Living (2022)

Bill Nighy is geweldig!

Niks voor mij, viel in slaap na 30 min. Daarna nog ff geprobeerd, maar gebeurd echt helemaal niks in. Weer zo'n gehypte Filmhuis-film (wat soms leuk kan zijn, maar nu niet)....

2* voor het decor

Mooie maar ook saaie mooifilmerij. Vooral de "love interest" is oninteressant. Het geheel voelt soms ook wat moralistisch. Ik denk dat ik Ikiru beter vind, maar heb nou niet gelijk zin om die te herzien.

2,5* voor deze.

Een aardige change of pace, wat heet: het is echt ontzettend langzaam en subtiel. Je moet er voor in de stemming zijn. We beginnen met stock footage uit het Londen van de jaren 50. Het beeldformaat is 4:3 en het lettertype is heerlijk retro. De Britse stijfheid en overdreven beleefdheid is haast karikaturaal, maar went snel - eigenlijk niet eens onplezierig om naar te kijken, vooral gezien de samenleving van vandaag.

Het verhaal is redelijk voorspelbaar, maar wordt aardig verteld. Subtiliteit is hier het sleutelwoord. Deze film is niet voor iedereen denk ik.

Het origineel schijnt een geprezen Japanse film te zijn van Kurosawa. Die is niet alleen erg lang, maar ook in het Japans, en in zwart-wit. Weinig aanlokkelijk. Dan liever dit.

3,5 sterren

Naar mijn mening een zwaar overschatte film. Prachtige beelden zeker, tot in detail perfekt, rake sfeer van 50-er jaren ( geen telefoon te zien trouwens...) , uitstekend acteur Nighy , maar een vreselijk zit - gaaaaaaaap - omdat er geen enkele "verhandeling " is en elke minuuut naar het einde wordt nog oninteressanter. . Er gebeurt echt niks . Gebakken Engelse lucht . Een Zeikhuis film.

Btw deze film vind je een 5* of een 1*. Je kijkt m ademloos uit of na een half uur zet je een echte film op , waarin in 5 minuten meer gebeurt dan 6 uur Living.

Behoorlijk.

Bill Nighy is altijd wel een garantie op een toffe kijkervaring. In Living is hij echter zeer onderkoeld en fragiel. De film is in z'n geheel ook iets te stijf en daardoor stug, soms zelfs een tikkeltje saai. Het is wachten op iets waar je van weet dat het komt, 't is enkel de vraag wanneer de ommezwaai komt. Het laatste half uur dreigt geregeld te kapseizen door de meligheid, maar ik kon het nog wel hebben. Vooral omdat het uiteindelijk een sympathieke film is.

3

Dit is het type film, je houd ervan, of niet.

Het acteer spel van Bill Nighy is gewoon uitstekend.

En de cast speelt prima.

Maar de film, is zeer traag, en de ontroering is er nauwelijks.

Terwijl je dat wel verwacht.

De vijftiger jaren setting en de wijze van filmen is gewoon prima gemaakt.

Maar de film, in zijn geheel is niet boeiend en weet voor mij weinig te raken.

Helaas mijn verwachting was hoog, zeker van een Engelse film, in dit genre, maar deze film, viel ontzettend tegen wat mij betreft.

Ik verschiet er van dat dit nog zo'n recente film is. De film zag er echt oud uit.

Nu de film zelf was ook wel de moeite. De film komt in het begin wel wat stijf over en de humor is ook erg Brits.

De cast deed het ook prima en kwam overtuigd over.

Een klein, maar toch wel fijn filmpje.

Een prachtige film die mij doet inzien hoe belangrijk het is om het kind c.q. je jeugd in je te blijven omarmen. Voor Mister Williams eigenlijk een beetje te laat maar voor ieder ander...

Door Margaret vindt Mr. Williams als terminaal zieke ambtenaar bij het ministerie van Openbare Werken de levenskracht om er alles aan te doen het beoogde bouwproject tot een goed einde te brengen. Kinderen zullen er kunnen schommelen en mensen zullen er kunnen wonen en leven.

Het is een mooie en ingekeerde film. Het vertolken van zo'n rol is toch nog iets anders dan echt voor dergelijke situatie komen te staan. Al deed Bill Nighty als Mr. Williams het voortreffelijk.

Het weergeven van de tijdgeest was bijzonder: naar het werk gaan met de stoomtrein, het dragen van een maatpak met stropdas en met bolhoed, de vrouwen die zich sober kleedden, het werken in een te krap kantoor 'verzuipend' in de dossiers, ...

Het lijkt een detail, maar het is wel betekenisvol dat Mr. Williams zijn bolhoed inwisselt voor een deukhoed!

Prachtige film gedragen door Bill Nighy en ook door Amee Lou Wood.

Een film waar elk fragment later weer van waarde blijkt en een film met de nodige Britse stijfheid en soberheid uit de 50-er jaren.

3,5☆

Aardige film. Tot aan de kist ging het eigenlijk razendsnel en dacht ik 'hey, dat ging snel, goed teken'. Maar daarna werd er helaas in flashbacks nog een stuk meligheid aan gebreid. Een beetje jammer, toch. De retrolook, met die felle Techni-Color kleuren was wel heel geslaagd. Ik dacht aanvankelijk zelfs even dat ik de verkeerde film opgenomen had, want dit was toch een recente film? De stugge Nighy is soms bijna wat te veel en je moet lang wachten voor er een lachje af kan, maar dat doet ie dan ook prima. En geloofwaardig. Wood is een sparkle waar ik al helemaal warm voor liep in Sex Education, een heerlijke dosis ongedwongen cuteness. Aardige film dus. maar niet onvergetelijk.
PS. De pianomuziek was me bijwijlen ook wel té nadrukkelijk aanwezig. We zouden en moésten per se in een bepaalde stemming gebracht worden. Tja. Dat werkt bij mij tegendraads.