84 Charing Cross Road (1987)

Hopkins speelt weer meesterlijk een onderkoelde, verlegen en stijve Engelsman. Om van te smullen.

Morgen op tv! Ik ga hem opnemen, want hij ontbreekt nog in mijn Hopkins-verzameling.

Ben benieuwd...ik ga erin zonder verwachtingen, behalve dan de altijd masterlijke acteerprestaties van Anthony.

Nooit gedacht dat deze film uit 87 kwam , zeker gedacht dat hij 20 jaar ouder was.

Prima filmpje met een leuke rol voor Hopkins.

Echt hoogstaand word het nergens maar hij was prima te kijken.

3,5*

Ja, Hopkins zet een goede rol neer, maar ik heb m beter uit de verf zien komen met soortgelijk karakter (Remains of the Day).

Vond de verhaallijn wat minder, maar de film had wel boeiende details. Je waant je enigszins in het oude Engeland. Ik werd wel steeds uit de film getrokken als Helene tegen de camera sprak (waarom dát dan?).

En ik kan begrijpen dat als je niks met Anthony Hopkins hebt, dat je deze film dan wel eens enorm saai zou kunnen vinden.

3,25* = dilemma = 3*

84 Charing Cross Road werd eerst op toneel opgevoerd, daarna kwam er pas een filmbewerking. Het is dus eerder een filmbewerking van het toneelspel dan het boek van Hanff.

Ik vond het een prachtige, hilarische en meeslepende film met een fabuleus script en een briljante Bancroft. De rest doet het ook prima, maar Bancroft steelt de show. Jammer van het einde, dat had weer niet zo gehoeven, deed afbreuk aan alles. Dikke 3,5* (had meer kunnen zijn). Wel benieuwd naar het boek (+ vervolg) van Hanff.

Mooi, ingetogen, humoristisch drama waarin snedige, soms felle, dan weer troostende, woorden nu eens de voornaamste actie verzorgen. Hopkins en Bancroft in topvorm. Producent was de komiek Mel Brooks.

Eerder vormden Brooks, Hopkins en Bancroft al een team met de David Lynch film The Elephant man, die ook al zeer geslaagd was.

Anthony Hopkins is een geweldige acteur.

Jammer dat ik persoonlijk niets met literatuur heb.

De film komt uit 1987, maar alles lijkt veel ouder te zijn.

Een van de sterkste pluspunten in deze film.

Puur en alleen bestemd voor de mensen die hiervan houden.

Qua stem sla ik deze dus over.

Alles lijkt veel ouder omdat de correspondentie speelt tussen 1949 tot 1968. Ik heb de film jaren geleden gezien en daarna het boek in het Engels gekocht en meerdere keren gelezen. Als boekenwurm past dit soort films echt bij mij.

Film over vriendschap.

Wat sentimenteel (naar het slot toe) maar hartverwarmend en wat is het heerlijk Anne Bancroft en Anthony Hopkins aan het woord te laten.

Typische Britse-flair stijl, eenvoudig en natuurlijk, waarbij ook nog enkele passende historische passages, zoals de rantsoenering, in herinnering worden gebracht.

Liefdevolle film die op geen enkel vlak een onvoldoende scoort.

