Spellbound (1945)

Vooruitstrevend voor 1945, met verdringing moet je echter niet meer aankomen tegenwoordig.

Uitstekende film waarin het nieuwe hoofd van een psychiatrische inrichting niet de beroemde dokter is die hij beweert te zijn. Eén van de eerste films over psycho-analyse met een plot dat goed in elkaar steekt. Een aantal bijzondere en sterke shots en een mooie, surrealistische droom-scene die overigens niet door Hitchcock zelf werd gemaakt maar door Salvador Dali.

Zonder twijfel een van de meest ongeloofwaardige films van Hitchcock. In een zeurderig verhaal over Freudiaanse technieken en een onaannemelijke romantische relatie tussen een psychiater en een schizofrene patiënt vergeet Hitchcock om echte spanning in te bouwen.

Aan het stuntelige acteerwerk van Gregory Peck is te zien, dat hij nog aan het begin van zijn carrière stond. Eigenlijk is Ingrid Bergman de enige, die zich in ondankbare rol een beetje staande kan houden in deze gekunstelde, quasi intellectuele film.

Pure psychoanalyse verpakt in een duistere sfeer, waarin Ingrid Bergman, als vrouwelijke psychiater, een van de sterkste en beste rollen uit haar carrière speelde. Een productie die vooral qua stijl en technisch intrigerend vernuft opviel. Je zou de film visueel ware toverkunst kunnen noemen (onder meer het werken met licht en schaduw). Bijzonder is dat Salvador Dali de bizarre droomscènes creëerde.

Steengoed!!!

Prachtige film die ondanks zijn leeftijd nog steeds prima mee kan gaan, misschien zou trouwens een remake geen slecht idee zijn maar dan wel met dezelfde acteurs. Niet mogelijk, dus laten zo.

Aanbevelenswaardig voor de kijkers die van dit genre houden, het is namelijk een genoegen om de bijna 2 uur die deze film duurt naar het beeld te kijken.

Wat een ontzettende geweldige film is dit... en dan te bedenken dat dit 1945 was!

Allemachtig wat was die Hitchcock briljant. Ingrid Bergman is sensationeel en Gregory Peck ziet er om te smullen uit! Ok, bij vlagen ietwat langdradig en misschien een beetje flauw of "overdreven" geacteerd, maar dat hoort bij de films van die tijd.

Ik heb gesmuld van Bergman, in deze film een goede en serieuze rol. In het begin in haar kantoor van Green Manors; ziet ze er fantastisch en professioneel uit, met bril en witte jas. Strak acteerwerk, en scherpe dialogen met inhoud. Acteerprestaties zijn van de meeste acteurs goed en serieus en geloofwaardig. Was er erg over te spreken (op af en toe wat overdrevenheid na dan).

Het meest geweldige toppunt vond ik de scenes waarin de vreemde droom van Peck wordt uitgebeeld. Hoe heeft die Hitchcock dat toch voor elkaar gekregen toen... echt ongelooflijk mooi en beeldend gedaan. Hoe die man in die droom in slowmotion van dat schuine dak afvalt, de doeken met ogen erop, en de gevleugelde schaduw die hem achtervolgd... en vervolgens in een latere flashback; hoe hij als kind perongeluk zijn broertje laat verongelukken op de punten van dat hek... wat een goed camerawerk!! En voor die tijd!!! Ik betrapte mezelf op een spontane en luide "OEII!" op het moment dat dat broertje op dat hek valt.. Kan er gewoon niet bij hoe geweldig deze film is.

De muziek is ook erg mooi, en fantastisch gemonteerd. Van de mooie typische melodie (die misschien iets te vaak in de film terugkomt), loopt het bij sommige spannende scenes mooi geleidelijk door naar donkere en sombere melodieën. Erg mooi gecomponeerd en "in" de film gezet... ik vraag me of de originele score ergens te verkrijgen is?

