Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)

Ja, toch wel een andere beleving dan mijn MGM dvd van meer dan 10 jaar oud.

Wat Goongumpa schrijft. In het eerste uur zit Peckinpah je stiekem in slaap te sussen. Met af en toe een speldenprikje maar als die eenmaal het plot op tafel legt krijg je als een kijker een paar stevige klappen te verwerken. Zoveel hedendaagse regisseurs die schatplichtig zijn aan Peckinpah zijn stijl en nihilistische kijk op de (Amerikaanse) samenleving. Is Ferrara al genoemd?

Decennia voor Quentin Tarantino en The Coen Brothers was Sam Peckinpah de grootmeester van realistisch doch fraai in beeld gebracht geweld. Destijds grotendeels neergesabeld door de filmkritiek heeft 'Bring Me The Head Of Alfredo Garcia' de tand des tijds meer dan doorstaan. Peckinpah zelf vond het zijn beste film en daar kon hij wel eens gelijk in hebben. Er vallen doden bij bosjes en de discutabele held van het verhaal is er uiteindelijk één van.

‘Bring Me the Head of Alfredo Garcia’: The Story of the Great Sam Peckinpah’s Most Personal Film

volgens verkregen info is dit de enige film waarin Peckinpah final cut kreeg maar veel brokken maakt die ook niet. Nog steeds grillig en onsamenhangend. Na de knappe inleiding wordt het verhaal plots opzij gezet om een interludium in te bouwen over een roadmovie tussen Elita en Bennie en het verhaal wordt pas weer opgenomen nadat Elita sterft. Dan krijgen we terug de Peckinpah stempel met geweld in slow motion en een einde dat in bijna al zijn films zit. Mijn voornaamste kritiek : hij herhaalt zich zelf te veel. We hebben het al eerder gezien. Nochtans is het interludium best wel interessant. Die surreële toetsen, die ongedwongenheid, die love story ... had hij daar nu op voort gebouwd ipv een doorsnee actie met shoot outs dan had het voor mij het meesterwerk kunnen worden dat sommigen er nu al in zien.

Nog eens bekeken: een prachtig, diep doorleefd meesterwerk. Peckinpah's montage is absoluut briljant.

Sterke, rauwe roadmovie door stoffig Mexico met een goede rol van Oates als antiheld. Op een paar punten niet altijd even boeiend

En dat is weer eentje van het laatste stapeltje 70's classics die ik nog nooit gezien had. Sam Peckinpah met een soort pikzwarte roadmovie door Mexico, waar we op jacht zijn naar het hoofd van Alfredo Garcia. Makkelijke klus, want onze hoofdpersoon, Alfredo is zojuist tragisch om het leven gekomen, maar Sam Peckinpah kan z'n befaamde slow motions ook hier gewoon toepassen.

Bijzondere film, dat zeker. Glansrol voor Isele Vega, van Oates weet ik het niet zo - hij doet het wel goed, maar ik vraag me af of hij de perfecte man voor deze rol was. Het verhaal is nogal atypisch, zal ook wel meta bedoeld zijn, maar ik kon er uiteindelijk niet zo veel mee. Misschien ook maar es vaker kijken. Bij de 3e keer viel me bv. op dat die bus met toeristen in het begin bij de bar van Bennie stond en later ook weer opdook net voor de shootout met de familie en de 2 gentlemen / ultra bad guys... Ook de Time Magazine met Nixon op de cover sprong in het oog.

En me dunkt dat 'Guantanamera' ook bewust gekozen is... Ik ben een eerlijk man / Uit dit land met palmen / En voordat ik sterf wil ik / Deze gedichten vanuit mijn ziel delen...

De slomo's zijn vaak erg efficiënt en mooi toegepast. Vooruit, een kleine 7 voor nu.

Het eerste deel van de film is wel aardig, maar het gewelddadige tweede deel –zo ongeveer vanaf de dood van Elita– spreekt mij veel minder aan. Ik denk niet dat ik ooit een Peckinpah fan zal worden.

Ongelofelijk wat een film.