In the Mouth of Madness (1994)

Prachtige horrorfilm die je goed beethoudt tijdens het kijken hiervan.

Voor subtiliteit, suspense en geloofwaardigheid ben je bij John Carpenter aan het verkeerde adres. Zijn komische hommage op de Cthulhu-mythos barst namelijk uit z'n voegen van de krankzinnige ideeën. Het uitgangspunt dat het oeuvre van een horrorauteur a la H.P. Lovecraft/Stephen King tot leven komt, geeft de mogelijkheid om te putten uit verschillende horrorstijlen. Het heeft paranoia complotdenken.Het heeft een moordende oma en kinderen met bloeddoorlopen ogen en scherpe voorwerpen in hun handen.Het heeft occulte, apocalyptische thema's. Het heeft zelfs schitterend ontworpen jaren tachtig creatures Toch kleeft er aan die ideeënrijkdom een groot nadeel, want lang niet alles wordt even bevredigend uitgewerkt. Gelukkig blijft Sam Neill onverminderd vermakelijk als de rotzak die steeds meer getergd raakt als hij dieper wegzakt in het moeras van zijn wankele geestesgesteldheid.

Ik vond het anders behoorlijk "suspenseful" deze film. Maar goed, het bizarre beangstigd me dan ook meer dan gore en jumpscares.

Ja, dat is een beetje onhandig geformuleerd, omdat suspense nu net een trademark is van een regisseur als Carpenter. Die snelwegscene in het donker is in mijn ogen een masterclass suspense. Wat ik bedoel is dat die spanning zich beperkt tot enkele treffende scenes, maar het is niet een onderhuidse opbouw die je de hele speelduur bij je strot grijpt. Zoals bijvoorbeeld in Halloween (1978). Hier is hij meer aan het experimenteren met verschillende soorten horror (gore, rare creatures, jump scares, suspense, etc)

Erg sterke horror thriller die met elke kijkbeurt in kracht toeneemt. Aanrader!

het boek is beter

Verhaal is zeer spijtig genoeg veel sterker op papier dan wat ik op beeld te zien kreeg. Had met wat meer vaart en lef wat meer geld opgeleverd, zo verwordt deze productie een beetje bezigheidstherapie.

Onder andere valt te lezen dat het opzuigen van het dorp in een andere dimensie teveel zou gaan kosten en dat zal niet het enige zijn dat is vervangen door oninteressante lege momenten. Niet aan te raden als je in bed nog een film wilt kijken. Door het vele gepraat viel ik herhaaldelijk in slaap om dan vervolgens met die ontelbaar loeiharde jump scare bioscoopgeluiden wakker te schrikken.

Dat gedoe met Trent die tot twee of drie keer toe terugrijdt en de droom in de droom in de droom, daarmee kreeg ik ook al aardig wat slaapzand van Klaas Vaak in mijn ogen.

En over jump scares gesproken, de "enge" momenten zijn zo donker en kort dat je het nauwelijks kunt zien. Als niemand wat mag zien kun je net zo goed hélemáál niets filmen. Daarentegen zagen die tekeningen er erg gaaf uit.

Ik had gehoopt dat die fietsende oude vent Carpenter was met een cameo..

Uiteindelijk vooral ook teleurgesteld omdat deze nogal de reputatie schijnt te dragen van een van de meest angstaanjagende griezelfilms.

Mooi gemaakte thriller/horror met een mooi maar soms moeilijk te begrijpen verhaal want dat zal bij sommigen wel zo zijn. Maar afijn ik vond dat juist erg goed gedaan en Sam Neill speelt best goed en ook de rest van de cast doet dat ook. De hele sfeer en niks is wat het lijkt is erg goed gedaan, je hebt echt het idee dat je in een verhaal van Stephen King rond waant ik zeg kijken deze film en oordeel zelf.

