Destry Rides Again (1939)

Echt een matige film, terwijl Steward en Dietrich erg goed acteren in deze film. Het verhaal was wel redelijk maar het was allemaal zo slaapverwekkend. En humor zat er ook niet echt in.

Nu te koop bij Play, samen met een Wilder film

Wat een heerlijke komedie/thriller.

James Stewart in misschien wel een van zijn beste rollen, overtuigend, uitermate cool en super. En dit geldt ook voor Marlene Dietrich. Wat een actrice.

Beetje slapstickactig maar enorm onderhoudend en met veel vaart.

Absolute aanrader 4.5*

Mooie score van Frederick Hollander en Frank Skinner. !

Geen humor? Ok, geen dijenkletser, maar wel juist heerlijke, af en toe gortdroge humor. Alleen al de zeer diverse cast van zeer uiteenlopende types en personages is al een lust om te zien.
Verder een slim verhaal met veel verrassingen. Hiermee vergeleken verbleekt het werk van Sergio Leone. 't Wordt tijd dat ik die eens ga afwaarderen.

Ik ben dol op James Stewart Marlene Dietrich mag er ook best wezen, maar is in mijn ogen maar bijzaak. Het is Stewart die deze film draagt, Dietrich is maar bijfiguur. Het verhaal zelf is goed voer voor westernfans, en zelfs ik kon er ook van genieten (maar ik ben van elk genre wel een fanate). De liedjes in de film zijn goed gebracht. deze film is een aanrader.

Goede film Goed verhaal alleen afrekening kon toch spannender gemaakt worden

James Stewart schittert in een film met een prima verhaallijn.
Helaas zijn de slapstickmomenten van een dusdanig niveau dat het flink storend is. Met name zijn sommige, lollig bedoelde, bijrollen erg slecht ingevuld.
3,5*

Verrassend sterk. Met name een erg sterk -en geestig- eerste uur en een goeie Stewart...

4*

Deze had ik al zólang niet meer gezien dat ik vergeten was hoe goed hij is.

Vandaag bekeek ik mijn onlangs gekochte DVD.
Om te beginnen: prachtige beeldkwaliteit!
En dat voor een film uit 1939!
Waren al die oude films maar in deze kwaliteit op DVD te krijgen...

De rest van de film doet daar niet voor onder.
Geweldig spel van Stewart, die laconiek, humoristisch en cool is.
Maar vooral érg goed.
Donlevy geeft prima tegenpartij.
En wie kan er beter een saloon lellebel vertolken dan Dietrich?
Zingen kan ze absoluut niet, ze heeft een stem van een dokwerker, en een afgrijselijk accent, maar ze maakt er met haar acteertalent iets heugelijks van.
Geweldig is het ordinaire saloon gevecht tussen haar en een van de 'nette' stadsvrouwen.
Zonder stand-ins gefilmd zo te zien.

Stewart en Dietrich lijken zich geweldig te vermaken samen.

Charles Winninger, als de nieuw-benoemde sheriff speelt eveneens uitstekend.

De dialogen zijn van 'jaren dertig kwaliteit', snel en treffend, met veel humor doorspekt.

Blij-makend amusement.

En dat allemaal voor luttele € 4,99.
Bepaald geen miskoop.

Ik zou graag de eerdere versie, met Tom Mix, en de latere met Audie Murphy, ook nog willen zien (die laatste opnieuw, is ook al weer lang geleden)
Maar ik weet bij voorbaat al dat de Stewart versie de beste zal blijken te zijn van de drie.

Hier nog een leukere poster, die hier niet geplaatst mag worden, vanwege het formaat (three-sheet) http://img267.imageshack.us/img267/5552/destryridesagainthreesh.jpg

Exemplarische western, waarvan veel aspecten later in allerlei westerns nog werden gebruikt. Het is behoorlijk vermakelijk, maar is ook wel een klein beetje voorbij gestreefd door westerns van Anthony Mann, Preston Sturges, John Ford of Howard Hawks. Ik blijf Stewart een goed acteur vinden, maar zijn eenzijdigheid (of ie nu in een vrolijke Capra, een spannende Hitchcock of een actierijke western zit) begint me een klein beetje tegen te staan. Datzelfde geldt voor Dietrich, hoewel ik van haar beduidend minder films zag. 4 sterren nochtans, voor deze oude western vol vaart.

