Genre: Drama / Roadmovie
Speelduur: 102 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Monte Hellman
Met onder meer: James Taylor, Warren Oates en Laurie Bird
IMDb beoordeling: 7,2 (13.381)
Gesproken taal: Engels
On Demand:
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Two-Lane Blacktop
"You can never go fast enough..."
Twee autofanaten rijden over de eindeloze wegen in het zuidwesten van de Verenigde Staten op zoek naar autoraces. Ze rijden in een Chevrolet en gebruiken het geld dat ze winnen met racen om de auto in een goede staat te houden. Buitenom auto's hebben de twee elkaar weinig te vertellen. Tijdens een diner in Arizona ontmoeten ze een meisje dat met hen mee gaat. Later ontmoeten ze een oude zwerver die door de Verenigde Staten trekt in zijn spiksplinternieuwe GTO. Hij daagt hen uit voor een crosscountry-race naar Washington D.C. waarbij de winnaar de auto van de verliezer krijgt. Maar onderweg begint de interesse in de race af te nemen en nemen andere zaken de overhand.
Externe links
Acteurs en actrices
The Driver
G.T.O.
The Mechanic
The Girl
Hot Rod Driver
Oklahoma Hitchhiker
Hot Rod Driver's Girl
Man in Roadhouse
Old Woman
Texas Hitchhiker
Reviews & comments
blabla
-
- 2070 berichten
- 5130 stemmen
Moet deze film snel eens herzien, denk dat ik 'm nu beter zal vinden als dat ik me herinner.
Des te meer ik er over na denk hoe meer indruk de herinnering maakt.
BlueJudaskiss (moderator films)
-
- 11454 berichten
- 4880 stemmen
Hou het voorlopig op 3* Mooi tijdsbeeld, maar ontzettend tráág! 3*
Drs. DAJA
-
- 4344 berichten
- 4442 stemmen
Inderdaad, ik geef hem ook 3 sterren.
Hellman geeft enkele schitterende shots van Amerika aan het begin van de jaren '70. Echter stelt het verhaal niks voor, zijn de motieven van de personages onbekend en is het camerawerk en geluid bijzonder slecht.
Voor liefhebbers van Roadmovie's en tijdsbeelden een aanrader, iedere andere filmfan mag hem laten liggen.
dragje
-
- 5098 berichten
- 0 stemmen
Voor een roadmovie van formaat, voor sfeerbeelden van Amerika in de jaren 70 is Two-Lane Blacktop een must see.
Wat een heerlijke film, langzame scènes en niet relevante dialogen bepalen de toon, maar het doet niets af aan het gevoel daadwerkelijk daar zelf aanwezig te zijn.
Deze film overdonderd en wekt de nostalgische gevoelens op naar de gloriedagen van de jaren 70, zelfs als je die nog nooit hebt meegemaakt.
Dikke 4*
Coen
-
- 35 berichten
- 354 stemmen
Two-Lane Blacktop is de eerste film van regisseur Hellman die ik heb mogen zien. Het is in principe een roadmovie, maar uit de casting blijkt al dat het geen standaardfilm is. Zanger James Taylor en Beach Boys drummer Dennis Wilson zijn de bestuurder en monteur van een opgepimpte Chevie '55. Rijden en racen is hun leven en ze verdienen er ook hun brood mee. Meestal met ritjes over een kwart mijl, maar in de film nemen ze het op tegen de eigenaar van een GTO (Warren Oates) in een race dwars door de VS. De race verandert al snel in onderling respect en behulpzaamheid, mede door de aanwezigheid van een lieftallig meisje dat als lifter haar land wil zien. Het mooie van de film is, iets wat liefhebber Richard Linklater ook opmerkt, dat de film zo gemaakt had kunnen zijn door een Franse New Wave regisseur en dat de acteurs (met name Taylor) iets Bresson-iaans over zich hebben. De auto's zijn cool en ogen en klinken geweldig in de uitgave van Criterion. Een aanwinst voor de collectie! ****
Mochizuki Rokuro
-
- 18917 berichten
- 14712 stemmen
Toch wel een typisch product van zijn tijd. zo'n existentialistische road movie (Vanishing Point, Badlands, Peckinpah films (komt wschl. door de aanwezigheid van Warren Oates)). De decors (met name de benzinepompen) en kadrering zijn puik, maar de dialogen en met name het deadpanacteren slaan de boel een beetje dood. Fijn als tusendoortje, maar geen klassieke status voor mij vrees ik.
brucecampbell
-
- 3268 berichten
- 6424 stemmen
Een roadmovie waarin bitter weinig gebeurt. Je ziet enkel drie mannen en één vrouw van punt A naar punt B naar punt C rijden in weliswaar erg mooie en coole auto's op de Amerikaanse binnenwegen..
