Iron Maiden: Flight 666 (2009)

Ik ben geen fan van deze muziek, maar ik was onder de indruk van deze docu. Schitterende beelden, gestoorde fans en wat een topband. De meeste muziek zal ik niet snel waarderen, maar stuk voor stuk mooie (gewone) kerels die doen waar ze zin in hebben en waar ze goed in zijn. Diep respect!

Prachtige road movie van misschien wel de meeste sympathieke Metal Band ter wereld. Ook altijd geweldig de humor van Nicko McBrain (als ik hem zie moet ik altijd denken aan Dolph Lundgren). Best wel een indrukwekkende film deze. Ook wel grappig dat het geregisseerd is door Sam Dunn van wie ik afgelopen week de documentaire "Metal: A Headbanger's Journey" heb gezien.

De heren van Iron Maiden zijn inmiddels een jaartje ouder maar ze spelen nog steeds zeer gepassioneerd als in hun begin jaren en met Bruce Dickinson (top dat hij zelf ook het vliegtuig bestuurde ) hebben ze natuurlijk een geweldige zanger maar ook een geweldige persoonlijkheid in hun midden (de andere leden trouwens ook wel). Ze zijn ook nooit van muziekstijl verandert wat je wel regelmatig ziet bij Metal Bands die ook een dagje ouder worden (met als dieptepunt misschien wel "Paradise Lost" hoewel die al veel eerder van stijl veranderde). En Steve Harris ziet er nog steeds hetzelfde uit als in het begin

Al hun grootste en bekendste hits zijn te horen in deze road movie.

Net gezien en vond het wel geinig. Weinig hoogtepunten en dieptepunten onderweg op hun tour. De nummers zijn wel allemaal oke en lekker old school. (beter dan de concerten die ze tegenwoordig spelen, teveel lange en nieuwe nummers.)

Vindt Dickinson live toch wel minder met zijn uithalen maar de band en de shows staan als een huis. Vond de menigte in Costa rica wel mooi om te zien. Het leek wel of God in hun stad op visite kwam.

Ik vond bijvoorbeeld Lemmy the movie toch wel mooier om te zien maar deze is gewoon leuk voor tussendoor. Een 6,5 voor deze roadmovie.

Super docu,.

lekkere muziek, mooi gefilmt, en heerlijke humor...

Heb echt genoten ..

3.5***

Ik heb alle reguliere platen van Iron Maiden in huis en luister nog liever naar het solowerk van Bruce Dickinson. Verheugd zag ik dat Canvas deze docu uit ging zenden maar na het zien kan ik toch niet anders dan een beetje teleurgesteld zijn. Alle bandleden komen aan het woord, de muziek is uiteraard prima en de concert opname zijn ook prachtig maar wat toch wel zwaar voor mij weegt is dat de film weinig nieuws heeft te bieden.

De onderlinge verhoudingen van de bandleden komen nauwelijks aan de orde en een echt diepte intervieuw is nergens te bekennen. Daarnaast kan ik Sam Dunn niet meer horen of zien. In de documentaire A Headbangers Journey trapte hij ook al de ene open deur naar de andere in en blonk hij vooral uit in kritiekloze heavy metal propaganda. Nu is daar niets mis mee maar ergens hoopte ik toch op meer. A Headbangers Journey was iets beter maar deze Maiden docu is zeker niet onaardig.

Documentaire is een wat groot woord voor een bijna 2 uur durende tourregistratie gemaakt door een stel onvervalste fanboys. Maar goed he... 112min Iron Maiden (met Bruce uiteraard!) mij hoor je dan niet snel klagen

Film bewandelt telkens hetzelfde stramien; Vliegen, gein trappen, uitzinnige fans, interviewtje en rocken maar weer. En zo land in land uit. Goed het vliegen gebeurt door Bruce zelf, ik geloof best dat het grappige lui zijn waar je een aardige pint mee kan weg drinken in de pub en de fans zijn soms nog een grotere bezienswaardigheid dan de band (die Braziliaanse priester ). Wellicht dat na 30 jaar spelen er niet ontzettend veel nieuws onder de zon te melden is maar als de mannen het podium betreden doet dat allemaal niet meer ter zake. De muziek van Iron Maiden staat als een huis en het plezier en de overtuiging waarmee de heren avond na avond spelen spelen komt me oprecht over.

