helpt is dat iedereen al weet dat het een spookhuis betreft, en een personage al bang zijn voor het is begonnen. Bovendien wordt de geschiedenis van het huis in het begin netjes uitgelegd, waardoor er geen mysterie is zoals bij bijvoorbeeld The Changeling wel is. De bovennatuurlijke taferelen bestaan ook eigenlijk alleen maar uit geluiden en dichtslaande deuren. De flexibele deur en de geluidseffecten vond ik dan wel weer erg goed en slim toegepast. Het einde voelt in mijn ogen toch een beetje afgeraffeld en anticlimactisch aan.

Had er meer van verwacht, maar toch een bijzonder sfeervolle en degelijk gemaakte spookhuis klassieker. Mijn zoektocht naar de perfecte spookhuisfilm zet zich voort...

Stemmige horrorfilm, die het niet zozeer van Horrorelementen moet hebben, maar veel meer van sfeer. Met een duur van 112 min. is het ook een redelijk lange film. Maar door het prima acteerwerk en de spannende scene`s is erg knap dat je ondanks je maar weinig geesten/spoken ziet toch de tijd zo om is. Eleanor kan voor sommige mensen misschien iets te irritant overkomen qua acteren. Echter ik vond dit juist erg goed aangezien dit de sfeer verhoogde of ze aan doordraaien was of bezeten door het huis?

WAT EEN ONTZETTEND LAWAAIERIGE SOUNDTRACK

Aardige film, echter wel gedateerd. Hoewel het huis waar dit is verfilmd erg fraai uitziet valt de filmische kwaliteit wat tegen. Hier en daar is het camerawerk wel aardig, geldt ook voor het acteerwerk, maar er wordt nauwelijks met licht en schaduw gewerkt, de special effects zijn erg mager (ook voor die tijd) en het tromgeroffel lijkt misplaatst en is allesbehalve eng (op een deur bonken maakt volgens mij een heel ander geluid...). De middelen die men tot de beschikking had om de film echt eng te maken worden lang niet optimaal benut, al is het wel beter dan de remake uit 1999. Niet echt eng en niet echt bijzonder. 3*

Robert Wise excelleert in 'The Haunting' met inventieve camerastandpunten, hallucinerende beelden op een wenteltrap, het aanschouwelijk maken van temperatuurverschillen en het creeren van onduidelijkheid over het dag en nachtritme. Horror op zijn best, voornamelijk gebaseerd op suggestie en de vraag opwerpend of het allemaal echt gebeurd of slechts in de gedachten van de hoofdpersoon. Twee jaar later perfectioneerde Wise alles nog verder met de ultieme horror-klassieker 'The Sound Of Music'.

Ondanks de leeftijd en dus enigszins gedateerde film die in zwart/wit is gefilmd, hebben wij een mooie 2 uur van deze film genoten. Sommige stukken zijn behoorlijk griezelig en aangrijpend met een bombastische sound erbij die dat geheel nog meer aanzet.

Er is ook een nieuwe uitvoering van deze film, de remake die in 1999 uitkwam The Haunting (1999).

Ondanks zijn lagere waarderingen vonden wij die ook wel prima in zijn genre.

Maar ondanks alles en ieders mening, wij vonden beiden fijn en spannend om te zien. De nieuwere hebben we trouwens in de bios gezien en dan maakt het grotere beeld en de betere geluidsinstallatie een film ook mooier overkomen.

Wat ik altijd het meest waardeer aan (horror)films uit de jaren 60 is de sfeer, iets wat ik vaak mis bij moderne horrorfilms, en op dat gebied zit het met The Haunting wel goed. De film begint met een introductie over het tragische verleden van het huis, wat ook meteen het hoogtepunt van de hele film is. Daarna zakt het een beetje in door een iets te trage opbouw. We komen er al snel achter dat het hoofdpersonage Eleanore niet helemaal stabiel is, waar wat mij betreft meer mee gespeeld had mogen worden; spookt het nou echt in het huis of is het waanzin? De scares zijn matig en de beste scènes zijn dan ook een resultaat van Eleanore's mentale instabiliteit. Uiteindelijk duurde het allemaal net te lang en voelde het einde vergezocht aan.