Ik bedoelde uiteraard John Sturges. Wel fijn dat blijkbaar toch niemand mijn bijdragen leest, om me op eventuele fouten te wijzen

Wel gelezen hoor, maar Preston Sturges even niet eruit gepikt als non-western regisseur.
Wel een beetje geprikkeld door de opmerking 'eenzijdigheid', m.b.t. James Stewart.
Zo kan ik de meeste acteurs wel typeren.
Komt toch vaak neer op een bepaald stijltje.
Ook bij grote namen als Brando, om er maar eens een te noemen.

Speelt voor mij verder ook niet zo'n grote rol.
Als het eindproduct (de film) er niet onder te lijden heeft is het oké voor mij.
(Alhoewel het ene 'stijltje' me wel beter bevalt dan het andere)

Heb ze alle drie gezien , en deze steekt er een beetje boven uit ,heerlijke zwart wit mocht het op het laaste gedeelte niet zo rommelig afgerakeld en iets rustiger afgewerk zijn behoorde hij tot de aller beste in dit genre.

Ben zeker geen liefhebber van comedy (-Westerns). Denk niet dat dat deze film iets voor mij is wan- neer ik de clips op Youtube zo zie.

@ Dogie-Hogan.

Frapant dat je als liefhebber deze niet hebt (otw gezien).
De komedie valt wel mee, alleen het begin daarna een bloed serieuse western en als zoals ik meen het laatste gedeelte niet zo was afgeraakeld, de beste western ooit gemaakt.
Ik zou hem zeker halen, dan zie ook hoe goed hij is, na 70 jaar.

@ Dogie-Hogan.

Nee laat maar liggen, als ik zie dat je Vera-Cruz onder komedie bestempel.
Ik zou dan ook gelijk al die spaghetti westerns opruimen want dat dat is puur komedie.

@Madmax1
Ik wil deze Western, evenals Vera Cruz, geen serieuze Western noemen.

Met serieus kan je alle kanten op, bij mij blijft het maar film! goed matig en slecht.

Bij herziening val ik toch meer over de humor van figuren als Charles Winninger en Mischa Auer. Vooral Winniger is veel in beeld, acteert erg overdreven en de humor is alleen leuk als je verschrikkelijk gezopen hebt of een lachkick hebt opgelopen. Aangezien ik deze nuchter bekeek gaat er een halve ster vanaf. Van Dietrich word ik ook niet warm. Blijft alleen Stewart over die wel over kwaliteit en subtiel spel beschikt.

Geweldige western, had hem nog nooit gezien, goed verhaal en spannend, komedie is bijzaak , het is gewoon een prima western een aanrader:4,0

Waarschijnlijk heb ik deze dubbel ,want ik vond hem ergens weggedrukt bij de
TC Telecine waarin ik nog maar zelden in zoek.
Nu is me ook klaar waarom deze film zo een zuiver helder beeld heeft voor zulk een oudere film,ik heb hem opnieuw gekopieerd want de data is erg oud zeker 12 jaar maar qua beeld
of hij zoo uit de showroom komt .
Een tijdje niet gezien en het blijft toch een super western ,als Destry zijn wapens oppakt en dat grimmige gezicht van James Stewart de sound doet opzwepen is een mooiste schots uit een western.
Ben op de western toer de laatste dagen eens kijken wat ik nog allemaal tegen kom.

Een western, die je niet zo van te voren verwacht. Jimmy Stewart heeft een typische Stewart-rol, maar dan in Western-setting. Hij is een ietwat naïeve, zachtmoedige hulpsheriff die alle problemen eigenlijk zonder geweld wil oplossen. Uiteindelijk ontkomt hij er toch niet aan om af en toe enig geweld te gebruiken. Zo raakt hij in een soort van bitchfight met Marlene Dietrich! Redelijk hilarisch is dat om te zien. Sowieso heeft deze film zijn komische momenten, wat nog best leuk uitpakt. Vond het nog best een goede film uiteindelijk .

Zo wat een prachtige film is dit zeg. Zelden zo een goede combinatie gezien tussen Western en Komedie. Ik heb vanaf de eerste minuut met een grote glimlach op mijn gezicht zitten kijken. Het ging van de ene naar de andere grap zonder dat het me begon te storen en het weet daarnaast ook nog eens de nodige aandacht vast te houden van begin tot eind.

