Celebrity (1998)

Niet prettig om de teloorgang van Woody Allen zo mee te maken

Nou nou FK, zo erg is ie ook weer niet

Vergeleken met de glorietijd van eind jaren 60 en 70 wel. Idd een iets te overdreven opmerking mijnerzijds.

Toch vond ik het wel een prettige flim. Alleen jammer dat de hoofdrolspeler zo erg als Woody Allen acteerde. Had Woody net zo goed zelf kunnen spelen. Het blonde supermodel was wel heel erg mooi!

prettige film. rol van Kenneth Branagh is prachtig en altijd leuk om Charlize Theron door het beeld te zien paraderen. Goed geacteerd en mooie regie. Wel is de film traag en gaat het eigenlijk nergens over

Totaal oneens. Wat Woody Allen voor mij vaak zo goed maakt is (naast de gevatte dialogen) de treffende manier waarop hij mislukte (en in veel mindere mate gelukte) relaties in beeld kan brengen. Zoals vaak in Allen's films lopen de relaties stuk om redenen die je vaak om je heen ook hoort. De kracht van hem is dat hij dit vaak geloofwaardig en interessant op film vast kan leggen.

In Celebrity gaat het dus niet nergens over, maar absoluut ergens over... de nepheid van het celebrity-bestaan, het hebben van relaties in deze wereld, het niet meer waarderen van je huidige relatie, het verliefd worden op een ander, of beter: het denken dat je verliefd bent op een ander... het moet je alleen interesseren. Voor mij is Woody een heerlijke regisseur die me geregeld aan het lachen weet te maken, maar ook weet te intrigeren met zijn kijk op relaties tussen mensen/geliefden en me op een frisse manier weet te wijzen op de bekende valkuilen.

Normaal vind ik Woody zelf perfect in de hoofdrol in z'n films, maar in Celebrity heeft hij een goede keuze gemaakt om de rol aan iemand anders te geven. Woody past namelijk net wat minder in het wereldje van meer glitter dan glamour. Zijn vervanger doet het ook hartstikke goed en wederom heb ik weer genoten van een Woody film.

Bon, point taken, je hebt ook wel gelijk.

Dit is eigenlijk een soort eigentijdse en Amerikaanse Woody Allen knipoog naar La Dolce Vita zit ik me nu te bedenken.

De hoofdrolspeler gaat van het ene feest naar het andere feest, maar is er niet echt bij met z'n hoofd. Het glamourwereldje fascineert hem en hij wil er graag bij horen, maar aan de andere kant is hij een simpele brave burgerman die er totaal niet in past.

Kenneth Branagh lijkt (hier) trouwens erg op Robert Palmer.

Aardige Woody Allen film.

Mee eens!

Opnieuw een erg leuke Allen. Leuk dat, wanneer Allen in zijn films de hoofdrol niet zelf vertolkt, anderen het wel op zijn manier doen. Nu ook weer Branagh, die dan ook, net als in de meeste andere Allen's, als enige zonder écht geluk achter blijft..
3,5*

Leuk? ik vind het enorm enerverend dat Allen steeds opnieuw neurotische scrhrijvers ten tonele voert die allemaal horen te handelen en praten als Allen: Brannagh, Hugh Grant, zelfs Will Ferrell godbetert.

Een kijk op het decadente glamourwereldje in New York, waar de uiterlijke schijn en sex-appeal het belangrijkste is. Dit beeld heeft Woody Allen treffend neergezet in Celebrity. Kenneth Branagh speelde zeker niet slecht, maar ik had toch liever Woody Allen in deze rol gezien, hoewel ik kan begrijpen dat een ander het eens van hem overneemt. Charlize Theron heeft een heerlijke sensuele rol in deze film, terwijl Leonardo di Caprio het verwende onstuimige popidool goed speelt. Maar de actrice die Robin speelt, was ook erg goed.

Toch weer een hele redelijke film van Allen, die mij nog niet teleurgesteld heeft.