Beetje gemiste kans wellicht dat de band niet echt met de billen bloot gaat. In andere rockdocu's zoals Some Kind of Monster (Metallica) of En of the Century (Ramones) gaat het er een stuk pittiger aan toe en worden de vuile vieze rauwe randje van de Rock and Roll minder gemeden. Mijn Vriendin die absoluut niets, maar dan ook echt niets, met Metal heeft zat met een half oog mee te kijken en plaatste de opmerking; 'Goh, wat een aardige mannen zijn het toch eigenlijk'. Ik bedoel maar...

Afijn, wat de docu tekort schiet in het voorhouden van een spiegel wordt toch wel weer goed gemaakt door de geweldige registratie van tal van Maiden klassiekers.

Geen kans tot vervelen gehad.

3.5*

Grappig hoor, die ouwe rockers. Het zijn echt van die droge Engelse types en het is best leuk om ze een klein beetje te leren kennen. Het lied "Always look on the bright side" is een uitstekend gekozen titelnummer. Nog steeds zetten ze erg coole en energieke shows neer.

Veel beelden zijn te zien van het reizen tijdens de tours en wat interviewtjes met bandleden en gesprekken onderling in bijvoorbeeld kleedkamers en in het eigen Iron Maiden vliegtuig.

En het is genieten van de muziek natuurlijk Verder staan overal uitzinnige fans op ze te wachten.

Men reist van locatie naar locatie, dus er zijn wel wat zich min of meer herhalende gebeurtenissen in deze docu verwerkt. En ze leiden best een erg net leven zo te zien

Dit lijkt mij wel een hele leuke docu voor de fans.

Veel bands hebben ongeveer hetzelfde on the road-leven als weer vele andere bands. Ook Iron Maiden is hierop geen uitzondering. Blijkbaar hebben bands de ideale manier gevonden om te kunnen touren zonder elkaar de hersens in te slaan. Of de hersens van anderen. Of ze zijn gewoon ouder en wijzer geworden. Met huisje, boompje, beestje. Dan hebben bands misschien ook minder behoefte om zichzelf te bewijzen, met of zonder haantjesgedrag.

Deze documentaire, wat ik overigens ook wel een zwaar woord vind, laat precies zien wat ik had verwacht. Er gaat veel aandacht naar de fans, en uiteraard zijn ook nu de fans in Zuid-Amerika het wildste. Hoewel ik het publiek overal wel enthousiast over vind komen, maar dat komt misschien omdat ze de juiste nummers uit de setlist hebben gevist.

Het blijft een raar gezicht om fans, rijen dik, voor een hotel te zien schreeuwen. Ik denk dat ik als nuchtere Hollandse, net als deze Engelse band, dat simpelweg niet in mijn bloed heb. Maar het is wel een geinig, voor even. Het zou wel handig zijn als tour managers Zuid-Amerika vervolgens precies gaan plannen als de band wat adrenaline nodig heeft. En wat landen in bijvoorbeeld Europa als ze willen chillen daarvoor of daarna. Wat de band het prettigst vindt.

Verder ook veel filmmateriaal van de concerten zelf. Leuk voor de echte fans, ik had liever gezien dat de documentaire wat dieper in zaken was gedoken. Want eigenlijk heb ik hier niets van geleerd. Het opvallendste was nog dat Bruce, de leadzanger, zelf piloot was voor deze tour. Hij maakt het daardoor ook voor zichzelf weer een nieuwe uitdaging. Want verder zit alles wel goed met Bruce en de rest van de band, heb ik het idee.

3*

Enerzijds een feest der herkenning, anderzijds een leuke documentaire die de fans een nieuw kijkje achter de schermen geeft. Zelf heb ik Iron Maiden enkele keren aan het werk gezien (ook tijdens de Europese tak van deze tour) en zodoende heb ik veel bekende taferelen gezien. Toch is het ook erg gaaf om te zien hoe de medefans aan de andere kant van de wereld van een van je favoriete bands staan te genieten. Daarbij natuurlijk petje af hoe Iron Maiden al die spullen de wereld overvliegt. Als je er ooit bij bent geweest, weet je wel hoe uitgebreid een set van Iron Maiden is.

