
Dear Wendy (2005)
Denemarken / Frankrijk / Duitsland / Verenigd Koninkrijk / Spanje / Nederland / Verenigde Staten / Italië
Drama
101 minuten
geregisseerd door Thomas Vinterberg
met Jamie Bell, Bill Pullman en Michael Angarano
De jonge Dick woont in het arme mijnwerkerstadje Estherslope. Als hij op een dag een revolver vindt, voelt hij zich er, ondanks zijn pacifistische overtuiging, door aangetrokken. Met zijn revolver in de hand weet hij een stel jongeren uit het plaatsje te ronselen om lid te worden van een geheime club die zich The Dandies noemt. De club baseert haar regels op de principes van het pacifisme, maar ook op vuurwapens. Ondanks hun geloof in de belangrijkste regel ("trek nooit je wapen") komen ze al snel in een situatie waaruit blijkt dat regels er zijn om gebroken te worden.
Ik kreeg totaal geen voeling met de personages en de voice-over irriteerde me enorm.
Uitwerking is okee, maar had zeker beter gekund.
3,5*
Deze film zit trouwens gratis bij "Twin Peaks: Fire Walk With Me" (die je voor 7,50 koopt). Prima deal dus

Het eerste half uur is de film erg goed en deed me denken aan een goede dramafilm.
Dan gaat de film op een dubieus hobbelig zijspoor rijden waardoor de film een soort van semi-artistieke film met boodschap wordt.
Het laatste stuk van de film is belachelijk en lijkt wel een parodie van Jiskefet op de western en de oorlogsfilm.
Artistieke mannetjes zullen er vast wel een hogere of diepere boodschap uithalen maar ik haalde er slechts een voordehand liggende boodschap uit, namelijk dat wapens in de handen van goede mensen met goede bedoelingen ook dodelijk kunnen zijn en dus altijd slecht zijn. Dat soort boodschapjes horen meer bij sesamstraat thuis als je het mij vraagt.
Dankzij het eerste sterke half uur geef ik deze film nog een 3.

Bill Pulman vond ik geweldig als hillbilly smeris, wat een ongelofelijke domheid straalde hij uit zeg, geweldige rol.
3,0*
Het eerste uur is geweldig. Aan de hand van een fijne voice-over maken we kennis met alle typetjes in de straat van Bell. Iedereen heeft zo zijn eigen kwaliteiten en eigenaardigheden. Na deze korte introductie begint de film pas echt, wanneer Bell bevriend wordt met zijn collega. Zo komt uiteindelijk het groepje 'The Dandies' tot stand. Eigenlijk kijken we naar een stel gekke mensen. Je verkleden en rond gaan lopen op straat, ik keek ze net zo raar aan als de mijnwerkers. Maar toch vond ik het mooi. Het blijken heel aandoenlijke personen en het voelt goed om hun zelfvertrouwen te zien groeien. De gewerenpassie die ze delen is ook erg interessant en aan de hand van leuke visuele trucjes wordt deze informatie mooi verteld.
Erg goed acteerwerk en personages die zich eindelijk goed voelen.
Het gaat al een beetje heuvel afwaarts met de komst Sebastian. Hier komt naar mijn mening iets teveel zielig gedoe bij kijken. (het gebeuren rondom Wendy onder andere) Opzich niet zo erg, maar nu komt het.
Nadat de politieman wordt neergeschoten, neemt het scenario een bizarre en totaal ongeloofwaardige wending. Waarschijnlijk niet de schuld van Vinterberg, maar die van landgenoot Lars von Trier die verantwoordelijk was voor het scenario. Erg jammer, hier vliegt alles dus uit de bocht en niet zo'n beetje ook.
De moraal is duidelijk. Wapens zorgen alleen maar voor problemen, dat snap ik. Maar om dan kamikazestijl iedereen neer te schieten? Kom op! Daarnaast komt er imo veel te veel sentiment bij kijken.
Opzich allemaal wel mooi gefilmd, maar het past totaal niet bij het verhaal. Zelfs deze mensen zouden dit nooit gedaan hebben.
Zonde, heel erg zonde. Dat eerste uur is zo sterk, maar wordt verpest door het einde. Vandaar maar 3*.
De vormgeving en montage vond ik wel interessant. Er is een constante, prima sfeer en er wordt goed gespeeld.
Ja, een filmpje die zijn eigen richting op gaat en doet waar ie zelf zin in heeft. Maar ik heb er in ieder geval van genoten en de film heeft me ook goed verrast. Waarschijnlijk was dit ook een soort film tegen de Amerikaanse maatschappij wat betreft de wapenregeling. Ook al heb je geen slechte bedoelingen en probeer je dingen te ontwijken, het gaat altijd mis.
Nee, dit was een prima werkje van Vinterberg.
4,0*
Oh oh wat een opgeklopt filmpje werd je”.
De verteller/ hoofdpersoon en zijn verhaal boeiden me niet. Coming of age elementen: de vondst van de revolver, een kaart, een eigen vesting , zorgden voor sfeer, maar niet voor verrassing. Mijn hoop op een verrassende wending, werd steeds weer de kop in gedrukt met vrij saaie "issues" in de belevingswereld van een stel tieners. Nu ben ik er best vóór om dingen uit hun verband te rukken of geheel afwijkend te belichten, maar in dit experiment slaan Vinterberg en Von Trier wat mij betreft de plank mis met zoals maerk signaleert "zielig gedoe". Moet ik nu nadenken over de westerse of Amerikaanse samenleving? Neemt deze film echt iets op de hak? Natuurlijk kan ik me er wel iets bij voorstellen: het betreft zinloos geweld van aanvankelijk onschuldige typetjes, maar dat was het ook wel. Voor zover de makers er iets spottends mee bedoeld hebben: het komt op mij wat zoetsappig over. De film is in het licht van de aanslagen en de geflipte en schietende jeugd op Amerikaanse scholen een nogal idiote en slappe vertoning van de uit de hand gelopen romantiek van een stel tieners. Nu kan "idioot" wat mij betreft ook grappig, afwijkend of schokkend zijn, maar dat is deze film niet. Eerder irritant, te gemaakt en wat vergezocht. Het is me allemaal wat te serieus, dat dandy spelletje.
Heb ik dan echt niets positiefs te melden? Jawel hoor. Naast de coming of age sfeer, waardeer ik ook de goed gejatte (western-) effecten de stills van de röntgenfoto’s, het voorstelrondje: de benamingen van de dandy’s etc. . De muziek is ook echt een lichtpuntje. Wellicht qua westernsfeer en muziek een knipoog naar Tarantino en Rodriguez? Al met al een matig compromis tussen een coming of age film en een western.