De twee hoofdrolspelers acteren als zombies.
Gelukkig is er nog Warren Oates die de boel wat opvrolijkt, want anders was het wel een enorm saaie boel geweest.
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Een film die naar het schijnt alleen maar gemaakt kon worden omdat Easy Rider zo'n succes was. Toch verkies ik Two-Lane Blacktop makkelijk boven Hoppers film. Deze film zit beter in elkaar, is minder naïef en werkt dramatisch beter. Niettemin is ook Two Lane Blacktop een vrij los filmpje, met weinig verhaal. Daarnaast heeft het twee zielloze hoofdpersonen in James Taylor en Dennis Wilson, twee muzikanten die hier hun eigen rol spelen en kennelijk de opdracht hebben gekregen om zo vlak en emotieloos te spelen. Dat is duidelijk een bewuste keuze, maar eerlijk gezegd had de film net dat beetje extra bij mij kunnen scoren als ik die twee figuren ook maar enigzins interessant vond. Het metafoor voor de verloren idealen na de hippetijd en het gebrek aan goede communicatie onder de mensen die daarop volgde is in heel veel films uit de vroege jaren '70 gebruikt en niet bepaald origineel. Het vlakke acteerwerk van Taylor en Wilson moet dit benadrukken, maar ik zou het toch liever gezien hebben dat gewoon de frustraties en hopeloosheid van de personages getoond werd met echte karakters en met emoties. De film wordt er gewoon pakkender door. Dat merk je eigenlijk al door de aanwezigheid van Warren Oates, een echte acteur die een echt personage mag spelen. Hij hield me meer bij de les dan de twee muzikanten. Hetzelfde geldt voor Laurie Bird, die ook een best fascinerende rol heeft.
Two-Lane Blacktop werkt voor mij het beste als gewoon een pure roadmovie. Rustig rondrijden, veel sfeerbeelden, interessante korte ontmoetingen met bijrollen, een mooi tijdsbeeld, een neurotische Warren Oates, een mysterieuze dame die zomaar bij iedereen in de auto stapt, wat rockmuziek (toch niet zo prominent als verwacht), een grauwe levensvisie, wat handel onderweg. Het is wellicht een trage film, maar tegelijkertijd is er genoeg te zien. Daarnaast is het knap dat het on-the-roadgevoel hier nooit afgebeeld wordt als bevrijdend, zoals in Easy Rider en veel andere roadmovies, maar eerder als verstikkend. Niet dat de personages het zelf door hebben. Ik had eigenlijk wel een zwak voor de film, maar wat al te bewust gaat Hellman hier grote scènes uit de weg. Dat kan soms briljant werken, maar hier laat het voor mij toch vooral een leegte achter.
3,5*
kos
-
- 46075 berichten
- 8459 stemmen
Haha, nooit geweten dat James Taylor en Dennis Wilson hier een hoofdrol in hadden. Geweldig.
Absoluut een love/hate filmpje. Kan me voorstellen dat veel mensen er echt helemaal niets mee kunnen, maar ik kan er wel lekker bij wegdromen. Beetje door Amerika scheuren in zo'n V8, hmmm.
Het hele existentiële gebeuren doet me verder niet zoveel eerlijk gezegd. En dat grietje irriteerde ook al vrij snel.
Friac
-
- 1323 berichten
- 1056 stemmen
Als ik op enkele filmsites de hoge waardering voor deze film bekijk, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het hier om een soort 'hippe idolatrie' gaat, genre: "Wow, een anti-Hollywoodiaanse film van een outsiderfiguur als Monte Hellman die handelt over nihilisme en existentiële vraagstukken: dat moét ik als serieuze filmliefhebber wel goed vinden!"