Een 3.5*

Niet mijn eerste Woody film. Om precies te zijn: Achtendertig

Woody´s - dat zijn ze bijna allemaal heb ik bekeken én er

mijn mening over geschreven (heb ze ook alle achtendertig

op dvd natuurlijk). In alfabetische volgorde ga ik ze op MM

zetten, zo objectief als maar mogelijk is, dit voor de Woody

Allen fanaten, maar ook voor hen die Woody nog niet kennen.

Hier gaan we:

Tja! Weer een product van Mr Woody waarin hij nu eens niet zelf in mee-waanzint. Psychoten, neuroten, schizofrenen en paranoiale personages bevolken deze prent, deze ‘Prachtprent’. Woody Allen… the Man.

Nah, heel erg matig is deze modernere versie van A Dolce Vita. Kenneth Branagh doet Woody Allen na, maar wekt daarmee enkel irritatie. Ondertussen passeren een hele rij sterren de revue: Leonardo di Caprio, Charlize Theron, Famke Janssen, Donald Trump trouwens ook nog! Zelfs Voor Woody-begrippen was dit een heel onrustige film en ik heb me dr weinig mee kunnen amuseren.

Ik zou deze film graag eens zien, maar ik slaag er maar niet in om hem uit te kijken. Zo saai.

In deze miste ik heel erg de 'Woody Allen'-vonk, dat sprankeltje dat zijn films altijd onderscheid van anderen. Het is ook een redelijk recente film die toch een beetje lijkt terug te grijpen op de films uit zijn 'glorietijd'. Het dan zien van hedendaagse sterren zoals Di Caprio werkt wat bevreemdend en niet bevredigend. Als ik dit dan vergelijk met recenter werk als V,C,B en Matchpoint, is hij bij laatstgenoemde films een wat andere weg in geslagen die beter werk oplevert.

Bij Celebrities had ik erg het gevoel dat het een film is die gemaakt is om het maken van een film in de oude Allen-stijl en niet zozeer om een goede film te creeeren. Het grijpt gewoon te veel terug op de gloriedagen zonder de echte glorie te tonen. Toch nog een 2,5* Loyaliteit, zeg maar.

Leuke gemiddelde film van Woody Allen die lekker weg kijkt maar in vergelijking met zijn andere werk er niet boven uit steekt.

Kenneth Branagh doet de Woody achtige rol best goed, al ben ik van mening dat Woody misschien deze rol zelf beter had kunnen doen, deze film was daar perfect voor geweest.

Kortom: Lekkere Woody film die niet verveeld en vermakelijk genoeg is, geen hoogvlieger maar zie ook zeker geen reden om deze film niet mee te pakken

3*

Neuroses, Billie Holiday, veel relatiegeswitch en een net iets te hoog Freud-gehalte, Celebrity is weer een volwaardige Woody Allen. Waarom deze dan ook een van zijn relatief onbekende behoort is mij een raadsel, want ook de cast die bulkt van de briljante bijrollen en cameo's pleiten voor deze film, en het is ook niet de eerste keer dat hij in zwart-wit filmt. Net zoals in andere Allens wordt het concept ontleend aan eentje uit de oude doos, en hier ruikt het verdacht veel naar Fellini's La Dolce Vita, met de journalist en de eindloze feestjes en luxeuze leventje van de sterren. Maar het is weer door en door Allen.

