Possession (1981)

Hoe bedoel je overacting.

Het had een bijzondere film kunnen worden, nu was het een chaotisch gedoe.

Maar het bleef wel sfeervol. I mean, hoeveel vrouwen gaan vreemd met een,,ehmm..?

Af en toe moest ik aan Hellraiser denken.

Te theatraal idd , overacting ... ik weet niet wat ik met de film aanmoet , begrijp de film dan ook niet echt
3 sterren is dan al veel , maar slecht was de film zeker niet .

"Does our subject still wear pink socks?"

Possession van Andrzej Zulawski is misschien wel de vreemdste film die ik ooit heb gezien. Hoewel de film op bepaalde punten gelijkenissen vertoond in stijl met de Body-horror van David Cronenberg en films als Hellraiser is de film erg moeilijk als horror te bestempelen.

Als hij terug komt van een zakenreis merkt Mark dat zijn vrouw vreemd gaat. Als hij haar hiermee confronteert krijgen de twee al snel zeer heftige ruzies. Na de scheiding begint zijn vrouw steeds vreemder gedrag te vertonen. Mark huurt een privé-detective in om zijn vrouw te schaduwen en ontdekt dat er iets veel vreemders aan de hand is als een affaire...

Het acteerwerk was zeker niet slecht. Wel is het af en toe een beetje over-the-top, heel extreem allemaal. Toch moet gezegd worden dat Sam Neill zich uitstekend door al de drama heen heeft geworsteld. En Isabelle Adjani heeft ook echt onmogelijke prestaties geleverd in haar totaal gestoorde rol.

De film begint nog vrij normaal. Sterke drama over relatie die uit elkaar valt en een man die kampt met een overspelige vrouw en voor zijn zoontje moet zien te zorgen. Langzamer hand word het steeds duidelijker dat er iets vreemds aan de hand is. Rare extreme uitbarstingen en tussen de gesprekken door de meest onsamenhangende dialogen. Ergens in het midden van de film word het allemaal bijzonder vaag en vond ik het moeilijk om te volgen wat er nou precies aan de hand was en waarom een personage nou precies deed wat hij deed. Aan het einde word op zich meer duidelijk maar alsnog blijft het allemaal erg vaag. Ondanks dat het geen reguliere horror is werd het middenstuk bijzonder akelig. Een vrouw die ineens op zichzelf insnijd en moord om haar monster te beschermen. Waar dat tentakelmonster vandaan komt is me een raadsel ('de vormgeving is van haar onderbewuste verlangens en frustraties' is mij toch echt te vaag) maar het zou me verbazen als Zulawski niet bekend zou zijn met H.P. Lovecraft's Cthulhu Mythos.

Zulawski zou het plot hebben geschreven tijdens een slordige echtscheiding met zijn vrouw. Dat is toch wel te merken aan de drama. Vooral in het begin is dit echt zo'n film die in mij een bepaalde herkenbaarheid oproept (makkelijk gezegd; echt zo'n film waarvan je weer even vrouwen gaat haten). Maar die herkenbaarheid verdwijnt wanneer de film vager word en die zweverige glibberige minnaar voor het eerst in beeld komt.

Wat de film naast het acteerwerk, de drama en de horror-elementen de moeite waard maakt zijn de schitterende beelden van de prachtige troosteloze locaties in Berlijn. Op dat gebied leek de film ook een klein beetje op Nineteen Eighty-Four (1984). De cinematografie was erg sterk en de vlotte opnames in combinatie met close-ups waren erg goed gedaan. Ook door de muur en omdat je op straat nauwelijks iemand ziet krijgt de film een prettige grauwe sfeer die uitstekend bij het verhaal past. Ook de muziek van Andrzej Korzynski vond ik erg goed, al hadden er misschien wat minder stiltes in gemogen. De special effects waren wel goed. Het bloed zag er ouderwets goed uit en dat monster was ook zeker niet slecht. Toch heeft Carlo Rambaldi beter gedaan (E.T., Dune).

De film is nogal vermoeiend om te volgen en voor je plezier hoef je hem echt niet op te zetten. Het is allemaal ontzettend chaotisch en sommige scènes zijn gewoon krankzinnig gestoord. Ondanks het sterke acteerwerk en de sublieme opnames waren sommige dingen ook nogal knullig gefilmd en word de film op sommige punten toch echt te vaag voor mijn doen. Aan het einde weet ik niet goed wat ik met de film aanmoet, het is een unieke film en zeker de moeite waard voor de echte filmfanaat. Ik denk zelf dat ik hem over een tiental jaren nog maar eens moet zien, in de hoop dat hij dan minder vaag over komt (ik ben dan ook pas 16...)

