Le Déclin de l'Empire Américain (1986)

hilarische film met een zeer correcte filosofische diepgang. Camerawerk en lokaties, erg mooi. Terecht bekroond.

weinig stemmen voor deze film, plotomschrijving klinkt dan ook niet aanlokkelijk... toch gekeken, maar zoals gevreesd is dit niet echt mijn film. hou niet van praatfilms, en dit is er duidelijk zo ééntje, een stelletje "intellectuelen" die uitpakken met hun sexuele escapades, na tijdje begint het toch wel beetje erg saai te worden ...

Goed om de film gezien te hebben; voor mij wel wat veel "bravoure-praat"; mij voelt de film wat gedwongen aan. Maar ze is wel amusant.

Dit is een praatfilm, maar beslist niet saai. De intellectuele benadering belicht vaak de problematische kanten van liefde, maar hier gaat het gelukkig niet alleen daarover.

Bij nader inzien:

Matig. Much ado about nothing. Deze film kon slecht heel af en toe een glimlach aan mij ontlokken, omdat de tamelijk afstandelijke verhalen mij niet of nauwelijks raakten. Ik vind de sequel Les Invasions Barbares veel beter en vooral leuker.

In Vlaanderen mogen vandaag de terrassen open. Je zou denken dat op een terras zitten het belangrijkste in je leven moet zijn. Gans de week die media aandacht en discussies over wat mag en niet. Mensen snakken naar een terras volgens diverse politici. Als stil protest voor al die oppervlakkigheid bekijk ik een film uit een ver verleden nl Le déclin de l'empire Américain. De titel verwijst naar de dialoog in de beginscene. Als mensen zich alleen maar bezighouden met het nastreven van onmiddellijke voldoening en alle ruimere bekommernissen negeren dan gaan we naar het verval van de maatschappij zoals in het Romeinse Rijk of De Franse revolutie (Amerika staat hier symbool voor decadente consumptie maatschappij). In tegenstelling tot die theorie is de film zelf niet bestand tegen de tand des tijds. Oubollig en te voor de hand liggend. Keurig verdeeld met eerste helft voorbereidingen diner met mannen terwijl de vrouwen in een fitness center samenkomen. Beiden hebben het over hun seksuele escapades. De tweede helft krijg je dan de confrontaties van beide groepen. Maar drama is pover uitgewerkt. Waarom dat de vrouw plots de slippertjes in de groep wil gooien (dit waren toch vrienden ? was er een vijandschap ? afgunst ?) en 2 scenes om een ziekte te vermelden dat dan vergeten wordt, ruikt naar opvulsel. De sequentie waarin die biker als tegenwicht moet dienen voor het intellectuele clubje is zeer cliché matig gedaan. Met veel goede wil kan ik dit omschrijven als een luchtige praatcomedy maar als drama is het allemaal 'much to do about nothing'. Je zou er bijwaar een terrasje van willen doen om te bekomen.