Het Woody Allen-personage, Lee, wordt ditkeer vertolkt door Kenneth Branagh, wat hem zeer goed afgaat. Op een schoolreünie, een overheerlijke scène, besluit hij zijn leven te veranderen. Dat betekent zonder pardon een 16-jarig huwelijk afzeggen, iets wat zijn nogal emotioneel labiele vrouw Robin niet lichtjes neemt, maar zo geschiedde. Vervolgens volgen we de twee die het beste van hun leven proberen te maken. Lee denkt terug aan het schrijven van een serieuze roman en weet op een wel erg simpele wijze erg veel dames het hof te maken, waaronder een bloedgeile Charlize Theron én Winona Ryder! Uiteindelijk leidt het geworstel tot niets en is het toch een behoorlijk hufterige zak, en de vrouwen om hem heen zijn geen haar evenwichtiger. Robin aan de andere kant, een glansrol van Judy Davis, ze straalt werkelijk in Allen's films, ontmoet de perfecte man, zomaar uit het niets. Zij verandert van neurotische lerares naar een oppervlakkige showbizzreporter, maar het werkt! Haar zelfvertrouwen en geluksgevoel stijgen flink voor de lege camera. Allen's pen zorgt zoals altijd voor fijne dialoog - hoewel er altijd wel erg veel overeenkomsten zijn te vinden met zijn andere werk - waar het Apollo-Dionysos complex weer flink aan bod komt, de zoektocht naar het geluk aan de hand van een hoop neuroten en een behoorlijk portie seks, in een inhoudsloze wereld. Het einde is een schreeuw van de ziel, die rusteloos blijft rondzwerven op een hoop feestjes en in een hoop verschillende bedden.

Naast de twee hoofdlijnen ontmoeten we tal van karakters aan de zijkant en een hoop zijplotten. Hilarisch is Leonardo Di Caprio als de verwende superster. Ook is er genoeg plaats voor zelfspot, wanneer ze spreken over een van die "pretentious assholes who shoots everything in black and white". Maar wat ik gewoon erg jammer vind, is dat Woody Allen me niet meer kan verrassen. Altijd die beste vriendin, de worstelende actrice, altijd die psychoanalyse, al die snufjes die kennen we nu wel. Als we elke film van hem apart zouden beoordelen zou ik jubelend zijn (hoewel het tegenovergestelde soms ook waar is; ik ben al erg snel enthousiast bij Allen films), maar om in een oeuvre van meer dan 40 films zovaak dezelfde situaties te gebruiken, het kan een sport worden: Allenisms spotten. Desondanks was dit wel weer een lekker vlotte en zeer vermakelijke film, en hoewel soortgelijke psychologie vaak naar voren komt in zijn werk vond ik het erg sterk. Ik blijf simpelweg heel erg van zijn werk houden. Punt.

3,5*

Totaal onverwacht vond ik deze tussen de ex-rentals, en behoort nu tot mijn dvd-collectie, waar al een flinke afdeling aan Woody Allen wordt besteed. Mazzel, aangezien dit volgens mij geen is die voor het grijpen ligt, en ook nog behoorde tot een van de films die ik nog niet van 'm had gezien. 31 nu gehad, 10 more to go!

2de keer bekeken en de film blijft erg vermakelijk, al hoe wel dit niet in de buurt komt van zijn betere werkjes.

De film heeft genoeg Woody sfeer maar toch ben ik wel wat beter gewend van de grootmeester

Stem blijft staan op 3*

Hoewel niemand mij ooit openlijk ervan beschuldigt heeft de films van Woody Allen te hoog te beoordelen heeft hij bij mij altijd goed weten te scoren. Zijn stijl en zijn dialogen liggen me zo dat zelfs mindere films van hem mij wel enigszins weten te plezieren en een voldoende krijgen. Het onovertuigende Scoop was tot nu toe de enige uitzondering, maar het kan slechter zo blijkt, want Celebrity was eigenlijk de eerste Allen die ik op sommige momenten gewoon vreselijk vond.

Het begon nochtans zeer leuk, met een prachtige openingsscène, waarin het woord 'Help' in de lucht verschijnt. Ook later zitten er aardige kleine momenten en leuke cameo's in, maar de film in zijn geheel wilde mij maar niet overtuigen. Voor een deel omdat de one-liners hier vergezochter lijken dan ooit, voor een deel omdat veel scènes wel erg druk zijn (het qua potentie sterke segment met DiCaprio gaat hieraan kapot), voor een deel doordat bijna alles hier al in een andere Allenfilm gedaan is en dan voor ook beter, en voor een deel omdat het diepgang mist. Ja, Allen stelt vraagtekens bij hoe we naar bekendheden kijken, maar eigenlijk zijn er niet veel vraagtekens en sowieso liggen de vragen veel te veel voor de hand en werkt Allen ze niet uit. Het is een satire die te makkelijke grappen maakt.

