Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)

Volgens mij doelt hij op de topless-scenes.

Nee, ze gaat voor mij nooit echt leven. Het hoofdpersonage wordt als een redelijk losbandig en lichtelijk onguur personage geintroduceerd (in ieder geval als heel onafhankelijk) en zowel hun relatie, als de vrouw op zich wisten me niet te overtuigen. Ik vond 'r niet sympathiek, ze hadden geen scherpe scenes (vond die picknick ronduit saai) en uiteindelijk heb je die relatie wel nodig voor de psychologische verloop van het hoofdpersonage.

Er zit maar weinig gang in deze film. Het tempo ligt veel en veels te laag en net als in Straw Dogs is de climax het meest interessant, maar het duurt zolang voordat die bereikt wordt. Waar Straw Dogs het nog kon hebben van zijn geweldige verhaal, vond ik Bring me the Head vooral een standaard Westernverhaaltje met een heleboel gringo's en meer van dat soort stereotypes.

Peckinpah viel me wat tegen in deze film. Zijn typische regiestijl is maar mondjesmaat echt overtuigend en eigenlijk alleen Warren Oates levert echt een mooie rol af. Dit was inmiddels de 5e die ik van Sam Peckinpah zag, maar het was toch echt de minste.

De film heeft wat tijd nodig om je te pakken, maar uiteindelijk viel het me niet tegen. Het verhaal blijft net interessant genoeg om te boeien, maar in het eerste half uur, drie kwartier gebeurt erg weinig. Gelukkig waren de acteerprestaties wel goed.

Uiteindelijk toch mooi om te zien hoe het karakter van Bennie zich ontwikkeld in het tweede deel van de film. Het is wel een personage dat beklijft, vooral door zijn metamorfose.

Niet onverdienstelijke avontuur-misdaad-thriller. Aanvaardbaar script - het einde misschien wat onwaarschijnlijk - en goede acting.

Een kleine tegenvaller. De verwachtingen waren gewekt door de prachtige titel, Peckinpah, en dat deze film als inspiratie heeft gediend voor de superieure film The Three Burials of Melquiades Estrada. De film begint sterk en nogal onheilspellend. Maar zodra Bennie en Elita het centrale punt worden in de film, wordt de film een stuk minder interessant.

Wat volgt is ca. 45 minuten aan karakterontwikkeling, dat niet weet te boeien. De film weet zich uiteindelijk te herpakken, hoewel het einde iets teveel van het goede is. Het is jammer dat de film niet meer heeft gedaan met de karakters die in het begin geïntroduceerd zijn. Die bleken allen een stuk interessanter te zijn dan hoofdrolspeler Bennie.

Een surreële, melancholische, diep persoonlijke en volstrekt unieke roadmovie.
Het is een complexe studie van geweld, maar vooral een tragisch verhaal over een man vol tegenstrijdige emoties, die alles wat hij heeft verliest, afdaalt in waazin en uiteindelijk op een gewelddadige manier op zoek gaat naar verlossing.
Oates speelt fenomenaal. Meesterwerk.

Zeer prettige film met de nodige geweld en mooi verhaal.
Aantal mooie scenes en sterk geacteerd.

3,5 ster

Film die vooral het eerste uur nergens echt boeiend wordt. Ik vond hem eerder irritant door de rol van Isela Vega. Maar het tweede uur maakt veel goed en Warren Oates ontpopt zich tot de ultieme anti-held. Niet de beste film van Peckinpah en hij laat je met veel vragen achter, maar door het sterke tweede deel toch een nette voldoende.

Heerlijke film.
Komt lekker loom op gang, mooie jaren 70, Mexicaanse beelden.

Qua actie is het eerste gedeelte niet echt boeiend, qua sfeer daarentegen zeer zeker wel. Mooie opbouw naar het 2e gedeelte.

