Pink Flamingos (1972)

shoot your shot.

Meesterwerkje van Waters! Divine trash is subliem net zo als de poedelscene. Smerig maar "lekker"?

Ranzig, slecht, grappig, vaag. Zijn een paar woorden die in me op komen na het zien van deze film. Goed is anders maar grappig was het wel.

3* sterren lijken me wel genoeg. Met iets meer geld (wat onmogelijk is voor een film als dit ik weet het) had er meer ingezeten.

Ja, echt shockeren deed het me niet, maar ik zat vaak wel met verbazing te kijken. Vrijwel alle oude taboes zitten er in; banale sex, travestie, (echt) dierenleed, kannibalisme, incest; John Waters heeft zijn best gedaan om zoveel mogelijk in de 108 minuten te verwerken.

De film duurt voor het slappe verhaal wel iets te lang, maar het einde (met de outtakes en het commentaar van Waters zelf, en de fameuze stront-eet scene) zijn wel weer sterk.

Allemaal té slecht voor woorden, maar in de context van de vrijgevochten undergroundcultuur van de jaren '70 wel weer erg boeiend. Op een of andere manier.

2.5*

Er leuk om een keer gezien te hebben, deze underground klassieker. Alleen vond ik het allemaal wat vaag, de film sterft van de vage en vreemde scenes, personages oa de vage dikke dame in de box die geobsedeert is door eieren en momenten waarbij je alleen maar kunt denken welke sukkel heeft dit nou weer bedacht. Het is allemaal ver van schokkend, hoewel het soms wel wat goor en smerig overkwam de stont eet scene, het stuk vlees tussen haar benen of het pijpen van zijn/haar zoon . Ja ik vind die waters maar een vaag mannetje hij maakt altijd van die vage films waar je echt van in een deuk kan liggen om al de vage en bizzare momenten die de hele film overheersen, met dit filmpje moest hij duidelijk een beetje inkomen, maar het is op sommige momenten in tegenstelling tot veel van dit soort andere films erg leuk en vermakkelijk. Kortom een klein vaag vermakkelijk typisch jaren 70 underground low budget filmpje vol vage momenten die de film nog enigzins komisch maken.

2,5 sterren (voor dit vage filmpje)

Echt gigantisch trash maar daarintegen wel erg cult. Deze film zit vol trafestieten, doorgedraaide idioten en uitwerpseletende mensen. Kortom een cultfilm die erg geestig is en Waters heeft het naar mijn mening erg geinig gedaan.

1 ster voor de tenen sex.

Is zn reputatie meer dan waard; waar Divine aspireert naar de titel 'Filthiest Person Alive', daar doet Pink Flamingos een gooi naar 'Filthiest Movie Ever'. En inderdaad, als je niet een getrainde trash-kijker bent moet je hier niet aan beginnen - ook ik heb een paar keer mn blik moeten afwenden. Aan de andere kant is het admirabel dat Waters meer dan 35 jaar geleden al de lat zó hoog legde dat er sindsdien weinig meer aan het filth-level van Pink Flamingos heeft kunnen tippen (zonder écht te ver te gaan, dan). Een terechte klassieker, maar ik weet niet of ik m ooit nog een keer hoef te zien. 3,5*

Voor de liefhebber! De originele trailer!

Dat deze film is cultklassieker is, zal best maar ik vond dat niets maar dan ook echt niets met kunst te maken hebben. Ranzig, smerig, onnodig provocerend. Neen, deze film vind ik echt walgelijk.

Ik kan best tegen ranzige beelden en ik houd van niet-standaard films(ook van wel standaard-films overigens) maar Pink Flamingos slaat werkelijk alles.

Ik geef Poisonthewell gelijk overigens in het feit dat Waters de lat voor ranzigheid gigantisch hoog heeft gelegd en inderdaad; ik heb nog geen film gezien die aan deze wat ranzigheid betreft kan toppen. Ik vind dit echter geen prestatie. Smerige beelden kan iedereen schieten.

Ik heb deze film voor het eerst 3 jaar geleden gezien en laatst opnieuw. Waar ik hem drie jaar geleden gewoon goor(en dus ook wel grappig) vond, blijft nu slechts walging over.

Gisteren heb ik 'm gekeken; het is gewoon te ziek maar oooh zoooooo geniaal...

Als iemand dit ooit in de pakketservice heeft...ik hou me aanbevolen.

Was vergeten op deze film te stemmen, en nu is het direct mijn 900ste stem. En wat voor een! Geniaal filmpje van Waters.

echt waar een misselijk makende film

zo verschrikkelijk slecht dat ie leuk is! heb gigantisch gelachen!!