Maar het ergst van alles was nog wel Judy Davis, nota bene een actrice die ik hoog heb staan, mede door haar geweldige rol in een andere Allenfilm (Husbands & Wives). Maar hier is ze gewoon niet te harden. Ik heb nog nooit iemand zo overdreven nerveus en neurotisch zien spelen en uitgerekend Woody Allen - die inmiddels toch de grootste kenner op het gebied van neuroses zou moeten zijn - had moeten herkennen dat het nergens op lijkt. Misschien dachten ze dat het grappig was om het zo dik aan te zetten, maar mij werkte het snel op de zenuwen en ik wilde dat Diane Keaton op zou dagen en haar zou vervangen. Keaton weet hoe ze neurotisch moet spelen. Davis is sowieso beter in krachtige vrouwen. Davis levert hier een van die gelukkig zeldzame performances waarbij ik de film graag vooruit zou willen spoelen tot ze uit beeld is. Zonder haar was dit misschien toch nog net genoeg een prettige film geweest, maar dat wordt het dus niet.

Ik had overigens eerder gedacht dat Brannagh in de Woody-Allenrol me meer onwaarschijnlijk leek, omdat hij als zelfverzekerde Brit niet echt leek op een neurotische New Yorker, maar het gaat hem goed af. Hij imiteert Allen overigens compleet, zo erg zelfs dat als je hem hoort praten, maar hij niet in beeld is je zou zweren dat het Allen zelf was. De beste Allenvervanger die ik tot nu toe gezien heb, en dat van één van de acteurs die het minst voor de hand ligt. Wat zou dan de volgende stap moeten zijn? Will Smith in de Allenrol?

2*

Ik zou je openlijk willen beschuldigen van het te laag waarderen van één van de leukste Allen-films. Ik hou namelijk ook erg van Judy Davis

Maar vond je haar hier werkelijk geloofwaardig?

Daar durf ik niet direct antwoord op te geven, ik zag m in de bios in 1998. In mijn bestand van bioscoopbezoeken dat ik toen bijhield (meer nauwgezet dan nu) heb ik telkens een lijstje van mijn 7 favoriete regisseurs, acteurs, actrices etc. En daar staat Judy Davis tussen. Dus ik neem aan dat ik ook toen (misschien wel juist toen) dol op haar was. Wat ik nog wel weet: Judy Davis met een banaan.

Celebrity was een van de weinige Allens die ik niet twee keer zag. Daarom heb ik deze film maar weer eens opgezet. Net als bij mijn eerdere beoordeling, blijf ik behoorlijk ambivalent over deze film. Eenerzijds is daar het scenario, het verhaal, de kwaliteit van acteerwerk en de nu en dan opspringende komische opmerkingen. Anderzijds is daar bijvoorbeeld een aantal acteurs die bij mij haast een wrevelgevoel oproepen. Voorbeelden daarvan zijn Kenneth Branagh en Joe Mantegna. Beide vind ik acteurs met een ontzettende nobody uitstraling. Ik weet, het is zeer persoonlijk, maar die twee ergeren me gewoon. Dan is daar onze eigen Femke Jansen, die ik hier niet bepaald sterk uit de voeten vind komen en de wat stereotype-acterende DiCaprio. Davis doet het prima en datzelfde vind ik van Ryder. Beide zetten hun karakter interessant neer en het is derhalve interessant om ze te volgen. Maar de grote hoofdpersoon is een voor mij niet boeiende kop, in een rol die weer voor Allen zelf geschreven lijkt en waarbij weer eens blijkt dat hij die beter zelf had kunnen spelen.

Ook het gebruik van zwartwit begrijp ik niet goed. Het voegt niets toe en het past niet eens bij de periode in welke de film afspeelt. Het komt daardoor over als een truuk om authenticiteit the creeeren.

