Kids (1995)

'Kids': The Oral History of the Nineties' Most Controversial Film | Rolling Stone - rollingstone.com

Tof artikel.

Ik ben de laatste tijd eindelijk een beetje in het oeuvre van Clark gedoken, en dan kan deze controversiële film natuurlijk niet uitblijven. Hij viel me wat tegen helaas. Slecht is het zeker niet en de film weet de volle lengte te boeien, maar het mist totaal de punch die een Ken Park wel had. Er waren geregeld van die momenten waarbij ik de indruk kreeg dat Clark ze shockerend bedoelde, maar die het uiteindelijk juist niet waren. Hoop saai en banaal gekwek ook, anno 2016 vind ik het niet bijster gewaagd meer. Sluit me verder volledig aan bij Harmjan's review. 2,5* sterretjes.

Een stuk heftiger dan ik verwacht had eigenlijk. Uiteindelijk vond ik Kids een nogal nare film in de zin dat er een hoop heftige shit gebeurt. Dat tieners experimenteren met drugs en seks, is me niet vreemd. Ik heb die leeftijd ook gehad, ook al ging ik lang niet zo ver als de hoofdpersonen hier doen. Het was ongemakkelijk om hier naar te kijken. Ik realiseerde me dat de jeugd van tegenwoordig eigenlijk net zo extreem is, ook al speelt aids een veel minder grote rol dan in de jaren tachtig en negentig. Dat een jongen vooral jonge dames in bed lult, is al niet echt fris, maar de wetenschap dat hij (ook al is hij niet op de hoogte) hij jonge onschuldige levens ruïneert, maakt het wel heel erg. Verder is het veel typische straattaal (incl. inhoud). De manier waarop deze jongeren tegen het leven aankijken en hoe ze daar mee omgaan, is vele malen aangrijpender dan de goorste horrorfilms die ik gezien heb. Qua impact een dikke 5*, maar ik geloof niet dat ik deze film ooit nog hoef te zien. 3* dus.

Dit was pas mijn tweede Clark, na Bully. En dan is dit toch een tegenvaller.

Duidelijk is wel dat je Clark's films niet voor de lol gaat kijken. Dit zijn namelijk zeer deprimerende films. Nou had ik dat bij Bully nog wat meer, maar ook Kids is geen feelgood film. Je wordt ondergedompeld in de ellende van een paar straatschoffies die niets anders doen drugs gebruiken, (onveilige) sex hebben en ruzie maken. De jongens lijken totaal daarin totaal geen rem te hebben.

Een minpunt van deze film is dat Clark het registreert, maar er verder weinig mee doet. Shockerend is het bij momenten wel, maar Bully was grauwer en donkerder, waardoor het harder binnen kwam. Ligt misschien ook wel aan het acteerwerk dat niet al te indrukwekkend was.

Gelukkig bevat het nog wel een basiskwaliteit, al zal dat vooral komen dat Clark toch nét wat verder gaat in alle ellende dan de meesten. Ben inmiddels wel benieuwd geworden naar Ken Park.

2,5*

Viel me na het sterke Ken Park toch wat tegen. Meer dan seks, drank en drugsgebruik is het eigenlijk niet. De rauwe sfeer en het nare einde maken het nog wel goed. 3*

Objectief gezien, geen slechte film denk ik, maar absoluut niet mijn ding

Kids is een naargeestige film die uiterst onaangenaam is om te kijken. Het enige doel van regisseur Larry Clark leek wel om met name de NIMBY's (Not In My Backyard) in shock and awe te willen brengen door met dit angstaanjagende beeld duidelijk te maken dat de destijds hedendaagse jeugd reddeloos verloren was. De film toont jongeren die drugs gebruiken, winkeldiefstal plegen, argeloze voorbijgangers de ziektwet in trappen en onbeschermde seks hebben waardoor ze AIDS verspreiden. Het wordt allemaal nogal expliciet in beeld gebracht en is onprettig om te zien. Ondanks het anarchistische voorkomen van de film is het stiekem een behoorlijk moralistisch filmpje dat de NIMBY' s gewoon op hun wenken bedient en ze kant en klaar voorschoteld wat ze willen zien. Tuig dat op selfdestruct staat en zelfs nog een einde kent in de trant van Karma is a bitch. Want die nare Telly had aids en ging dood, althans dat was toen nog de overtuiging, maar zijn holmaatje Casper verdient het ook om dood te gaan toch? Nou mensen, alstublieft! Hoe moralistisch wil je het hebben? Nee, Kids is niet mijn soort film en zal het ook nooit worden. Te negatief en niet vermakelijk.

