Gilda (1946)

Dat de kracht van 'Gilda' grotendeels zou uitgaan van een erotische Rita Hayworth volstaat voor mij helaas niet. De plot vordert immers net iets te traag (en is niet altijd even uitgebalanceerd - zoals kappeuter reeds aangaf), Glenn Ford zet zijn personage nogal droogjes neer (wat zeker in het samenspel met de zwoele Hayworth duidelijk wordt) en filmisch worden eveneens geen potten gebroken.
Zodoende kwam ik gisteren (enigszins verwonderd) tot de vaststelling dat 'Gilda' een verrassend steriele film is, die me bijgevolg totaal koud liet. Geen slechte film dus, maar ook geen bijster goede...
2,5*

Kruising tussen broeierige film-noir en romantisch drama met een echte femme fatale die de show steelt. Ergens kan ik wel begrijpen dat Rita Hayworth voor velen dé filmster was van de jaren veertig. Een verhaal over liefde, haat, bedrog en trouw - over tegengestelde emoties. Ballin Mundson (George Macready) en zijn rechterhand, Johnny Farrell (Glenn Ford) runnen samen een casino. Ballin huwt met Gilda, een vrouw op wie Johnny verliefd was, en de liefde was blijkbaar wederzijds. Maar Johnny wil zijn partner trouw blijven en kan het niet aanzien hoe Gilda de gevoelens van haar man kwetst. Ze is met hem alleen voor zijn geld getrouwd. Voortdurend speelt Gilda een spelletje en ze wordt dan ook alles behalve een sympathieke figuur in deze film. Het einde vind ik echter niet echt geloofwaardig. Toch blijft "Gilda" beslist de moeite waard om eens te bekijken ( letterlijk en figuurlijk )

Best wel een leuke filmnoir met een spetterende Rita Hayworth. Met wat voor elegantie brengt ze deze film op een hoger niveau! De liedjes waren leuk om te horen en de scenes met haar fascinerend. Het verhaal was helaas ietwat rommelig en kwam niet helemaal lekker uit de verf. Echter deerde dat mij niet zo, de aankleding en acteerprestaties van de drie hoofdrolspelers maakten dat meer dan goed .

Wat een uitzendtijden...: BBC2 tussen 03.10-04.55u. (op vrijdag 25/12/2009)?!

Veel noirs bij de BBC rond de kerst! Steeds heel laat.

Ben hem aan het kijken. Speciaal ervoor nog opgebleven.

Enkele scene's uit Gilda zijn ook bewerkt in de nieuwe Smooth Criminal (2009) filmpje van Michael Jackson.

Vermakelijk maar eigenlijk ook niet veel meer dan dat. Het biedt zeker niet de complexiteit en spanning van een echte noir. De hoofdrolspeler kent trouwens bijzonder weinig charisma. 3*

Is ook geen noir,maar het is nu eenmaal usance om films uit de jaren '40 waarin wordt gerookt en het wetboek van strafrecht wordt overtreden,noirs te noemen.
Eerder storend is het dat de hele mensheid roept dat Gilda een femme fatale zou zijn,wat ze imho absoluut niet is.Wat mij betreft is een ff de drijvende kracht achter de intrige,een sterke demonische persoonlijkhied die alles om haar heen kapot maakt tot de ( anti) held het welletjes vindt.Voorbeelden daarvan zijn Stanwyck in DI,Gardner in the killers of Hayworth zelf in TLFS.Hier echter is Rita eerder een cocotte die het leuk vindt om te flirten en een beetje gek te doen dan een demone.Natuurlijk valt er in haar buurt af en toe iemand dood neer,maar was kann sie dafür?
Even voor de goede orde:ik ontken ab-so-luut niet dat Hayworth iconisch is in haar rol,dat verhoede God!Degene die raaskalde dat Tierney of Lake lekkerder waren maaktje ongetwijfeld een geintje.Gilda is slechts vergelijkbaar met Lulu of Lola qua uitstraling.
Put the blame on mame

Sterke film, met name door de gedegen opbouw van het verhaal. Lekker sfeervol ook, zoals het een goede noit betaamt. Zou Polanski deze film hebben gezien voor het maken van Bitter Moon?