Tijdens het eerste kwartier had ik niet eens het idee dat Stewart nodig was om Destry Rides Again tot een goede film te brengen, maar als hij dan ten tonele verschijnt wordt de film toch wel even net iets interessanter. De rol is op zijn lijf geschreven en deed me een beetje denken aan de rol die hij had in The Man Who Shot Liberty Valance. Net als in die film speelt hij hier de man die niets heeft met pistolen, met als grote verschil dat hij er hier wel degelijk mee om kan gaan.

Alle grappen en grollen zorgen voor een erg fijn en luchtig sfeertje dat de hele film door aanwezig is. Een sheriff zoals ze in de jaren waarin deze film gemaakt is wel meer te zien waren kan ik over het algemeen wel waarderen en ook hier heeft hij me niet gestoord. Het verhaaltje mag niet origineel genoemd worden en is in feite zo simpel dat het alle kanten op kan, maar toch weet het genoeg te boeien en blijkt het sterk genoeg voor een mooi einde.

"I'll bet you have a lovely face under all that paint. Why don't you wipe it off some day and have a good look?"

Prima preview Luuk.
Nog een mooie in een iets serieuzere stijl Hopalong Cassidy Returns (1936)
Aanrader.

Dank voor de tip. Stond nog niet eens op mijn 538 westerns tellende To See-List.
Dat zijn er dus inmiddels 539, die ik nog te gaan heb...

”All I want is to be a cowboy and to wear my own pants!”

Dit is best wel een leuke western eigenlijk. Hier en daar is het wat verouderd misschien, maar dat mag de pret uiteindelijk niet drukken.

De combinatie western en komedie is niet altijd mijn ding gebleken, maar hier werkt het grotendeels. Ik moest er wel even inkomen, maar vanaf het moment dat James Stewart ten tonele verschijnt wordt het steeds leuker. De combinatie Stewart en Dietrich is best een aparte, maar beiden blijken hier een vrij sterke chemie met elkaar te hebben. Stewart speelt zijn vertrouwde rol van onschuldige goedzak, maar daar is hij wel heel goed in.

Verder zit er een luchtig en aangenaam sfeertje in. De grapdichtheid is aan de hoge kant, maar gelukkig is het merendeel wel geslaagd. Jammer dat sommige zaken wat voorspelbaar waren, al kon ik het einde dan wel weer goed waarderen. Destry Rides Again is een klassieker is het genre, wat ik wel kan begrijpen. Als liefhebber van het genre ben ik blij dat ik deze nu eindelijk eens gezien heb, want dat werd ook wel hoog tijd.

3,5*

Komt in maart uit op dvd en blu-ray bij de Duitse firma Koch.

Goede western met een, naar mijn idee: voor die tijd, verrassend verhaal. Ik kan me voorstellen dat elementen uit deze klassieker hebben gediend als basis voor latere westernverhalen en -films. Daar weten anderen hier op deze site echter duidelijk meer over.
Het thema van de tenderfoot, hier dan zelfs eerst compleet met vogelkooi en parasol, die naderhand toch een gunslinger blijkt te zijn is vaker gebruikt. Dat van de afloop van de relatie tussen Destry en Miss Frenchy ook.


De slapstick-humor uit vooral het eerste deel van het verhaal, verglijdt min of meer in de humor van de meer gortdroge (en voor het genre specifiekere) one-liners in het tweede deel.
Dat tweede deel van de western wordt daardoor iets serieuzer van karakter.
Een aantal saloonscènes en liedjes met humoristische teksten, maken dat komedie-facet compleet.
De stille humor van de burgemeester, met zijn dambord, zijn mooie hoed en zijn creatieve geest, is daarbij nog niet vermeld in dit topic. Een rol van Samuel Hinds.