Ok, misschien een beetje kort door de bocht (zelf geniet ik gigantisch van de films van bv. Béla Tarr, een regisseur die in de ogen van sommigen slechts "artistieke prut" maakt), maar persoonlijk snap ik de hoge ratings van 4* en 5* sterren niet.
Het mag inderdaad een film zijn die als metafoor dient voor de desillusie na het hippietijdperk, maar daarom levert het nog geen boeiende en/of zintuiglijk overrompelende filmervaring op.
Misschien dat ik de film niet zo sterk kon waarderen aangezien er her en der (terecht) verwezen wordt naar de gelijkaardige stijl van de nouvelle vague, een filmstroming waar ik voorlopig allesbehalve een groot liefhebber van ben (al zitten er zeker enkele mooie films tussen). Toch vind ik het straf dat dit type film - inhoudsloos en totaal ontdaan van audiovisuele franjes, met bovendien nog eens het uitblijven van een finale mokerslag - zo'n sterke impact kan maken bij bepaalde filmliefhebbers.
Dit gezegd zijnde, vond ik de film zo slecht nog niet. Ik was wel vatbaar voor de sfeer die Hellman wou overbrengen, maar ik kan niet zeggen dat ik met veel engagement heb staan kijken. Qua muziek en beelden is het niets bijzonders en zoals gezegd had ik de idee dat alle scènes onderling inwisselbaar waren, m.a.w.: dat de film behoorlijk inhoudsloos was. Als veruitwendiging van nihilisme en eventueel fatalisme mag de film gerust zijn verdienste hebben, maar een écht boeiende kijkervaring levert het niet op. Een standaard 3*.
3*
P.S.: Wel zeker en vast hulde voor de schitterende poster!
Vinokourov
-
- 3143 berichten
- 2909 stemmen
Wat een teneergeslagen sfeer hangt er in deze film! De twee hoofdrolspelers zijn saai en ja, dat maakt de film zelf natuurlijk ook saai. Dr wordt een beetje door Amerika gecrosst en vele tankstations worden bezocht. Ideaal in-slaap-val-materiaal dus. Maar goed, toch nog een magere voldoende. Irritatie bleef door het interessante tijdsbeeld achterwege.
wendyvortex
-
- 4980 berichten
- 7109 stemmen
Allermooiste road-movie ever?
Fantastisch meesterwerk met schitterend camerawerk en een (onverwacht) ijzersterke rol van James Taylor (Fire and Rain, You've Got a Friend etc.) en met Beach Boy Dennis Wilson als z'n maatje.
Chevrolet versus GTO in de VS begin jaren zeventig.
Benzinestations, snelwegen, small towns, diners, straatraces.
Mooier zul je de VS niet zien.
Volle score!!!
Insignificance
-
- 3220 berichten
- 5581 stemmen
If I'm not grounded pretty soon, I'm gonna go into orbit. Road movie met mensen zonder naam, een minimum aan dialogen en een script dat steeds minder houvast biedt en zichzelf uiteindelijk maar opbrandt. Beide straatracers leven voor en vanuit hun Chevy, het hippie meisje kiest om de zoveel kilometer een nieuwe reisgenoot en GTO heeft voor elke bijrijder een nieuwe identiteit klaar staan.
Het zou iets met een race van doen hebben, maar geen van deelnemers lijkt geïnteresseerd in het winnen daarvan en stilaan transformeert het in een metafoor over het Amerika van toen. De film is, afgezien van een weergaloze Warren Oates, al met al net wat te mat om echt indruk te maken, maar het verliest ook nergens z'n coole, laconieke en bezinnende karakter. You can never go fast enough.
Meneer Bungel
-
- 13163 berichten
- 0 stemmen
Anders dan met Vanishing Point ('71) kon ik hier wél wat mee, al vraag ik me meteen af of ik die niet eens moet weerzien. Met de enigmatische uitstraling van Taylor voorop (terwijl ik me afvraag of hij nu wel echt acteertalent heeft of gewoon helemaal zichzelf liep te zijn - kompaan Wilson deed het ook prima trouwens), direct gevolgd door de niet minder hypnotiserende zelfgebouwde Chevy van het auto-gekke duo en ten derde het betoverend naturelle hippiemeisje 'The Girl' (gespeeld door de helaas nooit oud geworden Laurie Bird), is...
