Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)

Ja, toch wel een andere beleving dan mijn MGM dvd van meer dan 10 jaar oud.

Wat Goongumpa schrijft. In het eerste uur zit Peckinpah je stiekem in slaap te sussen. Met af en toe een speldenprikje maar als die eenmaal het plot op tafel legt krijg je als een kijker een paar stevige klappen te verwerken. Zoveel hedendaagse regisseurs die schatplichtig zijn aan Peckinpah zijn stijl en nihilistische kijk op de (Amerikaanse) samenleving. Is Ferrara al genoemd?

Decennia voor Quentin Tarantino en The Coen Brothers was Sam Peckinpah de grootmeester van realistisch doch fraai in beeld gebracht geweld. Destijds grotendeels neergesabeld door de filmkritiek heeft 'Bring Me The Head Of Alfredo Garcia' de tand des tijds meer dan doorstaan. Peckinpah zelf vond het zijn beste film en daar kon hij wel eens gelijk in hebben. Er vallen doden bij bosjes en de discutabele held van het verhaal is er uiteindelijk één van.

volgens verkregen info is dit de enige film waarin Peckinpah final cut kreeg maar veel brokken maakt die ook niet. Nog steeds grillig en onsamenhangend. Na de knappe inleiding wordt het verhaal plots opzij gezet om een interludium in te bouwen over een roadmovie tussen Elita en Bennie en het verhaal wordt pas weer opgenomen nadat Elita sterft. Dan krijgen we terug de Peckinpah stempel met geweld in slow motion en een einde dat in bijna al zijn films zit. Mijn voornaamste kritiek : hij herhaalt zich zelf te veel. We hebben het al eerder gezien. Nochtans is het interludium best wel interessant. Die surreële toetsen, die ongedwongenheid, die love story ... had hij daar nu op voort gebouwd ipv een doorsnee actie met shoot outs dan had het voor mij het meesterwerk kunnen worden dat sommigen er nu al in zien.