Les Amants Réguliers (2005)

Won op het filmfestival van Venetië de Zilveren Leeuw voor beste regie en cameraman William Lubtchansky kreeg een Osella voor de beste technische prestatie.

Sommigen zien er een persiflage in van de Bertolucci-film The Dreamers (ook met Louis Garrel!).

Eerste wat in mij opkwam toen ik het verhaaltje las. De titel deed mij dan weer denken aan Ozon (Les Amants Criminels). Ga er dan toch maar eens achteraan.

Briljante film.

Ik ben op het Rotterdam filmfestival naar Les Amants réguliers geweest, ik vond het een zeer goede film. Prachtige fotografie, goede acteurs (Louis Garrel, Philippe's zoon), de sfeer van '68 en een duidelijke boodschap. Ik kreeg bij het begin van de film het gevoel alsof het een reactie was op Bertolucci's 'The Dreamers' (ook met Louis Garrel) en alsof de actrice in de film mij kon horen denken, draaide zij zich naar de kijker en zei 'Ber-nar-do Ber-to-luci'. Een mooie bevestiging. Aardig wat mensen liepen weg tijdens de voorstelling omdat ze de film waarschijnlijk te lang vonden. Ik moet toegeven dat hij vrij traag en lang is, maar voor mij was dit zeker niet storend. Voor mensen die weer een beetje de nouvelle vague sfeer willen proeven (jump-cuts, lange shots etc) is deze film zeker de moeite waard.

Voor mij ook niet, ik vond hem zelfs meeslepend. Verbazingwekkend hoe goed de film mijn aandacht wist vast te houden, terwijl er niet eens veel gebeurt. Er zijn maar weinig films die een lengte van meer dan 120 minuten rechtvaardigen, maar dit was er eentje.

De film gaat meer over de ontwikkelingen binnen een groep studenten die betrokken was bij de opstand dan over de opstand zelf. De studenten zijn eerder onverschillig dan bevlogen en zijn vooral met zichzelf en hun drugs bezig. De opstand lijkt gewoon een tijdelijk verzetje.

De scene over de opstand was totaal anders dan ik me had voorgesteld, maar wel bijzonder. Ik had een massale, groots opgezette scene verwacht, maar het is er eentje met zeer weinig middelen (vaak niet meer dan een paar mensen en een auto die op z'n kant wordt gezet), maar wel effectief. Zoals de hele film. De eenvoudige dansscene (op dat Kinks-nummer) is er ook zo eentje. Doordat de film verder heel kaal is, werkte dat perfect.

En de ruig ogende, maar gestileerde zwart-wit-fotografie is de hele film door prachtig.

De verwijzing naar Bertolucci is inderdaad niet te missen, ik ga Before the Revolution en The Dreamers binnenkort maar eens kijken.

Slaapverwekkend "deze-film-moet-je-goed-vinden"-film.

Drie uur lang heb ik het gepresteerd om te blijven zitten. 3 uur lang heb ik gekeken naar mensen waar ik de allergrootste hekel aan heb: naïevelingen. 3 uur lang geneuzel over niets. Wellicht was dat ook de bedoeling van de film-maker, want in die tijd verveelden de opstandige studenten zich blijkbaar uitermate. Nou, daar hoef ik geen 3 uur naar zitten te kijken.

Het grootste nadeel was dat de rode draad van het verhaal, het liefdesverhaaltje, een rode draad was. Als de film zich had gespitst op de twee lovers, werd ons zeker anderhalf uur gespaard. Allerlei huisgenoten, vage bekenden, die domme discussies voeren of totaal niet en (20 scenes à 3 minuten lang) een hash/opium pijp bouwen, opsteken en oproken.

Het zwart-wit was wel effectief. De film moet blijkbaar gezien worden als een ode aan de nouvelle vague. Maar in de oude nouvelle vague films gebeurt tenminste nog iets, doorspekt met humor. In Les Amant Réguliers gebeurt niets, en is humor ver te zoeken. Naïeviteit en Verveling zijn de twee woorden (die voor mij een nachtmerrie-achtig samenvoegsel zijn).

Het camera-werk. Ik heb slechts een handjevol prachtige scenes gezien. Maar vaak bleef de camera gewoon stilstaan. Geen probleem (zie bijv. een Bela Tarr), maar in deze stilstaande scenes gebeurde gewoon niks, was niet mooi, en daardoor ineffectief.

Onbegrijpelijk dat deze film door de pers en critici overladen wordt door positieve geluiden. Blijkbaar is men blij dat de nouvelle vague nieuw leven wordt ingeblazen. Maar Les Amants Réguliers staat ver in de schaduw van de films uit de jaren 60.

