Deconstructing Harry (1997)

2de kijk beurt is wederom een stuk beter bevallen dan de eerste keer, waarschijnlijk omdat ik de eerste keer erg moe en afwezig was.
Woody Allen en zijn relatie prikkelingen zijn hier weer erg leuk maar ook zeker realistisch uitgewerkt.
Deze film lijkt bijna wel over het echte leven te gaan van Woody Allen zelf en heeft een plot waar velen soorten relatie verhalen in voorkomen maar weet dit uit te werken zonder dat de film onoverzichtelijk of oninteressant wordt.
Alleen Woody Allen kan films zoals deze maken, hij zet gewoon zijn hele eigen stempel erop en deze film is weer 1 van zijn betere 🙂

4 sterren.

Bahbahbah, ik vind de dvd op amazon.co.uk voor een zeer aardig prijsje (maar het valt altijd duurder uit door BTW + verzendkosten + onverklaarbare kosten) alleen met Engelse subs (okee daar kan ik mee leven) maar dan kom ik er net achter dat het gewoon smalbeeld is! Wie zet nou weer breedbeeldfilms om in smal beeld op een dvd!?

He `s Not Going Out With His Pillpopping, Alcoholic, Beaver Banging Father!

Met de dialogen zit het doorgaans wel goed bij Woody Allen. Dat dit niet altijd een garantie voor succes is ondervond ik pas nog tijdens: Crimes and Misdemeanors. Gelukkig vindt Woody Allen hier wel een juiste balans tussen spitsvondige dialogen, visuele grappen en enkele uitstapjes/ hersenspinsels die voor maximale opleuking van het verhaal zorgen.

De scenes waar de vrouwelijke psychiatar van leer trekt tegen haar man zijn kostelijk. Ik heb toch wel veel afgelachen met deze film. Tegen het eind van de film gaat alleen de vaart eruit. Later wellicht nog meer, maar voor nu een dikke 3,5*

Zowel de montage als het acteerwerk zijn amper beter geweest in een Allen film, alleen waar is de subtiele humor? Veel geschreeuw en enkele uiterst geslaagde passages, maar iets meer subtiliteit had wel gemogen. Daarnaast ben ik ook een liefhebber van de Woody Allen films waar meer wordt ingezoomd op slechts enkele personages, in plaats van het hele blik dat hier wordt opengetrokken. Zonde, want zoals gezegd is de cinematografie fenomenaal.

Vreemde film. De jumpcuts, de losse verhaaltjes waarvan de clue me niet altijd helemaal duidelijk was.

Er komen zeker leuke grapjes en scenes voorbij, maar als geheel, met alle fictieve en echte personages, vond ik het eigenlijk maar behoorlijk verwarrend allemaal. Het is dan wel een komedie, maar prettig wegkijken deed het niet echt.

Woody Allen maakt het weer het aanzien waard, ik krijg eigenlijk nooit genoeg van zijn manier van acteren en naar dingen kijken. Maar deze film... nee niet echt iets voor mij. Kan best dat ik hem vaker moet zien, maar nu was ik er tegen het einde behoorlijk klaar mee. Kan er voorlopig niet hoger voor geven dan

3*

In de herziening!
We zitten even flink in een Woody Allen-stemming en dit is zeker één van de beste latere Allen-films met onze neurotische anti-held himself in de hoofdrol.
Hier onder het pseudoniem Harry: een schrijver met een writer's block die tijdens de voorbereidingen voor een huldiging aanloopt tegen familie en exen die zich iets te goed herkenden in z'n vorige boek.
Veel tussendoor voorbij komende verhalen en een autotrip met z'n zoontje, z'n prostituee van de afgelopen nacht en een hypochonder vriend.

Deze vind ik iets minder dan de films die aan deze vooraf gingen. Dat komt doordat ik de verhalen van Block, die tussen de plot doorlopen, bijna allemaal niet zo sterk vind. Ze zijn vaak te onrealistisch of gewoon flauw. Dat gevoel had ik ook een beetje toen Block met een hoer en een dode man aankwam op de universiteit. Die scène is me wat te plat. Dat de verschillende verhaallijnen elkaar kruisden vond ik ook wat te plichtmatig/voorspelbaar..

Leuke Woody Allen, waarin hij zelf een grappig en voor zijn doen best grofgebekt personage neerzet. Het dialoogwerk is van een goed niveau en er zitten best wel weer wat spitsvondige grappen en opmerkingen tussendoor.

Opvallend ook, hoe Allen voor iedere film weer een totaal andere cast, met een hoop bekende acteurs, uit de hoge hoed weet te toveren. Blijkbaar wil men graag met hem werken en ik kan ook goed begrijpen, waarom dat zo is. Er komen af en toe nogal wat gekke scenes voorbij, waarvan er een paar uiterst geslaagd zijn te noemen. Die scene inde hel is 😂

Het enige minpunt is, dat het soms iets te chaotisch is en dat de scherpte richting het einde een klein beetje wegebt. Desondanks heb ik mij hier prima mee vermaakt en Allen slaagt er toch altijd weer in, om leuke films af te leveren.

