Cujo (1983)

Vakkundige King verfilming, met name door het camerawerk van De Bont. Het komt wat langzaam op gang, meer de hond ziet er zowel zielig als dreigend uit.

Fijn stukje jaren 80 nostalgie.

Duurde idd een tijdje voor er aktie komt maar ik heb me er niet aan gestoord het eerste half uur ofzo.

Daarna zit de spanning er toch goed in en de hond zag er best wel eng uit .

Acteerwerk was ook prima in orde inclusief de hond

Je zal maar in zo'n situatie belanden......

Één van de betere King verflimingen. Heeft een prachtige blu-ray release van Eureka! gekregen, het perfecte moment om hem ein-de-lijk te bekijken. Verhaal is een stuk duisterder / realistischer (melancholisch) dan de meeste adaptaties. Wel jammer dat de film dan een ander einde heeft, waarin Tad het overleeft, dat doet er weer een beetje aan af. Teague werd op basis van zijn werk voor Alligator (1980) (waar blijft die blu-ray??) gevraagd en zou later nog een ander King verhaal naar 't grote scherm vertalen met Cat's Eye (1985) . Samen met DOP Jan de Bont maakt hij er in ieder geval iets moois van. Veel beweging in de cinematografie (dat 360 graden shot natuurlijk...) en überhaupt erg inventief geschoten; de geloofwaardigheid van de Sint Bernard(s) valt of staat ermee.

Dat is meteen ook het belangrijkste -en lastigste- element. Hoe tover je die onschuldige honden in angstaanjagende killers? Knulligheid ligt op de loer, maar met meerdere honden en een stel losse props is het klusje ver boven verwachting geklaard. Erg overtuigend... evenals Dee Walace (die met producer Blath meekwam van The Howling) en kindacteur Danny Pintauro, die als 6-jarige zijn rol de lading meegeeft die je normaliter alleen bij een volwassen/ervaren acteur verwacht. De intensiteit van die twee rollen, de overuigende effecten en de benauwende cinematografie overstijgen de honger naar gore. Een prima prestatie.

Het betreft hier geen meesterwerk, maar wel een hele leuke film. De eerste helft is een beetje doorbijten. Die bestaat uit een lange en soms wat saaie aanloop naar de actie. Overkomelijk, maar het loopt wat stroef en is niet direct bijster interessant. Het wachten is op de hond.

Als in de tweede helft van de film de monsterlijke hond met de naam Cujo zijn aandeel in de film opeist, ontstaat er eindelijk spanning. Onder regie van Lewis Teague, die met de film Alligator (1980) al bewees dat hij met dierenhorror goed uit de voeten kan, tapt de film meteen uit een ander vaatje. Het wordt dynamisch, beklemmend en spannend.

De hond mag er zijn. Om Cujo filmisch vorm te geven werden vijf verschillende Sint Bernards ingezet. Ook werd gebruik gemaakt van een mechanische hondenkop en werd iemand in een hondenkostuum gehesen. Het prachtige indringende camerawerk van Jan de Bont die elk mogelijk perspectief weet te benutten, brengt al die elementen tot leven zodat de hond er woest en dreigend uitziet. Nog een beetje make up op de hond gesmeerd en wat hypnotiserende muziek van Charles Bernstein (Nightmare on Elm Street) onder de beelden geplakt en de bedreiging is compleet.

Prachtsetting ook. Een verlaten boerderij. Twee mensen in een auto op enkele meters van de voordeur. En die hond. Die loerende kwijlende agressieve hond, die bij elk geluid dat uit de auto komt in razernij ontsteekt. De scènes in de auto zijn mooi. Dicht op de huid. Gedetailleerd. Claustrofobisch. Spannend.

Jammer dat de film er in het slotstuk voor kiest om in een handreiking naar de kijker (vermoed ik) te kiezen voor een gelukzalig compromis en niet het originele einde van het boek in ere houdt. Dat zou veel meer horrorwaardig en veel indrukwekkender zijn geweest. En nee, absoluut niet leuker en zeker niet luchtiger.

Ook jammer dat het laatste shot wordt bevroren. Het deed me denken aan het einde van een goedkope tv-serie. Een uitzoomende camera of een craneshot had ik sfeervoller en cinematografisch gezien geslaagder gevonden.

Deze kijkbeurt was een herziening. De laatste en enige keer dat ik de film bekeek is jaren geleden. Heel opvallend vond ik dat ik mij van de eerste filmhelft weinig tot niets herinnerde, terwijl de scènes met de hond redelijk herkenbaar waren. Toen maakte de eerste helft blijkbaar ook al weinig indruk.

Leuke film. Half sterretje erbij vanwege de nostalgische gevoelens die loskwamen.

Dikke uitgave van Eureka, uiterst enjoyable film!

And the Oscar goes to Cujo ?

Wat een talent die hond.