Voor mij de tragische tegenhanger van Louis de Funes, die is "grappig" omdat hij de hele tijd druk gebaard en hard tettert. Hier worden mensen met een huwelijksprobleem neergezet als mensen die de hele tijd tegen elkaar schreeuwen. Vlak, zinloos en niet invoelbaar.

Als je niet kan autorijden kan je dat toch ook op verschillende manieren laten zien? Tegen paaltje rijden, iemand snijden, de weg kwijtraken, niet voorsorteren, niet kunnen parkeren. Dan laat je toch ook niet iemand zien die de hele tijd maar tegen een paaltje botst?

Ik zal vast de hele Clou missen hoe geniaal die herhaling werkt en dat juist die beperkte emotionele range een keuze van Zulawski is om te laten zien hoe de personage opgesloten zitten in hun eigen onvermogen om nog te communiceren....

Ik heb net het verschrikkelijke nieuws vernomen dat Zulawski gestorven is.
Heel triest!

Kutnieuws inderdaad. Binnenkort dit meesterwerk maar eens herzien.

Dat ga ik ook met veel plezier doen.
Ik moet nodig nog andere films van deze man bekijken...

Redelijk hysterisch en zeer goed filmpje deze 'Possession', met veel sterke scenes - al zal ik 1 daarvan niet snel vergeten. Het moment dat Isabelle Adjani in die gang / tunnel helemaal uit haar plaat gaat. Brr. Op dat soort momenten wordt deze film echt angstaanjagend. Zo'n scene wordt weer snel afgebroken, maar impact maakt-ie wel. Veel geschreeuw, sterk geacteerd, mysterieus en een goede mix tussen drama en horror. Zo'n moment met die gehaktzaag komt vanuit het niets ineens hard aan bijv. Ja sterke film.

Wat een trip deze manische rollercoaster! Ik kreeg het letterlijk ijskoud door de kille sfeer mede door het koele kleurgebruik als ook de afstandelijke, en toch ruimtelijk en geordende manier van filmen, om nog maar te zwijgen over de psychopathische karaktertrekjes van de hoofdpersonen. De surrealistische mindfuck, in combinatie met de filosofische contemplaties die erin verwerkt zitten, maken de gruwelijkheden wat meer verteerbaar; het is geen horror om de horror, daarom is dit voor mij in eerste instantie ook geen horrorfilm. Daarbij zit er zo veel symboliek verstopt door de film heen, dat je daar bij een eerste kijkbeurt volgens mij alleen datgene van meekrijgt wat in jouw persoonlijke context valt. Al met al een welverdiende cultstatus.

Goh, ik denk dat deze DVD al jaren in mijn kast lag te zeuren om afgespeeld te worden. Iets heeft me er altijd van weerhouden, waarschijnlijk het vermoeden dat dit weer zo'n zwaarmoedige Europese arthouse-horror zou zijn met tonnen symboliek waar je best even de tijd voor neemt (twee uur). Dat vermoeden bleek uiteindelijk ook te kloppen, maar toch ben ik niet zo enthousiast als de meesten hier. Wel moet ik bekennen dat de scènes in dat verloederde appartement tot het beste behoren wat dit genre te bieden heeft. Smerig, beklemmend, uitermate bevreemdend. En toch. De pathetische vertolkingen, het aanhoudende geschreeuw en de overdreven nadruk op de relatieperikelen tussen Anna en Mark, aangevuld met enkele weinig interessante subplots (al zullen deze wel een symbolisch toegevoegde waarde hebben), werpen toch enige smet op deze prent. Ik moest bij vlagen aan Polanski denken, maar zo subtiel is Zulawski helaas niet. Het ligt er voor mij allemaal iets te dik op. Possession had van mij gerust wat korter en meer claustrofobisch gemogen, dan was de impact wellicht dubbel zo groot geweest. Maar hoe dan ook is dit een aparte film die je moeilijk met iets anders kan vergelijken en dat is ook al veel waard.

Klinkt als my cup of tea
Heb je enkele titels als voorbeeld?

"Don't open! Don't open! Don't open! Don't open! Please don't open! Don't open it! Don't open! Don't open it! Don't open!"

