8 Mile (2002)

Ik vind het vooral verkeerdelijk gebruikt. Geweldig nummer maar in deze context ging ik me er zelfs aan storen.

Als een middelbare scholier uit een gezin waar men louter klassiek luisterde was Eminem mijn eerste kennismaking met hiphop. Ik moet toegeven dat de attractie vooral in de videoclips zat, die ik erg grappig vond. Met name "My Name Is" sloeg nogal aan. Nog steeds niet echt een hiphop fan, al kan ik enkele albums van de The Wu-Tang Clan, Big L, Big Punisher en The Notorious B.I.G. wel degelijk waarderen. En die albums van Eminem die in die dagen populair waren, The Slim Shady LP en The Marshall Matters LP zijn ook nog steeds aardig om te luisteren.

In ieder geval werd me op een gegeven moment wel duidelijk dat er meer achter het vuilgebekte typetje Slim Shady zat, die alles wat destijds in de wereld speelde belachelijk maakte en is me de reputatie van de stad Detroit ook duidelijk geworden. Zelf één nacht in een motel in Detroit overnacht nadat ik op de luchthaven was gestrand, en dat is natuurlijk ongekende luxe vergeleken met de woonwagens in de film, maar toch vond ik het gedeelte van de stad dat ik onderweg naar dat motel zag ook maar grauw.

Grauw en rauw, dat is wat deze film ook is. De omgeving is troosteloos, net als de situatie van de hoofdpersoon. Met verve gespeeld door Eminem, al speelt hij zichzelf speelt. Want ondanks dat deze film slechts losjes op zijn leven is gebaseerd, is dat wel duidelijk. Maar goed, waar iemand het vandaan haalt is uiteindelijk niet belangrijk. Ook over de andere acteurs niets te klagen, iedereen kwam volstrekt naturel over.

Door die natuurlijkheid van het acteerwerk, maar ook door het grauwe decor van de stad komt de film over als een oprecht sfeerdocument van de hiphopscene in een troosteloze stad. Camerawerk is registrerend en verre van artistiek. Normaal zou ik over het laatste klagen, maar gezien de algehele sfeer was artisticiteit in de beelden waarschijnlijk ongepast geweest. In ieder geval is het drama voldoende om de aandacht erbij te houden. 3*.

Goed hoor.

Best verrast door deze film. Zeker als Eminem de hoofdrol speelt. Zijn muziek heb ik nooit bijzonder gevonden maar ik wist wel dat hij best kan rappen. Ook in deze film bewijst hij zeker wel de zinnen te kennen en die ook nog snel uit te spreken.

Een film die me emotioneel niet erg pakte, maar het verhaal zelf pakte me wel. Sowieso vond ik het personage van Eminem best boeiend en zijn omgeving was ook meer dan boeiend. Vooral de rap wedstrijden waren goed gebracht.

Voor muziek fans is dit een aanrader, maar ook in het algemeen is deze film best goed. Verrassend goed acteerwerk van Eminem en de omgeving, al vond ik Murphy wel meevallen. Stond er ook alleen maar vanwege haar koppie.

Geen geweldig plot of hoogstaand acteerwerk. De film geeft echter wel een redelijk getrouw beeld van de rapscene, hetgeen nog wat wordt versterkt door de troosteloze omgeving. De rapbattles zijn de moeite waard. Ook blijft Lose Yourself een goed nummer.

Dit moet wel een van de grootste understatements zijn die ik ooit heb gelezen. Beste rapper ooit, in mijn boekje. Heb net afgelopen week zijn hele discografie weer langs laten komen en ben nog meer onder de indruk dan ik altijd al was.

Ik vind dat hij vroeger goed was (eerste paar albums), maar later vind hij z'n spirit niet meer terug.

Relapse is daar wel een flinke uitzondering op. Geweldige bevlogen plaat.

Ik herinner me dat ik moeite had om een goed nummer te vinden op dat album. Maar op zijn eerste twee albums zijn echt alle nummers goed, vind ik.

Shadowed verdenkt hem van talent "

Typisch, heb je een film over een rapper, komt het beste hiphopnummer al direct in het begin (Shook Ones Part II hebben we het dan over). Zelfs het goede Lose Yourself gaat daar nooit meer overheen.

Niet helemaal overtuigd verder. Qua sfeer is het wel oké, al helpt het vervallen Detroit daar goed in mee. Maar plottechnisch een stuk minder. Althans, hetgeen gebeurt binnen die twee uur, want een echte plot is er niet. Het is vooral een sfeerschets, en dat vind ik wel fijn. Ook het einde is lichtjes geweldig. Maar al die losse scènes tot dat eind zijn nogal cliché, slecht geschreven (die ex die af en toe opduikt) of gewoonweg niet boeiend. Na de zoveelste rel of uitbarsting geloofde ik het ook wel. 2,0*.

De studioalbums en singles die in Europa zijn uitgebracht, bevatten inderdaad niet heel veel verrassend materiaal. Het is echter zo dat hij legio nummers heeft uitgebracht in Amerika die amper in Europa op de radio te horen zijn. Veel nummers in samenwerking met interessante Amerikaanse muzikanten/rappers. Ik kan je vertellen dat er verdomd veel harde en donkere tracks te vinden waar de fans hier van zouden smullen. Het is maar net hoe zeer je je er in verdiept of alleen afgaat op hetgeen er hier wordt uitgebracht.

Dat ie een goede rapper is daarover kan geen discussie zijn, luister naar rap god en laat je omver blazen, maar Eminem verraste me volkomen met zijn acteertalent. Ook Kim Basinger doet het heel behoorlijk als loedermoeder. Lekkere rauwe film over het leven in een subcultuur in het industriële en vervallen Detroit. Is inmiddels wel behoorlijk gedateerd, vooral die baggy kleding. Maar dat hindert niet; fijne film!