1,5* (mede door de Bertolucci verwijzing, ik leefde op voor een paar minuten)

Precies. Van die Philippe Garrel had ik ook al 'J'entends Plus la Guitare' gezien en ook dat was een hoop kunstzinnig klinkend gezeik terwijl er verder werkelijk niets gebeurt en de personages leeg blijven. Dus de bullshit-detector was gealarmeerd.

'Les Amants Reguliers' laat af en toe zien dat het destijds vooral een bepaalde scene was waartoe je moest behoren. Ok...maar ja, dat wisten we al. Het uiterst interessante gezeik ging uren door terwijl na 30 minuten de eerste horde bezoekers al struikelend uit de aardedonkere Jurriaanse-zaal poogden te ontsnappen. 1*

Volgens mij is het idee van de film niet te laten zien dat je bij een bepaalde scene moest horen. Het laat zien hoe verwend en lui die opiumsnuivende, hasjrokende en zogenaamd 'revolutionaire' jongeren wel niet waren. De boodschap aan het eind lijkt me duidelijk, een revolutie komt er niet als je niks uitvoert. Het is een reactie op The Dreamers waarin deze jongerenscene veel te erg verheerlijkt wordt. Daarnaast zijn de beelden gewoon krachtig en mooi. Zwart-wit, grove korrel, beetje als het werk van Ed van der Elsken. 4*

Maar ja...dat kenmerkte die scene volgens de film wat mij betreft.

Wanneer komt deze op dvd uit? Ik wil hem heel graag hebben.

Het Filmmuseum draait hem momenteel (naast The Dreamers), maar weet iemand of-ie ook landelijk gedistribueerd wordt? wolfmanrene wellicht?

Damn ik zag hem in Frankrijk liggen voor 20 euro, maar het niveau Frans in deze film is voor mij net iets te hoog om het zonder ondertitels te kunnen volgen. Ik ga hem zeker weer kijken in het filmmuseum, de keer dat ik hem in Rotterdam zag was een van de beste en meest bijzondere filmervaringen die ik heb meegemaakt.

Hallo Koekebakker en anderen,

we hadden hem graag gedistribueerd hoor, maar financieel was dat helaas niet haalbaar. Ten eerste krijgt het Filmmuseum itt vroeger geen aparte subsidie meer voor distributie. Ten tweede is dit een extreem dure film. Door de lengte - 178 minuten met veel dialoog - én de keuze voor het materiaal - zwart wit en 'normaal' beeldformaat - kost een print al gauw 3 á 4x zoveel als een kopie van een willekeurige andere titel. Ten derde was er geen mogelijkheid om de film te kopen samen met een Belgische distributeur. Omdat de film al heel snel na zijn première op het festival in Venetië op Arte te zien was, zag men er daar geen brood in. En ten vierde was het heel jammer dat de film niet de KNF-prijs kreeg op het IFFR dit jaar. Die prijs houdt onder meer de ondertiteling van een print in. De vertaling komt dan nog steeds ten laste van de distributeur, maar toch dat had een aardige bijdrage in de kosten kunnen betekenen en misschien net het verschil hebben kunnen maken tussen wel of niet distributie.

Toen bleek dat distributie onhaalbaar was, is niettemin besloten om te proberen de film te verwerven voor de collectie inclusief het recht op vertoning in het eigen museum. Dat is gelukt en daardoor is de film iig de komende drie a vier weken te zien en blijft hij ook in de toekomst 'in de collectie'. We mogen de film echter niet op andere plekken dan in de eigen zaal vertonen.

Overigens betekent dit niet dat de film per definitie nooit elders in Nederland te zien zal zijn. Ik weet dat de Franse ambassade regelmatig Franse films die hier niet gedistribueerd worden (tijdelijk) aanbiedt aan filmvertoners en dat Les Amants Reguliers op het 'verlanglijstje' staat. Misschien duikt hij op in Cine Premieres http://www.cinepremieres.nl/2006/

Ah, bedankt voor de uitgebreide toelichting. Zonde, hoor. Maar niet onlogisch.

Dat 'alleen in de eigen zaal vertonen', om welke zalen gaat dat? Want er is toch ook een aantal dependancezalen van jullie of is dat alweer achterhaald?

In dit geval betekent het uitsluitend in Filmmuseum Vondelpark. Ook vanwege de extra complicatie dat de print niet ondertiteld is. We beamen een electronische (engelse) ondertiteling...

