The Red Shoes (1948)

Ik houd van ballet. Dus wat is er mooier dan een ballet film, vol met ballet? Niets, lijkt me. Klasse werk van Moira, Marius, Anton, iedereen wel natuurlijk. Het is mooi, beeldschoon, met een fijnheid die je als kijker eenvoudig wel móet raken. Mooi en gevoelig. Waar vind je dat nog, tegenwoordig? Al die opgeklopte films van tegenwoordig, kunnen niet opboksen tegen dit. Ik kijk weliswaar het meest films uit deze eeuw, maar toch houd ik net een tikkie meer van ouderwetsere films.

Prachtig, dus. Het totaalplaatje is verbluffend, wat een schoonheid.

Werkelijk een uitstekende beeldkwaliteit voor een prent uit 1948. Af en toe een groene vlek en wat strepen op het scherm maar that's it. Qua opzet vond ik het iets te formeel en te theatricaal; vrijwel elke scène leek een toneelstuk net zoals de balletvoorstelling dat was. De manier van praten, handelen en reageren kwam geregeld op me over alsof het allemaal om het entertainen ging en dat de inhoud niet echt belangrijk was. De settings zagen er wel goed uit en de lange dans met verschillende achtergronden was zeer mooi uitgevoerd. Het einde kwam ook vrij onverwachts aangezien ik geen enkel moment de behoefte heb gehad om op m'n horloge te kijken.

De muziek greep me meer dan het beeld, waaraan ik moet toevoegen dat ik qua dans alles behalve een ballet-liefhebber ben.

Al met al een mooie vertolking van het sprookje en zeer hoge kwaliteit gezien 1948.

Verdoken klassieker.

Op MM veelal onbekend, wat meteen ook wil zeggen dat het voor mij een onbekende klassieker was. Maar kijk naar de bekende lijstjes van critici en je kan maar moeilijk om deze film heen. De reden waarom bleef voor mij alleen redelijk duister.

Een film die sterk leunt op de ballet scenes. Die deden me niks, kan er niet echt van genieten en de 15 minuten halverwege voelden dan ook als een kleine marteling. Daarnaast wordt er een liefdesverhaaltje voorgeschoteld dat minstens even theatraal is. Onsympathieke personages, dramatische gebeurtenissen worden amper ingeleid, houterig acteerwerk en een kerndilemma dat eerder aanvoelt als wat misplaatst kinderachtig gedrag dan een serieus probleem wat kan leiden tot zelfmoord.

Visueel ook echt hélemaal niks opmerkelijks gezien. 't Was in kleur inderdaad. Yay. Muziek moet je dan verder vooral liggen, mij deed het ook weer helemaal niks.

Vreselijk sentimenteel gedrocht dus. Kan me wel inbeelden hoe deze film zich onder de "grote" critici als klassieker ontpopt heeft maar door de modernere filmfan veelal gemeden wordt. Veel mis je er in ieder geval niet aan, of je moet echt van ballet houden.

0.5*

Je zou zeggen dat een sprookje van Hans Christian Andersen garant staat voor een bovengemiddelde film, maar hier blijkt maar weer eens dat dat totaal niet het geval is. Debet hieraan is vooral de hoofdcast en dan vooral Moira Shearer. Zij straalt constant verveling en tegenzin uit. Dit viel mij zo erg op dat ik ben gaan kijken op internet en inderdaad, zij had al geen zin in de rol en het filmen ging ook niet van een leien dak. Anton Walbrook zet wel weer een prima personage neer als de veeleisende, autoritaire balletimpressario Boris Lermontov. Zaken als decors en aankleding, kleurgebruik, … komen verzorgd over, maar ook niet meer dan dat.

Het verhaal op zich is vrij wisselvallig uitgewerkt. In eerste instantie weet het je aandacht te pakken en vast te houden, doch het "befaamde" middenstuk (kwartier lang ballet) slaagt daar totaal niet in. En zo’n drie kwartier voor het einde komt dan ook nog eens, compleet vanuit het niets, het romantisch plotje de film binnenvallen (je krijgt als kijker geen enkele hint). Aan de ene kant een minpunt, aan de andere kant wordt het verhaal daardoor wel weer interessanter.

Het einde voelt erg gehaast aan, zeker als je ziet dat men voor de rest van het verhaal wel de tijd heeft genomen. Door die gehaastheid ontbreekt het aan sterke dramatiek; iets waar zelfs haar zelfmoord geen verandering in kan aanbrengen.

Enfin, samenvattend: The Red Shoes is interessant, maar weet je op geen enkel vlak te raken. De film staat of valt met de personage van Victoria Page en in dit geval is dat, door haar overduidelijke tegenzin, vallen.

