Coogan's Bluff (1968)

Ik heb bijna alle films van good old Clint in mijn bezit, maar deze film vind ik één van de minste uit man's ouvre. Na een zeer goed begin van ongeveer 15 min., volgt er een dik uur saai gedoe waarin Clint wat doelloos rond loopt alsof hij er weinig zin in heeft. De scene's op de motoren maakt het nog even goed, maar dan was ik haast al ingedommeld. Wel een heel goede rol van Don Siegel en de actrice, ik ben haar naam kwijt, die het vriendinnetje van Siegel vertolkt.

Ben van zowel Eastwood als regisseur Siegel fan, maar toch vind ik dit van beiden een mindere film.

Verhaal zit wel goed, maar de actie is miniem en als ze er dan is, is het nogal houterig gebracht.

Van beiden niet hun beste samenwerking dus.

voor die tijd misschien een aardige film,maar nu anno 2013 .

heel erg traag,weinig verhaal.

nee dit is niet wat ik van Eastwood gewend ben.

zwak heel zwak..

Verwerpelijk machismo, flinterdun verhaaltje en lachwekkend scenariowerk. Een boef die zich ophoudt in The Cloisters? Blijkbaar de enige locatie in NY die ze voor deze film konden regelen…

Vermakelijk filmpje van Siegel. Best lollig in ieder geval. Enkele running jokes die al snel flauw worden, maar rondom de norse boer in de grote stad wil het wel eens leuk worden. Hij komt althans een aantal excentrieke figuren tegen. Cobb is heerlijk op dreef als pruttelende politiechef en die gevangene is een smerig onderkruipsel, al krijgt-ie wat te weinig screentime. Daarnaast zijn het vooral de vrouwen die de aandacht eisen.

Of hoe Coogan met ze omgaat. Vleiend, vrijend, schoppend en smijtend, zoiets. Leuk, die certified ding dong (how's everything in Australia?), terwijl er in de nachtclub een lekkere dosis sixties psychedelica aan te pas komt. De tijdgeest speelt z'n rol met een licht plotje dat vooral als wegwijzer dienst doet en dan kom je vanzelf eens bij wat actie en dergelijke uit. Maar het is vooral de botsing van culturen die het 'm doet.

Ik ben een Clint Eastwood fan maar deze film viel mij erg tegen. Traag en totaal niet spannend.

Best aardig, qua sfeer en Eastwood die altijd wel goed is - al missen we z'n one-liners wel wat hier, maar verder is deze 'Coogan's Bluff' nogal onder de maat. Te simpel en gewoontjes. Verhaaltechnisch bijzonder zwak (bijna lachwekkend) en (daarom) nergens enige vorm van spanning te ontdekken. De anderhalf uur waren verder best te doen, zo nu en dan wat lachen (Arizona / Texas) .. heb me redelijk vermaakt.

Heerlijke film, vooral vanwege alles wat aan het verhaal (dat je nooit al te serieus moet nemen) is toegevoegd, Clint die door de inwoners van New York voortdurend op de hak wordt genomen, heerlijk, en al die rare personages die de film bevolken, de eind jaren zestig sfeer met al die maffe hippies, smullen. Kan me ook zeker vinden in het oordeel van Insignificance hierboven.

Pff.

Alsof je een aflevering van een tv-serie uit de jaren 60 moet uitzitten. Wat een gepruts is dit. Het begin in Arizona is nog in de verte aardig, maar eens Clint in de grote stad terecht komt wordt het lachwekkend en moeizaam tegelijk. Je zou haast denken dat het z'n eerste rol is, en de film door een beginnende regisseur is gemaakt. Toch niet echt, en Don Siegel is toch ook niet helemaal de eerste de beste of zo. Je zou er cult in kunnen zien, maar dat lukt me toch echt niet - niet extreem genoeg, en niet goed genoeg qua production values. En zeker ook niet slecht genoeg, hoewel op het randje.

Nog net in de verte interessant omdat Eastwood erin speelt, maar dat is dan ook echt het enige.

