Nora Inu (1949)

Vermakelijke film-noir uit de beginperiode van Kurosawa. Mifune en Shimura acteren sterk en de film bevat een aantal prachtige scene's. De finale van de film is grandioos mooi. Kurosawa schetst een broeierige stad waar criminaliteit het straatbeeld dicteert. Dit was te wijten aan de armoede en schaarste in Japan in die periode. Toch geef ik deze film 'slechts' 4 sterren; De film bevat hele langdradige gedeeltes die de vaart uit de film halen en het vertelde verhaal ging me niet zo aan 't hart. Maar de film is zeker de moeite waard!

Bewust een Kurosawa gehuurd die eens niet vol Samurai-mannetjes zat Het verhaal trok mij ook niet zo, maar de sfeer, het acteerwerk en de chemie tussen het duo Mifune (onherkenbaar!) en Shimura maken deze film tot een prettige zit. De setting deed me trouwens meerdere malen aan Se7en denken... Ook een stad waarvan de sfeer reflecteerd op het verhaal dat we zien, mooi!

3,5 *

Loze woorden na zo'n prachtige herziening. 4,5*

Voor mij een van de betere films van Kurosawa.

Zekers weten!!

Stijlvolle film noir van Kurusawa. 3

deze film is wel stijlvol en geeft vooral een mooi tijdsbeeld, maar volgens kurosawa zelf (en daar ben ik het wel mee eens) is het een van zijn meest technische films, waarin je maar op een paar momenten emotioneel bij de film betrokken raakt.

Inderdaad. Prachtig gefilmd met als absoluut hoogtepunt de bijna eindscene met de shoot-out in het bos. Wat een shots.
Emotioneel deed het me niks (behalve dan de spanning). De beweegredenen van de hoofdrolspeler om er alles aan te doen zijn 'Colt' terug te krijgen overtuigt niet. Ook het acteerwerk van het danseresje ging er niet in deze keer. Deze twee storende factoren zijn debet om mijn stem niet hoger uit te laten komen dan 4 sterren.

Een Kurosawa-film is een zeer effectief genotsmiddel...

nu op ebay: een boxset van kurosawa met acht films voor tien euro of zo...

ebay-link

niet van mij, hoor, maar wel goedkoop

Een Chinese box ? Laat maar dan.

Trouwens merkwaardige fouten, The Hidden Fortress is van 1958 ipv 1949.

Vreemd verhaal, wat af en toe ook wat moeilijk te volgen is. Maar verder op zich best interessant, Mifune is lekker naief als het jonge politiebroekie, maar ook wel ontroerend omdat hij het zich allemaal zo aantrekt. Daarom is het einde wel fraai, omdat hij dan toch laat zien een sterke jongen te zijn die de boef letterlijk kan pakken. Ook de hoofdinspecteur acteert goed en is een karakter waar ik om moest glimlachen. Verder vind ik de film hier en daar rommelig, amateuristisch en traag.

3 sterren

Erg mooie film, er is veel chemie tussen de hoofdrolspelers Mifune en Shimura. Het verhaal was interessant en de uitwerking ervan prachtig. Weer een Kurosawa die me overdondert, ook de acteerprestaties zijn weer erg goed.

Een dikke 4*, maar dit zal bij een 2e kijkbeurt best omhoog kunnen gaan.

During the opening credits, there is footage of a panting dog. However, when American censors saw the footage, they assumed that the dog had been harmed. This run-in with American censors caused Kurosawa to remark that this was the only time he wished Japan had not lost WWII.

Bron: IMDB

LOL

Beetje vage film.

Alles loopt een beetje doormekaar en het is een beetje rommelig. Wel een goed eind jaren 40 sfeertje en een best wel redelijk verhaal. En soms was ie ook weer erg slaapverwekkend.

Die stukje met dat die man op de achtergrond steeds zijn deuntje herhaalt met de mondharmonica vond ik wel hillarisch

3

Gelukkig maar, want ik zie ze toch ook echt niet.