Hoe dan ook, een ge-wel-dige Hitchcock. Ik heb er 55, en deze staat zeker in mijn top-5. Kan goed begrijpen dat deze film genomineerd was voor 6 Oscars en er uiteindelijk 1 gewonnen heeft. Deze had voor Hitch zelf moeten zijn, voor Best Director... maargoed.

4,5 ster!

klinkt veelbelovend.

binnenkort de dvd/blu-ray er maar eens ingooien dan..

Zou ik maar snel doen ja. Hij is geweldig.

Briljante Hitchcock. En wat een actrice is die Ingrid Bergman toch! Dit keer als vrouwelijke psychiater Constance. Ze is koel, wat zeg ik een ijspegel en geloof niet in liefde. Maar dan komt Dr. Edwardes ten tonele en smelt ze als sneeuw voor de zon. Prachtig verbeeld door Hitchcock met een shot van openslaande deuren. Hierna ontrolt zich een zeer sterk en mysterieus plot. Visueel is sowieso genieten geblazen in deze film met de droomsequentie ontworpen door Salvador Dalí als absoluut hoogtepunt. Aan het einde is er een skiscene die helaas de tand des tijds wat minder goed heeft doorstaan maar dat mocht de pret niet drukken. Alles klopte aan de film:het plot, de dialogen en ook de vindingrijke cinematografie en een fantastische cast. Met Ingrid Bergman als onbetwist hoogtepunt.

"Good night and sweet dreams... which we'll analyze at breakfast."

Een psycho-analiste wordt verliefd op de nieuwe directeur van de psychiatrische instelling waar ze werkt. Als blijkt dat hij lijd aan amnesia ontfermt ze zich over hem.

Ingrid Bergman speelde een prima rol als Dr. Petersen, in ieder geval beter als haar rol in Notorious. De (hier nog erg jonge) Gregory Peck speelde ook een prima rol, alleen ben ik het wel met Hitchcock eens dat zijn gezichtsuitdrukkingen te wensen over laten.

De film komt langzaam opgang met een soort romance tussen de psycho-analiste en haar directeur. Als eenmaal blijkt dat er iets aan de hand is met de directeur ontstaat een mysterieuze zoektocht naar zijn ware identiteit en het lot van de echte directeur. Oude films over psychologie zijn altijd moeilijk serieus te nemen omdat het zo fantastisch overkomt, ook hier moest ik vaak denken aan het werk van Edgar Allen Poe als Peck weer een aanval kreeg (nu deed Hitchcock dat als Poe-fan natuurlijk met opzet).

Spellbound is geschoten in Hitchcock's mooie zwart-wit fotografie. De film bevat een aantal leuke symbolische verwijzingen naar het psychologische, het openen van deuren bijvoorbeeld. De briljante droomscène is ontworpen door Salvador Dali, helaas duurde die vrij kort. Er zat ook een geniaal shot in de film van een geweer dat zich op het publiek richt en dan voor een milliseconde rode vonken laat zien, dat moet veel hartverzakkingen hebben opgeleverd destijds.

Componist Miklos Rozsa gebruikt hier voor het eerst de Themerin, een instrument dat later veel in Sciencefiction-films gebruikt zou gaan worden.

Hitchcock heeft zijn cameo halverwege de film als een man die uit een lift komt. Spellbound is een van de eerste keren dat Hitchcock zijn interesse voor psychologie en Freud toont, later zou hij deze onderwerpen veel vaker in zijn films naar voren laten komen. Het zou me niets verbazen als Argento en Bava het scheermes uit deze film van Hitchcock hebben overgenomen, al is het natuurlijk ook eerder gebruikt in film.

Ik had mischien iets te hoge verwachtingen voor deze film, terwijl veel mensen het als een van Hitchcock's 'mislukkingen' beschouwen. Door het scheermes op de poster had ik in ieder geval een iets spannendere film verwacht. Toch was de film wel vermakelijk, met name de zoektocht en de cryptische droom vond ik toch wel erg leuk gedaan. De uiteindelijke ontknoping was ook geslaagd.