Wanneer je veel films kijkt, wordt het steeds zeldzamer dat je oprecht verbaasd bent over een film. Geraakt, geschokt, geëmotioneerd, geïntrigeerd of wat dan ook. Andrzej Zulawski’s Possession krijgt het ruimschoots voor elkaar. Na de Gouden Palm nominatie en de winst voor Adjani’s gedurfde rol in Cannes in ’81, werd de film voor de Amerikaanse release hevig gecut en in de UK zelfs verboden als een van de video nasties. Sinds het nieuwe millennium is dat opgeheven is hij na nieuwe dvd releases weer wat makkelijker te zien. En nog steeds allesbehalve geschikt voor een groot publiek. Maar kevin_vp wordt bedankt voor het met klem aanraden, want ik heb het met opengesperde ogen aanschouwd.

Wat mij betreft een 'hoe minder je weet hoe beter' film, dus ik houd het kort:
Adjani is fenomenaal, all over the place, all out there en ik snap haar opmerking naderhand, dat ze nooit.meer.zo’n.rol.wilde.spelen. Dear Lord.

Zulawski’s regie, Andrzej Korzynski's spookachtige score en Bruno Nuyttens wervelende cinematografie maken van Possession een psychologisch horrordrama over een op de klippen lopend huwelijk dat alle hokjes en eenvoudige doorgronding overstijgt. Waanzin, hysterie en body-horror.

Verplichte kost voor de fans van wat meer veeleisende horror, je moet er namelijk wél voor gaan zitten. WTF's are pretty much guaranteed...

4*

Dubbele gevoelens bij deze film. Aan de ene kant werd er prachtig acteerwerk geleverd door Isabelle Adjani en Sam Neill. Zeer mooi camerawerk en prachtige beelden vanuit het grauwe Berlijn van toen de muur er nog stond. Maar andere kant werd ik verschrikkelijk moe van de symboliek en dialogen. Soms kreeg ik het gevoel dat ik naar een modern toneelstuk zat te kijken. Zo één die mensen dan heel kunstzinnig vinden. Tja, zoals je waarschijnlijk al begrijpt is dit zwaar op de hand gedoe niet aan mij besteed. Een film mag van mij best bizar of buiten de paden treden. Ik heb denk ik gewoon niets met dit soort films. De film is gewoon een dramafilm pur sang.

Een verhaal dat me niet echt ligt, een sfeer die wat ongemakkelijk kijkt, maar wel 2 acteurs die goed acteren. Vooral Adjani is sterk bezig. Dit is zeker mijn ding niet. Doet wat denken aan een mix tussen Blue Velvet en The Antichrist. Kan me wel voorstellen dat de film toen veel indruk maakte en misschien zelfs wat opspraak.

Een macabere beproeving.

Wellicht niet voor diegenen die wat meer veeleisende (psychologische) horror goed kunnen waarderen, maar wel voor mij. Na gisteren ook Antichrist (2009) gezien te hebben, kan ik toch wel concluderen dat dit soort films me over het algemeen te veel tegenstaan.

Zelfs van het wervelende camerawerk kon ik na een tijdje niet meer genieten, toen de meest krankzinnige waanzin langskwam. Gezegd, het was me allemaal nog niet eens zo choquerend als ik voorheen gedacht had, maar ik val over de schijnbare willekeur waarmee alles langskomt. Zulawski toont veel ranzigheid, en wij mogen maar uitvogelen wat het allemaal betekent. Het zou me niets verbazen als de beste man psychisch niet helemaal honderd was toen de opnames voor Possession begonnen. Probeer ik voorzichtig te zeggen, maar ik merk wel dat al die suggestieve ellende me behoorlijk de keel uit is gekomen.

Veel valt of staat hier met het acteerwerk, en daarin bedienden met name Adjani en Neill zich van een staaltje overacting dat ik moeilijk kon verteren. Dat constante manische, ik was er vanochtend veel te nuchter voor denk ik. Vind het een wonder dat ik de twee uur heb uitgezeten, en houd me even niet in als het om de beoordeling gaat.

1*

Possession stond al lang op mijn lijstje en heeft me uiteindelijk niet teleurgesteld. Ik lees dat veel mensen zich storen aan de overacting, maar het wordt hier zo consequent ingezet, dat het op zich een stijlmiddel wordt. En goed en vol overtuiging schreeuwen is erg krachtig. Adjani doet dat echt fantastisch. De scene bij de metrohalte is al veelvuldig genoemd. Ook de locatie in de buurt van de Berlijnse muur en de andere locaties helpen daarbij.