Dat ik een schitterende herziening heb gehad van The Red Shoes een paar dagen geleden is een understatement. Waar ik deze film eerder (vier jaar geleden al weer, ik dacht pas twee) meer objectief wist te waarderen, ging ik er deze tweede keer helemaal in op. Één van de beste films over de passie van kunstenaars. Misschien wel dé film over dit onderwerp. Aan de ene kant voel je de liefde voor ballet door de hele film en wist ik dit keer mee te gaan met de obsessie van de personages voor deze expressievorm. Aan de andere kant heeft het ook iets duisters, omdat perfectionisme in de kunst hier als totale waanzin getoond wordt. De film lijkt gevangen tussen waardering en walging van die waanzin en dat zorgt voor een extra laag, die de film veel spannender maakt.

In zekere zin gaat het hier net zoveel over films maken als over ballet, want het personage Lermontov staat duidelijk voor Michael Powell. Je zou zeggen dat Norma Shearer de hoofdrol heeft, maar eigenlijk besteed de film veel meer tijd aan Lermontov. Ik vermoed dat dit komt omdat Powell zich met hem kon identificeren (Pressburger wellicht wat minder), met zijn obsessie voor perfectie. Die perfectie straalt immers ook van de films van Powell en Pressburger rond deze tijd af. En niemand kan ontkennen dat The Red Shoes met liefde voor ballet gemaakt is. Ik weet te weinig van ballet om te kunnen zien of die voorstelling halverwege inderdaad een briljant staaltje danswerk laat zien, maar filmisch is het een mooier eerbetoon dan de kunstvorm zich eigenlijk had kunnen wensen.

Zie hier de perfecte film van The Archers. Vreemd dat ik er twee kijkbeurten voor nodig had om er zo in op te gaan, maar nu vond ik het geen moment meer slepen. De volle tijd op het puntje van mijn stoel gezeten zelfs. Zelfs mijn eerdere kritiek op Marius Goring trek ik terug. Dit is film. En als bonus ook ballet.

Verhoging naar 5*.

Uitstekende film waarin een jonge balletdanseres de absolute top wil bereiken, maar ondertussen verliefd wordt. Een mooi verhaal met een sterk einde waar life imitates art. Prachtig camerawerk waarbij vooral het mooie kleurengebruik opvalt. De bijna 20-minuten durende ballet-opvoering in het midden van de film is dan ook een hoogtepunt te noemen.

Ik heb niet veel met ballet. En ik heb ook niet veel met films waarin je een hele balletvoorstelling ziet. De film duurt al lang, dit onnodige tijdrekken is nergens voor nodig. Verder (los van al dat balletgedoe) is het een redelijk onderhoudende film. Maar ik ben niet enorm onder de indruk dus het hoge punt hier is voor mij wat misplaatst.

Ik ben niet echt een balletliefhebber, maar naar de opvoering van “The Red Shoes” door Moira Shearer, Léonide Massine en Robert Helpmann heb ik toch gefascineerd zitten kijken. Erg mooi. De tweede opvoering van dat ballet met een hoofdrol voor de spotlight om de leemte in te vullen, is waarlijk een vondst. Om de balletscènes heen is een boeiend verhaal geweven over tiranniek perfectionisme, liefde en jaloezie, dat op zich eveneens de moeite waard is. Ook de settings en cinematografie zijn zonder meer top.

Kortom, opnieuw uitstekend werk van The Archers (P. & P.), die een hele serie indrukwekkende films op hun naam hebben staan.

Wat is me dit een prachtige film. De muziek, de choreografieën, de decors. Zeldzaam knap. Zoals soom hierboven aanhaalt is dit ook een enorm gevoelige film, iets wat nog eerder zeldzaam is bij films uit dit tijdperk.

Een parabel over liefde vs. kunst, amoureuze dromen tegenover grenzeloze ambitie, professionaliteit in conflict met emoties en gevoelens.

Voor veel mensen is deze productie een stuk cultuurgeschiedenis. De concurrerende en veeleisende wereld van ballet stond centraal in dit ouderwetse, brave, zoete, curieuze en vooral uitermate trage (de speeltijd van twee uur en een kwartier was teveel van het goede) melodramatische sprookje, waarin een liefdesverhaal achter de coulissen verweven zat. Visueel zag het er allemaal prachtig uit.

Ik heb niet veel met ballet. Maar dit vond ik helemaal geweldig. Ook een mooie eerste kennismaking met het werk van Powell en Pressburger.