"Dolle honden staren zich blind op hun prooi"

Het mooie aan dit verhaal is dat simpel gegeven: "begiinnende rechercheur verliest zijn wapen" een intrigerende uitwerking krijgt. We krijgen een prachtige inkijk in het sociale leven van Japan vlak na de oorlog. De stijl is, voor mij, verbijsterend realistisch. Hoe langer ik keek des te meer bewondering kreeg ik hoe Kurosawa zijn film heeft opgezet. Het komt heel dicht bij een documentaire. Terwijl je eigenlijk naar een crimi kijkt. Er is geen spanning á là Hitchcock. Maar als je in mensen geïntereseerd bent is deze film van begin tot eind meeslepend. Ik ken weinig filmers met zo'n groot sociaal gevoel voor mensen. De eenling in de massa wordt met een vanzelfsprekendheid bewust gebracht zonder somberheid, maar erg nuchter en relativerend. Sato, die fenomenale Shimura, is daarvoor wederom exemplarisch: "Vermoedens hinderen het onderzoek. Naakte feiten!"

De verschillende soorten van mogelijke gemoedstoestanden die mensen doormaken toont Kurosawa met een grootse maar eenvoudige stijl. Elk shot is met zorgvuldigheid uitgekozen. Kurosawa heeft een speciaal oog voor menselijke ontvankelijkheid voor zowel het goede als het kwade en vooral de dunne graduele scheidslijn die, als moraal, tussen mensen in staat. Gewetensloos geworden dader en gewetensvol geworden speurder vechten op het eind als dolle honden.
Kurosawa preekt niet maar toont ons wat mensen kunnen bewegen en hoe ze kunnen terecht komen. En dat d.m.v een simpel gegeven.

Het rustige tempo versterkt de sfeer.....vele scénes ademen het echte leven. Ga voor dit meesterwerk rustig zitten...er gaat een Japanse naoorlogse wereld voor je open.

"Zodra die 40.00 op zijn, slaat hij weer toe. Eénmaal is nog geen gewoonte, maar twee keer maakt van 'n zwerfhond 'n dolle hond".

Een kleine maar zéér verdiende 5*

ps: Die hele uitdrukking "film noir" zegt me niks....tja het is een zwart/ wit film. De manie om films steeds maar in te delen. Als kleur toen even goedkoop was en technisch even praktisch was dit waarschijnlijk gewoon een kleurenfilm geweest..

Film Noir wilt toch iets heel anders zeggen dan alleen maar zwart wit?

Ik bedoelde: ik zie mensen nooit schrijven dat de film een prachtige "Film-Coleur " is! (een genre aanduiding voor feelgood movies )

Maar je hebt gelijk het is een genre aanduiding: van visueel en moreel duistere misdaadfilms uit de VS in de jaren veertig, die vaak geregiseerd werden door uit
Europa afkomstige regisseurs., die geinspireerd werden door misdaadliteratuur en het Duitse expressionisme.

Even opgezocht! Bedankt voor je correctie!

En was de eerste Kurosawa kleurenfilm pas in begin jaren zeventig? Opvallend!

Ik ben iets kritischer dan verschillende mensen hier. Mooie film, bij vlagen heel erg mooi, maar zeker niet een van mijn Kurosawa-favorieten.

Eigenlijk lijkt het uitgangspunt in het begin verdacht veel op Ladri di Biciclette (in een naoorlogse, er weer bovenop komende stad, veliest een man een essentieel ding om zijn beroep mee uit te oefenen en brengt daarmee zijn bestaan in gevaar), sowieso refereert de film aan het neorealisme, naast de noir-elementen.

