Kundun (1997)

Dit vind ik nou wel een ijzersterke film van Scorcese, en mijn favoriet van hem. Zonder veel gevloek, cultureel, en religieus. Boeiend en avontuurlijk. En ondergewaardeerd.

Dat meen ik mij ook te herinneren, maar de laatste keer dat ik hem zag stonden de twin towers nog. ik had hem op 'koopvideo'

Lang geleden, weet amper meer hoe hij ging. Tijd voor herziening dus, ooit.

Ja, ik zou 'em nog een keer kiJken. Geeft een mooi beeld van de Tibetaanse cultuur.

Biografisch, historisch en wel interessant omwille van het doen en laten rond een Dalai Lama en de betreffende godsdienstige gebruiken.

Verwonderlijk dergelijk thema voor cineast Martin Scorsese, toch heel wat meer bekend om (bloederige) gangsterfilms...

Las iets op de generiek van "opgedragen aan mijn moeder"...

In ieder geval knappe beeldvorming maar helaas wat te langdradig.

Opgenomen in Marokko.

Religion is poison

De laatste tijd ben ik me weer eens wat meer aan het interesseren voor het oeuvre van Martin Scorsese en vreemd genoeg was Kundun me altijd ontgaan. Ik wist niet dat Scorsese dit had geregisseerd, laat staan dat de film überhaupt bestond, dus het was fijn dat Canvas dit een tijd geleden besloot uit te zenden. Het heeft even geduurd eer ik me hier aan waagde, het leek me zo'n klassieke film te zijn waar je voor in een bepaalde mood moet zijn, maar gisteren me lekker ingeduffeld terwijl de hemelsluizen buiten opengingen.

Kundun is een interessante film geworden, maar toch wel eentje met wat problemen. Een grote ergernis is het feit dat Scorsese beslist om het geheel in het Engels te brengen, wat toch een vreemde keuze is voor een film die over China en Tibet gaat. Verder verliest de regisseur zich af en toe ook in teveel nodeloze symboliek (naar het einde toe wordt die tekening op de vloer toch net een keertje teveel doorklieft) en mist het verhaal wat vaart. Een speelduur van 2 uur is niet zo uitzonderlijk lang, maar ik had het op den duur allemaal wel wat gezien. Beetje jammer ook dat het verdere verloop van het leven van de Daila Lama eventjes wordt samengevat in een paar regeltjes tekst. Is het dan echt allemaal zo slecht? Nee, dat nu ook weer niet. Scorsese blijft een begenadigd regisseur en levert vaak erg mooie beelden af. Hij slaagt er bovendien ook in om met respect de Tibetiaanse cultuur in beeld te brengen (wat wel als gevolg heeft gehad dat hij ondertussen China niet meer binnen mag) en heeft toch weer mijn interesse gewekt in Boeddhisme na het uitstekende Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring van Kim Ki-Duk.

Geen professionele acteurs en de Daila Lama zelf (en zijn familie) werden zelfs gerekruteerd in de familiekringen van de echte Daila Lama. Een interessante aanpak die beide kanten kan opgaan, maar Scorsese weet een goede cast rondom hem te verzamelen. Vond vooral de 2-jarige en 5-jarige Daila Lama eigenlijk erg geslaagd, vooral omdat ik dit soort kindrollen vaak werkelijk verschrikkelijk vind. Verder toch ook een film die het van zijn locaties moet hebben en dan verbaasde me het eigenlijk dat dit voor een groot deel is opgenomen in Marokko. Mooie beelden in ieder geval en de muziek van Philip Glass geeft het geheel net dat beetje extra.

Tot nu toe zijn Scorsese en ik niet meteen de dikste vrienden, maar ik blijf het een regisseur vinden die altijd wel iets interessants kan maken. In ieder geval is het een film die wel wat blijft nazinderen, maar het geheel stelt uiteindelijk een tikkeltje teleur. Vooral naar het einde toe begint het toch allemaal wat te slepen.

3*

Zeer inspirerende film. Na 20 jaar nog even actueel. Inhoud is boven mijn perceptie van het leven. Als westerlingen kunnen we zeer veel van de Tibetanen leren. Wij leren onze kinderen hebzucht, woede, jaloezie, luiheid, lust, ijdelheid, gulzigheid aan. De Boeddhist leert je in mededogen te leven met alle levende wezens op moeder Aarde. Dit is zeer moeilijk te doen in een gecontamineerde leven met de mensen om ons heen. En het erge is, er komen er steeds meer mensen bij, waardoor planten en dieren van hun habitat worden ontdaan. Niemand die het erover heeft, dat de hoeveelheid mensen gif is voor het voortbestaan van het leven zelf. Zouden we in mededogen leven met moeder Aarde en haar levende wezens, dan kunnen we in het kwadraat van het aantal mensen dat nu leeft, leven, maar helaas is de conclusie dat we ver zijn in technologie, maar in het stenentijdperk met onze geest en ons geweten. Voor degenen die de tekst hierboven begrijpen, zullen opmerken dat het leven buiten het mededogen een pad van het lijden inhoudt. Een pad van verlichting is het pad van het doorbreken van het herhaaldelijk herleven van de lijdende ziel.

Lange zit. De pracht en praal van Tibet komen ruim aan bod. Het verhaal wordt degelijk en in alle rust verteld. De Dalai Lama wordt aardig vertolkt maar de grote Chinese leider steelt de show. Scorsese verzuimt inzage in het Tibetaans boeddhisme te geven. Veel dieper dan het bekende principe van geweldloosheid gaat de film niet echt. Daarmee mist hij een enorme kans omdat dat boeddhisme het verhaal van Tibet nu juist uitzonderlijk maakt. Wat overblijft is een droge registratie; een filmische geschiedschrijving die de zaken vrij eenzijdig belicht. Zo wordt het Tibet van voor de Chinese inval nogal liefelijk afgeschilderd terwijl er door de Tibetanen een waar schrikbewind werd gevoerd. Maar ja. Amerikanen en de waarheid.

Martin Scorsese heeft een hoop fijne films gemaakt, en ook een paar mindere - en Kundun valt voor mij helaas duidelijk in de tweede categorie. Al is het gelukkig geen Cape Fear. Prachtige beelden, dat zeker, en dan vooral van de culturele uitingen in Tibet en later ook van de komst van de Chinezen. Maar het is ook ontzettend traag en, ja, gewoon regelmatig saai. De keuze voor Engels met Tibetaans accent kan ik nog wel mee leven, maar er gebeurt echt weinig en de film kruipt vooruit. Ik had hier nog wel meer van verwacht, zelfs toen ik nog niet wist dat dit van de hand van Scorsese was.