Les Invasions Barbares (2003)

Dit vond ik ook. Het is een meesterlijke film met een ongewoon ontroerend uitgewerkt concept (met fantastische schetsen zoals de vader-zoon relatie, de band die tussen de junk en de vader (en zoon) groeit, de contrasten tussen deze mensen enz...) maar jammer genoeg verviel de prent veel te veel in de intellectuele praat binnenin het vriendenkringetje.

Aan de andere kant: het is nu eenmaal een belangrijk onderdeel van het verhaal dat de vader er zijn grootste plezier in had intellectueel te leuteren met zijn oude kameraden. Moeilijk om dit in de verf te zetten voor de kijker zonder erin te overdrijven...

Het einde heeft me echt gepakt. (vooral wanneer vader-zoon elkaar voor het laatst omhelsden en de honorabele woorden tegen de junkie: "het voorrecht is geheel aan mijn zijde") Heel mooie film. 4*

Je moet de conversaties inderdaad in het licht zien van de vriendenkring, logisch als je professor bent aan de universiteit. Schitterend beeld van een groep linkse idealisten (type links lullen rechts zakken vullen) die, terwijl ze een oude vriend aan het sterfbed begeleiden, nog meer geconfonteerd worden met hun huidige leven en met een lach en een traan terugdenken aan vroegere gebeurtenissen en idealen. 4* (vooralsnog)

Is deze film gemakkelijk los te zien van "The Decline of the American Empire", of mis je dan misschien bepaalde dingen?

deze film is mij goed bevallen. Zeer mooi verhaal en zeer goede acteerprestaties maken van deze film een boven middelmatige gebeurtenis.

3.5*

Ja, inderdaad. Het zou mij niks verbazen als Denys Arcand zelf ook academisch geschoold is. Ik vond "Jésus de Montréal" ook al vrij semi-intelligent, qua dialogen enz.

Maar in tegenstelling tot anderen stoorde ik me er niet echt aan.

Geweldige film, met goede rollen van vooral Rémy Girard, Marie-Josée Croze en Stéphane Rousseau met name. Goede dialogen, goede acteerprestaties, prima camerawerk enz.

Zo zie je maar dat je met zulke zware thema's als de dood en euthanasie toch een vrij "luchtige" film kan maken, en dat geldt trouwens ook voor "Simon".

Ook vond ik het leuk om een heleboel acteurs en actrices terug te zien, die ook al in "Jésus de Montréal""speelden.

Er zijn zelfs enkele acteurs die het zelfde typetje spelen als dat ze ook in "Jésus de Montréal" speelden, zoals Gilles Pelletier (priester), Gaston Lepage (bewaker) en Johanne-Marie Tremblay (Zuster Constance). Grappig!

Ik vond het einde alleen wel wat abrupt. Er gebeurt het een en ander richting het einde van de film, waar niet meer verder bij stilgestaan wordt. Zoals tussen Sébastien en Nathalie, en ook in de relatie van Sébastien met Gaëlle lijkt er wat gebeurd te zijn. Jammer dat hier niet meer verder op wordt ingegaan, het blijft suggestief.

Maar evengoed een prachtige film, bij twijfel tussen 4* en 4,5* vooralsnog het eerste.

Oja, trouwens ook nog een mooi lang shot, helemaal aan het begin van de film: als zuster Constance door de gangen van het ziekenhuis loopt!

Wat doet jouw dan precies denken dat het hier om pseudo-intellectuelen gaat? 'Les Invasions Barbares' is een ontroerend portret van een generatie waar slim zijn de norm was, confer die literatuur of de gesprekken. Helemaal niet pseudo dus, maar écht. Alleen heb ik het heel moeilijk met die Canadezen, ze zijn zo ongeloofelijk anders (, dat ervaar ik toch)...

Hoe dan? Deze film is intelligent én snel, de dialogen flitsen voorbij, al dringt alles tijdig door en is 'Les Invasions Barbares' een vrij toegankelijke film (voor geïnteresseerden). Eigenlijk valt er weinig aan op te merken, behalve misschien dat de personages niet echt uitgediept worden: Hoe zit dat bv. met die vakbond, zijn die dan de maffiosi? Zoals eerder geschreven blijft de film dus nogal suggestief, al dringt hij wel goed door tot de kern (de realtie tussen vader en zoon); de vraag is of dat vage (=suggestieve) wel een goede keuze was...

