Tussen kunst en kitch. Of beter tussen classic en soap. Je hebt vast wel eens op een vlooienmarkt zo'n schilderij gezien, prachtig geschilderd op doek. Iets wat je nooit zelf zou kunnen maken, mooi om te zien, maar ook geen Van Gogh natuurlijk.
Ik heb het soms moeilijk met dit genre van films. Lange historische drama's die vallen en staan met de juiste sfeer en detail voor geschiedenis. Zo hou ik wel van Gone with the wind, Doctor Zhivago, Jean de Florette, Manon des sources, L'été meurtrier, ... Maar niet helemaal van Novecento, Out of Africa of La Meglio Gioventù. Tess zit er wat tussen in, zoals Barry Lyndon. Films van puur vakmanschap, maar zonder dat ietsje meer.
Polanski doet zijn best en heeft oog voor sfeer en detail. Wat je ziet is heel mooi gedaan. Het acteerwerk is wel iets minder. Nastassja Kinski is mooi en heeft wel wat charisma, maar acteert verder alsof ze de hele tijd stoned is. De film draait rond haar, dus had ik toch wat meer pit willen zien. Het verhaal achter de schermen is op zich boeiender dan de film zelf. Polanski maakte de film voor z'n vermoorde vrouw Sharon Tate (door Manson) die hem het boek tipte. Het lijkt wel romantiek, moest het niet zijn dat bij het maken van deze film Polanski al een keer was betrapt met een minderjarig meisje en hij ook nu weer een relatie had met de minderjarige Nastassja Kinski. Uit sympathie moet je de man z'n films niet zien.
Los daarvan is het vooral genieten van de mooie beelden. Kinski overtuigd niet, maar doet het ook weer niet slecht. Een aangename film dus, maar je merkt dat er meer uit te halen viel.