Weet niet zo goed hoe ik deze film van de meester moet beoordelen. Vind het niet een van zijn beste, maar zoals alle Hitchcock is de film wel erg vermakelijk en alles behalve slecht.

Loepsaal

Verdringing is een geaccepteerd psychologisch fenomeen.


Wat een heerlijke muziek kreeg je er toen nog bij geserveerd! Volledig toegesneden op de film. De film zelf is ook prachtig, wel wat gedateerd maar dat is ook weer erg charmant.De gedetailleerd uitgelegde droom schitterend gebracht. De onthulling van de jeugdtragedie ging plots wel erg snel. Dat was jammer.

Prima film die de spanning vast weet te houden. Peck weet niet te overtuigen, speelt vlak en voorspelbaar. Bergman steelt de show. Niet de beste van Hitchcock maar leuk om een keer gezien te hebben.

“Good night and sweet dreams... which we'll analyze at breakfast.”

Een echte Hitchcock film. Spellbound gaat over psychoanalyse en moord, maar verandert naarmate de film vordert ook in een liefdesverhaal. Maar dan wel een liefdesverhaal zoals alleen Hitchcock dat kan vertellen. Duister, tragisch maar ook hoopvol, en de ijskoude Bergman en de met zichzelf worstelende Peck zijn sterk samen. Vooral Bergman is fantastisch op dreef (misschien wel haar beste rol). Het verhaal over psychoanalyse was voor die tijd baanbrekend, en Hitchcock heeft met Spellbound een geweldige film over dit onderwerp afgeleverd. En Bergman laat weer eens zien waarom ze één van mijn favoriete actrices is.

Mindere film van Hitchcock, met name door het niet al te boeiende verhaal. De liefdesperikelen tussen Peck en Bergman zijn flauw en weinig overtuigend. Peck acteert hier sowieso nogal vlak, Bergman doet het daarentegen wel aardig. De film kent enkele aardige scènes, waaronder de droomscène van Dali. De skiscène is dan weer, zelfs gemeten naar de standaarden van die tijd, van een bedroevend niveau. Naar het einde toe volgt er nog een plottwist, maar die kan het niet al te interessante verhaal niet redden. Spannend is het overigens ook nergens.

Een redelijk interessante mystery film die helaas bijna voortdurend wordt genekt door ongeloofwaardige romantiek en een vervelende traagheid. Ingrid Bergman neemt de rol aan van psychiater en would-be detective Petersen die een onopgeloste moord moet uitpluizen. De vermoedelijke moordenaar lijdt echter aan een soort dissociatieve amnesie en moet stapsgewijs via psychoanalyse zijn verleden blootleggen. Bijgevolg worden er verschillende emotionele reacties 'getriggerd' totdat alle puzzelstukjes samenvallen. Het probleem is echter dat het mysterie te vaak op de achtergrond belandt en voorrang moet verlenen aan een duffe en geforceerde liefdesrelatie tussen de twee hoofdrolspelers. Het vertrouwen dat Petersen stelt in 'J.B.' is in mijn ogen volledig misplaatst en doet afbreuk aan het verhaal. Er zijn ook veel zaken die (onbedoeld) op de lachspieren werken. Denk aan de politie-inspecteur die een brilletje tekent op de foto van Petersen, de karikaturale dokter Brulov, de hopeloze rear projection tijdens de skiscène en uiteindelijk de vergezochte, maar verwachte twist in functie van het happy end. De typische Hitchcock comic relief in de vorm van de opdringerige hotelgast uit Pittsburgh mist zijn uitwerking dan weer volledig. Dit alles gecombineerd met een bijzonder traag verloop verhindert zowat elke kans op inlevingsvermogen. Het enige dat me bijblijft is de mooi vormgegeven droomscène à la Dali, alsook enkele knappe POV shots.

