Dear Wendy (2005)

heb de film gezien maar kon me hoofd der niet bij houden ondaks dat jamie bell de hoofddrol speelde! jammer

Ik kan me best voorstellen dat mensen deze graag zien, maar ik vond er niets aan.
Ik kreeg totaal geen voeling met de personages en de voice-over irriteerde me enorm.

Echt een mooi uitgewerkte film. Ik hou wel van alternatieve films.

Sterk scenario (niet voor niks van Lars von Trier).
Uitwerking is okee, maar had zeker beter gekund.

3,5*

Deze film zit trouwens gratis bij "Twin Peaks: Fire Walk With Me" (die je voor 7,50 koopt). Prima deal dus

Rare film die uit 3 stukken bestaat.
Het eerste half uur is de film erg goed en deed me denken aan een goede dramafilm.
Dan gaat de film op een dubieus hobbelig zijspoor rijden waardoor de film een soort van semi-artistieke film met boodschap wordt.
Het laatste stuk van de film is belachelijk en lijkt wel een parodie van Jiskefet op de western en de oorlogsfilm.
Artistieke mannetjes zullen er vast wel een hogere of diepere boodschap uithalen maar ik haalde er slechts een voordehand liggende boodschap uit, namelijk dat wapens in de handen van goede mensen met goede bedoelingen ook dodelijk kunnen zijn en dus altijd slecht zijn. Dat soort boodschapjes horen meer bij sesamstraat thuis als je het mij vraagt.
Dankzij het eerste sterke half uur geef ik deze film nog een 3.

Beetje een rare film inderdaad, die nog wel normaal begint. Hoewel; pacifisten die een club oprichten en wapens als hun partner nemen? Het einde is nog vreemder en het lijkt haast wel een western-shootout. Het plaatsje waar het zich afspeelt is goed gekozen, de acteurs presteren goed, maar het vreemde verloop van het verhaal zorgt ervoor dat ik niet meer dan 3* kwijt kan aan deze film.

Dear Wendy, toffe film. Vooral een erg leuk, origineel en interessant script dat aan de andere kant wel wat vreemd en soms gewrongen aan doet. Handelingen en overtuigingen van de personages zijn misschien net te krankzinnig terwijl de rest (bijvoorbeeld visueel) heel realistisch overkomt. Je kan je dus afvragen of een Dogme-setting dit script misschien beter had laten uitkomen. Moest trouwens inderdaad aan Dogville denken bij die plattegrond van bovenaf en al de zones in dat straatje van 50 meter. Boodschap is in ieder geval duidelijk: it's time for loving.

Leuke film, maar de verhaal stem begon me na een tijdje toch wel te vervelen.
Bill Pulman vond ik geweldig als hillbilly smeris, wat een ongelofelijke domheid straalde hij uit zeg, geweldige rol.

Heerlijke uitstraling die Jamie Bell, duikt ook vaak op in aparte filmpjes. Hallam Foe is er zo eentje, en ook The Chumscrubber was een merkwaardig exemplaar. In dat rijtje hoort nu ook Dear Wendy thuis, dat jammer genoeg een beetje verzuipt in z'n nochtans frisse concept. Verder toch fijn om 'ns te zien, niet in het minst dankzij de voortreffelijke soundtrack.

Nogal een vreemd filmpje wat eigenlijk niet hoeft te verbazen; het verhaaltje is nu eenmaal geschreven door Lars van Tier en van hem kun je nu eenmaal de gekste dingen verwachten. Ik vond de film goed tot het moment dat opoe haar schiettuig te voorschijn toverde en een agent neerschoot. Vanaf dat moment was de film nauwelijks nog serieus te nemen en begon het meer op een komisch drama te lijken. Ondanks dat heb ik mij toch mij best met dit filmpje kunnen vermaken, hoewel er voor mij uiteraard geen hoge waardering in zit. Daarvoor vond ik het laatste half uur te ongeloofwaardig.

3,0*

Interessant, maar vliegt op het laatst compleet uit de bocht.

Het eerste uur is geweldig. Aan de hand van een fijne voice-over maken we kennis met alle typetjes in de straat van Bell. Iedereen heeft zo zijn eigen kwaliteiten en eigenaardigheden. Na deze korte introductie begint de film pas echt, wanneer Bell bevriend wordt met zijn collega. Zo komt uiteindelijk het groepje 'The Dandies' tot stand. Eigenlijk kijken we naar een stel gekke mensen. Je verkleden en rond gaan lopen op straat, ik keek ze net zo raar aan als de mijnwerkers. Maar toch vond ik het mooi. Het blijken heel aandoenlijke personen en het voelt goed om hun zelfvertrouwen te zien groeien. De gewerenpassie die ze delen is ook erg interessant en aan de hand van leuke visuele trucjes wordt deze informatie mooi verteld.
Erg goed acteerwerk en personages die zich eindelijk goed voelen.
Het gaat al een beetje heuvel afwaarts met de komst Sebastian. Hier komt naar mijn mening iets teveel zielig gedoe bij kijken. (het gebeuren rondom Wendy onder andere) Opzich niet zo erg, maar nu komt het.
Nadat de politieman wordt neergeschoten, neemt het scenario een bizarre en totaal ongeloofwaardige wending. Waarschijnlijk niet de schuld van Vinterberg, maar die van landgenoot Lars von Trier die verantwoordelijk was voor het scenario. Erg jammer, hier vliegt alles dus uit de bocht en niet zo'n beetje ook.
De moraal is duidelijk. Wapens zorgen alleen maar voor problemen, dat snap ik. Maar om dan kamikazestijl iedereen neer te schieten? Kom op! Daarnaast komt er imo veel te veel sentiment bij kijken.
Opzich allemaal wel mooi gefilmd, maar het past totaal niet bij het verhaal. Zelfs deze mensen zouden dit nooit gedaan hebben.

