My Darling Clementine (1946)

Niet de beste western (het genre kent ondertussen enkele klassiekers die de lat hoog hebben gelegd), maar zeker niet onverdienstelijk. Alles zit wel lekker in dit filmpje en kijkt als een strip van Lucky Luke. Henry Fonda speelt een goeie Wyatt Earp. Wel zit hier geen groots filmfiguur in. Nog eigenaardiger is de titel My darling Clementine, die buiten het bekende kampvuurnummer en af en toe een mooie verschijning van bijrol Clementine, niet veel met het verhaal zelf te maken heeft. De film kent wel de nodige sfeer, maar ik had toch meer verwacht tussen Earp en The Clantons.

Toch een mooie comeback van Fonda na de WO en goed onderhouden western.

 
Werkelijk een plaatje van een film!

4,25*

Een van de vele varianten van het verhaal over de legendarische afrekening bij Tombstone in 1881.

Zeker niet de beste verfilming van dat incident. En ook zeker niet de beste film van John Ford.

Niettemin kan de film er alleszins mee door, dankzij het goede acteerwerk van de hoofdrolspelers.

Opvallend dat ook in deze film Tombstone gesitueerd wordt in het 800 km verder naar het noorden gelegen Monument Valley, een favoriete locatie voor westerns vanwege de spectaculaire, panoramische omgeving.

Er zijn al veel westerns gemaakt over Wyatt Earp .Waarvan ik Tombstone toch nog de beste vind .

Henry Fonda als Wyatt Earp acteert uitstekend Maar in Once upon a time in the west maakt hij nog meer indruk op mij .

Ik had deze film graag eens in kleur willen zien omdat dan volgens mij het landschap (Monument Valley ) beter tot zijn recht kwam .

Aan de andere kant heeft het zwart wit ook wel wat al vond ik het af en toe wat te donker .

IK heb de 2 dvd uitgave .

desondanks heb ik wel genoten van deze mooi western die door de fijne western sfeer en het prima acteer werk prettig wegkijkt .

tot nu toe een 7 maar wie weet verhoog ik hem nog wel in de toekomst .

Dit klassieke sombere westernverhaal, in zwart -wit, werd mooi verteld (plotontwikkeling), was rijks aan karakterontwikkeling en is prachtig gemaakt. De regisseur werkte via schitterend camerawerk met licht en schaduw. Henry Fonda speelde op de toppen van zijn kunnen in de rol van de gevoelige hoofdpersoon.

Na een verzoekje van wat oudere western liefhebbers,deze dan ook naar zeker zo’n 40 jaar weer eens herzien.

Was een hele zoek actie want hij was beland in een vergeet hoekje .

Prachtig beeld opening mooi helder redelijk vol met een kleine afscheiding aan de kanten niet storend en nl ondertiteld maar dat had ik van te voren al gecheckt .

Als de eerste beelden verschijnen op groot plasma breedbeeld is de toon al gezet , onder het genot van een borreltje is de sfeer grandioos .

Begon aan mijn eigen te twijfelen waarom ik deze zo lang niet meer heb herhaald.

Deze western heeft alles wat het moet bieden, top cast en een vakman in het filmen, heerlijke zondag morgen gehad en maar weer eens duiken in de archieven deze was ik helemaal vergeten.

Sterke western. Wat het meest opvalt is de fotografie die soms zozeer zwart-wit is, dat het haast abstracte beelden worden. Prachtig spel met licht en schaduw die plaatjes opleveren die ik zo aan mijn muur zou hangen. Verder ook gewoon een erg fijne film, met geen scène te veel en toch een heel behoorlijke sfeerschets van een westernstadje en er wordt nog een plot verteld ook. Goed spel ook van de meeste acteurs, zeker als je dat vergelijkt met dat overacteren in The Searchers. Eigenlijk doet deze film niets verkeerd, alleen bleef het net te afstandelijk voor een heel hoog cijfer. Nu wel 4,0*.

Wisselende gevoelens bij deze film. Er zitten namelijk in deze film prachtige shots. Maar daartegenover staat dat ik veel van andere scenes maar matig vond. Het verhaal gaat over de bekende Wyatt Earp en Doc Holliday in het stadje Tombstone. Nu ken ik het verhaal niet en het lijkt of dat de film er vanuit gaat dat iedereen de story wel kent. Het is een wraakfilm maar veel actie is er niet te bleven. Afgezien van de het einde wordt er eigenlijk niet veel geschoten. En die eind scene is dan ook van hele korte duur. Tussen het begin en het einde zien we voornamelijk meer hoe Wyatt Earp leeft. Veel scenes van eten, pokeren, lummelen en de barbershop. Henry Fonda speelde fantastische. Toch miste ik de spanning en interactie van andere acteurs om deze film naar een hogere plan te tillen. Ik vond het allemaal erg vlak.