Mwoah, wel een paar aardige facetten in Gilda maar uiteindelijk over de hele duur toch niet boeiend genoeg om echt van te genieten. Een aantal dialogen tussen Johnny en Gilda zijn om te smullen, en Hayworth brengt menig hoofd op hol, maar zoals al eerder gesteld; een echte noir is het niet en het verhaal loopt niet altijd even lekker.

2,5*.

Een leuke film, dat zeker!

Tja ik kan alleen maar meegaan met de anderen over de vrouw in deze film. Wat een uitstraling heeft Rita Hayworth hier. Een verleidelijke verschijning om u tegen te zeggen en dat ze mannen probleemloos om haar vinger kan winden, zoals haar personage Gilda kan, is dan ook absoluut geloofwaardig. Verder is zij duidelijk het personage waar alles om draait, zoals de titel eigenlijk ook al suggereert. Naast haar verschijning speelt Glenn Ford overigens een prima rol.

Het eerste uur vond ik het vermakelijkst. De film is daar erg vlot en door de soms redelijk goede dialogen kijkt het allemaal erg fijn weg. Het tweede gedeelte van de film is wat minder. Ook in vond het zijplot niet veel toevoegen aan de film en dat hele gedoe met die Duitsers zorgde er eigenlijk alleen maar voor dat de film wat rommeliger werd en zeker niet beter. Verder deed de film mij ook behoorlijk denken aan Casablanca, waar alles ook draait om een liefde van vroeger en waar de Duitsers ook een voorname rol spelen. Hoewel Gilda verre van slecht is, wordt dat niveau echter nooit gehaald.

Gilda is een sfeervolle zwart-wit film met prima acteerprestaties. De soms ietwat rommelige tweede helft weerhoudt mij ervan om vier sterren te geven.

3,5*

Rita Hayworth heeft het nooit moeten hebben van haar acteertalent, maar in Gilda speelt zij naar mijn mening haar beste rol ooit. Niet zo verwonderlijk dat twee scènes uit deze film terug te vinden zijn in de geschiedenisboeken over Hollywood: de meer dan spectaculaire begroeting van Johnny (Glenn Ford) in het begin van de film én het optreden in de nachtclub in de zwarte strapless jurk.

Gilda is een mooie film-noir, waarin de spanning heel langzaam opgebouwd wordt. Jammer alleen van het wat gekunstelde einde. Jammer ook van het matige optreden van Glenn Ford, die wel eens beter in vorm is geweest. Maar fans van pin-up Hayworth mogen deze film absoluut niet missen, want dit is haar suprême film, die de tand des tijds heel goed heeft doorstaan.

Blu-ray review: regiovrij en met NL subs.

De Duitse Blu-ray release heeft helaas geen Wendecover. De mooie Rita blijft ontsiert door een grote, lelijke blauwe leeftijd-sticker.

Had van de week TLFS gezien, en daar nogal onder de indruk van Rita Hayworth. Dus ik dacht nog eens wat films van haar op te snorren.

Deze viel in vergelijking met TLFS wat tegen eigenlijk. Waar Hayworth ontegenzeggelijk dezelfde is, wordt er maar wat spaarzaam gebruik van haar mooie verschijning gemaakt. Eigenlijk komt het er alleen tijdens een paar shots en de liedjes echt uit.

De film zelf is een wat al te onwaarschijnlijk samenraapsel van omstandigheden en onnavolgbare motieven van de hoofdrolspelers. De karakters worden ook niet echt uitgediept, of tenminste niet op een gebruikelijke manier - wat we van ze leren komt vooral uit hun handelen, niet uit hun zielenroerselen. Blijft daardoor wat ontoegankelijk, en als je niet in de goeie bui ben (zoals ik misschien niet was) maakt het de film wat langdradig en wat saai.

De bijrollen (dwz alle rollen behalve Rita zelf) vond ik ook weinig indruk maken. Ook daar nogal wat verschil met TLFS.

Criterion komt met een Blu-ray op 19 jan. 2016.

