Crossroads (1986)

vet stukje met Steve Vai.
Wat een beest is dat he...

Deze film is niet altijd even geloofwaardig, wat ook geldt voor het acteerwerk.
Maar de muziek is, zeker als je van blues houdt, grandioos. Ry Cooder heeft z'n best weer eens gedaan.
Met name het einde met Steve Vai is geweldig.
3,5*

wie kan mij vertellen waar je deze film kan kopen?
dit is een van de weinig films die in mijn collectie staat van de 1200 originele zelfgekochte films?
ik bied voor deze films heeeeel wat euro's... dus eenmaal ander maal?

http://www.amazon.com/Crossroads-Ralph-Macchio/dp/B0002A2WDQ

http://www.marktplaats.nl/index.php?sref=http%3A//www.google.nl/search%3Fsourceid%3Dnavclient%26hl%3Dnl%26ie%3DUTF-8%26rlz%3D1T4PBEA_nlNL264NL264%26q%3Dcrossroads+ralph&url=http%3A//cd-dvd.marktplaats.nl/dvd-s-overige/175715498-crossroads-met-ralph-machio-dvd-1986.html%3Fxref%3D1

Geweldig stukje met Steve Vai op t einde.

***

Ik mag wel zeggen dat ik zelf een echte Bluesman ben (en Blues-muzikant...al héél lang)
Deze film heeft dus ook wel iets voor mij, al zit er ook wel het e.e.a. aan nonsens in.

Het mooiste vind ik het bijna perfect gefake-te gitaarspel van Macchio aan het eind. Daar is werk aan geweest.
Kan hij uiteraard nooit zelf gedaan hebben, maar het zat geweldig in elkaar.
Overigens kan ik de link tussen Steve Vai(een heavy-rocker)en de Blues niet leggen, maar dat terzijde.
Best een vermakelijke film.
Vorig jaar nog op een Nederlandse TV zender te zien geweest.

het was een stukje klassiek gitaarspel op een telecaster, dat deel was wel nep omdat het geen blues was, maar of het spel van Macchio nep was?
toch heeft deze film voor blues gitaristen een extra betekenis, Dylan is ook een jaartje weggeweest en heeft miraculeus finger picking geleerd.

Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar blijf mijn twijfels houden over het spel van Macchio.
Als hij het echt zelf was, dat krijgt hij uiteraard een hele dikke pluim.

Was hij niet begonnen als gitarist bij Frank Zappa? Die was toch erg jazz gericht en van daar uit is de link richting blues al een stuk makkelijker. Overigens Speelt Vai alles behalve alleen maar rock.
Nep omdat het geen blues is? Waar slaat dat nou weer op? Het gitaarspel van Macchio is inderdaad nep. Meestal zie je alleen 'zijn' handen maar dat zijn de handen van Vai. Het klassieke stuk is volledig door Vai gespeeld (beide partijen) het blues deel in het duel is wel met Ry Cooder.

Met alle respect voor Vai, en Zappa(uiteraard) maar beiden hebben met de Blues weinig te maken.
Een technisch geweldige gitarist (zoals Vai in dit geval) is nog geen Bluesgitarist wanneer hij de schema's en accoorden speelt die in die muziek gangbaar zijn.
Het heeft allemaal te maken met feeling voor die muziek en instelling.
En die zijn bij een hele massa gitaristen, die technisch verbindend bezig zijn, ver te zoeken.
Het enige dat zij bij mij raken is mijn trommelvlies, maar niet mijn hart.
Nog zo'n voorbeeld is Joe Bonamassa, die pretendeert een Bluesgitarist te zijn, misschien technisch nog sterker dan Vai zelfs.

Het gaat in de Blues echter niet om het spelen van zoveel mogelijk noten, in een zo kort mogelijk tijdsbestek (zoals in deze film!) maar om het spelen van de noten die ter zake doen, en dat hoeven er maar weinig te zijn.
De kracht van de echt Bluesgitarist ligt er in de juiste snaar te raken.
Niet alleen op zijn gitaar, maar ook die van zijn publiek.
Een gitarist als Peter Green (de meester van 'de gevoelige snaar' en de beperking van het aantal noten) is (was) daarom oneindig veel beter als Bluesgitarist dan Steve Vai en consorten het ooit kunnen zijn, ondanks hun verbluffende techniek ..
Van enig gevoel in het spel dat in de film te horen is is dan ook nauwelijks sprake m.i..
Het gaat allemaal uitsluitend om het showelement.
Dat werkt filmisch wel geef ik toe.
Maar slaat de plank volledig mis waar het op de Blues aankomt.