Even een Carpenter tussendoor kijken. Hoewel het lekker begint met een heerlijke muzikale intro, gaat het al snel mis. Het begin is nog goed maar eenmaal dat we in Hobb's End belanden hebben we het beste wel gezien.
Begrijp me niet verkeerd, er zitten absoluut een paar schitterende scènes in zoals die agent van Sutter Cane die met een bijl op een raam komt afgestrompeld om Sam Neill aan te vallen. Of die gozer op zijn fietsje in het donker. Of het uitknippen van de boekcover om er een kaart van te maken.
Dat was het zowat.
Steeds meer neemt fantasie het over van realiteit en hoe vager het allemaal wordt, hoe minder het me ging boeien. Het is ook niet direct de meest sfeervolle horrorfilm. Buiten een uitstekende Sam Neill is deze film te plotgedreven en te overambitieus. Het lijkt allemaal intelligent maar door de slechte uitwerking komt het eerder rommelig over dan dat het daadwerkelijk een sublieme plot is. 2.5* door het verhaal dat ik wel origineel vond.

Een verzekeringsinspecteur wordt ingeschakeld om de verdwijning van een immens populaire horrorschrijver te onderzoeken, waarvan het lezen van diens laatste boek geleidelijk aan tot een massahysterie is gaan leiden. Als kind van de jaren ’90 (en dan bedoel ik op leeftijd komen) denk ik wel eens dat ik vanaf ’94 zo’n beetje alle films die de moeite waard zijn wel heb gezien, maar dat blijkt nog steeds niet het geval. In the Mouth of Madness was een van die titels die toen echt onder de radar is doorgeglipt, en die al jaren stof lag te vergaren op de watchlist. Het is mijn achtste John Carpenter film, doorgaans een regisseur die ik wel kan waarderen, en ook deze horror/thriller weet wel te fascineren, al ontbreekt het soms aan een echt degelijke uitwerking, zoals Donkerwoud en Alathir opmerken in hun review. Zonde, maar er valt alsnog genoeg te halen.

Carpenter heeft Sam Neill, Julie Carmen, Jürgen Prochnow en Charlton Heston opgetrommeld, en eventjes komt een piepjonge Anakin langs. Maar het is het twisted verhaal dat hier de show steelt. De paralellen met Carpenters vriend Stephen King (en aspecten van zijn boeken) zijn niet afwezig, maar In the Mouth of Madness voelt nergens alsof het daar makkelijk mee probeert te scoren. Toch glijdt de film naar mijn smaak iets te snel (en te gemakkelijk) af naar een fantasy component, die je wel een beetje moet liggen. Voor mij vloog het daar toch wat uit de bocht. Ironisch genoeg zouden sommige scènes tevens beter werken in boekvorm, gepend door een schrijver als Sutter Cane of Stephen King. Los daarvan maakt Carpenter het creepy genoeg om je aandacht vast te houden, en is er wederom een spannende score die deels van zijn eigen hand is.

3,3*

Op en top Lovecraft. De film speelt met de dunne schil van de realiteit en het einde van de wereld is nabij. Een aards mysterie verwordt heel geleidelijk tot iets dat alle wetten van de werkelijke waarneming tart. Tot iets dat alle wetten van de logica tart. De ontstane bizarre situatie creëert chaos, maakt mensen gek en gaat verder dan de arme personages in deze film kunnen beredeneren. En dat alles wordt bewerkstelligd door een schrijver en zijn boek.

Razend spannende film. Het mysterie van een verdwenen schrijver en de zoektocht naar zijn verblijfplaats is een nagelbijtende ervaring. Sam Neill speelt de man die de schrijver moet opsporen. Prachtpersonage. Een einzelgänger, een anti-lezer, een cynicus, maar niet vervelend. Alles met een ironische ondertoon. Trachtend om onder alle omstandigheden zijn logische denktrant en zijn koelte te bewaren is Neill een prettig baken in het helse pandemonium van de film en een prima hoofdpersoon.

