Tôkyô Nagaremono (1966)

Vond het zwart-wit in Branded to Kill al erg mooi. In Tokyo Drifter weet Suzuki juist uitstekend gebruik te maken van kleur. Ik weet niet waar mijn voorkeur naar uitgaat, maar het kleurenspel in deze film vond ik redelijk uniek. Ook de muziek was weer van hoog niveau. Heerlijk melancholisch deuntje dat je niet meer kwijtraakt. De film is hier en daar lekker theatraal en de vechtscènes mogen er ook zeker zijn.

Wel vond ik Tokyo Drifter, net als Branded to Kill, over het geheel nogal rommelig. Het verhaal gaat van de hak op de tak. Ook is de overgang tussen sommige scènes niet al te mooi; de muziek wordt af en toe bijvoorbeeld nogal plotseling afgekapt.

Ik ben benieuwd naar het wat modernere Pistol Opera. Want voorlopig blijven de twee films die ik tot nu toe van Suzuki heb gezien op 3.5* steken. De man weet erg unieke en originele dingen op het beeld te toveren, maar kan me nooit de gehele speelduur van zijn films boeien. En dat terwijl ze al zo kort zijn, zonde!

Grootste minpunt was voor het onnavolgbare verhaal en de editing. Ik hoop niet dat dit het beste werk is van Suzuki anders haak ik per direct af.

Vergeleken met Branded To Kill en Suzuki's eigen semi-remake Pistol Opera is dit bijna nog een straight forward-verhaal.

Grootste minpunt voor Tokyo Drifter was het onnavolgbare verhaal en de editing. Hoewel het plot vrij simpel is is Tokyo Drifter gewoon heel lastig te volgen. Eigenlijk niet te volgen. Het lijkt te gaan om een eenzame zwerver (Tetsu) die stopt met het criminele leven. Een aantal andere Yakuza bazen gooien echter roet in het eten waardoor Testu terug moet slaan. Of zoiets...

Ik was al na dertig minuten de draad kwijt! Ik had absoluut geen idee waar ik naar aan het kijken was. Karakters komen en gaan en dat kwam mede door de editing en dat die Aziaten zoveel op elkaar lijken. ''Men spreekt van prachtige cinematografie en energieke montage.'' Maar hebben die mensen wel eens gekeken naar die vreselijke montage? Muziek die plotseling afgekapt wordt of overgangen van scènes (eerder shots) die verre van goed gemonteerd zijn. Heel plots en behoorlijk verwarrend allemaal. Het ene moment zitten we in Tokyo en het andere moment in de sneeuw. Ik noem Tokyo Drifter daarom ook maar ''Hak-op-de-tak-Cinema''.

En dan de decorstukken. Het zag er ontzettend lelijk en leeg uit. Terugkomende decorstukken die net even vanuit een andere camerahoek gefilmd worden zodat het lijkt dat het een heel ander decor is. Sorry, maar ik kon er werkelijk niets mee terwijl ik niet vies ben van energierijke films. Ik hoop trouwens niet dat dit het beste werk is van Suzuki anders haak ik per direct af.

Dit stukje geldt min of meer ook voor Branded to Kil. Die ik een paar dagen later zag.

Heerlijk bizar filmpje weer,en een opmaat voor het al even vreemde als onvolgbare branded to kill.Wie zoals de voorgaande recensent tracht een verhaal uit deze film te distilleren,is verloren.Het is eerder een anti-verhaal,een gangsterpastiche geinspireerd door JLG waarin yakuza thugs met gigantische zonnebrillen elkaar achterna zitten en afschieten zonder duidelijke reden.Al wordt er in het begin wat vaag geluld over duistere vastgoedzaakjes,maar wie interesseert dat een zak.

Suzuki wil alleen maar een zo cool mogelijk sfeertje creeren waarin hij zowel auditef als visueel slaagt,want die soundtrack,zo kitscherig als de vliegende tering voorzover deze ziekte iets met kitsch te maken heeft,krijg je niet meer uit je koppie.

Het kleurgebruik is volslagen onnatuurlijk en de film bevat enkele van de meest extreme jump cuts aller tijden.

Beter kun je trouwens eerst branded to kill zien,imho.

Tokyo Nagaremono is een warrige misdaadfilm. Of het warrig is vanwege mijn eigen vermoeidheid of vanwege het feit dat al die Japanners verrekte veel op elkaar lijken weet ik niet, maar het lijkt er een beetje op alsof er stukken uit geknipt zijn, waardoor je soms het gevoel hebt dat je van de hak op de tak springt. Het verhaal gaat over Tetsu die de misdaad vaarwel wil zeggen, maar je raadt het al, daar is niet iedereen het mee eens. Een hele dot aan misdaadgroepjes komt langs om hun zegje te doen. In mijn ogen teveel. Het verhaal is erg kort en het had makkelijker geweest als het verhaal wat eenvoudiger was gehouden. Wat dat betreft is het decor wel erg indrukwekkend, met zijn simpele en kleurrijke achtergronden. Ook de muziek is wel aardig met steeds het zelfde melancholische liedje wat voorbij komt, al vraag ik me af waarom Tetsu de Onsterfelijke op de meest ongelukkige momenten dat liedje gaat zingen. Is dit het unieke aspect van de film of een irritante eigenschap? Mijn ervaring was het laatste. Van een echte gangster verwacht je niet dat hij steeds een lief liedje gaat zingen.

Vanwege de lekkere actie en mooie kleuren 3*

Een beetje de nouvelle vague van de Japanners. Inhoudelijk stelt het niet zoveel voor, maar esthetisch is het oogverblindend om te zien. Ze hebben zich helemaal uitgeleefd in het neerzetten van de meest idiote decors en over-the-top kleurgebruik. Misschien daarom wel een van de meest stijlvolle films die ik in tijden heb gezien. Ik ga zeker op zoek naar meer werk van deze Seijun Suzuki.