Tja, wat moet je hier nu van vinden? Mijn versie (Criterion Laserdisc, Director Approved) duurde overigens 93 minuten en dat was meer dan genoeg. Maar ondanks dat vrijwel alles slecht was aan de film, vond ik het geen vervelende kijkervaring, daarvoor schotelt Waters je net te veel zaken voor die je nooit eerder gezien hebt, ook bijna 30 jaar later nog. En daar hou ik altijd wel van. Poep eten, zingende konten, sex met kippen en een oma die eieren eet, je moet er niet alleen op komen, maar ook nog gek genoeg zijn om het op film vast te leggen.

Kleine 3* voor en appart stukje anarchisme.

... what the fuck!? Totaal onnozele, bizarre en heerlijk slechte film. Dat acteerwerk alleen is al zó vreselijk over-the-top slecht en dan de rest nog. Wat een film.

Maar eerlijk is eerlijk; ik heb me prima vermaakt en ik heb veel gelachen om deze ongelofelijke onzin. Damn! Totaal weirde personages, de één na de andere bizarre scéne, apart (maar leuk) gekozen muziek, totaal belachelijke montage, maar de (expliciete) aanpak van regisseur Waters zorgt ervoor dat het prima werkt allemaal.

Wat scénes die eruit springen zijn o.a. de seksscéne met die kippen en de vrouwen in de kelder. Hehe. Best leuk om eens gezien te hebben deze cultklassieker. Voldoende.

Heerlijk smerig en fout. Erg gelachen hierom en gelijk de DVD besteld en een stel roze flamingos voor in de tuin

Waar bestel je zoiets?

Damn wat een film! Veel fragmenten zijn echt te ranzig voor woorden maar gewoon verstand op 0 dan is het toch wel een vermakelijk filmje! Alleen die scene met die kippen en de laatste scene hadden ze voor mij eruit mogen laten!

Vieze, ranzige en zeer slechte film.

Heb er geen woorden voor.

1,5 ster

Wat een talentvolle kunstenaars zag ik hier aan het werk.

Spijtig dat deze film zo laag beoordeelt wordt. Ik heb 108 minuten met ongeloof naar het scherm zitten staren. Uniek staaltje wansmaak, met de onovertroffen Divine in de hoofdrol. Ik koester mijn poster, gehandtekend door de 'pope of trash' zelve, dan ook voor de rest van mijn leven.

4,5*

Joekel van een dt-fout in mijn vorige bericht, waarvoor mijn excuses.

Geniale film, die de tijd moeiteloos heeft doorstaan. Je zit met stijgende verbazing te kijken hoe die 'kleine oorlog' zich ontvouwd. Wie is de smerigste persoon op aarde. De roze flamingo's winnen met voorsprong en kennen geen genade. Het is de verbeelding aan de macht. Dit is eigenlijk waar film voor is bedoeld, het zoeken van de uitersten waar nog naar gekeken kan worden. Irriteerde me alleen enorm aan die soundtrack en het geëxalteerde geschreeuw, dat had wel een tandje minder gekund. Met de geluidsknop op half viel het wel te doen. Hoed af voor John Waters.

Walgelijke film die ook nergens lollig is. Ranzige scenes in combinatie met veel geschreeuw, bah, bah en nog eens bah.

Wat een vervelende bedoening was dit zeg. Ik snap best dat sommige delen expres zo gemaakt en gefilmd zijn, om Pink Flamingos een grote cultstatus te geven, maar ik kon er maar erg weinig genietbaars uithalen.

Het is allemaal erg bizar wat we voorgeschoteld krijgen, typisch jaren zeventig ook. Sommige zaken zijn ranzig, de acteurs doen maar wat en het camerawerk is ook niet om over naar huis te schrijven. Het grootste probleem zit hem echter in het punt, dat ik maar erg weinig van kon genieten. Als er veel slecht is, maar het geheel toch een grote funfactor heeft, kan het nog best leuk zijn om naar te kijken.

De glimlach verscheen echter nauwelijks op mijn gezicht, laat staan dat ik echt heb moeten lachen. Wat mij betreft is dit er echt eentje uit de “love or hate it” categorie, waarbij ik mezelf duidelijk tot die laatste groep reken.

1,0*

Een niet onverdeeld leuke maar wel bijzondere kijkervaring. Film balanceert echt op het randje en gaat daar ook geregeld overheen.

Maar als je de meest ranzige momenten weghaalt houd je eigenlijk nog best een aardig filmpje over, geregeld moest ik er ook wel om lachen. Ook best leuke Dick Dale achtige soundtrack. Camerawerk en acteren en zo daar hoef je deze film uiteraard niet voor te zien.

