Prêt-à-Porter (1994)

Leuk die sterrenbezetting, maar werd 'n beetje moe van die chaotische toestanden.

Hij was gister op tv, maar ik moet bekennen dat ik (net als bij The third man vorige week) in slaap ben gevallen (weer de hele dag werken he...dan krijg je dat)
Maar wat ik gezien heb vond ik wel ok, maar er waren zo ontzettend veel personages dat je soms even niet meer weet waar het nu om gaat, erg chaotisch allemaal..
Ik vond het wel leuk om te zien hoe Sophia Loren en Lauren Bacall er op hun oude dag uit zagen (niet slecht moet ik zeggen..)
Bovendien zat ik in het begin met open mond naar het beeldscherm te staren (er kwamen zooooveel bekende namen van beneden naar boven het beeld door!!)
Ik geef het stuk dat ik gezien heb 2 sterren, omdat ik het allemaal toch wel aardig vond..

Ik blijf het vreemd vinden dat mensen een film beoordelen die ze niet helemaal gezien hebben.

Als je bv de laatste 5 minuten van Se7en of The Sixth Sense niet ziet, mis je het belangrijkste!

Pret-a-porter is een wereldwijd bekend begrip in de modewereld. Een vertaling zou dus volslagen onlogisch zijn. Maar uiteraard vonden de amerikanen het toch weer nodig om de boel te verzieken. Alleen in de USA is 'ie als "Ready to wear" uitgebracht.

Naast de grote modeshows met alle glitter en glamour en bijna ondraagbare mode-extravaganza, bestaat deze pret-a-porter. Letterlijk vertaald: klaar om te dragen. Oftewel, de ontwerpen die meer voor de commerciële markt gemaakt worden.

Het is een typische Altman-film: veel karakters en erg fragmentarisch. (Film)sterren staan al jaren in de rij om een keer met Altman te mogen werken. Altman zelf werkt liever met sterke karakter-acteurs dan de A-lijst sterren. Dit script leende zich echter uitstekend voor een defilé van bekende acteurs/actrices.
De film gaat eigenlijk niet over mode, maar de chaotische modewereld wordt als kapstok gebruikt om een groot aantal korte 'sketches' met elkaar te verbinden. In dat opzicht is de film vergelijkbaar met een flink deel van Woody Allen's werk.
Dit is typisch zo'n Altman-film die mensen geweldig of waardeloos vinden; er schijnt geen tussenstap te zijn. En daarin lijkt 'ie ook weer op de manier waarop veel van Woody Allen's worden ontvangen.

Persoonlijk vind ik dit (met M*A*S*H, The Player en Gosford Park) tot het beste werk van Robert Altman behoren.

Maz

Kijk, met deze poster heb ik veel zin om de film te herzien.

..alleen jammer dat ik nog weet hoe hij ging

ehm niet ging toch

Nee hoor

Heel leuke film (ik weet niet wat de mensen op deze site hebben tegen Altman, maar hij maakt juist helemaal geen saaie, moeilijke films, je moet gewoon aanvaarden dat je niet altijd weet wie wie is en dan komt het vanzelf) Toffe personages, goed scenario, zoals altijd, en behoorlijk grappig. Ondanks alles toch duidelijk minder goed dan Gosford park, dat moet wel gezegd worden.

Nou...

Oke, wat de mensen op deze sites hebben tegen de films van Altman die IK op dvd kan vinden, Short cuts zoek ik al heel lang naar, tevergeefs...

Hier staat denk ik:

1) Wat mensen tegen de films van Altman hebben, vind ik ok.
2) Ik kan alleen oordelen over de films die ik op dvd heb.
3) Naar 'Short Cuts' zoek ik tevergeefs al heel lang.

Heb je de dichtstbijzijnde videotheek geprobeerd?