Ah, ja. Hoe gaat het trouwens met de publieke belangstelling tot nu toe? Ik las vrij veel free publicity. Was een goede zet om hem samen met The Dreamers te draaien, lijkt me.

Het weekend was behoorlijk goed, maandag en dinsdag wat minder. De komende week draait ie ook wat vaker vroeg, want de 21.00 uur voorstelling eindigt dus om 00.00 uur... Helaas stond er geen recensie in Volkskrant/cinema.nl. Misschien deze week?

Hij draait samen met The Dreamers én Bertolucci's Prima della rivoluzione. Inderdaad ook daar nog best veel belangstelling voor...

Jammer dat het filmmuseum geen aparte subsidie voor distributie meer krijgt en dat het allemaal zo duur is, ik snak er echt naar de film in bezit te hebben. Gelukkig is hij dus wel in het filmmuseum te zien en als ik er over na denk, moet je deze film ook wel op groot scherm geprojecteerd zien. Ik had het gevoel dat ik echt iets bijzonders had ontdekt in verband met the dreamers. Toen ik dat meisje Bertolucci hoorde zeggen in de film dacht ik dat ze het tegen mij had en niemand anders, maar in elke recensie werd het genoemd en nu draaien ze samen in het filmmuseum haha.

Tis mooi dat je de link ook zelf gelegd had in ieder geval Er zijn zelfs meerdere links naar The Dreamers, he? De film is van Bertolucci (naar wie in dat fragment verwezen wordt; specifiek naar Prima della Rivoluzione), behandelt dezelfde periode en de hoofdrol wordt in beide films gespeeld door Louis Garrel, de zoon van Philippe.

Kortom: Les Amants Reguliers is zelfs een reactie op The Dreamers.

Ja precies. En ik herinner me dat in het begin die Philippe Garrel de trap op loopt en zegt dat hij de molotov-cocktails niet heeft gegooid. Het tegendeel gebeurt in The Dreamers.

Kijk eens aan, nog een. Ik heb The Dreamers nog altijd niet gezien, maar misschien kom ik daar dit weekend wel toe. (kan ik eindelijk de helft van mijn voornemen van 5 februari inlossen; zie boven )

Ja die andere Bertolucci wil ik ook graag zien, succes ermee.

Voor mij staat de film vooral in dienst van een uiterst kritische blik op deze generatie, waarin vrijheid voorop staat maar het leven zich uiteindelijk vooral voltrekt binnen dogma's over vrijheid. En waarin de revolutie eerder als een excuus dan als een oprechte droom lijkt te fungeren. Het groepje dat zich inzet om de werkende klasse een handje te helpen loopt er zelf bepaald de kantjes vanaf, steelt, parasiteert, creëert wat halfslachtige poëzie en kakelt wat onzin voor zich uit, deels ingegeven door hoeveelheden opium. En als de hoofdpersoon de bende overziet is het te laat en is zijn vriendin d'r ambitie achterna. Uiteraard is dit een veel interessantere film dan Bertolucci's The Dreamers over hetzelfde thema: dat was een aanfluiting. De film is met zijn drie uur wel echt een stuk te lang, temeer daar er niet veel gebeurt en de montage beduidend economischer had gekund zonder het thema geweld aan te doen. Maar er zit een handvol scherpe scenes in.

De film The Dreamers was naar mijn idee echt GEEN aanfluiting, zoals Olaf K beweerd!! Maar prachtige cinema, mooie shots en interessante personages! Ik ben wel erg benieuwd naar deze film, 3 uur lijkt me wel wat lang, maar ik hoop em ergens te kunnen vinden!

Ben het volledig eens met Olaf K. Ik vind LAR een stuk realistischer overkomen dan The Dreamers (hoewel ik er niet bij was in the sixties in Parijs). Verder heeft LAR een fijne sfeer en een aantal prachtige lange shots waar dan vaak ook mooie klassieke muziek onder staat. Hij is wel traag, en het eerste uur was zelfs bij tijd en wijle saai, maar de laatste twee uur wisten me weer prima te boeien. Er hadden best een stuk of 10 opiumrookscenes (er wordt gerookt, niet gesnoven) uitgeknipt kunnen worden, dan houden we er nog zo'n 20 over en was dit punt ook wel duidelijk geweest en de film een half uur korter Maar niettemin een mooie prent. 4*

Erg mooie film, waardoor ik The Dreamers (vond ik een leuke film destijds) terugkijkend wat kitscherig ga vinden eigenlijk. The Dreamers mystificeert mei 1968. Idealiseert die periode. Les Amants Reguliers gaat heel anders met het thema om. Juist de mystiek die er om die periode heen hing wordt afgebroken.