Als ik een minpunt aan de film zou moeten noemen, is dat het toch net wat te lang duurt allemaal. Het voelt wat té uitgerekt allemaal.

Een verhaal over liefde en obsessie. Voor een persoon of een vorm van kunst. Het moeten kiezen tussen wat je het meest lief hebt is een keuze die je gewoon niet kunt en/of wilt maken. Powell en Pressburger laten dat op een fantastische manier zien. Ook het verhaal wordt erg goed gebracht. Geld ook voor de romance en de voorstellingen natuurlijk

Hoogtepunt van de film is natuurlijk de voorstelling van The Red Shoes. Ik heb echt met verbazing zitten kijken. Zag er erg mooi uit. Vooral mooi hoe de voorstelling in het surrealistische overgaat. De film is ontzettend mooi geschoten door Jack Cardiff, en dit is Technicolor op zijn best. Erg mooi kleuren pallet. Qua production design ook erg sterk. Muziek wisselt een beetje. Vaak een mooie score, al zitten er ook een aantal mindere stukken tussen.

Acteerwerk van Shearer is toch best goed, zeker gezien ze niet veel/geen ervaring op het gebied van acteren. De rest van de dansers doen het ook goed. Goring is erg goed als componist die zijn big break krijgt. Maar degene die de show steelt is toch wel Anton Walbrook. Wat een geweldige nare, obsessieve man speelt hij hier. Fantastische prestatie.

Erg goede film. Zowel in vertelling als op audio/visueel gebied.

Eén van mijn favoriete musical films vanwege de droomachtige en romantische sfeer. Misschien is een vergelijkende film 'Cabaret'. Daar moet ik als eerste aan denken.

The Red Shoes was een aparte kijkervaring voor mij. Ik heb een paar keer eerder een Powell/Pressburger-collaboratie gekeken, en ook daar waren mijn ervaringen niet uniform goed. Wel zagen hun films er erg fraai uit - en dat is ook hier geen uitzondering.

In het begin van de film zag ik het eigenlijk niet goedkomen. Een uur lang zien we op zeer, zeer langzame wijze hoe de jonge, ambitieuze en getalenteerde danseres Victoria Page en dito componist Julian Craster belanden in het balletgezelschap van Boris Lermontov. Lermontov is een zeer gepassioneerde, zeer veeleisende, autoritaire man, die duidelijk zichtbaar leeft voor zijn kunst en daar alles voor over heeft. Maar echt interessant is dat eerste uur niet zo heel erg; we zien Victoria en Julian langzaam opklimmen, maar dat is het wel.

Enigszins onverwacht kwam mijn favoriete deel van de film halverwege, waarin een kwartier lang een prachtige balletscene wordt opgevoerd van The Red Shoes, niet toevalligerwijs een Andersen-verhaal dat zeer analoog loopt aan het verhaal van de film zelf. Het is duidelijk te zien dat er gekozen is voor echte dansers, in plaats van acteurs die een beetje dansend aanmodderen. Het tweede deel van de film vond ik aan de ene kant allemaal niet zo samenhangend, waarin een romance compleet uit de lucht komt vallen en waarin het plot op een voor mij niet zo geloofwaardige manier escaleert richting de zelfmoord van Victoria. Toch werd ik in die tweede helft inmiddels wel geboeid door de film, ondanks het wat overdreven melodrama. Voorlopig ga ik voor 3.0*, en ben ik voldoende geintrigeerd om nog wel een herziening te verwachten, te zijner tijd.

Het balletmilieu kent een tegenstelling tussen sprookjesachtige voorstellingen op het podium en een streng regime met bijhorende conflicten achter de coulissen. Moira Shearer was een echte ballerina die deze rol als een uitstapje zag. Deze rougette is wellicht de beste danseres die ooit in een hoofdrol op het witte doek te zien was. Voor acteren had ze blijkbaar een natuurtalent.

Sergei Diaghilev vormde een inspiratiebron. Léonide Massine, die de choreograaf Ljubov speelt, had een verleden als choreograaf en minnaar van de oprichter van de Ballets Russes. De impresario Lermontov (Anton Walbrook) lijkt op hem. Hij stelt zich op als een soort Mephistopheles die wil dat Vicky haar ziel te verkoopt in ruil voor eeuwige roem. De componist (Marius Goring) zit met het dilemma of hij programmatische muziek wil schrijven in dienst van het ballet of absolute muziek die op zichzelf staat.