Leuk en origineel verhaal over een US sheriff die het platteland verruild voor de grote stad. De film is op zich wellicht geen klassieker, maar is in de jaren daarna wel van belang geweest. In de eerste plaats leidde de samenwerking tussen Eastwood en regisseur Siegel tot de befaamde Dirty Harry-films. Verder is de succesvolle TV-serie "McCloud" (Dennis Weaver) rechtstreeks afgeleid van deze bioscoopfilm.

Ja, we worden ouder papa...

Clint staat zéker in dat westerner pak en heeft een zékere coolheid.

Maar verder is deze film een typisch product van de jaren '60, met niet al te veel actie.

Clint is een suppermacho en doet ook nog eens lettelijk elke vrouw binnen die hij tegenkomt en die vrouwen laten hem allemaal ook nog eens begaan.

La Femme libérée moest nog uitgevonden worden.

deze film was de aanleiding voor de jaren '70 serie McCloud.

saai, .. komt niet echt opgang..

echt wel een mindere film van Clint.

1.5 **

Mrs. Ellen Ringerman: Smart? Smartness is one thing, motherhood's another

Julie: Let me consult my files. I only handle young single girls.

Coogan: Yeah... me too!

Mrs. Ellen Ringerman: I don't usually make no deals with cops.

Det. Lt. McElroy, NYPD: My regards to Texa... um... Arizona.

Coogan's Bluff is gebaseerd op een script van screenwriter Herman Miller en heeft als thema de botsing tussen twee verschillende culturen, in dit geval die tussen het platteland en de grote stad. Het plot is eenvoudig: Coogan (Clint Eastwood) krijgt de opdracht een crimineel op te halen uit New York en deze te escorteren naar Arizona.

Coogan's Bluff is tevens de eerste film waarin Clint Eastwood en Don Siegel en Lalo Schifrin met elkaar samenwerken en is het startpunt van een succesvolle reeks aan films zoals Two Mules For Sister Sara (1970), The Beguiled (1971) en natuurlijk Dirty Harry (1971).

Coogan's Bluff is in zoverre interessant dat het gemaakt werd tijdens een transitieperiode waarin Eastwood zich in die jaren bevond en waarin hij de Dollar's Trilogie van Sergio Leone achter zich had gelaten maar nog niet de status van superster uit de Dirty Harry-reeks had bereikt. In Coogan's Bluff wordt deze overgang gesymboliseerd weergegeven als we het platteland van Arizona na korte tijd verruilen voor de Big Apple en Coogan te maken en aanvaringen krijgt met de stadse cultuur en gedragingen.

De vergelijking met Dirty Harry dringt zich op, al was het alleen maar doordat ze beide dezelfde ster en regisseur, en componist met elkaar delen. Coogan's Bluff kan met recht als een voorganger van Dirty Harry worden gezien. Zo zijn er bijvoorbeelde de conflicten die Coogan heeft met de Lt. McElroy en die vooruitlopen op wat we later te zien krijgen in Dirty Harry, zij het dat in die film de conflicten wel intenser zijn en beter zijn uitgewerkt.

Wat beide films van elkaar onderscheidt is dat Coogan's Bluff een lappendeken van een script bevat dat Don Siegel en Clint Eastwood gaandeweg tijdens de productie onder druk in elkaar hebben moeten vlechten en dat voor deze eerste samenwerking zij nog nooit van elkaar gehoord hadden, laat staan iets van elkaar hadden gezien. Ze moesten elkaar echt nog leren kennen en dat gebeurde dan ook tijdens deze productie.

Als men dit vergelijkt met de situatie twee jaar later, waarin beiden al enkele goede films op hun naam hebben staan, er veel minder druk was en er heel lang aan het script gewerkt heeft kunnen worden dan is het duidelijk Dirty Harry de betere kaarten had, en daardoor als de superieure productie en film uit de bus komt.

De film slaagt er niet in om het thema van de botsing tussen het platteland en de stad goed uit te werken. Dit komt enerzijds doordat Clint Eastwood wist te voorkomen dat dit reeds uitgekauwde thema zijn personage zou gaan overheersen en niet als een klungel zou overkomen en anderszijds doordat het script vaak tekort schiet. Dit is te zien doordat Coogan te lang op jacht gaat naar de aantrekkelijke dames in de Big Apple en we geen spannende jachtpartij op de crimineel te zien krijgen, zoals in Dirty Harry. Een van de zwakke punten is dat de crimineel, hier gespeeld door Don Stroud, veel te lang uit beeld is.