John Waters maakte met 'Pink Flamingos' in 1972 een film die je één keer in je leven gezien moet hebben. Drag-queen Divine (die van de discohits 'Shoot Your Shot' en 'Shake It Up') speelt de hoofdrol en er is ook nog iets van een plot te ontdekken al gaat die verloren door de open mond van verbazing over het vertoonde. Een dementerende moeder met een eieren-obsessie, gekidnapte vrouwen die worden verkracht en bezwangerd om hun kinderen aan lesbische stellen te kunnen verkopen, een potloodventer met een worst aan zijn pielemuis, sex met een kip, een playbackende anus, incest, kannibalisme met doodgeschoten politie-agenten, een (for lack of a better word) ontmanning, een moordpartij die live op de televisie wordt uitgezonden en als apotheose Divine die een verse hondendrol op eet. Hilarisch, provocerend, politiek heerlijk incorrect en totaal uniek.

Leuk om een keer gezien te hebben hoor, maar om nou te zeggen dat ik me nou echt vermaakt heb - mwah, niet echt. Het verhaal zegt eigenlijk al genoeg: Divine en haar gestoorde hillbilly-familie vechten met een echtpaar om de titel 'Filthiest people alive'. Het is een vrij plotloze opeenhoping van ranzigheden, met helaas weinig vermakelijke humor en (niet verbazend) hele matige acteurs. Alles wat ook maar enigszins met geweld te maken heeft is overduidelijk nep en buiten beeld gedaan, maar de rest wordt in alle expliciete glorie getoond - en dat ging wel behoorlijk ver met seks met een kip, Divine die haar/zijn zoon pijpt, een anus die trucjes doet, en Divine die hondenstront opeet. Het spreekt voor zich dat je je nou niet echt hoeft te vervelen met zo'n aaneenschakeling van provocerende goorlapperij, en apart was het wel, maar ik was er na anderhalf uur ook wel klaar mee.

Van al mijn ongeziene films lijkt dit misschien wel de grootste cultklassieker te zijn; John Waters’ Pink Flamingos, een film die al lang op mijn radar en watchlist staat, maar tegelijkertijd een titel waarbij ik niet heel veel aandrang voelde om hem eens op te zetten. Kijk, de trashchallenge heeft zijn nut bewezen. Uit die comfortzone, John Milton!

Seks met kippen, het eten van poep en ongesimuleerde fellatio door een travestiet; het zijn slechts enkele noemenswaardige zaken die Waters ons hier voorschotelt. Geschoten in Waters’ geboortestad Baltimore, moet onze ‘heldin’ en underground figuur Divine het opnemen tegen een goor stel, die de haar door de tabloids toebedeelde titel van ‘smerigste persoon op aarde’ willen ontnemen. De film staat op 8 lijsten op Icheckmovies, maar kreeg tegelijkertijd van Roger Ebert niet eens een waardering.

Ik had eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten, al kende ik John Waters al wel van vele interviews, zijn eindejaarslijsten en had ik vaak clips uit zijn films gezien. Maar tot vandaag nog nooit een van zijn werken in zijn geheel. Helaas smaakt het niet naar meer, al wil ik Hairspray (1988) misschien nog wel eens zien. Maar zo’n ‘aaneenschakeling van provocerende goorlapperij’ zoals Woland het mijns inziens terecht noemde, moet waarschijnlijk iets in de cinefiel of perverseling in je raken. Nu is John Milton allerminst roomser dan de paus of fetisjvrij, maar ik kan met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat ik Pink Flamingo’s niet nogmaals vrijwillig op zal zetten. Ik applaudisseer de durf en de soundtrack, maar kon er verder niet genoeg van genieten om meer dan 2* te geven.

2*

Years later, John Waters was asked by a reporter why Divine consumed dog feces for the movie. Waters replied, "It was just a little piece of dogshit, and it made her a star."

Dit is het toppunt van perversie en obceniteit, het is ranzig, en ronduit smerig. In een zweem van humor gehulde provocatie die er zijn best voor doet om geen statement te maken. Geen subtext, althans geen impliciet statement en geen serieus plot. Gewoon anderhalf uur domme goorigheid. Dus een komedie?

John Waters toon is nihil ..en zijn humor is blasé en als er hier een diepere boodschap te vinden is, dan is het dat je het leven niet zo serieus moet nemen. En dat illustreerd hij op de meest bombastische manier ooit. Het is alsof Waters een soort sardonische klucht neer wil zetten die elke cynicus zwaar getraumatiseerd achter zich wil laten.

Ik kan wel lachen om de provocatie maar ik zal hem niet vrijwillig zelf nog een keer kijken.