Het sprookje van Andersen wordt symbolistisch benaderd. De rode schoentjes, holle voorwerpen, staan symbool voor vrouwelijkheid en fatale passie. Het centrale ballet is surrealistisch. Ze danst met een krant die tot leven komt en van gedaante verandert, ze maakt een vrije val en wordt omringd door groteske figuren. De onwaarschijnlijke ontknoping past bij deze dromerige stijl. Haar zelfmoord wordt voorafgeschaduwd wanneer de stoomtrein een lawaaierige passage maakt in een vroege scène.

Shearers vuurrode haar en sproeten gaan perfect samen met de schoentjes in technicolor. Een paar keer worden versnelde beelden gebruikt, zoals wanneer ze kort voor het einde die trap af loopt. Een vondst is de slotvoorstelling met het spotlicht op een lege plek, die haar afwezigheid extra doet voelen.

Ambitieuze en innovatieve productie, die volgens mij zijn tijd vooruit was. Net als bij A Matter of Life and Death merk je dat de makers artistiek willen excelleren, hoewel de stijl je misschien wel moet liggen. Origineel vind ik het in ieder geval zeker, vergeleken met films uit dezelfde periode.

Die uitvoering van het ballet is zoals vaker gezegd een enorm hoogtepunt, met vele shots die linea recta het museum in kunnen. En elders in de film komen dergelijke kunststukjes vaker voor. Ik heb de gerestaureerde versie op de BBC gezien en ik kan mij voorstellen dat dat veel toegevoegde waarde heeft.

Jammer dat het verhaal niet de gehele speelduur lang compleet kan boeien, maar dat is in dit geval een klein minpuntje.

Film bestaande uit verschillende delen en bijhorende emoties. Goede opbouw, waarbij kijker hoofdpersonages leert kennen met bijhorende mooie onderstrepende muziek, en een mooi in beeld gebrachte balletversie van The Red Shoes (die vrij uitvoerig aan bod komt en terecht een belangrijk deel aan zendtijd krijgt). Binnen de versie zie je het hele verhaal overigens deels door achtergronddecor, maar ook deels door haar ogen (althans zo lijkt). Natuurlijk moet het aspect romantiek dan nog komen met een niet alledaagse happy end; maar laat net dat het goede zijn aan de film. Er wordt niet gekozen voor Amerikaanse clichés, maar voor originele invalshoeken, en alles binnen het verhaal (vrouw kan niet stoppen met dansen - wegens niet kunnen kiezen - en dat wordt haar einde want zo wilt ze niet verder leven). Dat de balletvertolking nog eens getoond wordt met de spotlights op waar het hoofdpersonage zou staan maakt het geheel af. Mooie film, en overigens nog heel veel meer respect als je beseft dat deze film van jaren '40 dateert

Na een uur dacht ik ongeveer 2* te moeten gaan uitdelen, vanwege de overdreven theatraliteit van het verhaal en de vertolkingen. Dat Powel en Pressburger geen grote vertellers zijn wist ik al langer, maar hier lijkt het soms wel alsof je naar een animatiefilm van Disney aan het kijken bent. Of het lijkt misschien nog wel meer op een stille film met dialoog. De balletuitvoering net over de helft is echter niet minder dan magnifiek, niet alleen als ballet (qua mise-en-scene bijvoorbeeld) maar vooral filmisch. Prachtig spel van kleur, cameravoering en montage. Dan blijkt ook dat The red shoes zelf een soort opera-ballet is, waar de overdreven expressie bij hoort. Daarom toch een zeer geslaagde film, in mijn ogen ook heel wat beter dan het veel geroemde A matter of life and death.

Weer een klassieker die van mijn bucket list kan. Ben blij dat ik het zo lang heb uitgesteld, want op jongere leeftijd had ik het waarschijnlijk minder kunnen waarderen. Bovendien had ik dan niet de schitterende restauratie (uit 2009) op blu ray gezien.

Want het beeld is de grootste ster van deze film. Fantastische technicolor fotografie met overdonderende decors en prachtige kleuren. Eigenlijk doodzonde dat het niet in Cinemascope is gedraaid. Absolute hoogtepunt is de montage van het ballet The Red Shoes. Een adembenemend surrealistisch schouwspel, waarvan je kunt argumenteren dat het eerste videoclip was.

Het verhaal en de acteerstijl zijn eigenlijk iets te theatraal voor mijn smaak. Maar gezien de film over theater gaat, kan ik daar wat meer begrip voor opbrengen. Het is in ieder geval wel lekker druk. Al met al is het een feest vol creativiteit en een monumentale film gebleken.

4*

Werkelijk bijna niet doorheen te komen.