Het bovenstaande wil overigens niet zeggen dat Coogan's Bluff geen sterke punten heeft. Zo is er bijvoorbeeld een goed begin dat circa 15 minuten duurt. Tevens zijn er de scene's met Lt. McElroy die doen denken aan soortgelijke scenes in Dirty Harry en de goede scene met mevrouw Ringerman (Betty Field). Tevens is er de opvallende scene in de hippietent die er uitspringt omdat ze zo apart is van de rest van de film en ook een goed tijdsbeeld geeft van de hippiescene uit die jaren. Dit alles is echter niet voldoende om te ontsnappen aan het zwakke script. Herman Miller moet dit begrepen hebben want na Coogan's Bluff bewerkte hij zijn script opnieuw en legde zo de basis voor de tv-serie McCloud (1970 - 1976) met Dennis Weaver waarin het thema van de botsing tussen twee culturen beter werd uitgewerkt.

Coogan's Bluff blijft een interessante film uit een periode waarin de carrière van Eastwood zich in een overgangsfase bevond, en die niet verveeld maar die wel wordt gehinderd door het zwakke script en de tijdsdruk waaronder deze film werd gemaakt. In Coogan's Bluff zijn duidelijk de zaadjes te zien die later tot volle wasdom zouden komen in Dirty Harry en McCloud.

Coogan's Bluff is aan te raden voor hen die willen zien waar de wortels van Dirty Harry en McCloud liggen, maar met de waarschuwing dat de laatste twee wel superieure producties zijn.

Need a bigger target?

Coogan's Bluff was zo'n film waar ik al langer naar benieuwd was. Dirty Harry was voor mij indertijd een heerlijke kennismaking met het duo Don Siegel / Clint Eastwood, maar ook Escape from Alcatraz is en blijft een geweldige film. Sowieso is Siegel wel een regisseur die het altijd wel waard is om iets van te zien en ik vroeg me af hoe de eerste samenwerking tussen deze twee grootheden ging zijn. Ik had alleen niet verwacht dat dit het zwakste tot nu toe ging zijn dat ik van Siegel (en ik vermoed ook van Eastwood) gezien ging hebben.

Op zich is Coogan's Bluff nog niet zo'n slechte film, maar het script is wel erg zwak. Zit niet echt een lijn in en de clash der culturen van de hulpsherrif uit Texas (excuseer, uit Arizona) die in het grote boze New York terecht komt blijft niet overeind staan. Kreeg er een soort van Le Gendarme à New York gevoel bij en laat dat ook juist één van de zwakste delen in die reeks zijn. Soit, hier en daar wel wat leuke scènes (zelden ook een club gezien die zo de jaren '60 uitstraalt - geweldig nummer ook dat Pigeon Toed Orange Peel - en vreemd genoeg ook een knipoog naar Tarantula, één van de eerste rolletjes van Eastwood) maar bijvoorbeeld die moto-achtervolging op het einde is wel erg pover en oogt redelijk amateuristisch. Verder is het vooral een spelletje 'Coogan doet wat stoer en krijgt rammel of deelt het uit' en dat begint na een tijd wat te vervelen. Wel grappig om hier al een blauwdruk van Dirty Harry in te zien. Coogan heeft lak aan jan en alleman en zeker in de combinatie met zijn overste in New York geeft dat nog stof voor een aantal fijne one-liners.

Wel iets minder one-liners dan ik in eerste instantie had verwacht. Eastwood zit hier zowat in een schemerzone tussen zijn Spaghetti Western personages en Dirty Harry en moet nog wat zijn draai vinden. Het blijft echter Eastwood en die is praktisch altijd wel leuk om te zien. Ook fijn om Lee J. Cobb nog eens in iets te zien opdraven. Het is één van mijn favoriete oldschool Hollywood acteurs (The Brothers Karamazov! The Four Horsemen of the Apocalypse!) en hij heeft hier een leuke bijrol als de New Yorkse luitenant. Verder valt vooral Susan Clark als Julie nog positief op, in tegenstelling tot Tisha Sterling die het vriendinnetje van Ringerman speelt, maar het is vooral Don Stroud die wat teleur stelt als slechterik. Hoewel, misschien is eerder New York hier de slechterik maar Stroud overtuigt nergens.