Overigens zouden we over de raakpunten tussen de Jazz en de Bluesmuziek nog wel een boom kunnen opzetten.
Die hebben namelijk een geheel verschillende ontstaansgeschiedenis, en veel minder gemeen dan vaak gezegd wordt.
Maar daar is het hier niet echt de plaats voor.

Aardige film, dat toch wel, ondanks de genoemde minpunten.

Ik ben zelf absoluut gen Vai-fan hoor, er zullen zeer zeker mensen zijn de zijn werk absoluut geniaal vinden maar ik word er niet echt blij van ofzo. Ik vind het ook niet veel met blues te maken hebben maar veel mensen zien jazz en blues toch altijd aast elkaar saan.
Overigens vind ik jouw visie op blues toch enigsinds bekrompen. Peter Green was inderdaad ooit een van de grootmeesters in de blues maar ook hij is maar een 'imitator' en ik durf zeker niet te zeggen dat Vai dat nooit zou kunnen. De muziek in deze film om daar maar wer even op terug te komen vind ik ook verre van gevoelloos. Ry Cooder's "Feeling bad blues" is daar in deze het ultieme voorbeeld van.
Oja en ps. ik speel zelf ook bluesgitaar. Ik vind overigens ook een knappe kloof tussen jazz en blues zitten al heeft het wel raakpunten. Afhankelijk welke stijl je vergelijkt uiteraard. Als je zelf blues gitarist bent zou je toch moeten weten dat er niet maar 1 soort blues bestaat maar vele stijlen bestaan. Dit zelfde geldt uiteraard ook vor jazz. Overigens heb ik Bonamassa een aantal keer live gezien en die weet toch echt die gevoelige snaar wel te raken hoor. Recentelijk ook Peter Green gezien maar die weet 'm helaas niet zo goed meer te vinden

ik wil daar toch nog even op inhaken, al heb ik het meeste wel gezegd dat ik kwijt wilde.
Wanneer je Bonamassa's 'cheap tricks' niet doorziet dan zijn we sowieso op een totaal ander level bezig, en zullen wij nooit tot een overeenstemming kunnen komen.
Wat Green betreft, die WAS vroeger (lees goed wat ik in mijn vorige bericht schreef) dé beste Engelse Bluesgitarist.
Die er overigens mede voor gezorgd heeft dat de oorspronkelijke Amerikaanse Bluesmuzikanten ook weer aan de bak kwamen.
Maar niets is vergeten.
Wat hij heeft neergezet en als erfenis achterlaat blijft bestaan.
Helaas is hij aan zijn succes en schizofrenie bijna ten onder gegaan.
Dat hij nu toch weer speelt vind ik prachtig.
Maar hij is geen schaduw van zijn vroegere zelf meer.
Zijn prachtige stem is ook helemaal kapot.
Dus naar zijn huidige peil beoordeel ik hem niet, dat zou oneerlijk zijn.
Hij heeft, zoals de meeste Bluesmuzikanten, de Blues geabsorbeerd en er zijn eigen ding mee gedaan.
Een imitator vind ik hem geenszins.
Hij had een heel eigen sound en stijl.
B.B. King zei niet zo lang geleden nog over Green: "Peter Green had meer talent in zijn kleine pink dan ik in beide handen".
Dat is toch niet niks denk ik.
Blues is een muzieksoort met traditie.
'Voortborduren'op hetgeen eerder gedaan is, is in mijn ogen dus absoluut niet negatief.
Integendeel zelfs.
Van die tradities vervreemden, en al het 'oude' overboord gooien, vind ik daarentegen wél erg.