Lichte teleurstelling, maar dankzij de sfeervolle setting en het camerawerk wel een voldoende.

Ok.

Toch niet heel slecht geworden uiteindelijk. Ik ben niet zo van de oude filmpjes, maar af en toe zit er toch best een behoorlijke meevaller in het genre. Deze The Haunting was daarmee dus ook een best positieve uitblinker in het genre.

Het verhaal lag me wel, maar helaas is het theatrale acteerwerk er met Eleanor bij ook weer terug. Gelukkig wordt ze hiervoor regelmatig op haar plaats gezet wat ik wel kon waarderen. Uiteindelijk is er weinig te beleven met horror, helaas, met weinig "spoken".

Het huis zorgt wel voor wat sfeer, maar echt spannend is het nergens en nergens heel beklemmend. De stukken met het harde gebons zijn wat leuker en sfeervoller, en de laatste scene op de half kapotte trap zijn wel lekker gedaan.

Ik heb me wel vermaakt hiermee, duurde niet echt te lang en is zeker een van de betere at de oudere filmpjes betreft.

Eindelijk ook eens bekeken, maar gezien zijn status wist deze film de hoge verwachtingen niet in te lossen.

De sfeer, het spookhuis en de zwart-wit fotografie maken inderdaad indruk.

Maar het verhaal wist me niet echt te boeien. Vooral langdradig uitgesponnen en totaal niet spannend.

Qua horrorelementen erg matig, maar oké...daar ga ik de film niet op afkraken want de sfeer zoals gezegd maakt de balans wel positief. Het acteerwerk vond ik solide, ook al is de rol van het hoofdpersonage best erover, maar het paste wel bij het verhaal en de uitwerking ervan. Het slot vond ik maar pover uitgewerkt.

6/10

Prima film. Blijft wat betreft verhaal en zeker ook sfeer dicht bij het boek van Shirley Jackson. Gelukkig geen overdreven effecten. Die buigende deur vond ik eigenlijk al te veel. Heerlijk suggestief verder. Wel wat aan de lange kant

behoorlijk wat hysterisch gedoe vooral van de ene dame zonder dat er nu echt heel veel gebeurt .

Je kunt het sfeer noemen maar voor mij werkte het niet .

Dit is gewoon een pareltje. Ik dacht dat ik niet zo snel iets eng vond maar ik betrapte me op koude rillingen en sommige scenes gingen zo onder je huid dat het heel intens werd. Echt goed, zonder special effects en zonder poespas. Daar kunnen veel moderne filmmakers in dit genre een voorbeeld aan nemen.

Redelijke film over een vrouw die een uitnodiging krijgt om deel te nemen aan een experiment in een oud, groot huis. Mooi camerawerk die samen met de aankleding van het huis voor een sfeervol geheel zorgen. Een paar goeie dialogen over het bovennatuurlijke. Voornamelijk omdat het hoofdpersonage nogal irritant is, net geen 3.5 sterren.

The Haunting at 60: is it still one of the scariest films ever made? | The Guardian

"We live over in town, miles away. No one lives any nearer than town. No one will come any nearer than that. So there won't be anyone around if you need help. We couldn't hear you. In the night. In the dark”.

Heel uitnodigend klinkt de begroeting niet die de labiele Eleanor Lance ten deel valt bij het betreden van het enorme landhuis in een afgelegen streek in New England. Bij het horen van die woorden zou een normaal mens onmiddellijk omkeren. Eleanor is echter niet normaal en is toe aan afleiding na elf lange jaren voor haar doodzieke moeder te hebben gezorgd.

Het is een sfeervolle kennismaking met het huis met de naam Hill House waar we de komende twee uur in zullen vertoeven. The Haunting uit 1963 is dan ook een film die teert op sfeer. Op suspense. Expliciete scènes zoek je hier tevergeefs. De film gebruikt subtielere middelen om de kijker angstaanjagend te plezieren. Het zijn onbestemde geluiden, verontrustend gefluister, hard gegil, het verschijnen van teksten op de muren, het openen en sluiten van deuren zonder aanwijsbare oorzaak die hier een dreigende sfeer opwekken. Regisseur Robert Wise zoekt het in dergelijke geraffineerde technieken om spanning op te bouwen en Hill House als spookhuis te afficheren.