De minste film van Siegel in ieder geval. Het lijkt wel alsof hij en Eastwood nog wat moesten aftoetsen (wat op zich wel kan aangezien beide heren het oeuvre van de andere niet kenden en dit hebben ingehaald vooraleer ze aan deze film begonnen) maar ik ben in ieder geval blij dat het niet enkel bij deze samenwerking is gebleven. Interessant als curiositeit maar zowel Siegel als Eastwood hebben beter werk gemaakt.

Nipte 3*

De hier reeds genoemde cultuurclash tussen New York en Arizona is eigenlijk bijzonder pover uitgewerkt en bestaat louter uit dezelfde soort kwinkslagen “woehaa, mooie laarzen, Ponderosa!” Lachen, gieren, brullen!

De meer interessante cultuurclash is de in Coogan's Bluff aanwezige overgang tussen de klassieke film noir B-film (waar Siegel in excelleerde) en een moderner soort grootstedelijke actiefilm. Het resultaat is een anachronistische mutant van een film, een bijna dadaïstische ervaring waar houterigheid en knulligheid tot stijlkenmerken opgewaardeerd worden, de personages bewegen als mannequins en praten als dronken buitenaardse wezens: “goede pastasaus moet minstens drie uur staan pruttelen!” Neem gerust nog een borrel, ouwe.

Van elke notie van psychologie ontdaan, voelt de film als een kluchtachtige sketch waar Eastwood steeds één of ander decor binnenstrompelt, een non-interactie heeft met wie hij er aantreft, al dan niet een mokkeltje versiert en verdwijnt.

Mijn favoriete scène is zondermeer deze waar Eastwood eerst ligt te rampetampen met het snolletje van het booswicht om zich dan haast moedwillig in de val te laten lokken. Hoe had hij immers kunnen weten dat hij niet ongewapend in een biljartkroeg moet binnenstappen waar het liefje van zijn vijand hem naartoe leidt? De daaropvolgende pandoering is voortreffelijk en doet denken aan de wat kneusjesachtige rollen die Mitchum vroeger vaak vertolkte. Eastwood is hier geen perfecte strateeg of onoverwinnelijk krachtpatser (met Calahan zou hij het MAGNUM startschot geven van de one man army helden), maar een loebas die zich systematisch in de nesten werkt, gewoon, voor de fun.

Staat stevig vast ergens in de jaren zestig. Als je ‘m in zwart wit bekijkt zie je dat het echt prima werkt; de belichting klopt en alles. En best coole jazzmuziek. En een achtervolging op Triumphs, dat is ook wel eens leuk.

[hippie stem] “Je moet ‘t in z’n tijd zien, weet je wel?” [\hippie stem]. Vergelijk ‘m voor de gein ‘s met een Bond film uit die tijd en veel van de kritiekpunten zijn vergelijkbaar: een vergelijkbare traagheid in het verhaal, dezelfde amateuristische achtervolgingen, niet bepaald vrouwvriendelijk...

Nu wil het geval dat ik dat ook niet bijster goede films vind (amusant wellicht, maar niet goed), dus ook in dit geval kom ik op een onvoldoende uit. Maar toch, best amusant. RTL7 zou best deze eens kunnen uitzenden in plaats van wéér de hele Bond reeks te herhalen.

Coogan's bluff is een vlotte, maar eveneens wat tegenvallende politiefilm geworden. Op zich niet slecht en snel en makkelijk behapbaar, maar mede daardoor schiet de kwaliteit wat tekort. Het plot is eenvoudig, stelt niet zo heel veel voor en bevat wel enkele plotgaten. Interessanter is het personage van Coogan zelf. In een stijl die kenmerkend was voor Eastwood in zijn westerns en later politiefilms is het steeds genieten geblazen. Zijn doortastendheid, zijn grimmige gezicht met peinzende ogen, lopend met een rustige stap is zo kenmerkend geworden voor zijn personages. Neem nu bijvoorbeeld de scène met de taxichauffeur: geweldig gewoon die droge humor en eigengereide mening.