Ik kan er wel van genieten; verlaten stoffige wegen, cactussen, vervallen stadjes, oude gedeukte amerikanen, tequila, en trage shots, uitgebreid de tijd nemen voor de persoonlijke relaties, uitdrukkingen, emoties.
Warren Oates speelt geweldige anti-held

2e deel doet wat surrealistisch aan. Op de heenweg rijdt hij met zijn vriendin, op de terugweg met het hoofd van zijn (min of meer) rivaal, zich al schietend een weg banend door allerlei obstakels.

De film gaat m.i. niet in de eerste plaats om de actie maar is meer een roadmovie waarbij allerlei innerlijke spanningen, driften en emoties van mensen worden weergegeven.

Enorme verrassing deze film van Peckinpah, een van zijn betere films moet ik zeggen. Film heeft een aantal scenes die je bijblijven en is behoorlijk geweldadig. De geweldscenes in slow-motion vind ik altijd wel bijzonder in zijn films.

4*

Leuke titel, minder leuke film. Vooral omdat het me gewoon nergens echt kon boeien. Het verhaal sukkelt maar een beetje door en er had hier en daar flink wat gesneden kunnen worden. De geweldsuitbarstingen zijn wel stijlvol geregiseerd in de stijl waarin Sam Peckinpah bekend staat, maar verder vind ik dit wel zijn minste film.

Wat een held is die Peckinpah.

Niet zo goed als de titel doet vermoeden.

Hoewel ik nog maar vijf films van Sam Peckinpah heb gezien, is hij toch een kleine persoonlijke favoriet van mij. Des te meer reden om deze film met een veelbelovende titel te bekijken. Peckinpah leek mij de ideale kandidaat om de verwachtingen van de titel waar te maken, maar daar had ik mij flink in vergist.

Ik verwachtte een tweede The Getaway, maar kreeg een zeer trage en oninteressante film voorgeschoteld. Het verhaal komt langzaam op gang en in tegenstelling tot zijn andere films vond ik de personages hier vrij leeg. Ik had helemaal niets met Oates als antiheld en de relatie met Vega is eigenlijk niet zo interessant. Nergens kwam ik de spanning tegen die ik verwachtte. Vanaf het moment dat Vega sterft en Oates met Alfredo gaat praten, krijgt de film iets meer inhoud en wordt het wat interessanter, maar niet langer dan een kwartier eigenlijk. Het verhaal stelt weinig voor en er zit te weinig actie en spanning in om daarnaast nog te boeien. Ik moet wel zeggen, de actie die erin zit is vanouds Peckinpah. Prachtige slow-motion beelden van mannen die hun laatste adem uitblazen.

3* voor die paar mooie actiemomenten.

Verouderde slome trage film. Lange vervelende stukken, kortom voor mij geen topper. Naar mijn mening te hoge stemmen. 2.0 voor mij.

hahahaaha ze hebben hier ook nog volgens mij ooit een parodie van gemaakt. Waardeloos!
maar deze heb ik met name vroeger heel erg vaak gekeken en behoorde toen tot mijn favorieten.
Dan is die parodie natuurlijk super slecht in vergelijking met deze en sam peckinpach's werk.
Maar deze film is super! Een meesterwerk van begin tot eind!

Herzien doet wonderen. En Peckinpah blijft briljant.

Surrealistisch sfeervol.

De psychologische oorlogsvoering van de anti-held overheerst hier de typische slomo's en gewelduitbarstingen, die regisseur Peckinpah's handelsmerk zijn. Om precies te zijn leunt de film op Oates, die door zijn hebzucht in één grote surrealistische situatie lijkt te zijn terechtgekomen. Zijn zenuwinzinking sleept de kijker mee naar een ietwat theatrale finale, maar de weg er naar toe wordt sfeervol ingevuld.

Zeer goed.

Gave film weer van Sam Peckinpah. Ik vond dit wel weg hebben van een western in een moderne setting. Het oogt zelf nu nog zeer modern door Peckinpah's rechttoe rechtaan-stijl: lekker rauw en gewoon laten zien waar het op staat: veel geweld (prachtig gefilmd overigens), harde dialogen en af en toe nog wat bloot. Verhaal is niet heel diepgaand, maar blijft leuk om te volgen. Ik wou toch wel graag weten hoe het afliep en de climax daarvan zat prima in orde wat mij betreft!

