Crossroads (1986)

Aardige film over een jonge, ambitieuze gitarist die de hulp inroept van een oude bluesmuzikant. Een muzikale roadmovie met de juiste sfeer. De film speelt zich af in de zuidelijke staten van de VS. Het verloop is echter wel een beetje voorspelbaar. Een leuke cast en ondanks de fijne finale zou 3.5 sterren net te veel zijn.

Crossroads gaat over Eugene Martone(Macchio), een gitaarvirtuoos die klassiek gitaar studeert op Julliard. Hij is echter gek van de blues en met name de legendarische bluesgitarist Robert Johnson. Hij ontdekt dat een bandmate van Johnson, de mondharmonicaspeler Willie Brown(Joe Seneca) in een verzorgingstehuis in New York woont. Hij bezoekt de oude man en die vraagt hem te helpen ontsnappen en naar de Crossroad in de Mississippi te brengen en dan zal hij hem de blues leren. Wat volgt is een bijzondere, muzikale roadtrip door Mississipi. Crossroads weet de legende van Robert Johnson die zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor zijn talent knap te koppelen aan de Afrikaanse demon Legba. De muziek in deze film is top met de headcutting guitarclash op het eind tegen de antagonist gespeeld door gitaargod Steve Vai als hoogtepunt. Steve Vai deed ook al het guitaarwerk van Ralph Macchio in deze film.

Herzien. Heel leuk

De titel Crossroads verwijst naar een bekende bluesmythe. Op een bepaald kruispunt van wegen kunnen muzikanten hun ziel aan de duivel verkopen. In ruil hiervoor ontvangen zij het muzikale talent om furore te maken. Aldus verging het Robert Johnson, de blueslegende die de aanleiding vormt voor een roadtrip van de oude bluesmuzikant Willie Brown (een heerlijk spelende Joe Seneca) en de jonge bluesmuzikant Eugene Martone (een wat vlak spelende Ralph Macchio).

Zoals bij de meeste roadmovies is ook in deze film de reis belangrijker dan het doel. Tijdens de reis wordt Eugene mentaal volwassen en groeien de beide muzikanten naar elkaar toe. 48 hours revisited, maar dan bluesier. Het onderscheid tussen de jonge blanke en de bejaarde zwarte ligt gevoeliger. Is poëtischer. Niet enkel het verschil in huidskleur speelt een rol. Ook leeftijd en afkomst doen ertoe. De sarcastisch bedoelde frase die (Mississippi born) Willie Brown met treffende verachting in de richting van Eugene smijt zegt veel: "Long Island: the famous 'breeding ground' for blues men!" De verschillen worden scherp benaderd waarbij vooral Willie spottend en stekelig uit de hoek komt. Het zijn leuke humoristische interacties maar altijd met een serieuze ondertoon.

Willie is het personage dat regisseur Walter Hill gebruikt om het thema waan of waarheid te behandelen. Om de mythe te ontleden. Het verleden van Willie krijgt de kijker voornamelijk in droomsequenties te zien. In zwart-wit beelden. Fragmentarisch. Zijn verleden lijkt een link met de crossroads te hebben. Fantasie of waarheid? Willie neemt wel eens een loopje met de waarheid. Maar niet alles dat hij zegt is onwaar. Is hij de legendarische Willie Brown die samen met Robert Johnson de biues speelde? Is de mythe van de crossroads inderdaad een mythe? Die intrigerende vragen spelen onophoudelijk een rol in de film en voorzien het relatief eenvoudige verhaal van laag en spanning.

En dan is er natuurlijk nog de muziek. De Blues staat centraal. Prachtige muziek die uiteraard weer door Hill‘s huismuzikant Ry Cooder wordt gespeeld. En door Steve Vai. Fijne soundtrack.

Crossroads ademt blues. Hill is ontegenzeggelijk fan.

Meen je dit nou? Ik zie alleen een leuke roadtrip film waarin een jonge knul en een oude baas samen op zoek gaan naar de blues.

Erg leuke film rond de duivel, het verkopen van je ziel en natuurlijk de delta blues. Mooie knipoog naar Paganini waarvan destijds ook al werd beweerd dat hij zijn talent te danken had aan een deal met de duivel.

Mooie (muziek) roadtrip film, met een goed verhaal over hoe een oude blues harmonica speler samen met Eugene Martone (Ralph Macchio) naar de Mississippi Delta gaan om daar naar de Crossroads te gaan. Dit is een legende die al heel vaak is verteld, oa ook over hoe bluesgitarist Robert Johnson die trip ook deed. Check de docu over Robert Johnson, Devil At The Crossroads op oa Netflix maar eens dat verteld hoe dat ging bij zijn bezoek aan de Crossroads. Voor de rest kan ik alleen maar zeggen ga hem zien als je van echte goede muziek houd.

Prachtige roadmovie die voert naar het legendarische kruispunt waar bluesmuzikant Robert Johnson volgens de legende zijn ziel aan de duivel verkocht, om uit te kunnen blinken in het maken van bluesmuziek.

Een jonge Juilliardstudent is gefascineerd door diens muziek en alle mysterie die er omheen hangt. Zo brengt hij telkens een bezoek aan de oude Blind Willie Brown, een tijdgenoot van Johnson en harmonicaspeler, die volgens de overlevering zou weten waar de dertigste song van Johnson is gebleven. Samen met de oude man reist hij af naar de Mississippidelta, home of the blues...

De soundtrack werd gespeeld door niemand minder dan Ry Cooder en gitaarvortuoos Steve Vai zorgt nog voor een spetterende show.

Naast de muziek zijn de sfeerbeelden in de film magnifiek.

Als je je door de Netflix algoritmes weet te worstelen kom je soms nog best mooie pareltjes tegen. Hele fijne road movie en wie had gedacht dat Macchio ook andere technieken had behalve de kraanvogel.