Narratief is de film heel lastig te volgen. Daardoor mist wel wat samenhang en karakterontwikkeling. Veel scenes hadden ook in een andere volgorde getoond kunnen worden. Maakt wat mij betreft niet uit, prima authentieke film.

Een mooie oudere aparte, dramatische horrorfilm met prima horror en soms onnodig oninteressante dramascènes die iets te lang duren.
Acteurs zijn uitstekend, maar spelen te theatraal en het gekrijs ging me ook gauw de strot uithangen.
Was vaak erg onaangenaam om naar te kijken, toch bleef het spannend en boeide.

Wat een enorm pakkende kijkervaring is dit zeg! Heftig, extreem, theatraal maar o zo hypnotiserend en prikkelend. Las dat Zulawski het script heeft geschreven tijdens het gebeuren van een echtscheiding in zijn privé-leven. Alles straalt onbegrip, onmacht uit, het niet begrijpende en onomvattende in emoties.

Possession gaat door merg en been, met als hoogtepunt die emotionele uitbarsting in die tunnel. Wauw!

Wat een geluk dat ik me tijdens het kijken van een film me vaak met wat anders kan bezig houden anders zou ik deze nooit hebben kunnen uitkijken. Ja deze was een kwelling, dat mensen dit geweldig vinden kan ik niet echt bij. Ik hou wel van fucked up maar dat moet er wel een boeiend verhaal achter zitten. Boeide mij totaal niet, tja arthouse ik kan er niks mee. Allemaal de schuld van Woland

Haha, jij zou ook wel de laatste zijn aan wie ik Possession aan zou raden, dit is precies het soort arthousy horror waar jij een hekel aan hebt. Ik hoop dat de andere 25 deelnemers er meer van kunnen genieten

Zelden mijn ding die arthouse filmpjes.
Naar mijn smaak teveel langerokken drama en overacting. Het tweede uur werd ietwat interessanter met die demon? maar het geheel bleef me te wazig en boeide eigenlijk niet echt.

2*

De regisseur zat naar verluid diep in de shit en dat heeft hij duidelijk vertaald naar deze film. Het verhaal is heftig maar verbleekt nog bij de rol van met name Adjani, die (ook naar verluid..) een tijdlang moest bijkomen van haar rol. Goede rol ook van Neill, minder heftig maar anders had je dat als kijker ook niet meer getrokken.
Het verhaal lijkt vrij rechtoe rechtaan maar kent vreemde kronkels voortkomend uit de psychische staat van de karakters. DIt moet niet te letterlijk worden genomen. Intrigerend, verrassend en origineel. Luchtig kijkvermaak, dat niet..

“I can't exist by myself because I'm afraid of myself, because I'm the maker of my own evil.”

Originele, absurde en zeer vreemde horrorfilm van Zulawski. Possession doet zijn naam wel eer aan, want net zoals de personages word je ook als kijker langzaam helemaal opgeslokt door sommige plotontwikkelingen en het intense acteren van actrice Isabelle Adjani. De tunnelscene zal mij nog lang bijblijven.

Sommige kijkers zullen het acteren van Adjani hysterisch vinden, maar ik vind het de gehele film wel tegen het briljante aanzitten. Dat kan niet gezegd worden van het acteren van Sam Neill, maar slecht was hij zeker niet. Possession moet het wel van een paar iconische scènes hebben, want het verhaal is vaag en kon mij niet echt bekoren. Maar het einde maakt veel goed.

Behoorlijk intense kijkervaring. Neill en Adjani schitteren in een moeilijke rol, dat kan niet gezegd worden van de sporadische bijrolacteurs die behoorlijk matig waren (m.u.v. het zoontje die het goed deed). Maar het is een two-man show dus het maakt de film nauwelijks minder.

Zonder te vervallen in uitgekauwde trucjes -zo is Berlijn vrijwel volledig uitgestorven maar opvallend licht- heeft Zulawski met Possession een erg naargeestige film afgeleverd, die niet geheel onterecht vooral herinnerd wordt dankzij maniakale spel van Adjani. De erg vage subplot van Neill’s werkgever en de roze sokken had van mij niet gehoeven maar heeft wellicht betrekking op de Oost-west verhoudingen, Oost en West waren ook een ruziënd stel destijds, sort of.

Ok, dat is wat vergezocht maar de film voedt kennelijk ideeën die grotendeels nonsens zijn.