Zonde, heel erg zonde. Dat eerste uur is zo sterk, maar wordt verpest door het einde. Vandaar maar 3*.

Wellicht een slechte film, maar vond hem gewoon geen bal aan.

Keek erg uit naar een film van Thomas Vinterberg, na het zien van het fenomenale Submarino. Dan valt deze film toch wel iets wat tegen, doordat het niet bied wat ik verwacht en gehoopt had. Er wordt te veel poëtisch om de as heen gedraaid en als de film na een uur omslaat verliest het verhaal zijn insteek en zijn ziel. De film ontkomt vaak niet aan de voorspelbaarheid, en dat is jammer. En ergens zie je in het begin al dat het laatste half uur zo wordt als dat het is. Een film over een revolver kan natuurlijk niet gemaakt worden zonder moraal.

De vormgeving en montage vond ik wel interessant. Er is een constante, prima sfeer en er wordt goed gespeeld.

Mooie metafoor voor de Amerikaanse samenleving. Deze film zet me echt aan het denken... Goed acteerwerk ook!

Je kan zien dat na Festen Thomas Vinterberg, tot Submarino aan toe, even een andere richting op sloeg. Eerst krijgen we een nogal vaag SF-verhaal voorgeschoteld met sneeuw in de zomer met Its All About Love. Nu komt hij met Dear Wendy, die je ook totaal niet in dat rijtje kan toevoegen, maar de film is wel behoorlijk goed en je kan inderdaad ook zien dat Lars von Trier hier wat mee te maken had. Het decor en dat nagebouwde Amerikaanse mijndorpje was zeker sfeervol nagebouwd. De film is natuurlijk opgenomen in Denemarken en we krijgen te maken met Dick, die schitterend word neergezet door Jamie Bell (die we ook nog kennen van Billy Elliot.) Die in aanraking komt met een eeuwenoud revolvertje en daar ook een obsessie voor krijgt. Aangezien hij een pacifist is wil hij een alternatief clubje op richten waar je, zonder iemand hoeft te schaden, je wapen kan gebruiken. De club heet The Dandies. Hij trekt zo snel vriendjes die ook mee willen doen. Krijgen we soms onder drukte comfrontaties onder elkaar, en tegen het einde veranderd de film inene in een heuse actiefilm.


Ja, een filmpje die zijn eigen richting op gaat en doet waar ie zelf zin in heeft. Maar ik heb er in ieder geval van genoten en de film heeft me ook goed verrast. Waarschijnlijk was dit ook een soort film tegen de Amerikaanse maatschappij wat betreft de wapenregeling. Ook al heb je geen slechte bedoelingen en probeer je dingen te ontwijken, het gaat altijd mis.

Nee, dit was een prima werkje van Vinterberg.

4,0*

“Dear Wendy. Een verrassing werd je niet.
Oh oh wat een opgeklopt filmpje werd je”.

De verteller/ hoofdpersoon en zijn verhaal boeiden me niet. Coming of age elementen: de vondst van de revolver, een kaart, een eigen vesting , zorgden voor sfeer, maar niet voor verrassing. Mijn hoop op een verrassende wending, werd steeds weer de kop in gedrukt met vrij saaie "issues" in de belevingswereld van een stel tieners. Nu ben ik er best vóór om dingen uit hun verband te rukken of geheel afwijkend te belichten, maar in dit experiment slaan Vinterberg en Von Trier wat mij betreft de plank mis met zoals maerk signaleert "zielig gedoe". Moet ik nu nadenken over de westerse of Amerikaanse samenleving? Neemt deze film echt iets op de hak? Natuurlijk kan ik me er wel iets bij voorstellen: het betreft zinloos geweld van aanvankelijk onschuldige typetjes, maar dat was het ook wel. Voor zover de makers er iets spottends mee bedoeld hebben: het komt op mij wat zoetsappig over. De film is in het licht van de aanslagen en de geflipte en schietende jeugd op Amerikaanse scholen een nogal idiote en slappe vertoning van de uit de hand gelopen romantiek van een stel tieners. Nu kan "idioot" wat mij betreft ook grappig, afwijkend of schokkend zijn, maar dat is deze film niet. Eerder irritant, te gemaakt en wat vergezocht. Het is me allemaal wat te serieus, dat dandy spelletje.

Heb ik dan echt niets positiefs te melden? Jawel hoor. Naast de coming of age sfeer, waardeer ik ook de goed gejatte (western-) effecten de stills van de röntgenfoto’s, het voorstelrondje: de benamingen van de dandy’s etc. . De muziek is ook echt een lichtpuntje. Wellicht qua westernsfeer en muziek een knipoog naar Tarantino en Rodriguez? Al met al een matig compromis tussen een coming of age film en een western.