Het begin ( vooral de zoektocht van de jonge Mifune) vond ik erg mooi. Mooi sfeerbeeld van de slechte wijken van het naoorlogse Tokyo en Kurosawa die tegelijk zijn technische mogelijkheden en afwijkende shots onderzoekt. In tweede stuk ligt de nadruk wat meer op de oplossing van de misdaad en dat deel was wat minder sterk vond ik. Verschillende bijrollen overtuigden me niet echt (die danseres inderdaad) en ik vond in deze film de setting sterker dan het verhaal en die speelde een minder grote rol in dat tweede deel. Best een mooi einde, dat wel.

Ik genoot, zoals ik al zei, vooral van de setting. met soms erg mooie kleine details. Zoals kleine straatjochies die door gaten in de muur van het stadion kijken naar een honkbalwedstrijd om een willekeurig voorbeeld te noemen. Dat maakt deze film. Plus het idee dat Kurosawa hier zijn mogelijkheden als regisseur aan het aftasten was. Ik weet niet of dat voor meer films uit deze (pre-Rashomon) periode geldt, want dit is de eerste die ik zie.

Dikke 3.5*

Wat een ellende: je pistool kwijt, er worden gepleegd met jouw pistool en zoals goede Japanners het betaamt: je voelt je een en al schuldig aan deze situatie! Weer een oerdegelijke film van Kurosawa, waarbij de beelden van de honkbalwedstrijd me gek genoeg vooral zijn bijgebleven .

Voor diegenen die denken dat Kurosawa het verhaal van bij Ladri Di Biciclette heeft afgekeken om er zijn Japanse film mee te maken: de Italiaanse film werd pas twee jaar na zijn Italiaanse release in Japan vertoond en Stray Dog zou gewoon toevallig op ware Japanse feiten gebaseerd zijn.

Kurosawa heeft weer mooi werk afgeleverd.
Stray Dog is een veelgelaagde film noir, dat zichzelf in het naoorlogse Japan plaats en zo tegelijkertijd een fantastisch tijdsbeeld vormt. De personages spiegelen en zijn een product van een onstabiele samenleving, dat op zoek is naar een nieuwe identiteit om haar bestaan weer op te bouwen. Het feit dat ze zo goed in de context gesitueerd kunnen worden, maakt hen levensecht. Mensen kunnen wel eens hun wenkbrauwen fronsen bij Murakami: hoe kan zo'n jonge man zulke bezorgdheid en zenuwachtigheid uitstralen? Hij is een ex-strijder die overwonnen van het front naar huis terugkeert, hij is plichtsbewust en nederig. Hij herkent de situatie van de dief en kan er zich zodanig mee identificeren dat hij er zijn eigen inziet en zichzelf schuldig bevindt van die daden. Hij en de dief behoren tot de apuregeru-generatie (apuregeru – après guerre)

Want die dief is een generatiegenoot, iemand zoals hem. Terwijl Murakami voor een verdienstelijk en eerlijk leven koos in dienst van de wet en de staat, koos Yusa voor die andere optie die er overbleef, het criminele leven.
Wanneer Murakami doorheen de vieze achterbuurten van de stad zwerft, ziet hij en beseft hij hoe hij er uit zou kunnen gezien hebben en waar hij beland zou zijn en daaruit ontstaat die innerlijke wroeging die hem aanzet om verder te zoeken tot hij de dader zal vinden. Kurosawa prikkelt de zintuigen in die scènes: overlappende beelden, patronen die voortdurend herhaald worden, extreme close ups en dan die verschrikkelijk hitte! Het geeft allemaal zo mooi de innerlijke conflicten en dubbelzinnigheden van het personage weer!
Gelukkig heeft Murakami nog een houvast, het licht in de duisternis die hem moet redden van de waanzin: Sato.

