You Were Never Lovelier (1942)

Alleen al vanwege een 23-jarige RITA HAYWORTH 't kijken waard. Rita zelf, met al GILDA-trekjes (1946), en uiteraard haar dansprestaties.

Sfeervolle WO-II musical voor een regenachtige dag.

Hayworth heeft niet veel uitstraling. Deed me ook erg herrineren aan het Taming of the Shrew verhaaltje. Het muziek was niet echt mooi, maar het was wel te doen.

Astaire, die tijdens het maken van deze film toch al begin in de veertig was, was niet altijd even secuur als de jonge danser die er een wispelturige levensstijl op nahield. Maar goed, we spreken dan ook over een film waar een hele Argentijnse familie wordt neergezet door Amerikaanse acteurs. Menjou bracht toch iets minder komische momenten dan ik vooraf gehoopt had. Redeeming quality was dan weer Hayworth, die prachtig oogde, geweldig danste, en gewoon heel solide speelde. Verhaal klonk inderdaad eerder simpel maar werd onderhoudend gebracht, mede dankzij de bijrollen.

De titel is wel erg van toepassing op Rita Hayworth. Hoewel...?

Het flinterdunne verhaaltje is helemaal gebouwd rondom haar sensuele uitstraling, waarbij haar schoonheid nog eens extra geaccentueerd wordt door schitterende jurken. Bovendien laat Hayworth op overtuigende wijze zien dat zij van origine een danseres is, want haar dansduetten met Fred Astaire behoren tot de beste die op film zijn vastgelegd, in weerwil van het feit dat de echte chemie tussen Hayworth en Astaire ontbreekt. Heel aangenaam om naar te kijken.

Saaie film, maar ook een saai verhaal. Het orkest van Xavier Cugat heeft een vrij groot aandeel in deze film. En Cugat speelt ook nog een klein rolletje. Fred Astaire zingt drie liedjes, een hele mooie aan het begin Dearly Beloved en richting het eind You were never lovelier. En verder nog Shorty George. Alle drie geschreven door Jerome Kern en Johnny Mercer. Grote namen destijds. Terwijl de plaatjes in de jaren '30 nog flinke hits werden, deden deze niet veel. Maar het was een toch een goeie danser en zanger.

Je kan je afvragen wat Hayworth in een musical deed. Het was een bekende filmster, net als Betty Grable en allebei ook pin-up girls. Geen enkele aanleiding om deze film in het verleden te zien, en nu ook weer niet echt, behalve dan voor de muziek. Ik zag toch ook wel wat overeenkomsten tussen de latere Monroe. En eigenlijk louter voor fans van Hayworth dus.

Astaire doet wat hij kan maar het resultaat blijft saai. 2.0