Goede rollen van de twee hoofdrolspelers Marlene Dietrich en James Stewart, plus van een aantal anderen. Aangename film om te zien.

deze western uit 1939 viel mij niet tegen en voor zo'n oudje zag de beeldkwaliteit er nog prima uit ook.
Het verhaaltje over een hulpsheriff die liever de problemen oplost zonder dat hij naar de wapens hoeft te grijpen zat leuk in elkaar.
Sommige grappen en oneliners zijn zelfs nu nog leuk .
Ook zitten er een aantal mooie scenes in zoals het gevecht in de saloon tussen twee dames..
James Stewart deed het zeker niet onaardig maar ik mis de uitstraling die hij later wel had in zijn westerns. Maar dat zal ook met zijn leeftijd te maken hebben want het schriele en jongensachtige is er dan vanaf.
Van Marlene Dietrich ben ik minder van onder de indruk ze zal dan nog best wel goed kunnen acteren .
Maar voor mij hoeft ze toch echt niet te gaan zingen vind die stem niet mooi maar goed er zullen er vast wel zijn die het wel mooi vinden .
Kortom toch plezier aan deze amusement volle western beleeft.

Foei, eerst Brix en nu gij.
The Boys in the Backroom is, tot spijt van wie het benijdt , een vast onderdeel geworden van haar repertoire. Zie: The Boys in the Back Room (song) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

‘Suggested by Max Brand/s novel ‘Destry rides again’ staat er op de begintitel te lezen. Dat klopt, want het enige dat de film en het boek gemeen hebben is de titel, de achternaam van de protagonist. (In de film Tom, in het boek Harry Destry. ), de naam van de saloon ‘Last chance saloon’ en het feit dat Destry met en zilveren speld op zijn vest rondloopt. Ook eerdere verfilmingen met Tom Mix uit 1932 en de film ‘Destry” (1954) ook van regisseur George Marshall met Audie Murphy als de titelheld hebben weinig met het originele boek te maken. Waarom? Het verhaal over een jonge wildebras die onschuldig is veroordeeld en na zes jaar gevangenisvrij komt en vervolgens de juryleden achtervolgd, die hem schuldig verklaarden omdat dat de enige manier was om het uit het stadje Wham te krijgen, leent zich prima voor verfilming. Bezwaarlijk is dit niet. Het scenario biedt voldoende spanning en humor.
Dat de film in Nederland de titel ‘De wilde engel’ kreeg, sloeg natuurlijk op de aanwezigheid van Marlene Dietrich, als de shagjes rollende saloonzangeres Frenchy. die met ‘Der blaue Engel’ (1930) wereld beroemd werd.
Ondanks dat dir de eerste wedstern was waarin James Stewart. Optrad voelde hij zich duidelijk in zijn elementen. Zijn rol van deputy Tom Destry, de naïef ogende maar rechtschapen man van ‘law and order’, die elke vijand doorziet en hem steeds een stap[je voor is (Wat dat betreft is het wel een echte Max Brand held), past hem perfect. Het script van Felix Jackson, Getrude Purcell en Henry Myers bood hem voldoende ruimte om zijn droogkomische kant te laten zien. Als een ware filosoof onderwijst hij de mensen die hem omringen met verhalen over zijn vele vrienden
(‘I used to have a friend’).
Hulpsheriff Destry wordt terzijde gestaan door twee leuke sidekicks: Charles Winniger als sheriff Walsh (die voor een leuke running gag zorgt door constant in gevecht te zijn met zijn uit zijn broek hangende overhemd) en Mischa Auer als de Rus Boris, die graag cowboy wil worden.
Tijdens de scène waarin Frenchy Destry vertelt dat zij naar New Orleans vertrekt is duidelijk te zien dat er tussen Dietrich en Stewart meer was dan alleen maar een collegiale relatie.
Het prima script en de fijne cast zorgen voor een ongekende westernklassieker.