Lekkere opbouw. In de aanloop naar het mysterie is de film een doodgewone thriller. Geen zweem van het bovennatuurlijke is aanwezig. Langzaamaan sluipen er opeens wat kleine surrealistische gebeurtenisjes in. Mensen reageren wat vreemd. Er wordt een beetje vreemd gedroomd. Je kent het wel. Het sfeertje verandert geleidelijk van mysterieus spannend naar duister spannend. En als dan uiteindelijk de logica niet meer in staat is om de antwoorden te verschaffen, is het einde zoek en de hel nabij.

De film glijdt mee en wordt op een bepaald moment meer en meer een feest van de sfx. Hoe leuk ook en hoe vermakelijk ook, de uitbundige effecten gaan wel ietsjes ten koste van de suspense en van de fijne ironische ondertoon. Van mij had het slotfeestje iets gematigder gevierd mogen worden.

Lovecraft zei het zelf nog: "From even the greatest of horrors, irony is seldom absent".

Daar waar Rammstein de mosterd vandaan haalt...

John Carpenter at Tivoli - In the mouth of Madness (live) - YouTube

Lovecraft-achtige horror waarin waanzin, gekte en realiteit zich met elkaar mengen. Het verhaal "On The Mountains of Madness" van H.P. Lovecraft's moet hebben gediend als inspiratiebron voor deze film van regisseur John Carpenter. En net zoals Lovecraft maakt ook hij gebruik van een mix van horror elementen. Surrealistische scènes en scènes met monsters wisselen elkaar af. Tel daarbij op het vreemde gedrag van de mensen in Hobb’s End en je hebt een geweldige horror-film!

Die wezens lijken daarnaast zo uit een verhaal van Lovecraft te zijn gekropen. Gelukkig zijn ze wel spaarzaam geweest met het duidelijk in beeld brengen van deze monsterlijke wezens. Vaker wordt het aan de suggestie overgelaten hoe de wezens eruit zien dat dan ze frontaal in beeld komen, wat zeker een meerwaarde was! De mooiste scène in de film was die met de fietser op de snelweg en geeft een fantastisch beeld van het soort limbo waar John en Linda in terecht zijn gekomen. De film eindigt natuurlijk in een echte Lovecraftiaanse climax.

John Trent wordt op een prima manier vertolkt door Sam Neill, als ietwat arrogante verzekeringsagent komt hij zeer overtuigend over, en als hij aan het doordraaien is weet hij ook op goede wijze de krankzinnigheid weer te geven. Linda Styles wordt vertolkt door Julie Carmen en haar prestatie is helaas nogal aan de vlakke kant. Een van de weinige minpuntjes van dit pareltje uit de jaren '90.

Ik zal wel nooit een fan worden van Carpenter. Maar van al de films die ik van hem heb gezien vond ik dit de meest vermakelijke. Dit wil evenwel niet zeggen dat het een geweldige film is. Met name het eerste half uur is sterk waarin het concept uit de doeken wordt gedaan. Als dan onze twee avonturiers op zoek gaan naar de plaats uit de boeken begint het allemaal steeds vreemder te worden echt naar het surrealistische toe. We zien daarbij transformaties, mutaties en andere rariteiten. Er is nauwelijks nog coherentie, het is allemaal vrij willekeurig. Ik zou zeggen dat Carpenter bijna Lynch wil gaan imiteren. Het lijkt doing weird for the sake of being weird. Jammer dus dat de regisseur weinig heeft nagedacht bij de uitvoering van het gedeelte in het stadje en indruk probeert te maken met rare visualiteiten. In het begin nog wel leuk maar op den duur wordt het grappig en zelfs vervelend. Sam Neill als protagonist vond ik nu ook niet meteen de meest interessante keuze. Ik vond het karakter van Julie Carmen veel leuker. baspls zou je die nog zo een hoge score geven bij een herziening? Dit lijkt me echt geen film die je vaak weer gaat opzetten.