Aangrijpende, heel boeiende film met wervelende dialogen en een (iets mindere geslaagde) 'ruwe' montage (dwz. de soms erg korte shots). Uitermate bevredigend!

3,75*

Anders dan wie? En hoe anders?

Qua mentaliteit in het algemeen... Hoe de personen zijn: hoe ze bv. openlijk tegen policiebeambten over drugs spreken (of is dat typisch filmisch?), of zelf omgaan met heroïne (dwz. zonder scrupules), etc.

Ik denk niet dat je op basis van deze film 'de Canadees' kan typeren .

Grappig dat mensen deze film intellectueel, semi-intellectueel of wat dan ook noemen. Ik vond het eerder een (milde en grappige) kritiek op hun intellect: tegenwoordig zijn hun behoeften verschoven naar eten en sex en hebben ze vage baantjes ten koste van de belastingbetaler. Dit in tegenstelling tot Sébastien, die dan wel nooit een boek heeft gelezen maar wordt getypeerd als de perfecte man: slim, rijk, een man van de wereld en trouw aan Gaëlle (de laatste scenes doen wellicht anders vermoeden, maar die kon ik niet helemaal plaatsen. Volgens mij overdenkt hij echter de mogelijkheid tot een affaire met de junkie maar zet hij in tegenstelling tot zijn vader niet door).

Twee typerende zaken hierin zijn het kopen van de heroine door Sebastien (hij is doortastend, trouw aan zijn vader, en komt met geld erg ver) enerzijds en de discussie over de 'isms' van de oude intellectuelen anderzijds, waarin zij toegeven met elke intellectuele wind mee te hebben gewaaid, en feitelijk meer geïnteresseerd waren in vrouwen en sex dan in de feitelijke inhoud.

De 'intellectuele' discussies vond ik dan ook niet alleen qua inhoud cynisch, maar ook wat ze uitdroegen. De oudjes proberen zo hard de schijn op te houden, maar komen niet verder dan een wedstrijdje 'uiterlijke slimheid' in een wereld die zo veel meer vraagt.

3*.

In 'Bowling for Columbine' merkte ik toch ook een totaal verschillende mentaliteit. Alsof het hen allemaal niks uitmaakt...

Ja, dat vond ik ook, alleen noemde ik het hierboven "semi-intellectueel". Maar je hebt gelijk, het is niet "semi" of "pseudo". maar het is écht.

Zoals ik hierboven al zei, zou het mij niet verbazen als Denys Arcand zelf ook academisch geschoold is. Ikzelf had er trouwens niet zoveel moeite mee.

Klopt! Dat had ik ook. Nou denk ik wel dat Canada op bepaalde punten een vrijer land is als de V.S., zoals bv. op het gebied van euthanasie of abortus.

Wat ik wél ooit heb gelezen, is dat steden als Montréal en Toronto véél relaxter en vriendelijker zijn als de grote steden in de V.S. Dat heb ik gelezen in een boek over Noord-Amerika, en dat kan ik mij heel goed voorstellen.

Overigens denk ik wel dat bv. die informatie over heroïne inwinnen bij de politie, of die heroïne laten inspuiten door een zuster van dat ziekenhuis (want dat gebeurt ook nog), dat dit in het echte leven niet zal voorkomen hoor. Wat dat aangaat, blijft het toch echt een film!

, dat was er inderdaad over... Dat van die steden kan ik me trouwens erg goed voorstellen...

Hmmmz niet helemaal mee eens, hoewel misschien iets aangedikt zitten deze dialogen stampvol humor.

vooral ook de manier waarop deze steeds aangevult of doorgevoerd worden door de gesprekspartners is geniaal. hierdoor kan het dialoog zulke humoristische en onverwachte sprongen door tijd en betekenis maken dat dit in mijn optiek juist de kracht van deze film is. zonder deze dialogen was het maar een saaie film waarschijnlijk.

naast deze geweldige humor een ontzettend ontroerend verhaal hoewel het stukje waar de rijke zoon eigenlijk tegen zijn zin in een aparte kamer sjaggert en de vrienden optrommelt, en vervolgens zelfs bezoek koopt een beetje een zwak cliche is, onwikkeld de film zich tot een stevig en ontroerend verhaal. waar de personages op een unike manier aan het licht gebracht worden. en het oude leven en levensstyle van de vader langzaam uitgediept word om de emotie langzaam te versterken. je wordt als het ware langzaam meegesleurt in het leven van deze man, welke (ik tenminste) steeds meer ging waarderen.

een echte franstalige film met sterke emotionele kanten.