Een bekende film, maar ik had hem nog nooit gezien - tot gisteravond. Bij non-acteurs is het altijd de vraag hoe ze het er vanaf brengen als ze zich wagen aan acteren, maar Eminem doet het zeker niet onverdienstelijk.

Maar dat komt ook doordat hij het zichzelf niet erg moeilijk maakt. Het grootste deel van de film kijkt hij de wereld in met de blik van een hert dat de koplampen van een Range Rover aan ziet komen.

De ster van de show is eigenlijk de omgeving. Detroit is een shithole van een stad en de troosteloze sfeer wordt perfect aangevuld door het grauwe, fletse kleurfilter. Veel meer kleuren dan bruin en olijfgroen heeft deze film niet.

Ook werd ik verrast door Kim Basinger, die enkele zeer goede scènes speelt. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik haar ooit iets noemenswaardigs als actrice heb zien doen, maar hier laat ze zien wel degelijk te kunnen acteren.

Waar ik vooral moeite mee had was het geromantiseerde beeld van overwegend zwarte straatjongeren die allemaal kunnen rappen en zich ook alleen dáármee bezig houden, terwijl in werkelijkheid de helft bezig zou moeten zijn met overvallen op liquor stores en de andere helft in de lik zou moeten zitten wegens overvallen op liquor stores.

De vergelijking met het homo-erotische, mierzoete "Chariots of Fire" dringt zich op.

Dat roomblanke personages als Rabbit en Cheddar zich zo makkelijk bewegen in deze zwarte straatcultuur komt ook niet geloofwaardig over.

Verder wordt ook nooit echt plausibel waar het allemaal om gaat. De rap battles worden gehouden in een vervallen disco met 150 man publiek. Maar wie wint, is verzekerd van een platencontract? En dan? Geld en faam? Het is niet geloofwaardig dat er daar iets van betekenis op het spel staat.

Wèl overtuigd was ik door de ongebreidelde geiligheid van Brittany Murphy die geiler uit haar ogen kijkt dan welke andere actrice dan ook, maar misschien verwar ik 'geil' met 'glazig' en was ze gedurende de hele film zo stoned als een garnaal.

3,5 sterren

Ik houd over het algemeen niet van rap en ik ben geen fan van Eminem, maar het verhaal van deze film, de sfeer en het acteerwerk, vind ik goed. Het was niet moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. Zoveel geweld hoeft voor mij niet, ik kijk daar niet graag naar, maar het past wel bij de film/het genre. Ik vond het niet erg spannend. Vooral gewoon een interessant kijkje in het roerige leven van een jongen en zijn vrienden in Detroit. 3,5*

Deze zag ik liggen in de bib en omdat ik deze nog nooit had gezien, toch maar eens meegebracht. Het was geen misse film om eens gezien te hebben. Het verhaal is redelijk eenvoudig, maar niet storend.

De cast deed het ook prima en er zaten nog wat bekende namen in.

Toen deze film 20 jaar geleden uitkwam had ik helemaal niets met rap. Eminem vond ik maar een vermoeiend figuur en dat had zeker invloed op mijn beoordeling.

Recent heb ik de film nog eens herzien omdat ik een artikel las over Brittany Murphy en ik inmiddels een aantal nummers van Eminem prima kan hebben. Bij het herzien kwam er toch een gevoel van jeugdsentiment naar boven. 8 Mile is een coming of age film voor het smartphone en internet tijdperk. Het is een rauwe film die laat zien dat het nog niet zo makkelijk was om als adolescent je eigen weg te vinden vlak na de eeuwwisseling.

Het moet gezegd dat het acteerwerk van Eminem heel authentiek en naturel overkomt. Hij rapt verdienstelijk en zijn frustraties zijn invoelbaar en herkenbaar. Verder valt tegenspeelster Brittany Murphy in positieve zin op. De chemie met Eminem is overtuigend en het blijft toch een tragedie dat ze zo vroeg is gestorven. Ook Kim Basinger laar hier zien een prima actrice te zijn en de rest van de cast is eigenlijk ook wel sfeer verhogend.

Heel nuchter gezegd is het een hele goede en authentieke film die ik 20 jaar na dato wel ga koesteren.

Goed!

Nu te zien op Netflix.

Welbeschouwd is het toch gewoon de hiphop-versie van Karate Kid.

Prima film over een veelbelovende witte rapper die zijn plaats tussen de sterren tracht af te dwingen. Geen evidentie, want behoudens zijn vrienden die sterk in hem geloven, is dit geloof van de buitenwereld en een pak minder. Het maakt hem faalangstig en onzeker.

Ook de zorg voor zijn kleine zus en de financiële problemen en liefdesperikelen van zijn moeder houden hem bezig. De film geeft een inkijk hoe bewoners van een trailer dagdagelijks trachten te overleven. Andere problemen als verslaving, ziekte, geweld en dergelijke meer steken vaak mee de kop op.

De rapscènes en -duels waren wel boeiend. Het ging er soms hard aan toe, verbaal dan. Telkenmale dacht ik van 'Oei, nu gaan er klappen vallen', maar het moet blijkbaar een bepaalde code zijn om alles te ondergaan, hoe boos men ook kijkt. Eminem verrast hier wel met prima acteerwerk. Dat alleen al verdient lof.

Wel nogal een eenzijdig beeld van de zwarte gemeenschap die aan het rappen gaat. Behoudens eens een minieme schermutseling geen grote accidenten met wapens en of doden. Al was die scène met Cheddar Bob best grappig.