3,5*

Schrijver zoekt zijn inspiratie in zijn ex-en en de mensen om hem heen en creëert zo zijn eigen wereld. De film begint nog best wel sterk, maar op een gegeven moment wordt het allemaal te veel en gaat de film vervelen. Tegen het einde wordt de film wel weer iets beter, maar dan is het leed al geschied.

Een chaotische film, met een hoog tempo en bijzonder veel goede grappen. Geen klassiek A-B verhaal maar eentje met veel verschillende zijsprongen. Scenes van Allens reis naar een prijsuitreiking wisselen zich af met herinneringen van zijn personage (een schrijver) en korte filmpjes die op zijn fictie gebaseerd zijn. In de beste van die segmenten zien we Robin Williams als acteur die letterlijk 'out of focus' is.
Alles loopt zo'n beetje door elkaar in deze film, en dat is wel tof. Montage is ook vrij experimenteel, met bizarre jumpcuts, 2 verschillende takes door elkaar enzo. Werkt goed.
Verwijzingen naar Wilde Aardbeien van Bergman en 8 1/2 van Fellini, maar uiteindelijk zeer origineel en vol ideeën. Voor mij bij de beste Allens.

Een paar jaar na de grote controverse rond de breuk met Mia Farrow zat Allens reputatie in het slop, ongeacht dat hij nog steeds goede films maakte. Zijn reactie: een boze film maken die geïnspireerd is door de reputatie die hij kreeg door het schandaal; al moet er bij gezegd worden dat Allen zelf beweerd dat er niet autobiografisch is aan Deconstructing Harry en dat het hoofdpersonage volledig op schrijver Philip Roth is gebaseerd.

Hoe dan ook, je zou met dit hele gegeven een Stardust Memories verwachten, waarmee deze film overigens een perfecte double-bill zou maken. Daarin speelde Allen een regisseur die vooral moe is van de mensen om hem heen en de film was een satire die zijn pijlen richtte op de types die een bekend iemand kennelijk aantrekt. Deconstructing Harry lijkt aanvankelijk wederom zo'n verhaal met als uitgangspunt Woody Allen versus de Wereld. Misschien is dat ook zo, maar hier kiest Allen onverwachts partij voor de Wereld. Misschien juist doordat hij Roth's wilde levensstijl als masker kon gebruiken leverde het Allens meest diepgaande studie over zelfhaat op. Cynisme is Allen niet vreemd natuurlijk, maar zelfs voor zijn doen voelt het allemaal wat duister aan, wat dat betreft zeker op gelijke hoogte met Crimes and Misdemeanors of, ja, Stardust Memories.

Deze serieuze laag ten spijt is dit ook gewoon weer een komedie, vol met grappige scènes. Doordat we steeds het brein van Harry induiken zien we allerlei ideeën die hij heeft en ook segmenten uit zijn romans nagespeeld worden. Dit levert enkele sketches op die het hoofdverhaal welkom onderbreken en die vaak erg geestig zijn (de out-of-focus Robin Williams ten spijt is Billy Crystal in de hel toch mijn favoriet, na de oude man die zijn oude gezin heeft vermoord en opgegeten). Dat dialogen en one-liners vaak raak zijn lijkt me duidelijk. Het einde, waarin Harry zich beseft dat zijn enige menselijke waarde alleen vorm krijgt in zijn kunst is de enige juiste en tegelijkertijd cynisch en enigszins poëtisch.

Woody Allen maakt nog steeds zo nu en dan een echt goede film, maar zelfs op zijn best moet ik toch toegeven dat dit soort speelse en wat meer diepgravende films een beetje verdwenen zijn. Een gemis, want Deconstructing Harry bewijst dat hij toch echt geregeld tot de groten behoord.
4*

Niet verwonderlijk dat de cast vermeldt "in ordre of appearance" want Woody smijt er deze keer toch wat (gelijkwaardige) personages tegen aan, echte of fictieve.
Het is duidelijk dat de film - en dat is bij Woody Allen doorgaans het geval - het moet hebben van de oneliners, grappige replieken en absurde redeneringen, tengevolge van even absurde toestanden.
Het lukt vaak maar niet over de ganse lijn, zodat hier geen grootse Allen. Ge moet trouwens met Woody behoorlijk vertrouwd zijn om het toch verward gedoe tot het einde toe te blijven appreciëren.
Wat wel steeds bij deze cineast te appreciëren valt, zijn de evergreen songs (Porter, Gershwin...) die keurig ingelast worden. Hier is het Rodgers and Hart toepasselijke "I could write a Book".