Al zeker 10 keer gezien

Daarnaast ligt de inspiratie voor dit werkje natuurlijk veel meer bij Lovecraft dan bij Lynch.

Als je het euvre van Carpenter afwerkt dan merk je na de 80s een dalende lijn. Deze wist dat voor mij even te onderbreken. Bovendien las ik in die tijd graag Lovecraft en Stephen King, dus dit was dan ideaal. Denk inderdaad niet dat hij bij herziening zo overeind blijft. Het einde was namelijk niet heel erg indrukwekkend als ik het me goed herinner.

Haha heel leuk!

Ik weet ook niet helemaal wat ik hiervan moet denken, behalve dat ik dit eigenlijk behoorlijk leuk vind. Ik hou wel van knotsgekke taferelen in een film, vooral als het over the top gaat. En dat gebeurd hier dus ook eigenlijk volop.

Volop vermaak dus. Er zitten genoeg weirde en leuke dingen in de film die gewoon lekker gek, grappig en ook best creepy blijven. Het is ook allemaal lekker cheesy en gaat de boel soms flink door het lint, waarmee het nog leuker is.

Jammer dat buiten Neill het acteerwerk niet bepaald even sterk is. Carmen doet me denken aan het hoofdpersonage van Suspiria , maar voert haar rol niet echt overtuigend uit. Gelukkig gebeurd er de hele tijd wel iets dat leuk is dat de boel goedmaakt.

Heb me rotgelachen bij sommige stukken, maar ook zeker een aantal keer verrassend goed geschrokken van de vreemde dingen die hier het scherm passeren. Vooral richting het einde is de knotsgekke ontknoping lekker vreemd en ook best origineel eigenlijk.

Ik heb me goed vermaakt hiermee, ik zal graag meer van dit soort filmpjes zien. Dit soort knotsgekke dingen zie ik graag, en Carpenter staat hiermee ongetwijfeld nog een stukje hoger in mijn boekje.

Exploring In the Mouth of Madness - YouTube

Allereerst : ik zou In the mouth of madness niet beginnen met een flashback maar dat is geheel ter zijde. Een interessant gegeven : realiteit wordt een fictie, men zit als het ware opgesloten in de fictie van een boek. Maar na de eerste visie zat ik wel met vragen. Waarom voelt Neil langzaam de realiteit weg slippen nog voor het lezen van het boek ? Waarom een massahysterie nog voor het boek is uitgekomen ? Dankzij de link van john mcclane 2 wordt veel (maar niet alles) duidelijk. Toch vind ik dat het beter uitleggen van die regels de film straffer had gemaakt. Net iets minder fascinerend nu wegens het missen van die verbanden. Ik ben benieuwd of een tweede visie met de uitleg in het achterhoofd de film beter of minder goed zal maken ? Wordt vervolgd ...

Het is denk ik twintig jaar geleden dat ik deze voor het laatst had gezien. Ik weet dat ik hem erg eng vond als klein kind, waarbij enkele scenes zoals met het schilderij me altijd zijn bijgebleven. Van het verhaal en heel veel andere dingen wist ik niks meer, dus een herziening werd wel een keer tijd.

Carpenter heeft een aantal goede films op zijn naam staan, maar een echte fan ben ik niet. Deze In the Mouth of Madness is eigenlijk zijn laatste goede film, en dat is nogal teleurstellend voor zo'n grote naam. Het verhaal begint een beetje knullig maar wordt langzaamaan steeds intelligenter. Zo intelligent zelfs dat wanneer ik de credits zag rollen ik het allemaal niet honderd procent meer snapte. Toch pluspunten voor de originaliteit.