Dit vond ik een prachtige film om te zien en heb er dan ook van genoten .
Dat sfeertje in het casino dat ligt mij wel maar ook de spanning maakte het voor mij een boeiende film om te zien.
De hoofdrolspelers vond ik hun rollen overtuigend neerzetten.
Alleen jammer dat het laatste stuk wat minder is anders had deze film voor mij vijf sterren gehad.

Blu-ray review/comparison: Criterion.
Jammer vond ik juist, dat niet Rita Hayworth, maar Anita Ellis Amado Mio en Put the Blame on Mame zong (dubbing).

Uitstekende noir deze 'Gilda', met een geweldige Hayworth, maar voor mij is de absolute ster in deze prent Glenn Ford. Wat een fantastische acteerprestatie en wat een cool figuur. Eigenlijk mankeert er weinig aan deze film, al vond ik één en ander in de 2e helft wat minder worden met die Duitsers bijv. De sfeer in deze film - echt heerlijk, prachtig dat zwart-wit en het casino is een geweldige setting. Alle mooie kamers, de luxe.. heerlijk. Barren, sigaretten, borrels. Alles wat een noir nodig heeft. Heb me prima vermaakt.

Geniale film noir. Hayworth en Ford op hun best. Boeiend verhaal en zo'n beetje de gehele cast speelt erg goed wat ook komt door de goede regie van Vidor. Een echte klassieker en Hayworth blijft 1 van de mooiste actrices allertijden

Oke, ik geef toe er zijn niet veel meer redenen om Gilda terug te kijken dan de presence van Rita Hayworth, maar ze spat wel van het scherm in een aantal iconische scenes. De zwarte jurk van ontwerper Jean Louis werd het symbool van de femme fatale in alle film noirs. Put The Blame On Mame, Boy!

Aardig, maar de film liet me ook volledig koud. Dan blijft een redelijk vlot verteld verhaaltje over dat nergens verveelt, maar ook nergens bijzonders wordt. Af en toe een mooi shot, maar lang niet zo sfeervol als echte film noirs. Acteerwerk is redelijk met een spetterende stralende Hayworth die de hele film met gemak draagt. Wat een kapsel, wat een lach, wat een uitstraling. Een Glen Ford staat er wat bleekjes naast, maar dat past wel helemaal bij zijn rol dus is ook niet vervelend. Een klassieker die ik eens wilde zien, maar de dag erna maakt het al geen indruk meer. 3,0*.

Leuk om 'm weer eens te zien. Feitelijk een flut verhaal en vooral drama, maar overduidelijk geheel geschreven en gemotiveerd rondom de broeierige verschijning van RiTa Hayworth. Dialogen zijn vaak lachwekkend, en mannen zullen ook in die tijd niet hebben begrepen what the fuss is all about. Maar wat geeft het? De flirterige aanblik van Hayworth vergoedt veel, zo niet alles. Zo konden mannen in de bios zich ook aangesproken voelen... tot ergernis van de dates die ze toen meenamen? Glenn Ford heeft teveel de uitstraling van een goeie lobbes om als getormenteerde ziel door te gaan. Met Hayworth is het niet goed gegaan. Ze is vijf keer getrouwd, w.o. met Orson Welles, en ze had een drankprobleem. Ze leed jaren aan Alzheimer als gevolg van het laatste, alvorens in 1987 het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen.

Mooie film uit de oude doos.
Vertolkingen zijn prima en ook het verhaal is redelijk goed.
Altijd wel eens leuk zo'n oude zwart-wit film bekijken.

Film voor een tweede keer gezien, al was het maar om een beter inzcht te hebben van hoe de film aan dergelijke hoge scores komt. Het heeft wat geholpen, maar veel appreciatie breng ik voor deze luxe film noir niet op.
Gilda is Rita Hayworth en Rita moest gezien worden in al haar glamour en eigenlijk vind ik de beeldvorming, camerawerk, belichting en zo het beste van de film. Het verhaal en het zogenaamd spannend intrige vond ik maar niets. Het is zowat anderhalf uur kijken en luisteren naar een haat-liefdeverhouding en heel dikwijls flirt de film met saaiheid.
Natuurlijk is Rita Haywoerth op haar best als verleidelijke vrouw en "I will not put the blame on her" omdat de film me niet echt overtuigde.
Glenn Ford is niet mijn favoriete Hollywoodacteur, ook nu niet.

