Ran (1985)

Ik had hier vanaf het begin al de indruk dat het een lastig verhaal ging worden met Ran. Gelukkig kwamen er regelmatig erg mooie beelden voorbij en toonde film behalve veel intriges en dialogen ook nog wat veldslagen. Het acteerwerk was soms best onder de maat en dat konden de mooie kostuums niet verhullen. Daarnaast was het gewoon een erg lange zit en is het toch lastig inleven in de Aziatische karakters en cultuur. Ran liet me een hoop te wensen over en kon de verwachtingen van een epische machtsstrijd niet bevestigen.

het visuele van de eerste veldslag is mooi gemaakt , het verhaal zelf had boeiend kunnen zijn maar voelt saai en langdradig aan .

De aziatische cinema heb ik zoiezo wel moeite mee vooral als het om de oude traditionele gebruiken in dat land gaat , bovendien zijn de personages bijna altijd stuk voor stuk erg druk in woorden en daden het oogt allemaal alsof ze allemaal adhd patienten zijn .

Mooi in beeld gebracht door Kurosawa. Vooral het kleurgebruik valt erg op. De film begint best redelijk, maar zakt al snel volledig in. Het plot lijkt wat dun voor een film met een dergelijke speelduur. Er zijn in ieder geval behoorlijke periodes waarin nauwelijks iets interessants gebeurt. De intriges liggen er zo dik bovenop, dat het geen indruk maakt. Het kon mij niet boeien. Dat komt ook door de personages, die allemaal nogal zwaar aangezet zijn. Kon er geen enkele boeiende rol uit halen. De oude man en de nar wekken zelfs regelmatig irritatie op. Ik vond het niks...

M’n elfde Kurosawa. Best veel verwacht van deze ‘lijstjesfilm’, maar dat viel toch behoorlijk tegen. Het verhaal kon nauwelijks boeien. Soms was het gewoon ronduit saai.

De karakters bleven op afstand, daardoor kostte het moeite om je echt in te leven in het wel en wee van eenieder. Nakadai werkte zelfs behoorlijk op de zenuwen. Het geheel duurde ook een minuut of 40/50 te lang.

De erg fraai in beeld gebrachte gevechtsscènes redden de film nog wat. Maar Ran komt voor mij in de verste verte niet in de buurt van bijv. een Seven Samurai. Een 3.0 en daarmee de laagste score voor een Kurosawafilm.

Japanse epossen zijn blijkbaar niet mijn meug.

Cinematografisch gezien is dit pure perfectie. Elk beeld dat je ziet benadert perfectie. Jammer dat de rest van de film dit niet kan volgen.

Ik zal niet de enige zijn die de film tergend lang vindt. Elke dialoog, scène of overgang wordt tot in de ellende uitgerokken. Na een tijd heb je het helemaal gehad en volg je amper nog met wat er allemaal gebeurt. Personages hebben weinig tot geen diepgang en worden tot in het karikaturale gespeeld. Soms lachwekkend, vaak frustrerend.

Heel jammer want had de film een vlotter tempo gehad was dit een erg boeiende zit geweest. Het verhaal van King Lear is namelijk erg interessant, mits goed uitgevoerd.

Na Seven Samurai denk ik niet dat Kurosawa voor mij is weggelegd. Binnenkort kijken we wel nog Ikiru, in de hoop dat een andere setting en onderwerp toch iets kunnen doen.

2*

Nog gezien in de mooiste bioscoop van België nl het architecturale meesterwerk Capitool aan het Zuid gebouwd door Geo Henderick. Kort daarna sloot deze cinema echter zijn deuren. Het gebouw zelf bestaat nog altijd maar de zevende kunt verloor toen één van zijn tempels.

De vernietiging van de mensheid door de mensen zelf terwijl de goden lachten. Kurosawa toont het in zijn bekende theatrale stijl (gebaseerd op het Noh theater). Het laatste (fantastische shot) benadrukt die filosofie. De blinde op de afgrond bij de ruïnes in het duister. Sterke scenes bij momenten. Kurosawa vertaalt waanzin, verraad, wraak en zoals de titel aangeeft chaos in striemende beeldcomposities (waarin de natuur symbolisch wordt gebruikt).

Hoe komt het dat een knap gemaakt werkstuk (bv de soundtrack die natuurelementen versterkt) zo koud en afstandelijk is ? Personages zijn eendimensionaal, oppervlakkig en dit wordt benadrukt visueel door één kleur per personage. De regisseur gebruikt telelens dat het beeld vervlakt, er is totaal geen perspectief maar 1 geheel van landschap en personen. Het moet harmonie brengen, van de kalme openingsscenes tot chaos in geweld en gevechten nadien. Ran is een epische en groots opgezet spektakelstuk maar Kurosawa is vergeten de beleving daaraan te koppelen.

Herzien, in blu-ray en dan komt de beeldenpracht soms nog meer naar voren. Inmiddels ook King Lear gelezen en dan is het wel leuk om te zien hoe Kurosawa dat werk heeft aangepast. Vooral wat versimpeld qua plotjes en personages en dat doet het werk goed: King Lear vond ik wel de minste tragedie tot nu toe, mede door de chaos in het stuk zelf (overigens is dat wel een vertaling van de titel van deze film).

De film is dus gebaseerd op een theatertekst en Kurosawa kiest ervoor ook een wat theatrale setting te gebruiken, maar dan vaak het Japanse Roh-theater. Enerzijds boeiend, anderzijds kijk ik dus naar toneel en dan gaat de filmbeleving bij mij snel naar beneden. Gelukkig valt dat wel mee hoezeer dat de beleving in de weg zit. Juist door de serene beeldvoering en het kalme tempo werkt die setting soms goed. En gelukkig zitten er enkele prachtscènes bij zoals de belegering van het kasteel die het filmische karakter gestalte geven. Wel vind ik echt de oude heesrer te theatraal acteren en hij in zijn eentje zorgt bijna voor een lager cijfer. Maar goed, dan is er daarnaast een prachtige ijskoude vertolking van Keade en zoiets maakt weer veel goed,

Ik had 3,5* staan en was eerst van plan die score zo te laten. Echter, de film blijft intrigeren en napruttelen, ook de dagen erna. En ik zou niet twijfelen de film zo weer op te zetten. Uiteindelijk daarom verhoogd naar 4,0*.