Na Criterion komt nu ook Arrow met een blu-ray. Ik heb trouwens de Duitse blu-ray met Nederlandse subs, en die heeft een prima beeldkwaliteit.

Degelijke western met een aardige hoofdrol voor Henry Fonda als Wyatt Earp. De sfeer is best aardig en de zwart-witbeelden zien er goed uit, maar het verhaal komt nogal moeizaam op gang. Ook kunnen de personages niet echt boeien, op Wyatt Earp en Doc Holliday na.

Westernklassieker van John Ford met Henry Fonda als de beroemde legende en historische figuur: Wyatt Earp die in verschillende Westerns figureert en daar gespeeld wordt door oa Burt Lancaster, James Stewart en Kurt Russell.

Het verhaal is gebaseerd op echte gebeurtenissen (John Ford kende de beste man) en is best interessant, al vond ik het soms wat lastig te volgen (hoe is Earp nu zo snel Marshall geworden?). De acteurs zijn prima en de (expressionistische) beelden van Ford zijn mooi al moet je er van houden.

Ik vond de film echter vanaf het begin al een behoorlijk zwaar gevoel geven wat ik niet goed kon plaatsen of begrijpen en daarom leek het ook niet echt bij de film te passen. Ook emoties, die opvallend veel aanwezig waren voor een western begreep ik niet altijd goed. Hierdoor vooralsnog een lage beoordeling, al vraagt dit natuurlijk een keer om een herziening.

Wat een geweldige film blijft dit. Misschien wat weinig actie, maar de actie zit hem in de staring contests als er iemand een bar binnenkomt, wie durft er iets te zeggen als Wyatt Earp zich er mee bemoeit of de reacties van de mensen als de sheriff een Indiaan een bar uitzet. De spanning in wat er niet gezegd wordt. De hoed die even recht gezet wordt om de situatie te duiden. Voortreffelijk editing. Technisch weer goed én een emotioneel verhaal. Niet alleen een stoere mannenfilm. Ademloos zitten kijken weer. Top 10 western en mijn favoriete Ford.

Prachtig werk. Vooral ben ik onder de indruk van de fotografie en belichting, hoe die op perfecte wijze de sfeer van de film bepaalt. Een sfeer die - ondanks sporadische uitbarstingen van geweld - aan de contemplatieve kant is, weliswaar met een grimmig randje. Alsof je een snapshot meekrijgt van het mythische westen binnen een verhaallijn waarin the survival of the fittest centraal staat. Momenten zoals de dansscene en Fonda wiegend op zijn stoel blijven bij, naast de prachtige vergezichten (uiteraard eigen aan het genre). Henry Fonda is een soort breekbare galante held die het opneemt tegen geboefte, met Victor Mature als dubbelzinnig noir personage, met aan zijn zijde Linda Darnell die eveneens een verbinding vormt tussen het goede en het slechte. Cathy Downs steelt ieders hart als darling van de film, al lijkt haar symboliek - zuivere opbouwende kracht op het westfront - belangrijker dan haar eigenlijke rol in het verhaal van deze voortreffelijke film.

Potverdikkeme wat krijg je altijd trek in een glas whisky bij dergelijke films

Waar in andere versies de spanning tussen Earp , zijn broers en de Clantons wel sterk op de voorgrond werden gezet lijkt dat in deze versie niet echt van de grond te komen .

In plaats daarvan krijgen wel een oude vlam van Holliday die plotseling opduikt en voor onrust zorgt .

Nee ik vond dit niet de beste versie van het verhaal al word er wel goed geacteerd door bijna iedereen .

Vond het een lichtjes tegenvallende versie van het bekende verhaal. Vooral omdat de film in het midden afwijkt van het Earps vs. Clantons gegeven. Niet dat dat niet mag, maar om de focus dan te gaan verleggen naar een bijzonder oninteressante vierhoeksrelatie... nou, nee.