Gebaseerd op het leven van Helene Hanff. De film werd voorafgegaan door “Play for Today: 84, Charing Cross Road” uit 1975. Mel Brooks kocht de rechten op het boek “84 Charing Cross Road” voor de verjaardag van Anne Bancroft. Van 1964 tot aan haar dood in 2005 waren ze man en vrouw. Sinds juni 2017 is Charing Cross Road in Londen omgebouwd tot een McDonald’s-restaurant. Links van de deur bevindt zich een ronde koperen plaquette ter herinnering aan de boekenwinkel Marks & Co., en de associatie met Helene Hanff. Dit geeft aan dat het een plek van cultuur en eruditie is. In 2003 was de echte boekenwinkel een wijnbar genaamd “All Bar One.” Toen deze film halverwege de jaren ’80 werd gemaakt, was de beroemde boekenwinkel een platenzaak geworden. De boekenwinkel werd zodoende herbouwd in Shepperton Studios. Dat maakte het ook makkelijker om het passerende verkeer van de jaren ’40 naar de jaren ’70 te veranderen. Helene Hanff bezocht uiteindelijk de boekenwinkel op Charing Cross Road 84, maar die was toen al gesloten. Hanff had haar reis te lang uitgesteld vanwege financiële problemen, en een onwil om te reizen. Frank P. Doel was in december 1968 overleden als gevolg van een buikvliesontsteking door een gebarsten appendix. Hanff bereikte uiteindelijk Charing Cross Road 84 tijdens de zomer van 1971 om het lege pand te begroeten. In haar boek “The Duchess of Bloomsbury Street” uit 1973 heeft ze uitgebreid over haar bezoek geschreven. Hanff beschreef in dit werk haar bezoeken met vrienden en fans aan verschillende locaties, en plaatsen van literair en historisch belang in Londen en Zuid-Engeland. Deze reis was een hoogtepunt in haar leven. Haar bescheidenheid en gevoel voor humor zijn duidelijk als ze praat over de vrienden. Met name over Frank, zijn vrouw Nora en hun dochter Sheila, die zo toegewijd aan haar waren vanwege Charing Cross Road 84 en haar liefde voor Londen. In 1949 begonnen ze met elkaar te corresponderen. Dit tot aan de dood van Frank in december 1968. Hanff schreef haar boek in 1970. Dit terwijl ze er op dat moment nog niet was geweest. Haar voormalig flatgebouw aan 301 E. 72nd Street in New York City, werd als een eerbetoon omgedoopt tot “Charing Cross House.” Een koperen plaquette bij de ingang herdenkt haar woonplaats, en haar auteurschap van haar boek “84 Charing Cross Road.” Als Frank een bundeltje met haar brieven omhoog houdt, is haar retouradres het eigenlijke adres. In het echte leven moest Hanff worstelen om rond te komen. Ze schreef meer dan 20 toneelstukken, maar deze werden nooit geproduceerd. Hoewel deze film verwijst naar haar schrijven voor de tv-show The Adventures of Ellery Queen, schreef ze slechts drie afleveringen. Haar ander televisiewerk was verspreid, en bestond voor een groot deel uit eenmalige inspanningen. Ze zag pas echt succes, nadat ze twee boeken had gepubliceerd die betrekking hadden op Marks & Co., en de toneel-, film en televisieversies van “84 Charing Cross Road.” De geschiedenis van boekhandel Marks & Co. wordt in het kort beschreven op hun website. Het verhaal van “84 Charing Cross Road” is in vijf mediavormen verwerkt. Dit in een boek, een televisiefilm, deze theaterfilm, een toneelstuk en een radioproductie. Hoewel wordt beweerd dat het om een waargebeurd verhaal gaat, suggereert ten minste één bron dat er sprake was van artistieke vrijheid. Leo Marks was de zoon van de eigenaar, en werd later een scenarioschrijver. Daarnaast was hij het hoofd van codes en communicatie voor de speciale agenten van Groot-Brittannië, en de ondergrondse tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ondanks het feit dat hij amper oud genoeg was om te studeren. In zijn boek “Between Silk and Cyanide” gaf hij over zijn vader te kennen: “Hij heeft de zachte kleine mythe van Helene Hanff nooit gelezen. Lang voordat deze werd gepubliceerd, zou hij er zelf een worden.” De rantsoenering van voedsel in Groot-Brittannië, begon in januari 1940 als gevolg van de Tweede Wereldoorlog. Dit eindigde pas op 11 juli 1954. In feite was de rantsoenering van sommige artikelen strenger in de jaren direct na de oorlog, dan tijdens het conflict. Het rechtstreeks tegen de camera spreken werd in deze film op een ongebruikelijke manier gedaan. Telkens wanneer Helene rechtstreeks in de camera spreekt, praat ze met haar correspondent Frank D. Doel. Dit ontstond niet in het scenario, maar in het toneelstuk. Dit was de tweede bioscoopfilm voor regisseur David Hugh Jones. Zijn eerste was Betrayel uit 1983. De cast bestaat uit de vier Oscarwinnaars Anne Bancroft, Anthony Hopkins, Dame Judi Dench en Mercedes Ruehl. Voor de Amerikaanse actrice Ruehl was dit haar eerste Britse film. Dit was de enige dramatische film voor producent Mel Brooks waarin hij als uitvoerend producent werd vermeld. Zijn naam werd niet vermeld bij o.a. The Elephant Man, Frances en The Fly, omdat hij dacht dat het publiek een komedie zou verwachten. Bancroft en Perkins waren eerder al samen te zien in The Elephant Man. De film werd geproduceerd door Brooksfilms, waarvan Brooks uitvoerend producent was. De film werd opgenomen in maart, april, mei en juni 1986. Productieontwerper Eileen Diss was verantwoordelijk voor meer dan 12.000 boeken op de planken om de boekhandel mee te bevoorraden. Frank P. Doel las het gedicht van William Butler Yeats “Aedh Wishes fort he Cloths of Heaven” voor. Anthony Hopkins is familie van Yeats aan zijn moeders kant. Helene Hanff en scenarioschrijver Hugh Whitemore wonnen de inaugurele USC Scripter Award, die door de Friends of the University of Southern California Libraries werd uitgereikt. Dit voor de beste filmaanpassing van een boek. James Roose-Evans bewerkte zijn toneelstuk “84, Charing Cross Road” uit 1981 voor een BBC Radio 4-productie. Gillian Anderson en Denis Lawson speelden hierin de hoofdrol, en de show debuteerde op 25 december 2007. Dit tot 27 februari 1983.

Ik ben blij dat ik de film een herkansing heb gegeven. Hij kijkt lekker weg, en het bevat een interessant stukje geschiedenis.

3,0 *