Metal: A Headbanger's Journey (2005)

Aardige documentaire, leuk om naar te kijken, alleen jammer dat er geen aandacht was voor thrash metal, het antwoord op de glam ''metal''

Thrash (metallica, slayer, megadeth, anthrax enz) heeft in mijn ogen meer met metal te maken dan die domme gasten uit noorwegen,

7 ages of rock ''never say die'' metal, is ook een aanrader om te kijken.

Noorse black metal heeft wel degelijk net zoveel met metal te maken als thrash. Een beetje vage opmerking. Dat thrash dan meer jouw voorkeur geeft zou kunnen, maar het is beide metal. Metal is dan ook niet meer dan een verzamelnaam voor de vele sub-genres, net als dat er vele soorten popmuziek, klassiekemuziek, of welk muziekgenre dan ook zijn.

Ah, dat is de serie die ik bedoelde! Ik dacht in eerste instantie dat dit ook een Dunn reportage was, maar deze was wel als antwoord op het blackmetal item uit headbangers journey geloof ik.

Volgens mij is thrash metal velen malen groter dan black metal, heeft niets met voorkeur te maken, Dus is het vreemd dat black metal zo veel aandacht krijgt in een docu over metal.

Nee vind ik niet raar, grootte heeft er ook weinig mee te maken, het imago des te meer.

Interessante documentaire maar dan wel alleen met betrekking tot de relevante sub genres. Die black metal zooi had er wat mij betreft niet bij gehoeven, die mensen zijn echt niet goed bij hun hoofd. 2,5

Misschien had Sam Dunn beter duidelijk kunnen benadrukken dat black metal méér is dan wat mensen die echt niet goed bij hun hoofd zijn. Of gaan we voortaan ook maar alle rap associëren met een bende geweldadige gangsta-rappers...

Best interessant, maar te oppervlakkig. Hij komt tekort als overzicht van alles soorten, te weinig teksten komen echt aan bod. Beter wat langer met een paar bands gesproken, dan veel een beetje. Muziek maakt een hoop goed.

Black metal is opzich best wel kunstzinnig en psychologische muziek, alleen soms heb je er gewoon een paar rotte appels tussen zitten die er in door slaan.

Voor mij gaat Dunn vooral op een specifieke kant van de metal in, het 'headbangen' in de titel bevestigt dit al. Voor bijvoorbeeld progmetal, powermetal, folk/viking/pagan en symphonic metal is er totaal geen ruimte. De film begint logisch met hoe het genre ontstaat en dan blijft hij nogal hangen bij de extreme genres.

Als overzicht van het hele genre is dit te beperkt en als sfeerimpressie nogal eenzijdig. De conlusie 'metal confronts what we ignore' is eigenlijk een bevestiging van het vooroordeel wat mensen over metal hebben, er zit dus geen verheffing in de film. De man doet geen moeite echt op onderzoek uit te gaan.

Beetje teleurgesteld toch. Te oppervlakkig, te kort, de interviews konden beter en interessanter. Veel te veel focus op nichegenres en als conclusie: echt te simplistisch.

De ultieme metal documentaire denk ik. Belicht diverse aspecten van deze muziekcultuur.
Ik mis alleen wel wat grote namen qua interviews zoals: Metallica, Anthrax, Sepultura, Halloween, Annihilator, Deftones, Motorhead, Fear Factory, Machine Head...en wordt thrash, grooveen symphonic metal een beetje onderbelicht. Dus niet echt een geschiedenis van de metal maar meer een filosofische schets.

Voor en door metalheads! Al krijgen buitenstaanders door deze docu een leuk beeld van dit wereldje. Ik snap alleen het commentaar niet dat er teveel of te weinig focus op bepaalde subgenres ligt.De genres is namelijk niet waar het om draait. Sam Dunn wil graag het 'metalgevoel' aanduiden. Niet voor niets opent Metal: A Headbangers Journey met de heavy metal parking lot. Dat een meisje graag Rob Halford wil bespringen is een opmerking die alleen ingewijden om kunnen lachen (Rob is namelijk homo, zo bleek later).

Het enige echte stukje bandgeschiedenis dat we te zien krijgen, is dat van Black Sabbath. Verder zie je veel grote namen, maar ook zij vertellen alleen maar over het metalgevoel. Zij zijn zelf natuurlijk ook liefhebber en hebben veel meegemaakt. Prachtig toch? Geddy Lee die ons inlicht over Blue Cheer of Gaahl die bloedserieus aangeeft satanist te zijn. Geen woord over hun eigen muziek, al speelt metal an sich natuurlijk een heel grote rol. Dunn legt keurig de ontstaansgeschiedenis en alle onderwerpen die voor metal van belang zijn uit. De gewone fans zijn stuk voor stuk (redelijk) herkenbaar (ik zit er namelijk al vijftien jaar in), maar de interviews met o.a. Dio (de enige echte) en Alice Cooper zijn fantastisch. Ik kan nou niet zeggen dat ik personen gemist heb.

Nee, zonder echt op genres in te gaan, maar wel precies vertellen waar het binnen dit genre om draait (of juist niet), levert Sam Dunn hier een erg leuke documentaire af. Het is een lekker vlotte vertelling. Hier en daar zelfkritisch, maar ook de fuck you houding past precies. En als je het niet begrijpt, zal je dat nooit doen.