Subliem. Het begint al geniaal met die inventieve generiek en de fotografie van Joseph McAlpine is sowieso fantastisch gans de film door. Het is dan ook de ruggengraat van de film want die contrastrijke belichting creëert een doem sfeer, een onheilspellend toon in de film. De opening met Monument Valley op de achtergrond in een stoffig, desolaat decor bv of wanneer de broers Earp terugkeren van de stad in een plenzende regen en een eerste maal met noodlot af te rekenen krijgen. Beide zijn magnifieke scenes. Dit is pure film noir. Fataliteit blijft overigens aanwezig, zeker in de figuur van Doc Holiday die met zijn hoest een kroniek voor een aangekondigd dood vertelt maar ook andere personages (Chihuahua, broer Virgil) moeten het lot der opoffering ondergaan. My darling Clementine is een film die niet echt een groots verhaal vertelt en daardoor blijft hangen in observatie maar wat voor scenes : Fonda die Clementine naar de dans begeleidt en langzaam de moed vindt om haar ten dans te vragen, Ford besteed daar zo veel tijd aan dat het centraal wordt. De shootout bij de OK Corral is rechtaan zonder franjes en opmerkelijk geen score, enkel de wind (wanneer de broers Earp bij het lichaam van Doc staan, wordt er geen woord gezegd). Het sterkt alleen maar het pessimisme dat de film in baadt. Het countert het heldendom. Dit is cinema in fantastische vormgeving waardoor de film uitermate weemoedig, melancholisch en zelfs een commentaar over gunfighters wordt. De tol die ze betalen voor rechtvaardigheid. Wraak smaakt niet zoet. Want alhoewel de slechten dood zijn, het voelt toch niet aan als een happy end. Kijk maar naar de eindscene : schitterend beeld van Monument Valley op de achtergrond en die lange weg er naar toe met dat uitgestrekt weidse kale landschap, Fonda die naar huis gaat om tegen zijn vader te zeggen dat er 2 broers dood zijn, het deuntje van ‘Clementine’ op de klankband, eerst een harmonica dan een koor, een voorzichtige kus op de wang, Clementine die alleen achterblijft in een desolate plek … My darling Clementine countert het traditionele simplisme van de Westerns. My darling Clementine is niet alleen een sublieme Western, het is een sublieme film.

Henry Fonda is Wyat Earp in deze fijne western van John Ford. Earp die gemotiveerd door de moord op zijn broer vergelding zoekt en marshal wordt in het stadje Tombstone, Zo kan hij zich wreken met het recht aan zijn kant. Earp raakt meer en meer ingeburgerd en hoewel hij zijn wraakmissie niet vergeet neemt hij zijn taak om de orde in Tombstone te bewaren serieus. Earp komt op voor de moedige pioniers die huis en haard verlieten en zich door veel tegenslag heen worstelden om in het nieuwe land iets moois te kunnen opbouwen. In My Darling Clementine is het wilde westen enigszins op de achtergrond geraakt en is niet meer het wetteloze gebied waar revolverhelden het voor het zeggen hebben. Die tijd is geweest.

John Ford maakt een prima western. Hij doet dat afwisselend met rustig, helder en licht beeldmateriaal en met donker getinte beelden die een meer dreigende en ietwat mistroostige indruk achterlaten. De overgangen naar het dreigende gebeuren vooral als personages in beeld verschijnen of situaties opdoemen die de rust dreigen te verstoren. Het zijn mooie sfeerwisselingen die flirten met de esthetiek van de film noir. Het zijn beelden die met harde contrasten en lage camerastandpunten een gevoel van somber realisme oproepen.

Ford heeft in Wyat Earp en Doc Holiday twee geweldige hoofdpersonen die niet enkel als koel en heldhaftig worden neergezet maar ook als mensen die strijden tegen schaduwen die ze eigenlijk willen ontvluchten. Doc heeft zijn ziekte. Earp zijn verantwoordelijkheid als marshal. Wat ze gemeen hebben is een ruig verleden dat zich in het wilde westen afspeelde, dat in zijn wilde hoedanigheid steeds minder bestaat. De civilisatie rukt op en dat vergt van beiden aanpassingen. De een hanteert de veranderingen beter dan de ander.

Terwijl Earp zich steeds meer verbonden voelt met het ambt dat hij bekleedt en een bepaalde rust vindt, is dat bij Doc Holiday bepaald niet het geval. Gokkend, drinkend en in het bezit van een kort lontje brengt hij zijn tijd door. Doc Holiday die uitstekend wordt gespeeld door Victor Mature, is getekend door de ziekte tuberculose. Om hem heen hangt de verbittering daarover alsmede de hunkering naar de tijd dat de dagen van de revolverhelden nog niet waren geteld. Hij is een kleurrijk persoon die het met Wyat Earp goed kan vinden en samen met hem aan het eind van de film de O.K. Corral induikt in een prima scène die wel wat aan de korte kant is. Ik was enigszins teleurgesteld, maar aangezien het echte gevecht slechts 30 seconden duurde, is de tijd die Ford voor het vuurgevecht uittrekt niet meer dan terecht.

Regisseur Ford heeft de legendarische Wyat Earp overigens echt gekend. In de tijd dat Ford nog met rekwisieten op filmsets aan het zeulen was, ontmoette hij Wyat Earp die adviseerde bij stomme westerns. Hij sprak met hem over zijn heldendaden waaronder zijn aandeel in het beruchte vuurgevecht bij de O.K. Corrall. Toen het contract van Ford bij 20th Century Fox afliep en hij de filmmaatschappij nog een film schuldig was, baseerde hij zijn laatste film op de gesprekken die hij met Earp had en putte eveneens uit de gefictionaliseerde biografie van Wyat Earp geschreven door Stuart Lake met de titel “Wyat Earp: Frontier Marshal”.