Crossroads (1986)

Aardige film over een jonge, ambitieuze gitarist die de hulp inroept van een oude bluesmuzikant. Een muzikale roadmovie met de juiste sfeer. De film speelt zich af in de zuidelijke staten van de VS. Het verloop is echter wel een beetje voorspelbaar. Een leuke cast en ondanks de fijne finale zou 3.5 sterren net te veel zijn.

Crossroads gaat over Eugene Martone(Macchio), een gitaarvirtuoos die klassiek gitaar studeert op Julliard. Hij is echter gek van de blues en met name de legendarische bluesgitarist Robert Johnson. Hij ontdekt dat een bandmate van Johnson, de mondharmonicaspeler Willie Brown(Joe Seneca) in een verzorgingstehuis in New York woont. Hij bezoekt de oude man en die vraagt hem te helpen ontsnappen en naar de Crossroad in de Mississippi te brengen en dan zal hij hem de blues leren. Wat volgt is een bijzondere, muzikale roadtrip door Mississipi. Crossroads weet de legende van Robert Johnson die zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor zijn talent knap te koppelen aan de Afrikaanse demon Legba. De muziek in deze film is top met de headcutting guitarclash op het eind tegen de antagonist gespeeld door gitaargod Steve Vai als hoogtepunt. Steve Vai deed ook al het guitaarwerk van Ralph Macchio in deze film.

Herzien. Heel leuk

De titel Crossroads verwijst naar een bekende bluesmythe. Op een bepaald kruispunt van wegen kunnen muzikanten hun ziel aan de duivel verkopen. In ruil hiervoor ontvangen zij het muzikale talent om furore te maken. Aldus verging het Robert Johnson, de blueslegende die de aanleiding vormt voor een roadtrip van de oude bluesmuzikant Willie Brown (een heerlijk spelende Joe Seneca) en de jonge bluesmuzikant Eugene Martone (een wat vlak spelende Ralph Macchio).

Zoals bij de meeste roadmovies is ook in deze film de reis belangrijker dan het doel. Tijdens de reis wordt Eugene mentaal volwassen en groeien de beide muzikanten naar elkaar toe. 48 hours revisited, maar dan bluesier. Het onderscheid tussen de jonge blanke en de bejaarde zwarte ligt gevoeliger. Is poëtischer. Niet enkel het verschil in huidskleur speelt een rol. Ook leeftijd en afkomst doen ertoe. De sarcastisch bedoelde frase die (Mississippi born) Willie Brown met treffende verachting in de richting van Eugene smijt zegt veel: "Long Island: the famous 'breeding ground' for blues men!" De verschillen worden scherp benaderd waarbij vooral Willie spottend en stekelig uit de hoek komt. Het zijn leuke humoristische interacties maar altijd met een serieuze ondertoon.

Willie is het personage dat regisseur Walter Hill gebruikt om het thema waan of waarheid te behandelen. Om de mythe te ontleden. Het verleden van Willie krijgt de kijker voornamelijk in droomsequenties te zien. In zwart-wit beelden. Fragmentarisch. Zijn verleden lijkt een link met de crossroads te hebben. Fantasie of waarheid? Willie neemt wel eens een loopje met de waarheid. Maar niet alles dat hij zegt is onwaar. Is hij de legendarische Willie Brown die samen met Robert Johnson de biues speelde? Is de mythe van de crossroads inderdaad een mythe? Die intrigerende vragen spelen onophoudelijk een rol in de film en voorzien het relatief eenvoudige verhaal van laag en spanning.

En dan is er natuurlijk nog de muziek. De Blues staat centraal. Prachtige muziek die uiteraard weer door Hill‘s huismuzikant Ry Cooder wordt gespeeld. En door Steve Vai. Fijne soundtrack.

Crossroads ademt blues. Hill is ontegenzeggelijk fan.

Meen je dit nou? Ik zie alleen een leuke roadtrip film waarin een jonge knul en een oude baas samen op zoek gaan naar de blues.

Erg leuke film rond de duivel, het verkopen van je ziel en natuurlijk de delta blues. Mooie knipoog naar Paganini waarvan destijds ook al werd beweerd dat hij zijn talent te danken had aan een deal met de duivel.

Mooie (muziek) roadtrip film, met een goed verhaal over hoe een oude blues harmonica speler samen met Eugene Martone (Ralph Macchio) naar de Mississippi Delta gaan om daar naar de Crossroads te gaan. Dit is een legende die al heel vaak is verteld, oa ook over hoe bluesgitarist Robert Johnson die trip ook deed. Check de docu over Robert Johnson, Devil At The Crossroads op oa Netflix maar eens dat verteld hoe dat ging bij zijn bezoek aan de Crossroads. Voor de rest kan ik alleen maar zeggen ga hem zien als je van echte goede muziek houd.