Je hebt gelijk natuurlijk voor wat betreft de verschillende Bluesstijlen.
Die speel ik met mijn eigen band ook zoveel mogelijk, mits ze raakpunten met onze belevingswereld hebben.
Nummers spelen gewoon omdat ze leuk klinken is uit den boze voor een echte Bluesmuzikant (die zijn er helaas ook niet zoveel. Het publiek laat zich vaak in de maling nemen)
Wanneer ik een Blueszanger uit Gorkum "My home in the Delta", of "I was born in Chicago"hoor zingen gaan bij mij de stekels overeind en ben ik weg voordat het lied ten einde is.
Wanneer je als muzikant zelf geen (tragische) dingen in je leven hebt meegemaakt, waaruit je emotioneel kan putten bij het spelen van de Blues,dan ben je, voor mij tenminste, een faker.
De Blues is ontstaan uit bloed, zweet en tranen.
Wanneer je daar geen respect voor hebt dan ben je fout bezig is mijn mening.
Dergelijke muzikanten heb ik al heel gauw door.
Sommigen noemen zich zelfs 'party-bluesband' haha.

Voor mij is het uiten van die emotionele ervaringen de drijfveer tot het spelen van de Blues.
Dat is ook de kern van de zaak, zo begon het ooit.
Al het overige is bijzaak, en zeker het showelement.
Helaas komt dat laatste bij de meeste huidige muzikanten op de eerste plaats.
Maar ik verzeker je dat die naast echte Bluesmuzikanten door de mand vallen.
Recent nog meegemaakt overigens.

Tot slot, wat Vai betreft, op zijn gebied een hele grote natuurlijk, al ben ook ik geen liefhebber van zijn muziek.
De licks van Green kan hij natuurlijk zonder veel moeite ook spelen.
Maar er komt meer bij kijken dan dat.
Gary Moore is een groot fan van Green.
Kocht zelfs diens favoriete Gibson Les Paul gitaar, en speelde Green's nummers op die gitaar, als tribute.
Maar het miste de ziel die er bij Green wél in zat. Het raakt mij niet.
De Blues lééf je, en die komt van diep van binnen.

Nou ja, lang verhaal, mijn visie uiteraard.
Zo beleef ik het.
Hier laat ik het ook bij.
Wellicht moet dit ook allemaal naar een muziek topic

Ik ben het met het overgrote deel van je verhaal zeer zeker eens.
Overigens had ik imitator ook tussen ' ' gezet, blues is tenslotte een soort van oermuziek waar hij zijn ding mee heeft gedaan (en hoe!) maar het is natuurlijk geen origineel iets wat hij heeft uitgevonen of wat dan ook natuurlijk. Ik wist niet dat hij ook aan schizofrenie leedt trouwens, ik dacht dat t voornamelijk met alcohol en andere middelen te maken had. Gevoel blijft uiteraard ook iets persoonlijks, wat voor de een erg gevoelig is stelt voor een ander weer niets voor...

Mooie afronding Thorak

The Blues is here to stay!

alleen kijken als je van de muziek houdt!

Leuk gedaan, maar het is niet echt mijn genre. Het was weleens vermakelijk om te zien, maar ik ben persoonlijk niet zo echt thuis in het blueswereldje.
Wel ontzettend tof dat een naamgenoot van mij erin meespeelt ( Joe Seneca ). Ook grappig dat het een Afro-Amerikaan is, want zelf ben ik zo blank als een vel papier.

Er wordt hier een klein beetje gesold met de mooiste mythe uit de muziek-geschiedenis en verder bevat de film nogal de nodige plattitudes en is Ralph Macchio wel een heel lichtgewicht-acteurtje.
Maar vooruit: Regisseur Walter Hill weet er nog wat wel wat van te bakken en Ry Cooder-soundtrack wil ook nog wel eens helpen.
Hoogtepunt is dan natuurlijk het klassieke gitaar-duel tussen Steve Vai en Ry Cooder.

Het gitaarduel, dat inderdaad geweldig is, is meer een duel tegen zichzelf voor Vai. Het hele klassieke stuk, wat toch het hoogtepunt is, is geheel door Vai gespeeld. Ry Cooder heeft alleen de intro en het blues deel na het duel gespeeld. Maar hoe dan hoe dan ook, het duel is het ultime hoogtepunt in de film, samen met de gehele soundtrack die verder wel geheel door Ry Cooder is gespeeld.

mooi opgezet!

Ik kan me echt niet meer herinneren hoeveel keer ik deze film heb gezien. Hij blijft me steeds boeien. Voornamelijk de muziek dan en de cult en de mysterie over de muziekgenre the blues.

