The Barkleys of Broadway (1949)

Dit was de tiende en laatste film van het duo Astaire/Rogers. En voor mij de negende. De enige van MGM, en typisch wel weer met die muziek. Luidruchtige jazzy achtige shownummers maar ook met klassiek ertussen. Wordt na de helft iets beter, met o.a. een terugblik naar één van hun oudere films, Shall we dance. Het toch vrij realistische verhaal wordt nog wel aardig neergezet door Fred en Ginger, maar dat is het ook. Aanvankelijk zou Judy Garland i.p.v. Rogers in de film spelen. 2.0/3.0

Iets mindere Astaire/Rogers

In tegenstelling tot de wat oudere musicals, waar het musical gedeelte eigenlijk nog deel uitmaakte van een losstaand verhaal, vind je in de iets "recentere" vaak broadway zelf als setting terug. Astaire en Rogers vormen hier het klassieke showduo dat het na verloop van tijd moeilijk krijgt met elkaar.

De nummers zelf zijn dan vaak ook iets minder creatief, omdat het makkelijk is om ze gewoon op een podium voor te dragen (hoort namelijk al bij de setting en het plot) en het haal ook iets meer het ritme uit de film. Wel opvallend de scene met de dansende schoentjes, al stelde dat visueel niet heel veel voor.

Verder he klassieke gedoe rond showkoppels ... het loopt goed, haar in de boter en dan op het eind ... op zich niet zo'n ramp natuurlijk, hoort bij het genre, maar voor een film die bijna 2 uur duurt en niet veel meer te bieden heeft dan een aantal podiumoptredes is het allemaal wat mager.

Wel nog een grappige rol van Oscar Levant, die wat extra leven in de brouwerij brengt. Cynisch figuurtje die best scherp uit de hoek weet te komen soms, jammer genoeg is z'n rol echt wel klein.

1.0*

Dit was de laatste film waarin Fred Astaire en Ginger Rogers een duo vormden, en voor mijzelf meteen het eerste Astaire-Rogers vehikel dat ik mocht aanschouwen. Het verhaal is een typisch inwisselbare kapstok wat gebruikelijk was in de muzikale komedies van die tijd. Omdat de plot gecentreerd is op een ruziënd koppel, waarbij het karakter van Fred narcistische trekjes vertoont (als zelfprijzende 'schepper' van zijn tegenspeelster op scene) en Ginger een heel onzeker persoon neerzet, vond ik het ergens wel moeilijk om empathie te voelen voor één van beiden.
De gezamenlijke swingende shownummers waren zeker entertainend, en ook de klassieke stukken, gebracht door Oscar Levant vond ik goed te pruimen. Het is uiteindelijk een film die weergeeft welk entertainment men in de jaren veertig prefereerde en daar moet je je als kijker wel bewust van zijn, en meegaan met de flow om dit ten volle te genieten.
Beste scene: 'shoes with wings' met Fred als leading man is voor mij de standout.
Meest hilarische moment: Ginger in de rol van Sarah Bernardt die de Marsaillaise reciteert. En dat was nog voor ik te weten kwam dat deze scene als een campclassic wordt beschouwd.