Met Spellbound maakte Hitchcock z'n eerste echte psychologische thriller. Traditioneel wordt in een misdaadverhaal vaak iemand ten onrechte verdacht, maar hier is het de held zelf die denkt dat hij een misdaad begaan heeft. Theorieën over schuldcomplex, verdringing en geheugenverlies zijn vooral een uitgangspunt voor een spannende intrige die zich ten dele in het hoofd van de protagonist afspeelt. Helemaal ernstig en realistisch is het niet; er worden ook grapjes gemaakt over psychoanalyse.

Gregory Peck speelt een hoofdpersonage met een gebrek. Ingrid Bergman is de therapeut die hem helpt om via associaties en droomanalyses in de donkere krochten van z'n psyche te graven. Van haar zachte stem gaat iets troostends en bemoedigends uit. Hun kussen duren maximaal vijf seconden, om niet gecensureerd te worden. Tussen twee nevenpersonages bestaat een tegenstelling. De hoteldetective schept op over z'n bekwaamheid, maar wordt in het ootje genomen. De bejaarde mentor houdt zich van de domme, maar blijkt hun voorwendsels te doorzien. Leo G. Carroll heeft een geweldige karakterkop.

De droomscènes van Dalí vertonen gelijkenissen met z'n eigen schilderijen en met het surrealisme van Buñuel. Verdrongen herinneringen worden vervormd weergegeven. Een stuur wordt een verwrongen wiel (wheel in het Engels). De algemene stijl sluit aan bij de noirperiode, met schaduwen, weerspiegelingen en rook. Opengaande deuren staan symbool voor de herinnering. Twee scènes gebruiken vals perspectief. Het glas melk met het vergif is enorm groot, net als de revolver en de nephand kort voor het einde.

De muziek van Miklós Rózsa is rond twee thema's opgebouwd: het lyrische liefdesthema met violen en het mysterieuze thema van het schuldcomplex. Voor dat laatste wordt de theremin gebruikt, een vroeg elektronisch instrument dat een beetje klinkt als een zingende zaag.

Blij dat ik deze eindelijk gezien heb. Eén van de drie films die Hitch gemaakt heeft voor producer David O. Selznick en hiervan misschien niet de meest gewaardeerde.

Toch een beetje een risico om een thriller op te bouwen rond psycho-analyse en Freudstuff omdat de kans dan reëel is dat je als filmmaker door de mand valt met pseudo-wetenschappelijke claims, zie ook de aanhef van de film. Maar blijkbaar was het vooral de producer die ervan ‘droomde’ om dergelijke film te maken. Op het internet zijn dan ook reviews te vinden die het (pseudo-)wetenschappelijke onderdeel analyseren en desgevallend afbreken. Maar goed, anderzijds vind ik het ook een leuke kapstok voor een entertainende film, zoals Hitch zelf in een later interview bij Truffaut liet uitschijnen.

Het script is gebaseerd op het boek “The House of Dr. Edwardes” (1927) wiens auteurs dan ook als hoofdverantwoordelijken van de (al dan niet realistische) ontwikkelingen mogen beschouwd worden.

Naar geloofwaardigheid toe vond ik het toch wel straf dat Ingrid Bergman in de rol van ijskonijn als een blok viel voor de verwarde Gregory Peck … maar goed, in film en liefde is veel mogelijk. Niettemin vond ik Bergman haar rol wel met verve spelen, heel naturel, ze werd er dan ook voor beloond met een Academy Award. Gregory Peck had een veel moeilijker rol te spelen, als nutcase die toch voldoende aantrekkelijk moest blijven voor Bergman. In begin van de film vond ik hem houterig overkomen maar naderhand kwam ik tot besef dat dit onderdeel is van de rol als amnesiageval en vind ik hem eigenlijk wel schitterend in alle moods die hij tentoonspreidt. Als hij van de wereld is, met de pscychopatenblik, is hij ook echt angstaanjagend.

De inbreng van de collega artsen van Bergman, waaronder Michael Chekhov, vond ik zeer vermakelijk, en een tegenwicht voor het eerder ernstige thema.