Dit is veruit de leukste western die ooit gemaakt is en het is er ééntje die om verschillende redenen de legendarische status verdient die het nog steeds heeft. Laat ik beginnen met het noemen van regisseur George Marshall, die uit al zijn acteurs, maar vooral [en dit maakt het zo bijzonder] uit de tientallen figuranten een enorme dosis enthousiasme en energie heeft weten te halen. Dat zie je direct in de openingsscène, waarin je kennis maakt met het stadje ‘Bottleneck’. Het is werkelijk een puinhoop daar, met mannen die, in de meeste gevallen in zwaar beschonken toestand, joelend en schreeuwend in het wildeweg in de lucht schieten en elkaar de harses inslaan. De boodschap is zeer duidelijk: dit is een stadje waar de wet geen grip op heeft. In de saloon maken we kennis met de belangrijkste bewoners van Bottleneck en binnen een paar minuten weten we wie hier werkelijk de dienst uitmaken en dat met een minimum aan dialoog. Er is Frenchy [Marlène Dietrich] de saloonzangeres die alle mannen om haar vinger windt met haar charmes, Kent [Brian Donlevy] de eigenaar van de saloon die niet alleen vals speelt bij poker maar ook een scherpschutter is, Slade [Samuel S. Hinds], de tabakkauwende burgemeester die onder één hoge hoed speelt met Kent en alles op zijn beloop laat. En niet te vergeten Washington Dimsdale [Charles Winninger], een klein, oud mannetje dat, door een combinatie van zijn reputatie als de dorpsdronkaard en zijn opgeblazen verhalen over de tijd dat hij werkte met revolverheldTom Destry, door niemand serieus wordt genomen. Wanneer sheriff Keogh [Joe King] Kent besluit te confronteren met zijn frauduleuze praktijken, schiet Kent hem neer en roepen de aanwezigen in de bar ter plekke Washington uit tot de nieuwe sheriff. Die neemt zijn taak echter serieus op en roept de hulp in van Tom Destry Jr [James Stewart]. Die blijkt bij aankomst echter niet gewapend te zijn met pistolen, maar met een innemende glimlach en amusante anekdotes. Hoe moet hij nu orde en gezag herstellen in dit door-en-door corrupte stadje?

Dietrich leek in 1939 over haar hoogtepunt te zijn maar is hier perfect gecast in een rol waarin ze alle remmen los mag gooien en afrekent met het imago van de koele verleidster. Ze rookt, drinkt, danst en feest er lustig op los en laat hier voor het eerst de ongetrainde, maar authentieke en unieke zangstem horen waarmee ze het opzwepende ‘Little Joe’ zingt en ‘See What The Boys In The Backroom Will Have’, één van de absolute Dietrich- evergreens. Stewart overtuigt als de quasi-sullige Destry die later wel degelijk van wanten blijkt te weten. Winninger heeft de lachers op zijn hand, evenals Mischa Auer als een Russische immigrant met een sterk eergevoel]. Billy Gilbert is ook hilarisch als de salooneigenaar die het wangedrag van zijn klanten met lede ogen toeziet. Maar hoe goed de cast ook is, de meeste krediet gaat wat mij betreft uit naar regisseur Marshall. Want één van de andere hoogtepunten is een ‘barn dance’ met Dietrich, Stewart en tientallen figuranten die dusdanig los gaan dat de camera duidelijk moeite heeft om de actie te volgen. Zelden was een barn dance zo enerverend! Wellicht is de beroemdste scène uit de film die waarin Lily Belle [Una Merkel] Frenchy te lijf gaat omdat die haar man van zijn broek heeft beroofd. Merkel en Dietrich gaan er echt vol in en het gevecht, waar geen stand-in aan te pas kwam, is onvergetelijk omdat het volstrekt spontaan en ongeregisseerd lijkt. En wanneer Stewart op weinig subtiele wijze een einde maakt aan het gevecht, gaat Dietrich hem nog eens te lijf in een scène die zijn weerga niet kent. Dietrichs woede en Stewarts grijns maken dit definitief tot het ultieme saloon-gevecht. Marshall is er op één of andere manier in geslaagd om een sfeer van beheerste chaos te creëren die het kijkplezier enorm verhoogt. In de verrassende finale weet hij bovendien op zeer effectieve wijze drama in te bouwen in dit tot dan toe vooral hilarische verhaal. Dat Marshall je toch nog een brok in de keel weet te bezorgen, onderstreept het vakmanschap dat deze niet al te beroemde regisseur in deze film aan de man brengt in deze heerlijke westernkomedie met twee van de grootste sterren uit de filmgeschiedenis op het top van hun kunnen.

Humor staat me meestal niet zo aan bij dit soort westerns.
Maar moet zeggen dat het hier niet heel vervelend is.
Met Dietrich heb ik ook nooit zoveel maar good old Steart is weer goed als altijd en het verhaaltje is uiterst vermakelijk.