Dankzij de Belgische omroep die wel nog eens een wat oudere film wil programmeren, mijn eerste kennismaking met de legende Hayworth en die viel niet tegen. Deze vrouw kon afgaande op Gilda in tegenstelling tot Monroe best een potje acteren, hier nog verder aangevuld met het betere zang- en danswerk. Een behoorlijk indrukwekkende verschijning. je zou bijna vergeten dat de film zelf niet veel voorstelt.
Een wat zwalkend verhaal over een driehoeksverhouding waardoor je al snel aan een Casablanca denkt. Maar deze kan niet in de schaduw staan van die klassieker, mist iets essentieels als een beetje spanning.
Feitelijk een erg braaf filmpje, want erg veel misdaad komt er niet in voor. De personages van Hayworth en Ford hebben een goede inborst, zijn slachtoffer van de omstandigheden waardoor het happy end op zijn plaats is. Als dit film noir moet voorstellen dan is het een van de zwakste die ik gezien heb. Als romantisch drama werkt het, dankzij de twee hoofdrolspelers, wel nog enigszins.

coumi schreef :
Idem voor mij.

Inderdaad.


Ook mee eens. Cast en het romantisch drama maakt de film het kijken waard. Maar op gebied van genre film noir valt het echt wel tegen. Weinig of geen spanning. Een klassieker die gezien de tijdsgeest nu toch zijn kracht wat verliest. Kan me voorstellen dat wanneer je die film in die bepaalde tijd bekijkt toch positiever zou scoren. 6/10

Herziening en een dikke, vette opwaardering!

Met name de driehoeksverhouding tussen de drie hoofdrolspelers is om van te smullen, wat een schitterende dialogen spugen ze uit. Zodra Ballin uit beeld verdwijnt wordt het verhaal wat warrig, dat vond ik de eerste keer al en het zorgt ervoor dat het laatste half uur wat sleept. Dat is jammer, want tot die tijd is het echt genieten.

Rita zet hier een magnifieke performance neer en slaat Ford roekeloos het veld uit. De Femme Fatale trope wordt hier goed onder de loep genomen en er wordt ingezoomd wat het label met de vrouw doet in plaats van dat de neergang van de man door deze koele, dodelijke vrouw wordt weergegeven. De nuances en frustraties van Gilda werden perfect geuit en uiteindelijk voelen we allemaal meer sympathie met haar dan met Johnny.
Een essentiële film in zijn tijdperk en daarmee ook ironisch genoeg een van de films die het meest afwijkt van de traditionele opvatting van film noir.
Al een groot fan van Rita sinds The Lady From Shanghai en ze stelde wederom niet teleur (ze was juist net iets échter in Gilda.)

Een eentonige misdaadfilm en 'noir lite' met een vervelend liefdesverhaal dat als een donkere wolk boven de film drijft. Hier en daar wordt er gehint naar meer interessante verhaalelementen, maar deze worden jammer genoeg voortdurend naar de achtergrond verbannen. Ik had gehoopt dat er meer aandacht zou uitgaan naar criminaliteit, corruptie, hebzucht of een andere overkoepelende 'kingpin' wending. Ik had zelfs even een optimistisch vermoeden dat Mundson een Nazi-collaborateur was die ex-Nazis hielp vluchten naar Zuid-Amerika. Deze verwachtingen werden dus nooit ingelost en in plaats daarvan krijgen we een mager would-be 'Rise & Fall' verhaaltje dat non-stop onderbroken wordt door warrige liefdesperikelen. Niemand is blijkbaar geneigd om duidelijkheid te scheppen over het verleden van Johnny en Gilda, hetgeen resulteert in repetitief gebekvecht en kinderachtige uitingen van jaloezie. De onnozelheid bereikt een toppunt op het einde, alwaar Gilda wordt misleid door een van Johnny's mannetjes en terug naar Buenos Aires wordt geëscorteerd. Ook het insluiten van enkele zang- en dansnummers voelt geforceerd en onnodig aan. De film duurt alreeds te lang. Enkele mooie schaduwbeelden en behoorlijk acteerwerk bieden geen compensatie.