4.5

De dialogen die inderdaad in iedere scene weer intelectueel uit de hoek moeten komen en bij de kijker tot nadenken moet stemmen (vooral als er nog zo'n fade-out achter aangeplakt zit ligt dit er voor mijn gevoel wel erg dik bovenop) zijn soms een beetje vermoeiend. Verder is deze academische versie van euthanasiedrama Simon prima te pruimen. Net zoals laatsgenoemde wordt ook hier drama en humor op een goede manier door elkaar gehusseld.

De academici, met hun grootse linkse ideaalen waarbij ze de wereld wel naar hun ideaal zouden vormen, stranden uiteindelijk ook op de vleselijke basale menselijke zwakheden. Op het eind afhankelijk van, zijn kapatalistische zoon, een junk en een katholieke zuster. Cynisch? Ik denk het eigenlijk niet, niemand leidt het perfecte leven, niet alle dromen komen uit. Uiteindelijk is dat ook niet nodig want als het leven wat je geleid hebt op het eind zoveel liefde van andere kan opbrengen is het wel goed geweest denk ik.
In die zin vind ik het slot ook wel mooi, waarin de schijnbaar perfecte zoon passioneel zoent met de junkie en tevens zijn jeugdvriendinnetje en waarin zijn aanstaande "Je t' aime" in zijn oor fluistert terwijl dit voor haar een loze kreet is...
De nieuwe generatie, lijkt dan toch meer op de voorgaande want uiteindelijk zijn we natuurlijk allemaal mensen met zwakheden en fouten.

Beetje hoogdravende maar toch wel aangename en eerlijke film. 3.5*

Leuke film. Het leuke was nu juist dat ondanks het intellectuele gefilosofeer er voldoende respect was voor de junkie en de zoon van Remy. De snelheid zit er in, dus het is ook niet oeverloos gefilosofeer, valt echt wel mee en emotie (humor en ontroering), goeie film dus. helaas gedoemd tot de late uurtjes, aangezien niet voor het grote publiek, en dat is jammer.

De film had een aantal grappige dialogen, maar het verhaaltje is mager en cliché, waarbij de personages allemaal wel erg makkelijk overtuigd raken van de waarde van hun band met de stervende man. Het oversentimentele einde had zo uit een Hollywoodfilm kunnen komen (maar de film won dan ook niet voor niets een oscar). 2 *

(die 9/11-verwijzing met bijbehorende welbekende beelden haalden me trouwens nogal uit de film; vond het maar een vreemde breuk met de verder luchtige sfeer. Ik begrijp de bedoeling er ook niet zo van, aangezien er verder nergens op wordt teruggekomen)

Volgens mij is dat een terugverwijzing naar de titel van de film. De invasie van de barbaren in het romeinse rijk, de bedreiging op eigen bodem. Teroristen in amerika en de dood die uiteindelijk iedereen z'n persoonlijke keizerrijk bedreigt en laat ophouden te bestaan. Niets duurt eeuwig; ooit komen de barbaren. Dat maakte ik er iig van.

Ja, de titel wordt inderdaad uitgesproken in het tv-interview over 9/11 dat kort in de film te zien is. Later in de film wordt de titel nog een keer uitgesproken als het over (buitenlandse) drugsdealers in straten van Montréal gaat - maar wil de film dan terroristen en drugsdealers gelijkschakelen? En nog belangrijker, wat is nou eigenlijk het verband met het verhaal van Rémy en Sébastien? De barbaren als symbool voor de naderende dood vind ik wel erg ver gezocht. Ik heb bovendien ook helemaal niet het idee dat 9/11 het einde van Amerika inluidt, zoals de barbaarse invasies dat voor het Romeinse Rijk deden.