De cinema van Hitch en cameraman (en Academy Award winnaar) George Barnes vond ik – zoals verwacht – top. Mooie shots, belichting, sequenties en montage die de virtuositeit van de heren onderstrepen. De beruchte droomsequentie vond ik echter wat tegenvallen, daar had men verder in kunnen gaan, met meer effect, dan de manier waarom men het nu in stukjes gepresenteerd heeft. De oorspronkelijke droomsequentie duurde 20 minuten, doodzonde dat die verloren gegaan is.

Er wordt ruim plaats gemaakt voor de score van Miklos Rozsa, met een minuten durende overture en exit. Algemeen viel me het gebruik van de theremin op, had geen idee dat dat ook al half jaren veertig in gebruik was, naast het weerkerende liefdesmotief bij scenes met Bergman en Peck. Dat motief kwam een beetje dik aangezet over, waardoor ik de latere kritiek van Hitch – dat de muziek in de weg zit van de film – wel enigszins kan begrijpen. De suspense was misschien meer gebaat geweest met een staccato Bernard Herrmann (die niet beschikbaar was) motief. Maar het blijft toch wel bizar; enerzijds Rozsa die een Academy Award wint voor beste muziekscore, en anderzijds een Hitchcock die het maar niets vindt, en nadien nooit meer met hem zou samenwerken.

Heb erg genoten van deze film met zijn legendarische sterren die behoorlijk stralen.

Als thriller niet echt superspannend maar als plot heel degelijk en goed uitgevoerd , met name de dromen

en het spoor dat zo gevolgd word komt degelijk en geloofwaardig over .

Vandaag te zien op TV . ARTE > 20:15 uur

Hitchcock met een typische suspence-film, dit keer aangekleed met de nodige psychoanalyse. Nieuw voor die tijd en ik kan me voorstellen dat dit toen wel een impact had. Maar ondertussen lijkt de film met momenten wel verouderd. Al blijft het suspence-gedeelte nog best goed overeind.7

De grote troef is Ingrid Bergman in de oorlogsjaren groot was geworden met Casablanca, The Bell's of St. Mary's en For Whom the Bell Tolls. Met Gaslight had ze zelfs al een Oscar gewonnen. Ze was één jaar ouder dan Gregory Peck en had toch wat twijfels met Peck als casting voor love intrest. Dat valt gelukkig mee, al is er niet al te veel chemie tussen beiden. Hitchcock had ook z'n werk met Peck die niet al te sterk is in gezichtsuitdrukkingen. Voor mij is de acteur pas echt groot geworden in de jaren '50 met diverse titels als The Gunfighter, Roman Holiday en Moby Dick.

De film kan rekenen op mooie muziek en de droom sequence naar de werken van Dali. Maar de basis blijft nog altijd de whodunit. Je blijft als kijker wel benieuwd naar het verloop van het verhaal, maar Hitchcock slaagt er niet echt in om de spanning had op te bouwen, zoals we dat van hem gewoon zijn.

Neen.

Toch een tikkeltje te gedateerd, een tikkeltje te traag, een tikkeltje te veel overacting en een tikkeltje te saai.

De eerste film over psychoanalyse is geschreven door ervaringsdeskundige Ben Hecht, uitstekend geregisseerd door Alfred Hitchcock en heeft Bergman ideaal gecast in de hoofdrol. Maar Gregory Peck overtuigt niet als de nieuwe leider van een psychiatrische instelling die zélf kampt met een nog te verklaren trauma en de prachtige Oscarwinnende score van Miklós Rósza wordt veel te overdadig gebruikt en verpest de meest dramatische scènes. De skiscene is één van de meest onbeholpen momenten uit het Hitchcockcanon. Er valt veel te bewonderen, maar de minpunten zijn te groot om te kunnen spreken van een goede film.

Kende de film niet en nu voor het eerst gezien. prima acteerwerk van Bergman en Peck. Een goede Hitchcock film en een aanrader voor de liefhebber.