Dark Passage (1947)

Komt niet ivm tennis

Goede klassieker met Humphrey Bogart en Lauren Bacall in de hoofdrollen.
Interessant hoe men de twee identiteiten van Bogart in deze film heeft weten gescheiden te houden.
Aan u om te ontdekken hoe men dat heeft gedaan, maar het is op zich wel simpel en tegelijk heel goed gevonden.
Verder is het scenario best goed.
Leuk weer eens zo'n oude film gezien te hebben.

Ik heb zin om naar Pati, Peru te gaan.

Mooie film. Die platenspeler als meubelstuk verwerkt in de bank. Een eyeopener dat 1947 en die jaren lang niet zo ouderwets zijn als wat ik altijd dacht. Hoe meer van zulke oude films ik zie, des te meer ik dat besef.

Vond die scène tegen het einde met Agnes Moorehead / Madge en Humphrey, waarin de waarheid aan het licht komt, sterk. Eerst is Madge licht erotisch, daarna ineens bits als ze is ontmaskerd.
Dat is acteerwerk voor mij.

Shots van het panorama van San Francisco waren bijna 25 jaar later wellicht inspiratie voor Dirty Harry.

Heerlijke pulpy noir met een gek plot, veel vaart en leuk gebruik van first person POV. Zo moet het!

Just pick up the sofa and throw it at her. That'll make her catch on

Een tijd geleden was ik in Zwitserland voor het filmfestival van Zürich en één van de zaaltjes was gedecoreerd met oude filmposters. Vind ik altijd wel leuk en één van die posters was die van Dark Passage. Een Hollywood film uit de oude doos en wat me nog het meest verbaasde was dat dit met zowel Humphrey Bogart alsook met Lauren Bacall was. Ik dacht dat ik al hun samenwerkingen ondertussen wel had gezien (ze speelden samen in The Big Sleep, Key Largo en To Have and Have Not) maar blijkbaar heb ik er al die jaren eentje gemist. Hoog tijd dus om die achterstand in te halen!

Dark Passage is ook wel de minst bekende samenwerking blijkbaar tussen B&B, althans toch afgaande op het aantal stemmen dat de vier films hier op MovieMeter krijgen. Compleet onterecht, want regisseur Delmer Daves levert een erg leuke film-noir af. Sowieso een geniale zet om de grote Bogart meer dan een uur - letterlijk en figuurlijk - in de schaduw te laten (sowieso is het first person view aspect een leuke gimmick die gelukkig niet te lang wordt doorgetrokken, zeker het begin met onder andere de afdaling van Parry via de ton is een heerlijk stukje cinema) maar er zit genoeg vaart in de film en het antwoord op de vraag wie nu eigenlijk de echte moordenaar is blijft nog lang onbekend. Toegegeven, het plot maakt hier en daar wel erg rare sprongen (de switch van Madge die eerst Allan probeert te versieren en dan een heuse bitch wordt wanneer ze doorheeft dat het eigenlijk Parry is, is geweldig gebracht maar de zelfmoord komt dan weer iets te abrupt naar mijn gevoel) maar je wordt al snel zo in de film gezogen dat dat geen enkel probleem blijkt te zijn.

Ik heb ondertussen al wel wat Bogart films gezien en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik eigenlijk niet zo'n gigantische fan ben van de man. Hij heeft echter een aantal klassiekers op zijn naam staan en Dark Passage reken ik nu met gemak tot één van zijn beste films. Nog niet teveel van die ticks die hij later zou hebben en natuurlijk sprankelt het samenspel met Lauren Bacall. Op haar is maar zelden iets op aan te merken en ook qua bijrollen zijn hier nog wel degelijke acteurs te spotten. Zo trekt Agnes Moorehead als Madge de film op een bepaald moment helemaal naar haar toe, niet makkelijk wanneer je tegenover zo'n kanon als Bogey staat, en hoewel hij het met een erg kleine bijrol moet doen, is Douglas Kennedy ook altijd wel een meerwaarde in een film.

Vreemd genoeg het eerste dat ik zie van Delmer Daves en afgaande op deze film is dat toch een kleine schande. Hij heeft een oeuvre gedraaid dat vandaag de dag niet meer zo bekend is, enkel 3:10 to Yuma springt ertussenuit op het eerste zicht, maar dit smaakt naar meer. Bogart en Bacall maken het geheel af, maar het is toch vooral een erg fijne regie die Dark Passage bestaansrecht geeft na al die jaren.

4*