De andere personages verbleken met Eastwood. Zijn zijn zelfs redelijk irritant op Ringerman na dan. De reclasseringsbeambte Julie is niets meer dan een flirterige onnozele geit en is ronduit vervelend, zeker bij eindscène. De rol van de vrouw uit die tijd was dan ook weer duidelijk. Zeker als je de scène met die prutsgrage vent meeneemt. De film mist vooral diepgang en een goed plot. De oneliners en actie zijn wel OK. Clint doet vervolgens de rest. Desalniettemin kreeg de samenwerking tussen Siegel en Eastwood enkele aardige vervolgen zoals Two Mules for Sister Sara, Escape from Alcatraz en Dirty Harry.

Net niet voldoende, maar een lekkere wegkijker is het zeker als je anderhalf uur wil ontspannnen.

Heb een ganse reeks films van en met Eastwood op de kop kunnen tikken voor een prijsje, Blu-ray zelfs.

Dit is er eentje van. Maar ik blijf bij mijn eerdere mening, er zijn betere films van beiden.

Kom jongens heerlijke back to the sixties movie.

Super cool rol van een jonge Eastwood.

Wie heeft het nu over diepgang bij dit soort films?

Erg Cliché matige film.

De film heeft een erg traag tempo.

Ik geef 1,0 vanwege Clint Eastwood zijn enorme charisma.

Ik heb betere films gezien van Clint Eastwood.

De erotische stukken in deze film vindt ik ook een rommel komt bij mij erg gedateerd over

Clint vs de hippies.

Clint is een Texas Ranger, of eigenlijk komt die uit Arizona, en wordt naar New York gestuurd om een gevangene op te halen. Dat loopt natuurlijk anders dan gepland en voordat je het weet loopt Clint getooid met cowboyhoed door de feestende hippies en achterbuurten van New York. Wat de film goed maakt is dat die heerlijk politiek incorrect is, met Clint voorop. Het is aftellen tot deze film een disclaimer krijgt. Hoewel Clint aan de ene kant de dames netjes behandelt, is hij ook schofterig opdringerig, heeft hij aan alles en iedereen schijt en maakt misbruik waar hij kan. Wat dat betreft is het in alles een vingeroefening voor Dirty Harry die hij een paar jaar later met Siegal zou maken. Ook de score van Lalo Schifrin is heerlijk en geeft de film een heerlijke authentieke (pre) 70’s sfeer.

Zeer vermakelijk! 4*

Verrassend leuke film dit met een tof laatste half uur.

Onderhoudend.

De Clint Eastwood van de jaren '60 vind ik toch de meest amusante versie. Nog niet té stug of nors, maar eerder een nonchalante, ietwat gemakzuchtige macho. Het zou de leidraad zijn voor deze film. Van de foute intro tot de manier waarop hij nogal gemakkelijk een vrouw verleidt tot héél domme keuzes maakt in z'n zoektocht naar een ontsnapte gevangene. Het zorgt voor een relativerend toontje dat de film ten goede komt. Ook Eastwood lijkt het geen moment te serieus op te vatten. Gelukkig maar. De actieregie is niet echt spectaculair en ook visueel stijgt dit niet boven de grauwe look van meeste actiethrillers van die tijd uit, maar in z'n geheel wel vermakelijk genoeg voor 'n keertje gezien te hebben.

3

Een misser ..jammer. Flink gezapt...gaaaaaaaap.

Wat lees ik hier toch vaak l.lkoek over gebrek aan diepgang ( het staat zo interessant ; "zoooo hij heeft er kijk op" ...- zie perdona hierboven) Man man, een lichtvoetige actie film met een stevige knipoog. Je hebt het zelf over "droge humor" . In films met Eastwood en nog 20 andere acteurs/ actrices zal je nooit diepgang vinden.

Traag politieverhaal, met daarbovenop een (te) zwijgzame Clint Eastwood. Te weinig spanning en de muziek maakt er het niet beter op...