De jongeren. Ze krijgen veel te verduren van de publieke opinie dezer dagen. Onverantwoordelijk. Egoisten. Om maar iets te noemen. Maar ook in '95 waren er jongeren en ook dan was het kommer en kwel. Larry Clark registreert de 'one in a day' wandel van een paar teenagers die one track mind hebben. Bij Clark gaat het niet om entertainment. Hij wil geen verhaaltje te vertellen (er is dan ook geen echt plot) maar gewoon een (vooral morele) shock te weeg brengen door te tonen hoe sommige jongeren zich gedragen. Meer is het niet. Rauw, met naturalisme in scene gezet, documentair gebracht (die gesprekken op straat in New York lijken wel met een verborgen camera opgenomen te zijn als je de reacties ziet van sommige voorbijgangers). Ook de acteurs zijn geen types. Frappant hoe je die film nu kan linken met de situatie van vandaag. In 95 ging het om AIDS maar als je nu AIDS zou vervangen door Corona zou je bijna een identieke film krijgen (bv op een bepaald moment discussiëren de jongens dat AIDS een verzinsel zou zijn, is toch wat er nu ook gebeurd). Kids was een film die het tonen van een waardeloze jeugd (en dat mag je in de twee betekenissen zien nl 1) zonder waarden en 2) niet nuttig) niet het doel van de film was maar een middel; Clark wou vooral het publiek wakker schudden dat de ziekte AIDS verspreid werd door onwetendheid en onverschilligheid. Trouwens, in het Corona debat zijn die termen ook al veelvuldig gevallen. Die waarschuwing voor AIDS, dàt was de moraal van de film en daarom dit einde (met de dood van Casper) als ultiem uitstekend vingertje. Jammer dat Clark niet meer diepgaat waarom het misgaat met de jeugd (nauwelijks thuis situaties) en de medische scenes zijn te beperkt. Ook horen we geen reacties van anderen te horen (enkel apathie van de verplegers dat natuurlijk op zich boekdelen spreekt). De film voelt dus mager aan, klopt te veel op dezelfde nagel maar Clark legt wel een maatschappelijk probleem van verloren jongeren bloot.

Bekende en beruchte titel destijds in '95 kan ik me herinneren. Tot een kijkbeurt kwam het evenwel nooit tot ik de film onlangs bij de kringloop tegen kwam en zoiets had van nu moet het er toch maar van komen al sprak het me bij aanvang al niet aan.

One day in the life of de aso jeugd van New York? Mijn eerste vraag is toch wel wat Larry Clark in gedachten had met dit in en intrieste beeld. Want er zit weinig opbouwend in en is slechts een vicieuze cirkel van in en in slecht gedrag dat beantwoordt wordt met mogelijk nog dommer gedrag en keuzes, ofwel, het is een soort poel van verderf waar alles ingezogen wordt en beïnvloed wordt. Vanuit dat perspectief zag de jeugd er niet al te best uit in die tijd.

Goed geacteerd wordt er wel, dat staat buiten kijf. En wat het beeld betreft, rauwer en directer is haast niet mogelijk. Herkenbaar zal toch heus wel de gedachtegang van de gemiddelde tiener zijn en het harde beeld van de jeugd in een dergelijke grote stad. Maar daar is dan ook veel mee gezegd want indentificeren met dergelijk losgeslagen gedrag kon ik al niet toen ik zelf die leeftijd had, en dat kan ik nu nog steeds. Grenzeloos, wanstaltig, smakeloos, egoïstisch, om nog maar te zwijgen van diefstal, geweldpleging en vernieling. Nee, Casper en Telly doen niet hun best in de smaak te vallen want in hun zucht naar het volgende korte moment van voldoening blijken het toch vooral twee ettertjes van het zuiverste water die de woorden normen en waarden waarschijnlijk niet eens kunnen spellen. En dan die toon waarmee al die puberjongetjes en andere vroeg volwassenen zitten te oreren over vrouwen en sex alsof ze de wijsheid in pacht hebben, gewoon te sneu voor woorden.

De laatste twintig minuten waarop vooral de actie van Casper erg voorspelbaar wordt, heb ik mijn irritaties laten varen en hoop ik alleen nog maar dat ze zich zo ver mogelijk in de nesten werken want dat verdienen ze wel. En dan toch weer die vraag, wat had Larry Clark nu precies in gedachten hiermee? Onnodig te zeggen heb ik hier helemaal niets mee en ga ik dit snel weer vergeten.