De film is erg sfeervol. Zo is er de stad waar de Cane-fans bezeten zijn van het nieuwe boek en zo is er Hobb's End waar iedereen juist erg kil is, en daardoor neemt de spanning alleen maar toe. Hier en daar zijn er zelfs jumpscares die werken. Waar Carmen acteert als een dweil, speelt Sam Neill de sterren van de hemel. Erg overtuigend hoe hij steeds verder afglijdt in een hel van waanzin.

Ook het hele fantasiegebeuren is top. Nooit geweten dat er eigenlijk zoveel creatures in deze film zitten, maar stuk voor stuk zien ze er prachtig uit. Echte pakken en animatronics zonder CGI voor de monsters, zo zie ik het graag. Maar ook de decors zoals de kerk zien er indrukwekkend uit. Eigenlijk is alles wel goed, alleen het verhaal wringt een beetje omdat niet alles op zijn plaats valt nog. Maar dat komt misschien bij een herziening, over twintig jaar.

‘In the Mouth of Madness’: John Carpenter’s Love Letter to H.P. Lovecraft and the Subgenre of Cosmic Horror

Ik lees hier veel de naam Lovecraft terug. Ik ken die schrijver niet moet ik bekennen, misschien dat ik daarom af en toe wat moeite had met de verschillende stijlen die In the Mouth of Madness hanteert. Sam Neill vond ik wel prima, van de rest van de cast, onder wie een verdwaalde Charlton Heston, was ik minder onder de indruk. Het verhaal is best intrigerend maar de uitspattingen met monsters deden wel veel afbreuk aan de spanning- zolang het psychologisch blijft vind ik horror vaak het beste, zodra er monsters in beeld komen gaat het al snel richting camp. Dat dreigde ook hier te gebeuren met tentakelwezens en wat al niet meer maar gelukkig gaat het richting einde toch weer de goede kant op. De spinvrouw kon ik trouwens wel waarderen, als een soort ode aan The Thing.

Mijn eerste kijkbeurt, mede dankzij de 'MM horror top 300', was dit 1 vd films die ik zeker op mijn 'to watch list' had staan. En wat heb ik me hiermee vermaakt man. Dit was horror vd bovenste plank, hier zat echt heel veel boeiends in en met een heerlijke Sam Neill, deze rol is op z'n lijf geschreven. Dikke topper!

In the Mouth of Madness heeft me heel erg onder de indruk achtergelaten. Wat een ongelooflijk sterke, atmosferische en oneindig interessante film. In de eerste helft van de film zat ik de hele tijd op het puntje van mijn stoel na te denken hoe het nu allemaal zat; na een gegeven moment wordt dat wel ongeveer duidelijk, maar dat doet niets af van het feit hoe ongelooflijk sterk en waterdicht dit plot in elkaar zit. En toch blijft er nog genoeg ruimte over om zelf te fantaseren; die oeroude of kosmische wezens die Cane beïnvloeden, of in ieder geval aan de touwtjes trekken; daar kan je letterlijk je eigen ding van maken, hoe dat zit. En dat maakt het natuurlijk des te fascinerender en interessanter. Die hele dualiteit tussen werkelijkheid en fictie loopt als een rode draad door de film, en Carpenter speelt daar heel erg leuk mee, maar wat In the Mouth of Madness dat tikkeltje extra geeft, is dat die thematiek hier gekoppeld wordt aan Lovecraft-achtige thema's en sfeer. Het is ook gewoon geweldig dat op het einde de wereld simpelweg naar de verdoemenis gaat. Dat maakt het hele verhaal des te creepier en impactvoller. Tja, ik kan echt wel blijven praten over het verhaal en de thematiek; het is gewoon briljant wat mij betreft.