Veel belovende premisse: eigenwijze jongeman op zoek naar de roots van blues. Maar de uitwerking is tam en de climax heeft volgens mij niet veel met echte blues te maken. Een gemiste kans, wat mij betreft...

Mooi gezegd, Brix...

Deze film heb ik vroeger in de jaren 80 gezien (lees gehuurd op VHS) en dan vooral vanwege het meespelen van (rock)gitaarvirtuoos Steve Vai, die ik toen kon vanwege het meespelen in de soloband van David Lee Roth (ex Van Halen). Ook overigens vanwege het meespelen van Ralph Macchio, die toen een tienerster was (vooral vanwege de film "The Karate Kid (1984)"). Destijds vond ik de film wel vermakelijk en nu ik hem herzien heb, blijft dat zeker staan.

Het verhaal welke best leuk gevonden was, zit leuk in elkaar (zeker de opbouw van het verhaal) en hetzelfde geldt voor de uitvoering waarvan vooral de blues muziek van het scherm spat. De climax en ook het hoogtepunt van het verhaal zit hem natuurlijk in het einde van het verhaal met het schitterende gitaargevecht (dan is het wel opeens meer rock dan blues) tussen hoofdrolspelers Ralph Macchio (in de rol van Eugene Martone) en gitaarvirtuoos Steve Vai die schittert op het scherm (zowel qua muziek als performance). Steve Vai is inderdaad een beest zoals "Max en Joep" dat hierboven mooi omschrijven. Bij dat gitaargevecht vond ik overigens de exotische vrouw Gretchen Palmer een fraaie verschijning met haar wulpse dansbewegingen. De gehele cast doet het overigens verdienstelijk tot goed en dat laatste is vooral van toepassing op Joe Seneca (in de rol van blueslegende Willie Brown, die een pact heeft gesloten met de duivel).

Al met al gewoon een leuke Muziek / Drama film welke zich lekker wegkijkt en vooral lekker weg luistert.

alle 3 de sterren voor de mooie hele mooie muziek
verhaaltje van niks

De faust legende overgezet naar de blues, prachtige kans om een mooie film te maken, niet gelukt, daarvoor moet je toch een andere acteur als Machio gebruiken. Wel weet de regisseur de broeierige sfeer te creëren welke bij een film over blues noodzaak is. Maar wat de film helemaal maakt is de muziek, Cooder heeft zichzelf weer eens overtroffen met de muziek en het duel zoek ik op youtube nog regelmatig op om dat te beluisteren, heerlijke muziek en dat maakt dat ik de film 3 sterren geef

Schitterend. Heb de film zonder hoge verwachtingen opgezet. Geen blues-fan dacht ik, gewoon.. zondagmiddag en even lekker achterover hangen. Tja. Dan wordt je me toch overdonderd door deze 'Crossroads' en de schitterende muziek! Eugene die de oude Willie Brown meeneemt op reis naar z'n oude thuis. Eugene, op zoek naar het 30e - en verloren - nummer van Robert Johnson en Willie die wil afrekenen met oude demonen uit het verleden. Volwassen worden en het leven leren kennen. Eugene, een enorm talent, leert de lessen van Willie.. en dankzij z'n jonge compagnon krijgt Willie op een geweldig surrealistische manier rust. De deal met de duivel is verleden tijd. De opbouw naar de finale is geweldig. De finale zelf (de battle) is een stukje film waarbij ik de tranen in m'n ogen kreeg, zo mooi! Meesterlijk. Wat een film.

Door de aanwezigheid van Steve Vai stond deze film al een tijdje op mijn lijstje, The Karate Kid maar dan met gitaar geweld. Lets play the blues!
Een vermakelijk geheel met een tamelijk voorspelbaar verhaaltje, maar de invulling is leuk en creatief gedaan.

De speelvreugde is ook duidelijk te merken, in het bijzonder toch wel bij Joe Seneca die veel met het personage kon doen.
Jami Gertz is trouwens een lust voor het oog in deze film, haar verhaaltje is dan wel een beetje afgeraffeld maar toch vond ik haar een leuke toevoeging.
De beste scene is natuurlijk de gitaar battle tegen Steve Vai, maar de muzikale rit er naar toe was ook fijn! Jammer soms van het dunne verhaaltje wel, maar vermaken doet deze film zeker.

3,5*