...''T-LBt'' een vreemde film die zo lijkt te zijn door gewoon te blijven. Of zoiets. Understated, maar uitgesproken. Relaxed, maar met een zekere spanning, die vooral betrekking lijkt te hebben op wat komen gaat - en het feit dat geen enkel hoofdpersoon daar ook maar een beetje grip op heeft. Leven bij de dag en zorgen dat je niet te lang in de verkeerde state blijft rondhangen...
[en maar sleutelen aan die auto]
Wat moet je er verder van zeggen? Wat wendyvortex al zei: misschien wel één van de allermooiste roadmovies ever. Al blijf ik voor nu nog even hangen op:
4,5* -
- misschien ligt dat aan de stukjes dat 'GTO' telkens een andere lifter oppikt; erg boeiend vond ik die stukjes gemiddeld niet.
Insignificance
-
- 3220 berichten
- 5581 stemmen
Dat eerste lijkt me wel, ja. Dat drietje daar is echt wat te schamel, Bungel. Alleen de übercoole Kowalski is dat al waard.
Meneer Bungel
-
- 13163 berichten
- 0 stemmen
Mja, die (Kowalski) vond ik indertijd al tegenvallen, beetje zouteloos in mijn herinnering.
Reinbo
-
- 70661 berichten
- 0 stemmen
Kon me helaas niet erg boeien, mij te nerdy die twee broers. Tijdsbeeld was aardig, maar hoger dan een 3 kom ik niet.
beavis
-
- 6584 berichten
- 13788 stemmen
Op het kruispunt van "Me and Bobby McGee"
Daar komen veel films samen. Ik hoorde dit beroemde Kris Kristofferson nummer (wellicht beter bekend van de Janis Joplin cover?) vandaag al eerder in the Last Movie, één van de andere Universal counter culture films en Kristofferson's eerste acting credit. In een discussie tussen Hellman en Kristofferson, dat als extra te vinden is op de Eureka! BluRay van deze film (en zeer veel inzichten geeft, erg aan te raden!), werd duidelijk dat hij ook auditie deed voor de rol die nu naar James Taylor is gegaan en ondanks dat hij deze niet kreeg (want te oud, hoewel dat voor Peckinpah even later geen probleem zou vormen in, wellicht de volgende op mijn kijkstapel, Pat Garrett & Billy the Kid (1973) ) hij met liefde deze song aan de film gaf. De song verwoord precies waar de film over gaat. Grappig om te horen dat de inspiratie kwam van een andere film, La Strada (de weg), en dus het begrip roadmovie daarmee nog weer een extra lading krijgt.
Andere referentie "points" die je in verband met de film kan kijken zijn jaargenoot Vanishing Point en spirituele soortgenoot Zabriskie Point. Het boekje bij de disc noemt ook Le Depart waarin racen centraal staat en de film (geheel toevallig) op dezelfde manier aan zijn einde komt als in Two-Lane Blacktop. Zelf moest ik weer terug denken aan Vagabond van Varda die ik vorige maand zag en de hele tijd toch wel een beetje als een geest over alles hangt wat ik zie (... denk er aan om zowel die als deze nog in score op te gaan hogen...). Dat opzettelijk zwerven, jezelf buiten de maatschappij plaatsen, met zelfdestructie als enige mogelijke uitkomst. "No good" zoals Laurie Bird / de Lifter kort en bondig opmerkt... en dat klopt... maar soms kan je blijkbaar niet anders. En als je bedenkt dat Bird het einde van het decennium niet gehaald heeft krijgt ook dat weer een wrange bijsmaak...
Eibmoz
-
- 283 berichten
- 2637 stemmen
Erg warrig filmpje en dat is jammer want dit soort films kan zo leuk zijn!
