Schitterende film noir. Veel fataler dan Rita Hayworth werd de femme fatale in de jaren veertig niet gemaakt. Vooral het eerste uur van de film is het genieten van het steekspel tussen Hayworth en Glenn Ford. Die laatste mag zijn stem lenen aan the voice-over die het drama becommentarieert. Terug naar Rita Hayworth. Ze ziet er - zeker in artistiek belicht zwartwit - bepaald goddelijk uit, wat meegenomen is voor een femme fatale, en als ze haar mond opent, is het ook niet mis. Het is te zeggen dat haar twee zangnummers ingezongen zijn door Anita Ellis, maar het komt heel natuurlijk over. Ellis heeft dan toch haar stem geleend van wat voor mij het hoogtepunt van de film is:
de uiterst sensuele performance van Hayworth van ‘Put The Blame on Mame’ voor het casino publiek, waarbij ze haar handschoenen uitspeelt alsof het om iets anders gaat. Ja, nogmaals een bewijs dat de censuur in die tijd de sensuele creativiteit van de filmmakers naar grote hoogtes kon stuwen. Die censuur hebben we achter ons gelaten, wat behalve een positieve kant dan ook een keerzijde heeft (al wil ik niet de pleitbezorger zijn van censuur

).
Alles wat ik verwacht van een film noir is hier aanwezig. Een strak scenario met een flinke streep misdaad, dubbelzinnige figuren waar een psychiater de handen vol mee zou hebben, enkele sensuele momenten, prachtige belichting (Rudolph Maté) en prima regie, en vooral ook gewiekste dialogen.