De film kent een goed begin met die bovengenoemde zoektocht die verschrikkelijk mooi en dynamisch in beeld wordt gebracht. Maar dan zakt de film een beetje in elkaar in het middenstuk om dan opnieuw tot volle bloei te komen. Want het einde is geniaal!
De film bouwt naar een climax toe en het wordt steeds spannender (het begin van het einde is voor mij wanneer de stortbui begint). Mooiste scene uit de film: de twee mannen vallen uitgeput op de grond na een hevige en brutaal gevecht... met op de achtergrond bloemen en zingende kinderen ! Op dat moment wordt duidelijk hoe onzinnig geweld en meerbepaald het kwaad is en dat het alleen waard is om voor de wereld te vechten...

Ik denk dat David Fincher voor Se7en wel goed naar Stray Dog heeft gekeken!

Interessant weetje. Ben wel benieuwd of Kurosawa in de tijd dat hij dit maakte nog helemaal geen neorealistische film had gezien eigenlijk.

Dat is ook bij me opgekomen. Het is niet moeilijk om hier neorealistische invloeden in te zien. Kurosawa bestudeerde (lees: apprecieerde) de westerse filmcultuur en dan vooral de films van Ford en de films die ik van hem gezien heb, hebben ook wel iets hollywoodiaans naar mijn mening.
Het speelde wel in zijn voordeel dat hij pas na Rashomon in het Westen bekendheid zou verwerven (weinig druk om Stray Dog te maken, geen commentaar op onoriginaliteit -plagiaat is een groot woord-) en dat Ladri Di Biciclette een jaar later in Japan zou uitgebracht worden (de gemiddelde Japanner zou Kurosawa's film als het origineel beschouwen).

Staat allemaal in een wel erg lovende biografie van Akira Kurosawa bij ons thuis.

De 8ste Kurosawa die ik te zien kreeg. Over het verhaal ga ik hier niets vertellen, het staat in het plot. Wat we te zien krijgen is de zoektocht van de politieagent naar de boef die zijn wapen heeft. Ik vond het zeker een goed verhaal.

De acteurs waren natuurlijk goed, van Toshiro Mifune & Takashi Shimura kan je moeilijk anders verwachten.
Toshiro Mifune is voor mij een echte samoerai, het was voor mij even wennen om hem in een maatpak te zien in een rol die ik van hem niet gewend ben. Dat hij het goed doet als jonge onervaren politieman bewijst zijn veelzijdigheid als acteur.

Akira Kurosawa weet in deze film ook alweer een goede sfeer neer te zetten. Vooral de weersomstandigheden vallen op. Je ziet en voelt echt dat het drukkend warm is in de film. Ook krijgen we onweer en regen te zien. Kurosawa is een ware meester als het gaat om weersomstandigheden op het scherm te toveren. Dat laat hij wel in meer films zien.

Ik ben iets minder enthousiast dan het gros van de posters. Ten eerste snap ik niet helemaal dat deze film als een soort 'film noir' beschouwd wordt, kan iemand mij precies vertellen welke film noir-elementen er zoal in Stray Dog zitten (zelf heb ik de traditionele elementen - ambigue moraliteit, femme fatale, sterk schaduwspel,... - voor ogen, en die vind ik niet terug moet ik eerlijk toegeven)? Ook het maatschappelijk portret dat Kurosawa schetst vind ik nu ook weer niet van zo'n bijzonder sterk niveau; dan vind ik dat tijdsgenoot Ozu films heeft afgeleverd die op dit vlak een pak mooier scoren dan Stray Dog, waar inderdaad een beetje wordt ingegaan op de armzalige toestanden in het naoorlogse Japan, maar nergens wordt het bijzonder of indrukwekkend voor wat de 'maatschappelijke schets' betreft vind ik.