Wat langzaam in de opbouw, maar uiteindelijk erg spannend. Ook een stuk serieuzer dan ik aanvankelijk dacht. Met mooie cinematografie door Jan de Bont. 4*

Blijft een tof filmpje naar een verhaal van Stephen King waarin de Sint Bernard Cujo als bloeddorstige hond alle credits krijgt. Fantastische agressieve kop die gek wordt van lawaai en volledig door het lint gaat. Het verhaal komt wat langzaam op gang, maar eenmaal dat Donna en haar zoontje naar de afgelegen autogarage gaan, zit je op het puntje van je stoel. Prachtige setting, spannend, bloederig en een claustrofobisch gevoel door het knappe camerawerk van Jan de Bont. Fijne herziening ! 7/10

Andermaal een King verfilming die best te pruimen is na The Nightflier en Graveyard Shift. En ik vraag me toch waarom die verfilmingen zo vaak zo matig gewaardeerd worden. Super is het allemaal niet maar er zijn toch echt veel slechtere films. Het boek ligt trouwens klaar, toch één van de weinige van King die ik niet gelezen heb, dus ik kon me mooi laten verrassen.

Een lange aanloop heeft de film zeker met alle relationele besognes tussen het stel en de klusjesman, toch is de opbouw met de hond die steeds gekker wordt best aardig. Het is dan ook op drie kwartier dat de gekte definitief toeslaat dat de film echt op gang komt. Fraai is het gebeuren bij Gary thuis, hoe de hond daar door de hordeur breekt is al een fraai begin van wat komen gaat.

Het is dan ook de fase waarin Donna bij de garage arriveert waar het omdraait en de belegering en uitzichtloze situatie begint. Bijzonder fraai wordt het doorgedraaide dier getoond die de auto aanvalt en zo nu en dan heeft het geheel met het paniekerende jongetje iets ongemakkelijks over zich en kan daarom met recht psychologische horror genoemd worden. Erg knap gemaakt en ook gespeeld door de jonge Pintauro. Kleine dingetjes over poepen, plassen en dat er best wel een kans is om het huis te bereiken als Donna dat wat slimmer doet, bijvoorbeeld zonder hakken, daar gelaten, word er toch prima naar een apotheose toegewerkt. De soundtrack is best lekker jaren '80 en natuurlijk moet Jan de Bont even benoemd worden.

Cujo, nu toch ook wel erg nieuwsgierig naar het boek, de film vermaakte me meer dan prima eigenlijk.

Het verhaal speelt zich af ergens in Californië. Cujo, een erg grote Sint-bernard wordt gebeten door een hondsdolle vleermuis. De hond wordt ziek en agressief, doodt zijn eigenaar Jo Camber, een mecanicien, en slacht ook zijn buurman af. De kleine Tadd woont met zijn ouders in de omgeving en is bang voor een monster in zijn kleerkast, terwijl zijn vader, Vic Trenton, ontdekt dat zijn vrouw een affaire heeft met een goede vriend van hem. Hij moet weg voor zaken en laat het aan Donna over om zijn kapotte auto naar Jo Camber's te brengen voor reparatie. Donna gaat er met haar zoon heen en de auto valt uiteindelijk helemaal in panne voor het huis van de monteur, net als Cujo verschijnt. De hond zal de auto meedogenloos aanvallen en de inzittenden terroriseren.

“Cujo” moet het niet hebben van bovennatuurlijke elementen maar gaat uit van een realistischer, behoorlijk schrijnend uitgangspunt: twee mensen worden belegerd op een plek waar ze niet weg kunnen komen door een reusachtige dolle hond. De regie van Teague is sterk en wanneer de slachtoffers eenmaal in de val zitten, is de spanning behoorlijk hoog. De eerste helft van de film wordt ingevuld met karakterontwikkelingen en bijzaken, en hoewel Teague ook met dit deel zijn talent toont, werken sommige elementen (zoals de angst van het kind voor monsters) beter dan andere (zoals de driehoeksaffaire). Het acteerwerk is erg goed, en je gaat steeds meer om de personages geven. De hond is erg overtuigend in beeld gebracht en gedresseerd. Het is vooral leuk om een kindacteur te hebben die ons niet op de zenuwen werkt. “Cujo” is één van de beste Stephen King verfilmingen in mijn ogen, maar wordt helaas door sommigen onderschat.

De Blu-ray van Eureka is een aanrader. De film heeft Engelse onderschriften en beeld en klank zijn prima.

3* hier??????????????? . Wat een rommel. Film voor Middelbare School.

Blijft een fenomenale classic film.

Met een ijzersterk spelende Dee Wallace.

Ook het jongetje gespeeld door Danny Pintauro in zijn film debuut.

Een bekende kind ster, die later ook zijn succes had, in de beroemde komedie serie Who' s the boss.

Deze film blijft spannend en ook ontroerend.

En ook de Sint Bernard die Cujo speelt verdient vooral alle eer, wat hij fenomenaal doet.

Blijft een sublieme film.