Aardig, maar zeker niet de film waarop ik vooraf gehoopt had.

Peckinpah is in ieder geval een regisseur die mij meestal wel ligt en die een aantal erg goede films gemaakt heeft. Op papier zag dit verhaal er heel goed uit en met Peckinpah aan het roer kon dat bijna niet misgaan. Nou misgaan deed het uiteindelijk ook niet, maar meer dan een voldoende zit er helaas niet in voor deze zeer westernachtige misdaadthriller.

Het begint gelijk al erg grimmig en interessant, maar dat duurt niet zo heel lang. Het grootste probleem is dat Bennie en Elita niet zo heel erg interessante hoofdrolspelers zijn. Hun relatie mag dan misschien nogal moeizaam zijn, maar de ontwikkeling die de twee meemaken, vond ik niet altijd even interessant, terwijl Peckinpah er wel goed de tijd voor neemt. Gelukkig wordt het niveau weer een stuk beter en de onvermijdelijke confrontaties gaan plaatsvinden. Confrontaties, die Peckinpah erg goed in beeld brengt en lekker hard weet te maken, zoals ik het graag zie.

Ook het einde, dat misschien wat over the top is, mag er zeker zijn. Het zijn de broodnodige zaken, die deze film uiteindelijk nog behoorlijk genietbaar maken. Maar het is wel de minste Peckinpah, die ik tot nu toe van hem zag.

3,0*

Wellicht de beste titel ooit levert niet de beste film ooit op, maar toch wel een hele sterke. Misschien wel Peckinpahs beste zelfs. Peckinpah zelf zag het als de enige film die geheel van hemzelf was (omdat hij alleen hier final cut had) en je voelt gewoon door alles heen dat de film hem aan het hart lag. Het verhaal is pulp, maar overstijgt dat niveau met gemak door de affectie die de regisseur lijkt te voelen voor alle elementen van de film, inclusief de vele moorden, met vliegen bezaaide hoofden in zakken, verkrachtingen en meer van dat soort zaken. Dat Peckinpah van dit soort dingen hield (in verhaalvorm dan, in het echte leven neem ik aan van niet) was waarschijnlijk iedereen al duidelijk die ooit één van zijn andere bekendere films zag. Maar meer dan ooit weet hij van de totale wanhoop en het bijna-nihilisme een heldhaftig portret te maken, waarbij een man zijn taak volbrengt uit eerbetoon aan een vrouw. Ja, dit is enige keer dat we een romantische Peckinpah zien. Alleen Peckinpah zou een liefdesverhaal vertellen aan de hand van de jacht op een hoofd.

Zoals gezegd houdt het persoonlijke de film op de rails. Het eindresultaat is imperfect, maar Peckinpah behoord tot het zeldzame type regisseurs waarbij imperfectie bijna een vereiste lijkt te zijn om het goed tot zijn recht te laten komen (zie ook Werner Herzog of de Marx Brothers). Dus er zitten wat scènes in die onhandig overkomen of waarbij bepaalde elementen (vooral het seks en geweld) uit de bocht vliegen en belachelijk worden, hier met name de schietpartijen of de bizarre, bijna onverklaarbare scène met Kristofferson. Niettemin zou ik er niets van willen missen.

Oates heeft de rol van zijn leven (en ik vind hem altijd wel uitstekend, fascinerende kop ook) en gaf toe dat hij Peckinpah nadeed; hij leende zelfs diens zonnebril, dus Peckinpah moet zich er van bewust zijn geweest en het parallel tussen het hoofdpersonage gewaardeerd hebben. Isela Vega speelt volgens mij het enige noemenswaardige vrouwelijke personage in het oeuvre van de regisseur (die van Straw Dogs is toch vooral een speelbal van de mannen in het verhaal). Aanvankelijk leek ze me weer zo'n typisch hoertje dat je in al zijn films ziet en die vooral bestaan om geneukt of geslagen te worden, maar deze heeft echt karakter. Als ze instemt met de poging tot verkrachting van Kristofferson en Oates vertelt: "I've been down this way before and you don't know te way" (ik parafraseer) heeft ze me om en de zin wordt bijna poëtisch, op een Peckinpah-manier natuurlijk.

