The Fly (1986)

En als hondenliefhebber kan ik deze scene absoluut niet zien.

Wat een film! Ik vond er vroeger maar niks aan (beetje te weird of zo) maar later opnieuw gezien en hij is echt machtig!

Ik kon Goldblum niet echt uitstaan, vooral doordat hij te veel leek op zijn personage uit Jurassic Park. Nu is dit een eerdere rol, maar de gelijkenis was te groot helaas dus daar heeft deze film die ik later zag het nadel van. Buiten dat ik het in deze rol net iets te ver erover vond gaan, in JP was het net aan goed, dus allicht speelt dat ook mee. Sowieso oogt het enorm gedateerd met dat typische 80s sfeertje en de technologie van toen die ik nergens geloofwaardig vind. Een Back to the Future heeft dat overigens ook, maar die film mikt puur op fun en stoort dat minder (of eigenlijk gewoon niet). The Fly heeft nog wel enige geloofwaardigheid nodig en die ontbreekt. Het tweede deel is wel beter, eens de transformatie begint en het meer om horror moet gaan (spannend wordt het niet, hoogstens wat geinige gore) kijkt de film nog wel prettig weg. Maar als geheel net aan niet een echte voldoende. 2,5*.

Ik snap precies wat je bedoelt. Ik had in JP altijd moeite met Goldblum omdat hij zijn neurotische wetenschapper typetje daar gewoon heraalt. Buiten dat past het hier veel beter omdat ook zijn persoonlijkheid natuurlijk steeds meer kenmerken van de vlieg krijgt. Vond (vind) dit daarom echt een oscarwaardige prestatie. Maar inmiddels heeft hij zich te vaak herhaald. Erg zonde.


Ben het niet eens met je kritiek op de technologie. Zo zagen dingen er gewoon uit in de jaren 80. Vind het ook niet gedateerd, maar veel meer een tijdsbeeld. Totaal anders dan het creatieve plak en knipwerk van het laboratorium in BTTF.

David Cronenberg haat remakes. Die informatie heb ik althans ergens opgepikt. Enigszins verbazingwekkend is zijn remake van The Fly (1958) daarom zeker. Of misschien ook niet. Dat laatste zeg ik na het bekijken van de remake, als blijkt dat de remake eigenlijk geen remake is. The Fly (1986) is een compleet nieuwe interpretatie van het korte verhaal van George Langelaan uit 1957 en ligt ver van de brave film uit 1958.
The Fly is een klassiek horrordrama dat de lijdensweg van een mens laat zien. Een mens die langzaamaan transformeert in een animale mutatie. Hoofdpersonage Brundle (Jeff Goldblum) is nu eens geen waanzinnige en onmenselijke geleerde, maar een excentriek, aardig, gevoelig en zeer rationeel mens, die aan de ene kant met angst en afschuw zijn transformatie ondergaat en aan de andere kant het proces koel en wetenschappelijk analyseert.
Jeff Goldblum is geknipt voor de rol. Goldblum heeft van nature een onzekere en excentrieke uitstraling die perfectt past bij zijn personage in de film. Ook op het motorische vlak loodst hij de kijker gladjes en overtuigend door de verschillende fases van zijn verandering.
The Fly is behalve een horrordrama ook een liefdesdrama. De film besteedt veel aandacht aan de relatie die Brundle krijgt met Veronica (Geena Davis). Het is een relatie met onmiskenbare Beauty and the Beast-elementen. Beauty Veronica wordt heen en weer geslingerd tussen haar liefde voor Brundle en haar afschuw voor wat hij bezig is te worden. Er is veel aandacht voor de romantiek en de psychologische effecten die de hopeloze liefde op de personages heeft. Het is teveel. De film krijgt er slepende momenten door. De film verliest hier vaart en veronachtzaamt die andere focus. Die van de horror.
Geena Davis doet het acteertechnisch trouwens prima. De samenwerking met Goldblum werkt goed. Davis heeft ook iets excentrieks over zich en bevindt zich in dezelfde motorische hoek. Hun onderlinge chemie is zichtbaar. Geen wonder, want Davis en Goldblum raakten tijdens het filmen verliefd en trouwden later. Het verhaal gaat dat Goldblum in de pauzes soms op de piano speelde terwijl Davis hem vocaal begeleidde. Deze true love duurde slechts tot 1990, toen zij (zoals gebruikelijk in Hollywoodse sferen) heel gemakkelijk weer uiteen gingen.
Ok. Genoeg human interest en terug naar de film. En wel naar de uitwerking die de body horror heeft op de psychologie van het een en ander. De diverse treden van de transformatie worden schitterend smerig weergegeven. Shockerend, soppig en ranzig. Zelfs tijdens de momenten waarop elk menselijk aspect onzichtbaar is, schemert daar toch steeds het medelijden met de mens Brundle. Die mens ondergaat een geleidelijke verandering die hem in het bijzonder van zijn grote liefde en in het algemeen van menselijk gezelschap isoleert. Dat voelt sneu en is monsterlijk wreed. Body horror genereert psychologische horror genereert mededogen.
De film bestaat uit veel fijne bodyhorror en biedt psychologisch perspectief. De film spendeert daarnaast teveel tijd aan het romantische segment en de psychologische uitwerking daarvan op de personages. Cronenberg laat de horror in dienst staan van de romantiek. Dat had ik liever andersom gezien.