Soit, de film zelf dan. Die heeft een vrij goed begin en een goed einde, met een middenstuk dat voor mij iets te zwak aanvoelde om top-Kurosawamateriaal te zijn. Gelukkig is vooral Takashi Shimura er nog om de interesse te wekken, hij speelt erg goed en zijn personage is bijzonder aimabel. Toshiro Mifune's personage en diens motivaties (in het begin moest ik denken aan Ladri di Biciclette, en hoe de zoektocht naar een voorwerp bij De Sica wel bijzonder overtuigend overkomt terwijl je bij Stray Dog toch een tikkeltje de wenkbrauwen fronst, ook al snap je de protagonist zijn innerlijke kwelling beter naarmate de film vordert) konden me nooit echt helemaal over de streep trekken.
Ook cinematografisch werd ik eerlijk gezegd nooit geheel overtuigd van de kracht van Akira Kurosawa, dan heb ik toch wel al veel mooiere dingen gezien in films als Yojimbo of Dodes'ka-Den. Maar de finale tussen de protagonist en de gangster is erg mooi aangepakt, met als hoogtepunt - zoals Italian reeds aanstipte - het moment waarop beide 'stray dogs' uitgeput in het gras vallen, terwijl achter hen kinderen zingen en boven hen de zon straalt en de bloemen in de wind waaien. Het échte einde van de film vond ik weliswaar een beetje matig.

Van Stray Dog had ik meer verwacht, voor mij is het voorlopig één van Kurosawa's mindere films. Maar het is en blijft Kurosawa, dus met een kleine 3,5* zit je sowieso niet verkeerd.

3,5*

In juni vorig jaar heb ik mijn eerste Kurosawa gezien, Shichinin no Samurai, sindsdien had ik me voorgenomen om meer van die Japanse klassiekers te zien. Dat is er uiteindelijk niet van gekomen en ook mijn tweede Kurosawa bleef uit. In plaats daarvan kreeg ik een andere interesse, het film-noir genre. Uiteindelijk ben ik daardoor dan toch nog aan mijn tweede Kurosawa gekomen, Nora Inu kreeg die eer. Mijn grootste kritiekpunt aan deze film is wel dat er enkele belangrijke film noir elementen ontbraken, zo werd er iets te weinig met schaduwen gespeeld of was het zwart-wit contrast hier minder overtuigend als in de meeste andere noirs. Verder miste ik hier de hebzuchtige femme fatale ook wel een beetje. Afgezien daarvan was het even sfeervol als de Amerikaanse films binnen het genre met aardig acteerwerk van Toshirô Mifune en Takashi Shimura als de twee dedectives. Kurosawa stopt er voldoende spannende wendingen in om de film onderhoudend te maken. Het trage tempo van het verhaal viel me ook wel op, de film leek dan ook langer te duren in tegenstelling tot zijn genregenoten. Verder was het een film dat gekenmerkt word door prachtig camerawerk en soms mooie dialogen (de eind-scène).

4.0 sterren

Was behalve door alles wat reeds is genoemd ook getroffen door het bijzondere gebruik van muziek in deze film. De evergreen La Paloma deed het heel goed bij de zweterige hitte van Tokyo.
En De Koekoekswals, die in veel films belachelijk zou klinken, contrasteerde juist weer heel mooi met de Japanse sfeer.

De minste van Kurosawa die ik tot nu toe heb gezien. Komt vooral omdat de film erg sleept, met name gedurende het eerste uur wanneer het onderzoek (en dus het plot) nog niet echt op gang is gekomen en er vooral veel rondgedwaald wordt. Daarna wordt het interessanter maar het tempo blijft laag. De film blijft dan ook alleen overeind door het acteerwerk van Mifune en Shimura en de uitstekende regie van Kurosawa, die ook hier weer de blauwdrukken afleverde voor toekomstige film clichés.

Nogal uitgesmeerd en heel traag lopend verhaal, met sentimentele en hysterische momenten die het drama veels te dik aan zetten. Begon me vooral te ergeren als Mifune weer begon te jammeren om zijn verloren Colt.
Uiteindelijk niet heel slecht, mede door een aantal goede bijrollen en een aardig slot, maar moest me er best wel door heen worstelen.

Fijne film van Kurosawa.