Een ander subtiel middel dat Wise inzet om een ongemakkelijk gevoel op te wekken is dat hij de personages en daarmee de kijker bloot stelt aan desoriëntatie. Met geraffineerde cameraperspectieven en geraffineerd aangebrachte cuts is het onmogelijk om je ruimtelijk te oriënteren en aldus niet verdwaald te raken in de wirwar van gangen, trappen, deuren en kamers in het grote huis. De protagonisten worden met regelmaat bevangen door een gevoel van verlorenheid. Niet alleen in plaatsruimtelijke zin trouwens. Ook in tijdruimtelijke zin is er regelmatig verwarring.

Maar is Hill House wel een spookhuis? Het wordt nooit helemaal duidelijk of de gebeurtenissen zijn ingebeeld, manipulatief tot stand zijn gekomen of inderdaad authentiek zijn. De reden voor de twijfel is gelegen bij het personage Eleanor. Ze is zichtbaar getraumatiseerd door de jarenlange verzorging van haar moeder en geeft er niet in alle opzichten blijk van dat zij in staat is om met haar eigen irreële en ietwat kinderlijke kijk op de wereld de verbeelding van de werkelijkheid te kunnen onderscheiden. Ze ontwikkelt de obsessie dat Hill House haar roept en bezit van haar wil nemen. Een gedachte waar zij overigens niet onwelwillend tegenover staat.

In dit kader is het leuk om te weten hoe scriptschrijver Nelson Gidding het boek 'The Haunting of Hill House' van Shirley Jackson opvatte. Hij dacht helemaal niet te maken te hebben met een boek over een spookhuis. Hij interpreteerde het boek als een boek over een psychisch gestoorde vrouw. Ziehier de reden dat de film terughoudend is in het tonen van onloochenbare bovennatuurlijke verschijnselen. Overigens geheel in tegenstelling tot de latere filmische adapties van het boek. Die films leggen juist de nadruk op het bovennatuurlijke aspect. En doen dat met gebruikmaking van sensationele speciale effecten.

Het gebrek aan sensationele speciale effecten in deze film uit 1963 zou een reden kunnen zijn voor de moderne horrorkijker om de film links te laten liggen of om hem als saai te kwalificeren. Die kijker raad ik The Haunting (1999) aan. Veel kijkplezier wens ik de kijker toe die niet terugschrikt voor zwart-wit beelden en niet per se gelooft dat spanning alleen ddor expliciet geweld, rijkelijk stromend bloed of angstaanjagende monsters kan worden opgewekt maar juist door het onzichtbare, het onverklaarbare en de eigen verbeeldingskracht.

"Hill House has stood for 90 years and might stand for 90 more. Within, walls continue upright, bricks meet, floors are firm, and doors are sensibly shut. Silence lies steadily against the wood and stone of Hill House. And we who walk here... walk alone“. Heerlijk toch?

Ik zag ooit de geflopte remake van Jan De Bont, maar deze beviel me toch iets beter. Wanneer men de geruchten wil onderzoeken of het daadwerkelijk spookt in Hill House, laat het antwoord niet lang op zich wachten. De vraag stellen is ze beantwoorden. De oproep van Dr. Markway is beperkt gebleven en slechts Eleanor en Theodora zijn niet bevreesd mee op onderzoek te gaan.

De film is wat gedateerd in film- en geluidkwaliteit, maar toch slaagde Robert Wise erin een naar hedendaagse normen nog steeds erg gedegen horrorprent te bieden. Zeker omdat in dergelijke films sfeer, mysterie en dus ook decor en omgeving erg belangrijk zijn. Zeker ook omdat de spanningsboog hoog wordt gehouden. De kracht van de suggestie is meer dan geslaagd. Dat komt ook onder meer door het prima acteerwerk. De beklemmende sfeer slaat aan met dank aan het imposante griezelig ogende landhuis, dat helpt wel. Verklarend is de film niet, inbeelding of realiteit, moeilijk om de vinger op de wonde te leggen. Daarom ook waarom deze film aanslaat.