Al met al is Flight 666 een heel leuk verhaal dat een prima aanvulling is op de uitgebreide documentatie rondom Iron Maiden. De nieuwe interviews zijn leuk. Er worden veel grappen en grollen uitgehaald. Sommige zaken zijn heel herkenbaar (Nicko en Dave die gaan golfen, Steve die gaat voetballen). Prima werk weer van Scot McFadyen en Sam Dunn, al scoren ze weer slecht op de gebruikelijke punten. Crew- noch bandleden krijgen ook maar de geringste kritische vraag voorgelegd. Spontane vragen evenmin. Dat zal wel in het contract gestaan hebben, maar het blijft jammer. Het neemt niet weg dat het een mooie documentaire is, die wellicht ook non-metalheads op leuke wijze kan laten zien hoe groot het wereldje van de heavy metal wel niet is.

Heb zelf nooit iets gehad met muziek van Iron Maiden, niet mijn soort metal, maar het zijn natuurlijk wel geweldige gasten, dat blijkt in deze film ook alweer.

Prachtig om te zien hoe ze op werkelijk elk continent iedereen helemaal gek maken, hahaha.

Heerlijke docu. Lekkere muziek en een gave reis over heel de wereld.

"Look boys and girls, this is what it's like after a gig in a van: we postmortem the gig for about ten seconds, make apologies to one another, and then we argue about ice cream vans and stuff.”

Iron Maiden is mijn meest favoriete band ooit, en dat zal het ook voor altijd blijven als het aan mij ligt. Ik ben opgegroeid met deze gasten, zoals velen die fan zijn van de muziek en je merkt dat Maiden ook constant de nieuwste generaties weet te charmeren, iets wat je ook terug ziet komen in deze docu. Een erg leuke documentaire, die ik eigenlijk meer wou kijken omdat ik afgelopen dinsdagavond bij hun concert in de Ziggo Dome te Amsterdam ben geweest, wat wederom weer een magistraal concert was, ook anno vijftien jaar later na deze documentaire weet de band toch waanzinnige shows neer te zetten.

Toch is het niet zo heel spannend wat je ziet, we volgen namelijk de band op hun voor destijds grootste tour die ze hebben gedaan, en ook direct de eerste met hun eigen Boeing vliegtuig de ‘Ed Force One’, refererend naar hun mascotte naam ‘Eddie’, die je ook nog eens meermaals op hun kleding ziet en over het podium ziet verschijnen. Daarnaast krijg je een kleine inkijk op hun leven buiten de optredens om, de rust momenten en hoe ze eigenlijk met elkaar over weg moeten om in een rap tempo en druk agenda een aantal topshows te geven.

Toch vond was voor mij, een die-hard Iron Maiden fan niet veel nieuws te vinden. Het is dat het echt mijn favoriete band is waardoor ik ook wel erg geïnteresseerd naar deze docu heb gekeken. Ook leer je de band-members en crew kennen, al hebben ze allemaal maar korte momenten voor wat nodige informatie. Hoe is die persoon? Hoe denken ze over elkaar maar voornamelijk, wat voor respect hebben ze voor elkaar, en dat is dan wel weer weg mooi om te zien. Ze hebben allemaal hun eigen manier van leven, hun eigen manier van omgang met elkaar en hun eigen manier van ervaren van het concert en alles er om heen.

De docu is vrij snel voor bij, in mijn ogen mag het nog veel langer omdat ik toch wel zo geïnteresseerd ben in deze gasten. Nicko (de drummer) vind ik toch wel mijn favoriete bandmember, niet omdat ik zozeer een echte drum fan ben (ik ben meer van de gitaren) maar, meer door zijn humor en de droogheid die hij uitstraald met zijn opmerkingen wat het voor mij deden.

Sam Dunn is bij mij wel bekend. Ik ken hem o.a. door zijn YouTube account en programma waar hij ook verschillende metal nieuwstukken, bands en andere zaken bespreekt en ook zijn docu Metal: A Headbanger's Journey vond ik erg interessant.

Ik vond het een fijne docu die ik echt heel erg leuk vond om te volgen, dat deed me wat dat betreft ook wel heel erg goed. Ik had het allemaal wat stugger verwacht, wat eigenlijk totaal niet zo was. Leuk en interessant.