Kurosawa is zo’n regisseur die altijd veel aandacht besteedt aan de personages in zijn films. Vooral hier is de uitwerking daarvan erg goed. Het is een simpel verhaal, dat door de prima uitwerking een extra lading meekrijgt. Het tempo van de film is traag, wat goed past bij het weer in de film. Het is namelijk extreem heet en dat komt iedere keer weer nadrukkelijk naar voren in de film. Daardoor is het lome tempo logisch en tevens erg passend.

Het acteerwerk in de film is erg goed. Kurosawa’s favorieten doen het alle twee uitstekend. Mifune is een jonge onervaren agent en de onzekerheid straalt af en toe echt van zijn gezicht af. Shimura heeft echter een fijne rustige uitstraling, die ook uitstekend bij zijn rol past. De cinematografie van de film is ook erg sterk. Kurosawa tovert af en toe erg mooie scènes op het scherm en weet als geen ander hoe je op fraaie wijze een stortbui in beeld moet brengen. Het valt me nu ik er over nadenk trouwens op dat in bijna al zijn films wel een regenbui zit, nu ik er over nadenk. Dat lijkt haast wel een soort stijlmiddel van hem. Een erg mooi stijlmiddel overigens.

Verder is het op momenten een erg spannende film. De film begint sterk, zakt halverwege iets weg, maar eindigt grandioos. Alweer een film van Kurosawa die indruk maakt.

4,0*

Connect the dots.

Zo heb ik de film vooral ervaren. Rechercheur verliest z'n pistool, moet het terugvinden. Daarvoor moet hij langs verscheidene stationnetjes die hem steeds dichter bij z'n doel brengen. Het is allemaal zeer nauwkeurig en verzorgd uitgewerkt, maar het maakt de film ook erg saai bij momenten.

Sowieso een aantal scenes die sterk ingekort mochten worden (die baseball wedstrijd?). Waar Kurosawa wel redelijk in slaagt is z'n setting, toepasselijk ook want ik heb denk ik vandaag makkelijk evenveel zitten zweten dan de personages in deze film. Wel jammer dat Kurosawa erg expliciet is, personages hebben het constant over de warmte en het weer ... mocht iets subtieler verwerkt worden.

Tot mijn verrassing heb ik Mifune niet eens herkend in deze film, komt waarschijnlijk omdat ik hem voor het eerst zonder baard zag. Shimura herkende ik wel, heeft een fijn airtje en is makkelijk de beste acteur in deze film.

Visueel wist het me niet te boeien, de soundtrack vond ik bij momenten erg vervelend. Het resultaat is een film die best wat luchtiger en vlotter had mogen zijn, want een basic verhaaltje als dit boeit geen twee uur.

1.5*

“He'll rob again. Once does not a habit make, but the second time, a stray becomes a rabid dog. Am I wrong?”

Kurosawa. We begonnen zo goed eind jaren negentig. Rashomon, Seven Samurai. Maar van de 12 die ik er nu inmiddels gezien heb, heb ik me er bij een aantal echt lopen vervelen. Ran, Yôjinbô, Throne of Blood, Sanjuro... Allen uiterst vakkundig gemaakte films, maar ik heb soms toch een beetje het idee dat Kurosawa en ik niet voor elkaar gemaakt zijn. Alsof je naar een objectief gezien knappe man of vrouw kijkt, van het geslacht waartoe je je niet aangetrokken voelt. Zo zwart-wit is het niet, want naast die twee eerstgenoemde heb ik van Dersu Uzala en High and Low óók genoten. Maar een verhaal als dit over een man die zijn pistool kwijt is, kon me toch niet echt grijpen, buiten de basis van het vakmanschap om. Ook voor mij was het film noir minder aanwezig dan het neo-realisme, en staat nog steeds de vraag in hoeverre Kurosawa hierdoor beïnvloed was toen hij deze film maakte, overeind.

3*