Op zich verbaasd de aanvankelijke controverse rond deze film me niet echt en ook de nog de nogal wisselende kritieken hier zijn ietwat begrijpelijk. Bring Me the Head of Alfredo Garcia is trouw aan zijn titel in dat ze beide een bijzonder gevoel voor schoonheid hebben. Maar bij de film zelf moet je er misschien voeling mee hebben. Ik vermoed echter dat dit er eentje is die ik nog wel vaker zal bekijken. Misschien wel meer dan de andere films van deze regisseur.
4*

”I did ‘Alfredo Garcia’ and I did it exactly the way I wanted to. Good or bad, like it or not, that was my film.” (Sam Peckinpah)

Benny, intens neergezet door Warren Oates, is op zoek naar het hoofd van Alfredo Garcia. Bloed, seks, alcohol en geweld in slow motion zijn enkele Peckinpah's vaste handelsmerken, ook nu weer aanwezig. De stijl ademt jaren zeventig uit op de coolste manier je je kunt inbeelden.
One hell of an awesome movie.

Meer over deze film en een top 25 van vergeten New Hollywood klassiekers:
New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

Daar sluit ik me volledig bij aan. Binnekort maar weer eens herzien.

Meesterwerk.

Zeer sterke film. Vooral een intiemere persoonlijkere film dan ik van Peckinpah gewend ben. In vorm een enorme pulp film maar inhoudelijk schuilt er een diepere context in. Aan alles merk je dat Peckinpah echt liefde voor dit project had.


Hele mooie melancholische thematieken in deze pulpfilm en het is vooral de zeer persoonlijke inbreng van Peckinpah die de film 'redt'. Geweldig personage ook die Benny, met een complexe en gelaagde psyche die op een zeer aangrijpende manier op zoek gaat naar verlossing.

Mooie titel, prima film. Echt had ik wel meer verwacht van deze Peckinpah. Warren Oates zit fantastisch in z'n rol, maar het ondanks mooie, rauwe neergezette sfeertje kon dit verhaal(tje) me niet constant boeien. Op een gegeven moment krijgt de film een surrealistisch laagje en krijgen we een paar bijzondere scenes te zien. Daarnaast zorgt de smerige oude Mexicaanse sfeer, vol met drank, geweld, vrouwen, bars en mooie landschappen absoluut voor pluspunten. Peckinpah blijft interessant. Voldoende voor deze prent.

Wow! Prachtige cover. Deze ga ik zeker aanschaffen. bedankt!

Arrow bluray is fantastisch, ik ga omhoog naar 5*!

Had je daar nou Arrow voor nodig

Ja, toch wel een andere beleving dan mijn MGM dvd van meer dan 10 jaar oud.

Wat Goongumpa schrijft. In het eerste uur zit Peckinpah je stiekem in slaap te sussen. Met af en toe een speldenprikje maar als die eenmaal het plot op tafel legt krijg je als een kijker een paar stevige klappen te verwerken. Zoveel hedendaagse regisseurs die schatplichtig zijn aan Peckinpah zijn stijl en nihilistische kijk op de (Amerikaanse) samenleving. Is Ferrara al genoemd?

Decennia voor Quentin Tarantino en The Coen Brothers was Sam Peckinpah de grootmeester van realistisch doch fraai in beeld gebracht geweld. Destijds grotendeels neergesabeld door de filmkritiek heeft 'Bring Me The Head Of Alfredo Garcia' de tand des tijds meer dan doorstaan. Peckinpah zelf vond het zijn beste film en daar kon hij wel eens gelijk in hebben. Er vallen doden bij bosjes en de discutabele held van het verhaal is er uiteindelijk één van.