Dit is een film waarin ogenschijnlijk niet veel gebeurd, maar waarin achteraf veel heeft plaatsgevonden. De film laat zien dat er van een geheel geen sprake was en dat iedereen mee aan het doen was om zijn eigen motieven, maar interessanter is dat de film vooral gaat over de periode na mei. Iedereen wacht op wat nog komen gaat, op een nieuwe kans, maar langzaam valt het broze geheel uiteen omdat de echte wereld begint door te dringen.

De film is fraai geschoten, in nouvelle vague-stijl. Maar waar bijvoorbeeld Godard me tot nu toe vaak boeide maar nooit raakte, raakt deze film me wel.

4.0*

Parijs 1968. De stad staat in lichterlaaie, op de straten wordt er gevochten tussen studenten en de oproer-politie. Dit is een periode waar de jongeren van toen met nostalgie aan terug denken. Les Amants Réguliers is de tweede film in een paar jaar (de andere is Bernardo Bertolucci’s The Dreamers) die deze periode van een andere kant bekijkt, om zo die nostalgie als een sigaret uit te drukken.

Les Amants Réguliers van Philippe Garrel is een film die door iemand is gemaakt die die periode van dichtbij heeft meegemaakt, wat er voor zorgt dat het er allemaal authentiek uit ziet (wat misschien meer komt door de fantastische zwart-wit fotografie.) Net als in The Dreamers flirten de personages met sex, drugs en communisme, en willen ze het systeem overhoop gooien. Vanaf hun comfortabele bank.

Met z’n speelduur van bijna 3 uur kan zo’n film een lange zit zijn, wat het waarschijnlijk ook is voor iemand die in deze periode geen interesse heeft, maar door het spel, het camerawerk en de ’60s sfeer is deze film voorbij voor je het weet. Het enige probleem is dat het bankzit-communisme van de acteurs, net als in The Dreamers, niet genoeg biedt om het echt een meesterwerk te maken. Het was mooier geweest als zich meer focuste op de rellen i.p.v. het rondhangen en het opium roken. Misschien dat zo’n film er ooit nog eens komt, maar voor het zover is moeten we het doen met deze twee films doen en dat is niet eens zo erg.

In de meeste recensies die ik gelezen heb vond men het schemerende en contrasterende zwart wit schitterend en passen, als herinnering aan het verleden, bij de melancholie van de jaren zestig en de liefdesverhouding die al vanaf het begin gedoemd was om te mislukken. Toch had ik de kunstachtige docudrama/ensemblefilm liever in (desnoods vaal) kleur gezien.

Deze hommage aan de Franse new wave cinema lijkt een herinnering aan de stomme film en beweegt zich tussen een politiek onbereikbaar ideaal en persoonlijke levenservaring, tussen idealisme en narcisme. Drie uur is inderdaad een lange zit.

Kan echt niet begrijpen dat mensen denken dat er in deze film niks tot weinig gebeurt. Er gebeurt juist enorm veel en het plezier, onverschilligheid en vooral de angst voor de toekomst van de studenten worden goed uitgelicht. Ook zien we de enorme twijfels van de studenten en hun vraagstukken over zichzelf. Zijn ze nou gewoon hun tijd aan het verdoen met deze revolutie? Bereiken ze er iets mee? En is er wel plek voor hun moeilijke soort in deze maatschappij? Ook zijn de studenten enorm twijfelend, waaruit ze uiteindelijk maar gewoon meegaan in de revolutie. Gewoon om nog even in de tijd te blijven zitten en hun idealisme te uiten. De laatste stappen in het jeugdige opgroeien.

Tussen de rellen door proberen de ''intellectuele'' kunstenaars hun eigen angsten met opium te verschuilen, maar dat leid juist naar pijnlijke en melancholieke gevoelens en sterke dialogen waarin de rebellen eigenlijk zichzelf vooral proberen te overtuigen van hun idealen. Het totaalplaatje is zowel melancholiek, als plezierig, als verfrissend. Prachtige weemoedige muziek en vooral de scene met We Can Be Together van Jefferson Airplane (van hun beste album, Volunteers) was prachtig. Ontzettend mooie realistische ervaring van een surrealistische gedachtengang.

De film biedt tevens ruimte voor magnifieke liefdesontwikkelingen die voor elke tiener erg herkenbaar moeten zijn. Twijfeling, lust, verliefdheid en vooral vertedering. De opstandigheid in de film moet ook zowat voor iedere tiener een feest der herkenning zijn. Het weigeren van dienstplicht, verzet bij arrestatie, verzet tegen de politie en de overheid, vluchten voor de politie en vooral het recalcitrante gedrag is iets waarin je jeugd zoweer voorbij zou moeten vliegen. Ook al heb je alleen maar kunnen dromen van dit soort roekeloze, idealistische acties, dan nog zou dit gewoon een nostalgisch document voor je zijn.