Wellicht dat Arcand hier voortborduurt op een parallel die al in zijn eerdere film, Le Déclin de l'Empire Américain, is opgezet. Die film moet ik nog steeds zien, maar een IMDb-gebruiker schrijft "it illustrates too well the destructive effects of the selfish pursuit of personal happiness, particularly with regard to sexual gratification [...] If you go on to see the sequel, "The Barbarian Invasions" (same actors, same characters, seventeen years later) you will see that Remy's life is a metaphor for the more general thesis expounded in "The Decline of the American Empire.". Hm, dus Rémy's seksuele excessen als metafoor voor de oorlogen in Irak en Afghanistan? Ik weet het niet; maar wel nieuwsgierig naar Déclin nu.

Interessant wil die andere film nu ook wel eens zien, kijken of ik het met m'n theorie bij het rechte eind heb.

Maar ik weet niet of het echt hier een gelijkschakeling betreft, zelf had ik meer het idee dat de "invasie" het einde van iets (of iemand) inluidt. Iets waarvan jezelf nog niet wilt dat het al over is maar dat de externe factoren van buitenaf te sterk zijn.

Het einde van het romeinse rijk, het einde van de "vrolijke jaren '90???", het einde van de veiligheid in de straten van Montreal, het einde van een leven. Al die dingen verdwijnen na de invasie om nooit meer terug te keren.

Interessant filmpje

Maar wat ik interessanter vond was de samenstelling van de mensen die bij zijn euthanasie waren

1 assistente
1 homokoppel
2 voormalige liefdes
oude vrienden
kinderen


(knip: spoiler voor andere film verwijderd)

goede film 4 sterren

Wat een prachtige film zeg. Had alles. (redelijk) Origineel verhaal, humor, geweldige dialogen, goede acteurs. Prachtig, de beste die ik in lange tijd heb gezien. Heb zitten smullen. 4,5*

Vind ik juist niet. In BFC vond ik juist de Canadezen zoveel meer betrokken bij de maatschappij.... juist aan de andere kant van de rivier maakte slecht één ding wat uit... IKKE!!!!!!

Heerlijke film trouwens....

****

Wow deze nog niet gestemd? Erg leuke komedie, die je soms ook naar de keel grijpt met een paar goed geacteerde emotionele scenes. 4*

Een film over wat er nog over is van de idealen van een aantal vrijgevochten intellectuele vrouwen en mannen. Daarvoor moet wel één van hen op sterven liggen. Daarnaast wordt de falende gezondheidszorg treffend in beeld gebracht. Prachtige en ontroerende film die terecht een oscar kreeg.

Een film om te koesteren en stilletjes van te houden.

Luchthartige film over de vrolijke en ontroerende manier, waarop een terminaal zieke patiënt -een echte levensgenieter- afscheid neemt van de van hem vervreemde vrouw en zoon en van zijn vroegere vrienden en vriendinnen. Op de achtergrond levert regisseur/activist Arcand stevige kritiek op het gezondheidsstelsel in Canada. De openingsscènes in het ziekenhuis doen een beetje denken aan het kolderieke Young Doctors in Love (1982).

Mooie hoofdrol van Rémy Girard. Marie-Josée Croze (Maelström, 2000) laat als junkie opnieuw zien dat ze een voortreffelijk actrice is.

Zeer sterke film: zowel thematiek, regie, cast als acteerprestaties vond ik schitterend. Met name Rémy Girard was gewoon verbluffend.

Een paar dingen waren er misschien wel wat over, maar daarvoor is het ook film. Meer nog, dingen uitvergroten behoort volgens mij (vaak) tot het wezen van een kunstwerk!

De titel begrijp ik in de eerste plaats ironisch, maar daarover later misschien meer...

Onevenwichtig. Er zitten knappe momenten in (die katholieke beelden in een kerk die niets waard zijn), het is maatschappelijk cynisch (het blind geloof in kapitalisme) maar op vlak van menselijke relaties schiet de film te kort. Onvoldoende uitgewerkt : vader en zoon naar de verzoening, relatie zoon en drugsmeisje is oppervlakkig. Er zijn wel de heerlijke dialogen (Arcand's stijlkenmerk) en het einde neemt je wel mee op een emotionele trip maar het zijn de mankementen die blijven hangen.