Prachtige roadmovie die voert naar het legendarische kruispunt waar bluesmuzikant Robert Johnson volgens de legende zijn ziel aan de duivel verkocht, om uit te kunnen blinken in het maken van bluesmuziek.

Een jonge Juilliardstudent is gefascineerd door diens muziek en alle mysterie die er omheen hangt. Zo brengt hij telkens een bezoek aan de oude Blind Willie Brown, een tijdgenoot van Johnson en harmonicaspeler, die volgens de overlevering zou weten waar de dertigste song van Johnson is gebleven. Samen met de oude man reist hij af naar de Mississippidelta, home of the blues...

De soundtrack werd gespeeld door niemand minder dan Ry Cooder en gitaarvortuoos Steve Vai zorgt nog voor een spetterende show.

Naast de muziek zijn de sfeerbeelden in de film magnifiek.

Als je je door de Netflix algoritmes weet te worstelen kom je soms nog best mooie pareltjes tegen. Hele fijne road movie en wie had gedacht dat Macchio ook andere technieken had behalve de kraanvogel.

Zeer vermakelijke roadmovie / blues film

Macchio.

De karate kid kon nooit echt aanspraak maken op enige roem als acteur - meer dan wax-on, wax-off werd hem niet gegund, en met deel 2 en 3 werd dat alleen maar moeizamer. Toch blijkt hij nu, zoveel jaar later met Cobra Kai ineens een cult hit te scoren, en medeverantwoordelijk voor het opnieuw opleven van het Miyagiverse - wellicht niet omdat hij nou zo'n enorm goede acteur is, maar wel omdat hij op authenticiteit alle denkbare punten scoort - alle respect daarvoor. Ook hoog tijd om zijn vroegere werk te herzien, en wat een nostalgisch genot blijkt dat te zijn.

Niet dat hijzelf nou de ster van deze film is - de upstart van Long Island, in meerdere opzichten. Volstrekt weggespeeld door Joe Seneca, die zowel een mooie rol speelt als een fijn persoon neerzet. Met wat verwarde stijlfiguren gemixt uit de blues en de hoodoo - en uitmondend in de toch wat tegenvallende eindstrijd met Steve Vai, een van de zoveel duizend 'beste gitaristen ter wereld' - ja, daar moet je toch geloof ik wel je ziel voor verkopen.

Toevallig viel me vanmiddag op de terugweg van de supermarkt te binnen dat dat wellicht niet zo'n hoge prijs is, ik kwam voorbij de zwartekousengemeente en zag dat ze een bord hadden opgehangen voor hun kerstdienst - 'toegang gratis'. Ja, als je je ziel aan hun verkoopt. Maar of je daar beter van gitaar gaat spelen? Wellicht is het toch niet zo'n slecht idee om naar de crossroads te gaan.

Maar voordat ik daadwerkelijk vertrek, wat een geniaal fijne feelgood film is dit toch, nu terugkijkend. Jammer dat Gertz met haar mooie big-hair kapsel maar zo'n klein rolletje heeft. En wellicht ook jammer dat er maar zo weinig echte blues klinkt. Wellicht omdat je dat pas spelen kan als je het ook echt beleefd hebt, en wellicht moet je daar inderdaad je ziel voor verkopen.

Werkelijk..? Wat voor bril heb jij op..?

Ik ben totaal niet met kleur bezig als ik hier naar kijk, het gaat om de personen.

Dat jij overal met gekleurde bril bekijk maakt jou imo een racist.

Ik zie een film met een oude wijze man en een onnozele jongen een reis maken met als achtergrond de blues en het verhaal van Robert Johnson erin verwerkt. Sterk verhaal nee, maar wel vermakelijk.

Ga je schamen om overal een label op te plakken en op iets van 40 jaar terug.

Als we zo gaan beginnen dan kan je bijna alles wel verbieden van vroeger..!

Morgan Freeman zei: "How do we stop racism..? Stop talking about it..! I am going to stop calling you a white man, and I am going to ask you to stop calling me a black man"...

Wat voor bril heb jij op dat je mijn satirische stukje zo serieus neemt.

Ik had het niet als sarcasme herkent

Had de - ik word zo moe van deugers bril op..

Met die bril op had ik het ook geschreven.