Men zou niet alleen moeten kijken naar de setting en de geschiedenis van deze film. Dit ontluisterd alleen de binnenhuidse gevoelens van de jongeren. Men zou dit moeten zien als een ode aan de jeugd. Een ode aan het optimisme, het invloedrijke idealisme (waarmee ze ook fabrieksarbeiders wisten te overtuigen) en doch ook het realisme van jongeren. Een ode aan het student zijn en toch ook een ode aan de nouvelle vague en een hele kleine ode aan Italiaans grootmeester Bertolucci (Pasolini wordt ook nog even genoemt). Tout simplement superbe!

Omdat het volgende maand 50 jaar geleden is dat die zogenaamde mei revolutie heeft plaats gevonden deze film maar eens bekeken. In twee gedeelten dat wel want drie uur achter elkaar vond ik toch te veel gevraagd in een film met zich te pletter vervelende studenten waarmee ik mij niet in het minste kon identificeren. Tja, ik heb de jaren zestig zeer bewust meegemaakt en van dat gedweep met Marx, Lenin en Mao moest ik destijds helemaal niets hebben. Voor mij zijn de hoofdpersonages dan ook niet meer dan een stel verwende losers die gewoon een schop onder de kont moesten hebben. De arbeidersklasse haakte op een gegeven moment af omdat de arbeiders alleen in opstand wilden komen voor hoger loon. Tja, heel vervelend voor die idealistische studentjes maar wel heel realistisch en dat is nu nog steeds zo. Arbeiders en studenten hebben trouwens nooit samen gegaan. Wil dat nu zeggen dat ik niks van studenten moet hebben? Neen hoor, ik heb uitstekende contacten met studenten maar dan wel met positief ingestelde studenten die gewoon keihard studeren en na hun studie gewoon werk proberen te vinden in datgeen waarvoor zij gestudeerd hebben. En zo hoort het ook.

Duidelijk niet mijn film dus dit Les Amants Réguliers die ik op visueel vlak bovendien ook nog eens oerlelijk vond en bovendien - ik zeg het nog maar eens - veel te lang duurde. Wat voor mij wel een ruime voldoende krijgt is de muziek die er mij van weerhoudt deze film de laagste waardering te geven. Ja, in die revolutionaire jaren zestig periode werd zeer goede muziek gemaakt en boven ook zeer goede films hoewel dat laatste niet langer besteed was aan Jean-Luc Godard die in zijn tot in het absurde bewonderde maoïsme helemaal doorsloeg en voorts geen enkele goede film meer maakte.

2.0*

Ik mag ze eigenlijk wel, die idealistische studenten die de wereld probeerden te veranderen eind jaren 60. Ook als ze misschien helemaal niet zo idealistisch waren, sommigen waren misschien gedreven door sensatiezucht of verveling, of raakten meegesleept in het vuur van de opwinding, of raakten gemotiveerd door de paniek van de bourgeoisie en de heersende klasse (De Gaulle vluchtte zelfs even het land uit, een echte revolutie leek uit te breken). Je moet op die leeftijd toch ook wel iets van een rebel en wereldverbeteraar in je hebben imho.

Maar dan leidt het allemaal tot weinig. De vrienden proberen hun weg te zoeken in de wereld van na '68, die verdacht veel lijkt op die van ervoor, zich verliezend in drugs en elkaar, waarbij na de ontnuchtering van het gedoofde revolutionaire vuur nog vele ontnuchteringen zouden volgen. Een enkeling volhardt in zijn idealen en keert de rest de rug toe, maar de meesten zijn pragmatischer. Ze worden langzaam ingekapseld door het systeem wat ze wilden veranderen, hun kunst wordt welwillend aanschouwd door de oude generatie, zoals getoond wordt tijdens de treffende scène van het politiebezoek, en een voorzichtige drang naar huisje-boompje-beestje begint zich al aan te kondigen. De hoofdpersoon, een wederom uitstekende Garrel jr, blijft hangen in lethargie en dooft uit, net als de geest van de revolutie.

Voor een film die zich in de jaren 60 afspeelt is er weinig sixties muziek, wat goed uitpakt want als er dan opeens een nummer te horen is levert dat meteen een memorabele scène op. De muziekscore bestaat verder vooral uit Satie-achtig pianospel, maar (gelukkig) geen gnossiennes.