Dan het verhaal - of eigenlijk- de twee verhalen. Absoluut interessant, alhoewel door Allen wel vaker gehanteerd. Wat het verhaal interessant maakt, is dat de twee verhaal lijnen op leuke wijze en op de juiste momenten bij elkaar komen en weer uiteen gaan. Het is een beetje alsof je van de ene tram op de andere tram stapt. Dan nog een grappig bedoelde scene met de prostitue die helaas vooral door de dame zelf vakkundig om zeep wordt geholpen. Daar had echt een andere dame voor gebruikt moeten worden.

Qua sfeer is Allen er wel weer in geslaagd iets fraais neer te zetten. De wat elitaire kring van kunstenaars en rececenten, de openings scenes met het vliegtuigje, de fraaie scene bij de metro halte tussen Ryder en Branagh. Ze bulken van de sfeer.

Al met al, ga ik een halfje in mijn beoordeling omhoog, maar daarmee houdt het denk ik echt op.

Supermodel: 'You're not afraid of catching germs? And you know, I'm coming down with a cold and everything...'

Lee Simon: 'From you I'd be willing to catch terminal cancer.'

Typische Allen-film, maar eentje die me weinig doet en gewoon minder vermakelijk was dan de doorsnee Woody-werkjes. De normale ingredienten zitten erin, zoals pech, geluk, relaties, foute keuzes gebaseerd op schijngevoelens en het Allen-typetje, gespeeld door Branagh.

Er komen een handvol 'celebs' langs in kleine rolletjes, o.a. DiCaprio, Azaria, Janssen, Theron, Wright, Griffiths en Ryder.

10 jaar geleden gezien. Kan me niet veel meer van herinneren. Ga 'm binnenkort nog eens bekijken en dan stemmen.

De openingscene is bijzonder, maar het wordt snel saai en daardoor duurt de film veel te lang. Zou de hele film nu in zwart-wit gedraaid zijn om die ene grap te maken?

Sla deze over en kies een van de 40 andere Woody Allens zou ik zeggen.

Eigenlijk maar een matige Woody Allen film met veel geouwehoer en weinig verhaal. Maar zelfs een matige Woody Allen is nog altijd vrij redelijk. En hij is nog steeds wel leuk.

Na 10 jaar eens een herkijk. Blijft sterk!

Een film die me echt kan doen lachen terwijl de meeste komedie me slechts wat glimlachjes geven.

Had hem toen (2005) de volle 5* gegeven, doe er nu een halfje af maar het blijft een vette 4.5*

Film over relaties, trouw en ontrouw en vooral over beroemdheden.

Allen blijft trouw aan zijn principes om mensen en toestanden te observeren, grappig en stekelig en hier is het de filmwereld die op de korrel wordt genomen.

De overdaad aan personages doet vanuit het standpunt van de kijker de film geen deugd en verklaart mogelijks de mindere score.

Branagh is grappig in zijn Woody Allen-stijl.

Matige film over een schrijver die gaat scheiden van zijn vrouw om nog wat van zijn leven te maken. Qua verhaal nogal rommelig en fragmentarisch van opzet. De dialogen zijn maar sporadisch leuk en dit alles maakt toch wel de minste Woody Allen-film. Wel een cast met flink wat bekende namen (zelfs in de kleinste rolletjes).

Met Kenneth Branaugh als dolend middelpunt passeert een reeks dialogen met zgn. celebrities de

revue, wanneer en passant met het wereldje de draak wordt gestoken. Echt een verhaal ontbreekt

hiermee, en het levert een nogal rommelig geheel op. De dialogen met Theron beviel mij nog

het beste. Leuk om al die bekende gezichten langs te zien komen, maar zit je ondertussen wel

naar een incoherente film te kijken en liet het mij allemaal gaandeweg tamelijk onverschillig. Geen

slechte Allen film, maar wel van een van zijn mindere.