Bobby Briggs
-
- 151 berichten
- 7086 stemmen
“Performance and image, that’s what it’s all about.” (GTO)
Wat krijg je als je ‘Cat Stevens sound-a-like’ James Taylor en ‘Beach Boy’ Dennis Wilson samen zet in een coole race kar? Vooral existentiële stilte en ook enkele heel coole blikken. De charismatische Warren Oates (GTO) daarentegen kan niet stoppen met tateren wanneer hij de jongens ontmoet. De scènes onderweg zijn prachtig geschoten en maken de film een 'road movie' klassieker naast Easy Rider (Hopper, 1969) en Vanishing Point (Sarafian, 1971).
Voor meer info en een top 25 aan vergeten New Hollywood klassiekers:
Spetie
-
- 38582 berichten
- 5499 stemmen
Two-Lane Blacktop is een film, die maar weinig verhaal bevat en het vooral van zijn personages en de losse manier van benaderen moet hebben. Word je daar echter niet zo door gepakt, zoals bij mij het geval was, dan valt er over het geheel gezien niet echt veel te genieten.
De twee hoofdpersonages zijn ook maar weinig interessant. Taylor en Wilson zetten ze neer als personages, waar het voor mij maar moeilijk was om enige sympathie voor op te brengen. Gelukkig waren de bijrollen wel ietwat beter verzorgd. Daarnaast is de rustige soundtrack wel passend. Verder ben ik bij dit soort films altijd wel benieuwd naar de mensen, die men tijdens de reis ontmoet en daar zaten wel interessante personen tussen. Maar los van eerder genoemde punten, laat Two-Lane Blacktop bij mij een gevoel van leegte achter. Ik mis de echt boeiende scènes en als geheel pakte me het ook niet.
Jammer, dat is het gevoel dat ik hier achteraf aan heb overgehouden. Op papier klinkt het allemaal heel leuk, maar het is uiteindelijk minder boeiend dan gehoopt. De twee hoofdrolspelers zijn hier het meeste schuldig aan, al ontbreekt het verder ook duidelijk aan echt hele goede scenes.
2,5*
Bélon
-
- 1795 berichten
- 0 stemmen
"Coca Cola Product Placement the Movie" met auto's. Best aardig voor een keertje. Vanishing Point (1971) is een stuk leuker.
Vidi well
-
- 481 berichten
- 612 stemmen
Zojuist weer gezien en met een punt verhoogd.
In mijn herinnering was de film trager dan mijn ervaring van vanavond. Desondanks is het nog steeds een enorm langzame film. Dat kan al snel vervelend worden, maar de film slaag erin om dit op de juiste momenten net te vorkomen.
Net als in veel van mijn favoriete films gaat het om een simpel verhaal. Twee jongens met een zelfgebouwde auto zwerven door Amerika en rijden tegen andere raceauto's om geld op illegale races. Onderweg ontmoeten ze GTO, een man die tegen hen wil racen dwars door Amerika naar de hoofdstad.
Dit verhaal klinkt erg spannend, maar gek genoeg slaagt de film er in om er juist een zeer lusteloze film van te maken. De personages lijken namelijk totaal emotieloos, en spreken weinig met elkaar. Als ze al praten gaat het enkel over auto's en aanverwante zaken, of wat koetjes en kalfjes. Ze lijken een verdoofd bestaan te leven, doelloos rijden ze over het asfalt, levend van dag tot dag.
De film laat een Amerika zien waar dromen stukgeslagen zijn, en hoop op betere tijden een loze belofte is. De personages leven voor niets, hebben geen doel, en lijken te vergeten wie ze echt zijn (GTO vertelt telkens een ander levensverhaal). Het enige wat hen let is de kick voelen van een krachtmeting, door andere racers te imponeren met hun vermogen.
Amerika wordt prachtig in beeld gebracht, ondanks het grauwe grijze weer dat vrijwel de hele film lijk te duren. De verlaten wegen, de kleine tankstations, de natuur, de auto's.... Het decor is prachtig. Heel prettig is dat door het langzame tempo, er veel lange shots in de film zitten. Prachtige beelden.