Visueel valt er ook heel veel te genieten. Het is natuurlijk een vrij 'recente' Carpenter (naar zijn actieve carrière gekeken dan, bedoel ik), maar het is zelfs voor z'n tijd een enorm mooi uitziende film. Ik denk dat het ook Carpenter's meest experimentele film is qua stijl? Ik vond al die hallucinante overgangen en beelden in ieder geval super sfeervol en mooi. Het enige ding dat niet zo merkwaardig is in deze film is de cast, op een geweldige Sam Neill na natuurlijk, maar dat doet niet heel erg ter zake hier. Dat is niet waar de nadruk op ligt, en op zich doet iedereen wel wat ie moet doen. Goh, het is eigenlijk dat ik niet zo snel een 5* geef na slechts één kijkbeurt, maar eigenlijk is dit nagenoeg een foutloze film voor mij. Carpenter levert hier (nogmaals) een parel mee af. Ik denk dat ik Halloween nog net dat tikkeltje beter vind, maar daarbuitenom is dit de beste film die ik tot nu toe van hem zag. Er zit in ieder geval zeker een herkijkbeurt in, en wie weet ook wel een verhoging dan. Voor nu een dikke 4.5*.

Herzien. Laatste deel van Carpenter's apocalypse-trilogie. Het is puur H.P. Lovecraft wat we hier voorgeschoteld krijgen, iets dat uitstekend past bij het morbide onderwerp en de creepy sfeer van de film. Sam Neill is prima in de sarcastische hoofdrol en is hier wat minder stijf en formeel dan we van hem gewend zijn. Leuk ook om veteranen als Charlton Heston en David Warner in sterke bijrolletjes te zien. Visueel steekt de film verder netjes in elkaar, met mooi verzorgd production design en uitstekende make-up effecten. Alles bouwt fraai op naar een perfect einde.

Misschien wel de beste verfilming van het boek dat Lovecraft nooit schreef.
De hoofdpersoon die gek word nadat hij in aanraking is gekomen met zaken die hij het best met rust had moeten laten, natuurlijk inktvis monsters en zelfs New England het zit er allemaal in. H.P. Lovecraft schreef een aantal prachtige vreemde verhalen in zijn korte leven welke helaas vaak voor ernstig dubieuze
verfilmingen zorgt.
Dit is een film die toch wel de sfeer uit de boeken weet aan te raken door veelvuldig gebruik van kenmerkende elementen uit de korte verhalen van Howard Phillip ,voor mij toch wel dé schrijver van cosmische horror. Voor wie goed bekend is met zijn oeuvre is het een feest der herkenning - in de details én
in de blender met King, dat dan wel.
Ik hoop dat het project van de originele Mountains ooit nog doorgang vindt. Vanavond vermaak ik mij maar even met deze.
Het "gelijknamige" boek heet dus overigens Mountains en niet Mouth of madness en heeft een totaal ander verhaal (the Thing is daar losjes op gebaseerd )

Een gebruiker hier cinemanukerke zei het al, ik zou de film niet met deze flashback openen. Die mening deel ik, alsof je de film begint met een trailer die toch wel wat weggeeft. Goed gecast is ook de Jurassic Park man.

Hij moet zeker gezien worden door Carpenter fans maar geldt voor mij niet als klassieker, eerder als tussendoortje. Een mengelmoesje van Stephen King (de schrijver en diens bezeten lezers doen aan Misery denken) en Philip K Dick (verliezen van grip op realiteit) met wat Lovecraftiaanse monsters, maar zonder de overtuigende schetsen van een hechte gemeenschap zoals bij King of de veel verder gaande paranoia zoals bij Dick. Het blijft allemaal oppervlakkig met wat goedkoop effectbejag zonder coherentie. Dan weer een monster hier, dan weer een enge kop daar.

Het ziet er zeker goed uit maar je hebt een beetje het idee in een wagentje door het spookhuis van een pretpark te rijden. Want het plot is weinig gestructureerd en niet erg diepgaand of gericht en echt griezelig wordt het nooit.

Het mist sfeer en met een verhaal als deze (H.P. Lovecraft achtige waanzin neemt de wereld over) had er echt meer in gezeten.

Dan de casting. Prochnow en Neill doen het goed, maar Julie Carmen kon me niet bekoren.