De zingende Yakuza

Ik moet eerlijk toegeven, tot sinds kort had ik nog nooit van Seijun Suzuki gehoord. Ik ben dan ook niet zo enorm goed thuis in de Japanse cinema met uitzondering van een handvol Kung Fu films en het werk van Kurosawa. Aangezien ik dit mankement in mijn filmkennis wil wegkrijgen leek het me een goede keus om me eens te wagen aan de reeks van vier films die ze in Cinema Zuid geven. The Youth of the Beast en Gate of Flesh waren zeer aangename films en ik was dan ook enorm benieuwd geraakt naar deze Tokyo Drifter.

Maar hij valt uiteindelijk een tikkeltje tegen. Dat Suzuki wel eens regelmatig fragmentarisch uit de hoek komt was me al duidelijk geworden in bovengenoemde films maar hier slaagt hij in het begin de bal toch een tikkeltje mis. Personages worden bij de vleet geïntroduceerd met namen die allemaal op elkaar lijken (Tetsu en Tatsu onder andere) die dan ook nog eens een alias à la Viper en Shooting Star krijgen. Gelukkig wordt het op den duur wel duidelijker en krijgen we een interessant verhaal voorgeschoteld over een ex-Yakuza die op het rechte pad wilt blijven maar waar het lot andere dingen voor hem in petto heeft. De korte speelduur zorgt ervoor dat de film nergens zijn vaart verliest en de climax is uitstekend. Erg leuke gimmick ook met het nummer van Tetsu, als je de tonen hoort dan weet je gewoon al dat er iets heerlijks gaat gebeuren. Jammer dan ook dat Suzuki ervoor kiest om Chiharu ook haar eigen nummer te geven want dat paste dan weer compleet niet in de film.

Suzuki begint hier visueel weer wat te experimenteren. De eerste 5 minuten zijn in zwartwit, dan sijpelt er hier en daar wat kleur binnen om uiteindelijk het merendeel van de film in kleur te brengen. Leuk geprobeerd maar persoonlijk vond ik zijn visuele truukjes in Gate of Flesh veel aangenamer om naar te kijken. Het kwam daar veel beter tot zijn recht als je het mij vraagt. De eerste film van Suzuki die ik zie waar Jô 'de hamster' Shishido eens geen rol in speelt en je mist hem toch een beetje. Tetsuya Watari zet op zich ook wel een degelijke Yakuza neer maar hij moet er wat in komen. Het duurt lang eer je zijn explosieve karakter gelooft en dat is wel zonde. Het einde doet hij op zich natuurlijk wel schitterend (heerlijk ook dat hij gewoon verder gaat rondzwerven) maar het is vooral op visueel gebied dat de film overtuigd.

Degelijke film maar mijn voorkeur gaat toch naar Gate of Flesh, op visueel gebied, en The Beast of the Youth, op gebied van Yakuza. Suzuki weet hier wel weer een heerlijk sfeerbeeld te scheppen maar het voelt soms allemaal nogal rush rush aan en dat is jammer. Langs de andere kant zorgt de korte speelduur wel voor een heerlijk tempo dus het mes snijdt aan beide kanten. Toch ook zien dat ik Branded to Kill aanstaande zondag nog kan meepakken.

3,5*

Haha in beide gevallen ligt dit toch echt aan jouw...

Trouwens wel apart dat Eiji Okada (Shooting Star in de film) niet vermeld staat op IMDb. Het is hem toch heel duidelijk? Of ligt het aan mij? Met het groene jack met de goude voering... Hij heeft nog een grote rol ook...

edit: Zelfs in Japanse bronnen komt hij niet voor in connectie met deze film... klik

Ok, ik had het toch fout - shooting star wordt gespeeld door Hideaki Nitani

Maar als deze man niet extreem op Eiji Okuda lijkt weet ik het ook niet meer hoor

Verhaal technisch zeer aardig en visueel ook best wel. Actie ook goed. Wel een groot stoorfactor in deze film is de editing. Dit was vaak nog best verwarrend en ging van de hak op de tak.

3.5*

Deze film moet het voor mij helemaal hebben van het visuele, zeker niet van het verhaal. Bij de shoot-outs en de theatrale manier hoe gangsters in deze film dood neervielen moest ik toch wel heel sterk denken aan de films van Godard.

3.5*

Hier had ik toch meer van verwacht. Hier en daar krijgen we wel een mooi shot, maar echt overtuigen doet het nooit. En ik was al snel de aandacht kwijt. Visueel mag het dan nog wel meevallen (al kon dat beter), veel actie of misdaad is het toch ook niet. Of het werkt niet bepaald. Niet mijn ding.

Ik ga juist fors omhoog. Toen ik voor het eerst deze film zag het 2007 en ik geloof dat ik Pistol Opera al kende maar daar bleef het wel bij. Inmiddels heb ik 21 films van hem gezien en maken zijn films me eigenlijk gewoon een klein beetje gelukkig. Heb ik veel meer liefde voor genrefilms gekregen. Zeker heel erg gestyleerde die vaak sfeer en stijl essentieler vinden dan verhaal. En dit is voor mij zo ongeveer ultiem, waarbij zelfs de kleuren van de auto's in het begin en de vormgeving van een trein verderop in de film bewuste keuzes lijken. Gewoon wegkomen met twee personages Tetsu en Tatsu noemen ook. Of een gevecht tussen twee gangsters in een club toe laten juichen door vrouwen alsof het een schoolpleinruzie is. En ik vind het lied nog steeds ultracool. Ik doe eens gek en er een volle ster bij.