Two Lane Blacktop is de tegenhanger van Easy Rider. Waar ze in Easy Rider nog dromen en idealen hadden, lijken deze in Two Lane Blacktop al lang vervlogen. In Easy Rider waren de mannen op weg naar een plek, en ze hadden ze vrijheid als droom. In Two Lane Blacktop is er geen echt doel (GTO wijzigt zijn eindbestemming telkens weer) en zijn er al helemaal geen dromen meer te bekennen. Een langetermijnvisie is niet aanwezig, want elke korte race moet per se gewonnen worden, maar de echte race winnen lijkt voor geen van de drie een echte droom. Het interesseert hen weinig meer of ze winnen of verliezen.
Een bijzonder nihilistische film, die er prachtig uitziet. Geweldige roadmovie.
Kiekerjan
-
- 119 berichten
- 106 stemmen
Een existentiële roadmovie die in eerste instantie weinig te bieden heeft, maar op de één of andere manier toch even blijft nazinderen. Is dit daadwerkelijk een geval van 'stille waters hebben diepe gronden'? Two-lane Blacktop is een trage, zwijgzame en vrij raadselachtige tocht doorheen ruraal Amerika. Geen coole muziek, weinig interessante dialogen, geen typische anti-establishment typetjes en geen duidelijke verhaallijn. De twee hoofdpersonages worden (bewust) afgebeeld als inhoudsloze, doelloze zwervers die enkel via illegale races wat zin aan hun bestaan geven. Op een bepaald moment botsen ze op een kerel in een midlifecrisis die zijn vervlogen viriliteit nieuw leven wil inblazen. Er wordt een race aangegaan en een bestemming vastgelegd. Degene die het eerst in D.C. arriveert wint beide auto's. Het duurt echter niet lang vooraleer iedereen de focus verliest en wederom vervalt in een soort repetitieve roes. Het asfalt werkt blijkbaar hypnotiserend en duwt hen voorwaarts op automatische piloot.
Het wordt dus onder de noemer existentialisme/absurdisme geplaatst, waarbij "l'existence précède l'essence". M.a.w. we leggen geen vastgelegd parcours af en iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen acties en de invulling die hij op die manier geeft aan zijn leven. De moed opgeven is absurd, dus wat kan je anders doen dan het gaspedaal ingeduwd houden? Op dit moment vond ik het iets te mager over de hele lijn en mocht enkel het open einde rekenen op enige belangstelling. Mogelijk ontwikkel ik na verloop van tijd een nieuwe appreciatie, zoals bij tijdgenoot Vanishing Point het geval was.
starbright boy (moderator films)
-
- 21290 berichten
- 4461 stemmen
De eerste Hellman die ik zie die echt volledig voor me werkt. Prachtige film die zijn kracht haalt aan het constant doorsijpelen van zijn omgeving en de tijd in de film. De achtergrond die constant in de film doorkomt. We are stardust we are golden is gimme shelter geworden. wat ooit idealisme was loze beloften die los zijn gelaten. De benzinepompen , de diners in small town america waar ze hippies nog steeds met liefde in elkaar willen timmeren. Als je dan gewoon alleen wil racen om weer wat geld te hebben om te tanken. En geen beloftes meer hoeft over volgende week, volgend jaar of the fucking age of aquarius.
Collins
-
- 6243 berichten
- 3719 stemmen
Monte Hellmans’ film Two-Lane Blacktop heeft geen strakke verhalende kern. Een duidelijk plot ontbreekt. De film begint ergens plompverloren met een dragster race en eindigt plompverloren midden in een moment dat bij voortzetting een spectaculair einde van de film zou kunnen zijn geweest. Tussen het begin en het einde ligt een roadmovie.
Een film met personages zonder naam. The driver, the Mechanic, GTO en the girl. Ze zijn op zoek naar het geluk. Of naar iets anders dat hun doelloze reis over de eindeloze Amerikaanse wegen zin geeft. Kleine betekenisloze gebeurtenissen doen zich onderweg voor. Ze kleuren de reis even kort en verdwijnen geruisloos weer uit beeld. Het zijn bijrijders die zonder commentaar opduiken, zich even in de belevingswereld van de naamloze personages bevinden, geen duidelijke impact hebben en weer verdwijnen.