Het duo Powell & Pressburger deden met A Matter of Life and Death even mijn wenkbrauwen omhoog weten te doen. Oudere films slaan net wat minder bij mij aan, zeker de zwart-wit films. Dat deze in kleur was, had eigenlijk een positieve invloed moeten hebben, maar ik vond het juist nog vermoeiender hier.

Verwachtte vooraf een puur sprookje. Zoiets als The Wizard of Oz . Maar deze is uiteindelijk een "realistisch sprookje" en het sloeg veel minder aan. Er wordt maar weinig aan je fantasie over gelaten en een deel van de film bestaat daarnaast uit best oninteressant toneelspel waarvan ik niet begrijp dat je dat in een film stopt. Daar heb je toch gewoon theater voor?

Over theater gesproken, of liever "theatraal", wat was het acteerwerk hier theatraal. Ik kon er werkelijk helemaal niets mee. Het ene na het andere vervelende type kwam voorbij en werkelijk niemand maakt indruk. En dan blijkt het dat de hoofdrolspeelster, Shearer, er geen zin in had. Dat blijkt.

Voor de rest is het een van de meest vermoeiende ervaringen die ik ooit heb moeten doorzitten. De eerste 25 minuten gaan nog wel, daarna begon mijn aandacht te verslappen en uiteindelijk was het zelfs zo verslapt dat ik het opgaf en de film een dag later heb afgekeken. Absurde speelduur ook, die 133 minuten.

Voor de rest regelmatig een slordige loop van het verhaal. Waar in godsnaam komt die romantiek vandaan? De opvolgende zelfmoord slaat daarom totaal niet aan. Niets komt voor de rest echt over, niemand is sympathiek en ik voelde me geen moment betrokken in het verhaal. Ja, dan worden de 133 minuten echt een hele opgave.

Voor de rest een paar (veels te lange) toneelscenes die niet bepaald aanslaan. In het begin vond ik de decors wel mooi, maar uiteindelijk is dat uitgewerkt en dan heb je nog 10 minuten te gaan van artiesten die uiteindelijk niet eens bizar veel voorstellen. Regelmatig was het zelfs klunzig te noemen.

Wel mooie decors en kleurtjes, dat wel. Het is de enige reden waarom ik de film nog een beetje lof kan geven. Maar ik vond het een hele opgave, eentje die ik echt moeilijk aan ben gegaan. Cijfer is dan ook naar mijn ervaring.

Knappe klassieke film waarbij ballet centraal staat. Deed me in vele opzichten denken aan Black Swan (2010) en zelfs Chazelle’s Whiplash (2014) waarbij de perfectie en opperste toewijding wordt geëist om te komen tot grootse daden. Lermontov leidt zijn gezelschap met ijzeren hand en straalt veel autoriteit uit. Wie niet mee kan of wil, wordt gewoon afgeserveerd. Er is geen buitenwereld of privéleven. Alles staat in het teken van het ballet.

Wie daarnaast ook smult van het ballet zelf, zit ook hier goed. Het ballet komt echt wel sterk naar voren in de vele lange scènes. Wel mooi om naar te zien, maar een pure liefhebber ben ik nu ook weer niet. Maar het geeft wel de indruk dat de film met veel zorg en liefde is opgebouwd. Het sprookje van The red shots bvb komt prachtig tot uiting.

Je kan er niet om heen dat dit reeds een film is uit de oude doos. Soms een beetje plomp, maar best in het algemeen genietbaar. Het einde is bovendien ook erg sterk en toont aan tot wat die alles leiden kan.

Degelijke film. Deze film is vakkundig gemaakt, maar raakte mij verder niet echt. Het gebruik van Technicolor komt hier goed tot z'n recht, de beelden zien er prima uit. Het plot is onderhoudend genoeg, al kon ik niet zo veel met de personages. Geen verkeerd acteerwerk, maar de personages spraken mij gewoon niet echt aan. Moest tijdens het kijken van deze film aan Black Swan denken, al zijn er ook behoorlijk wat verschillen tussen deze film en die film. Op zich best een kijkbeurt waard, maar ik zal 'm niet nog eens gaan kijken.

Als ballet niet echt je ding is kan je deze beter mijden , langdradig theatraal en soms slaapverwekkend .

Verrassend goed, deze. Anton Walbrook onlangs ontdekt in The Life and Death of Colonel Blimp en wat een présence hier ook weer. Hij domineert de film, wat ook in zijn rol geschreven is, maar het gaat hem moeiteloos af. prachtige muzikale stukken, wat aparte verteld met vele dromerige stukken. Knap gedaan. Dans én muziek krijgen elk hun aandacht. Moira Shearer blies me niet van mijn sokken, maar zoals ze in de film zeiden, zeker ook 'not bad'.