Soundtrack is goed, lekker rockend met een prima Carpenter synth deuntje als basis.

Tijd dat ze de The Call of Cthulhu maar eens gaan verfilmen, een tijd terug speelde ik een behoorlijk beklemmende game die dat verhaal goed vertelde..

Van zulke soort horrors moet je houden, was niet echt mijn ding.

Een beetje Stephen King, wat H.P. Lovecraft en toch helemaal Carpenter.

Ik ben positief verrast door het grote mysterie die wordt opgebouwd. Heel de film zat ik geboeid naar het scherm te turen, verbaasd door de erg goede practical effects en de geweldige acteerprestatie van Sam Neill. Wat is die man toch fascinerend om naar te kijken als hij op dreef is. Het minpunt van de film zit hem in de rommeligheid van de laatste akte.

Desalniettemin een goede film van Carpenter, die toch maar eens bewijst dat hij een vakman is.

3,5*

Reality is not what it used to be...

Uitstekende Carpenter met een geslaagd uitgewerkt idee : hij wisselt realiteit en fictie met elkaar... Het plotmechanisme dat hij hiervoor gebruikt is de zoektocht van een verzekeringsagent naar een verdwenen schrijver van horrorverhalen. Een soort Stephen King, maar tien keer harder. De waanzin begint wanneer hij ontdekt dat het "fictieve" plaatsje Hobb's End uit zijn recentste boek wel degelijk bestaat...

De hele film is prima ineen geknutseld maar is in de eerste plaats een trick met een eigen gestoorde logica. Ik vind het nog steeds één van Sam Neills beste rollen als de rationele man die stilaan alle grip op de realiteit begint te verliezen. Carpenter zet ook vaak geniale scènes op zoals die waarin de wereld van Trent plots helemaal blauw is nadat Cane hem vertelde dat blauw zijn lievelingskleur is

Spelen met verschillende realiteiten is bestemd voor erg bekwame regisseurs, en Carpenter toont zich in deze film een meester daarin.

"A reality is just what we tell each other it is.”

Heerlijke Carpenter film weer zeg, dat wel maar, in mijn ogen niet bepaald horror. Denk dat ik er persoonlijk meer een Mystery/Thriller film van zou maken, of misschien wel zoals IMDb als eerste genre geeft: een drama. Ik ging er dus volledig in met de intentie een horrorfilm te kijken, dan kom je toch wat bedrogen uit. Niet héél erg wat mij betreft want, ook al is hij het niet staat deze film als een heel stevig huis, en is de film echt best leuk om te zien en te volgen. Wel maakt Carpenter veel en goed gebruik van H.P. Lovecraft en Stephen King en creëert toch nog een heerlijk sfeervol filmpje.

Direct valt op dat Sam Neill er veel zin in had, hij acteert namelijk heel erg tof en weet je als kijker heel goed vast te pakken in zijn waanzin personage die eigenlijk gewoon veel heen en weer geslingerd werd. De rest van de cast vond ik het ook prima doen, echter was er niet echt iemand die er echt direct bovenuit stak, dus Neill pakt eigenlijk gewoon de schijnwerpers, en hij mag dat!

Het verhaal is leuk. Mysterieus op veel momenten maar, over het algemeen ontzettend goed en vooral erg sfeervol waar ik heel veel mee kon. Ik was er echt wel over te spreken en heb me uitstekend weten te vermaken. De film duurt niet al te lang, waardoor het makkelijk uitzitten is. En omdat de film zo sfeervol is, kun je er eigenlijk makkelijk mee uit de voeten. Duister, grimmig maar ook erg leuk.

Voila. Nog eentje uit de Top 300 Horror afgevinkt. Een surrelistisch griezelverhaal (had ook door Stephen King kunnen geschreven zijn) met Doctor Who-achtige wezens die uit een door een schrijver gecreëerde parallel universum komen. Vond het entertainend genoeg.

3*