Een film die de wegen van Amerika berijdt. De landschappen weids en wisselend. De verlorenheid van de personages heeft met die weidsheid te maken. De mogelijkheden zijn onbegrensd. De zoektocht naar wat dan ook is grenzeloos en zorgt voor een voortdurende cadans zonder uitzicht op een verwezenlijking van iets. De dorpjes, de landschappen, de wegrestaurants, de tankstations en de passanten zijn aan verandering onderhevig, maar voor de personages verandert de situatie niet. Zij bevinden zich continu in een toestand die door de personages zelf als ‘passing through’ wordt aangeduid.
Over de personages komt de kijker niet veel te weten. Een verleden hebben ze niet. Een toekomst is er niet. Interacties in het heden geven geen elementaire persoonlijke informatie prijs. De gezichten blijven zonder uitdrukking. De camera schiet maar weer wat plaatjes vanaf het dashboard van de auto. Op weg naar de volgende dragster race. Het volgende wegrestaurant. De volgende passant. Op weg naar de volgende kleine gebeurtenis zonder enige betekenis.
Het verhaal over drie mannen, een vrouw en twee auto’s is een verhaal dat eeuwig kan voortduren. Of opeens zomaar kan stoppen. De camera kijkt over het dashboard op de weg. De motor brult. Het beeld wordt vertraagd. De haren van bestuurder James Taylor wapperen in slowmotion door het beeld. Dan lost het beeld op in niets. De reis gaat door, maar zonder ons.
Two-Lane Blacktop heeft een magnifieke cinematografie. Uit de beelden spreekt een hartstocht die in de personages nauwelijks is terug te vinden. Ze spreken weinig en zijn vooral emotieloos aanwezig met gezichten zonder expressie. Antwoorden blijven uit. Motieven blijven onuitgesproken. Verrekte fascinerend is het. Two-Lane Blacktop is een fijne sfeervolle slowburner.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5408 stemmen
Mooie a typische roadmovie, die beter en beter wordt naarmate we onderweg zijn. Ook erg grappig. Zo is de film in feite één lange race (van het westen naar Washington om de pink slips) waar ze niet anders doen dan hangen, stilstaan, in diners zitten en van alles en nog wat. In elk geval niet de vaart erin houden Dit moet de meest relaxte race ooit zijn.
Basto
-
- 10062 berichten
- 6817 stemmen
Na een kleine 8 maanden kon ik weer naar de bioscoop. De vertoning van Two Lane Blacktop op het scherm van Kino 1 was een mooie aanleiding. Had de film ooit op dvd gezien en was toen niet echt onder de indruk. Vond de film wat saai en monotoom. Dat zal ergens ook wel de bedoeling zijn geweest en ik kon het vanavond dan ook meer waarderen. De film lijkt op veel vlakken verwant met Easy Rider. Een film waar ik ook in moest groeien. Toch vind ik deze voorlopig nog beduidend minder. De personages zijn wat saaier, al was de vader van Leatherface een mooi figuur, maar het hele autogebeuren heeft ook niet mijn interesse.
Enfin, jongeren op zoek / op weg naar niets. Toch knap om daar 102 minuten mee te vullen. Het hele 70’s sfeertje is wel erg fijn.
3,5
ghostman
-
- 5708 berichten
- 5 stemmen
Bij deze film vind ik vooral de personages oninteressant . Vanishing Point (1971) vind ik veel beter ...
Het laatste nieuws
Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer in nieuwe misdaadfilm 'Caught Stealing'
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, acteur ontkent
'Pirates of the Caribbean'-vervolg definitief van tafel, Jeremy Allen White speelt muzieklegende in aankomende biopic | MovieMeter Recap
'The Bear'-acteur Jeremy Allen White speelt muzieklegende in aankomende biopic
Bekijk ook
Woodstock
Documentaire / Muziek, 1970
173 reacties
Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse
Documentaire, 1991
86 reacties
The Lost Weekend
Drama / Film noir, 1945
92 reacties
Europa Europa
Drama / Oorlog, 1990
70 reacties
Walkabout
Drama / Avontuur, 1971
117 reacties
Badlands
Misdaad / Drama, 1973
235 reacties
Gerelateerde tags
autoracecar mechanicracing carchevrolet onafhankelijke filmroadmoviedrag race
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.