Short cuts vind ik echt nergens op dvd, video wel maar ik heb geen tv, en ik snap niet wat de mensen hebben tegen die films van Altman die ik zelf gezien heb. Als je niet in staat bent om dat uit een logische zin af te leiden, dan begrijp ik dat Altman nogal moeilijk is voor jou.

Logische zin ???

Ik heb alleen voor de kijkers thuis proberen te verhelderen wat je precies wilde zeggen.

Uit bovenstaande bericht begrijp ik dus dat je films alleen op de pc ziet. Dat hoor je steeds vaker. Op MM dan. Lijkt me helemaal geen reet aan...maar wie ben ik.

Vandaar dat ik ook de meeste tijd in de cinema ga kijken, maar voor de rest ben ik niet zo verwend dat ik geen genoegen neem met een iets kleiner scherm, geluid is even goed (natuurlijk geen boose cinema surround gedoe, maar waar heb je dat voor nodig) en de zetel blijft ook hetzelfde, net als de film overigens.

Chaotisch, los zand, maar toch wel best vermakelijk zand...

3*

Tussen Robert Altman en mij wil het steeds maar niet boteren. De slechte relatie is ooit begonnen met zijn film Mash. Soms lekker bloederig rake typeringen over de medische achterkanten van een oorlogsvoering. Allerlei flauwigheden en steeds een enorm hoog tempo halen iedere keer het kijkplezier onderuit. Nergens zit een goed rustpunt om het gevoel even op adem te laten komen.

Ook Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean heeft in de dialogen een hoog, alles overweldigend, tempo dat mij tegen gaat staan en mijn interesse laat verslappen. In The Long Goodbye wordt met te opgelegde droge humor een prachtig verhaal met private-eye Philip Marlowe totaal kapot gemaakt.

Enorm onder de indruk van de regisseur Paul Thomas Andersson en zijn film Magnolia. Tot mijn verbazing blijkt hij een groot bewonderaar van Altman te zijn en in hem een leermeester te zien.

Toch nog maar eens wat films van Altman gaan bekijken. McCabe & Mrs. Miller kon mij tijdens herziening weer niet boeien. Cookie’s Fortune laat een ontzettend melige indruk bij me achter. Zie wel overeenkomsten met deze films en die van Andersson. Vreemd genoeg geven de films van de laatste me echter wel een goed gevoel tijdens het kijken. Dit komt doordat in het werk van Andersson steeds op een zeer sluwe wijze allerlei ironische subtiliteiten aanwezig zijn.

Prêt-á-Porter nu net gezien. Het blijkt voor mij weer een allegaartje te zijn met een complexe structuur zonder echt slim harmonieus te worden. Naast filmcitaten uit de meest uiteenlopende films weer veel grapjes die ik als grote flauwiteiten ervaar. Wel geeft deze film van Altman een aardig beeld van het modewereldje in een veel te hoog en te rommelig tempo zonder ooit echt lekker sympathiek agressief te worden. Het blijft slap gekoketteer met een rits aan namen van bekende personen. Echt geboeid raken, doe ik tijdens het kijken niet. Om dat te bereiken zou wat meer liefdevol en met wat meer raffinement van alles uit de modekast gehaald moeten worden. Het vakmanschap van Altman alleen is voor mij onvoldoende.

Toch blijf ik nieuwsgierig naar de films Short Cuts en Nashville van Robert Altman.

Probeer Gosford Park ook eens, en probeer Quintet te pakken te krijgen zou ik zeggen. De eerste is volgens mij zijn meesterwerk, de tweede toont zijn enorme veelzijdigheid aan, want is weer helemaal anders dan de rest van zijn oeuvre. De meligheid die je aanklaagt is wel een constante in zijn werk, als dat je niet bevalt zet dat snel een domper op de grappig bedoelde films zoals Pret-a-porter.

Ik wil je niet in je gevoelens kwetsen maar PT Andersson is gewoonweg een afkooksel van Altman.

Als je de binnenwereld van mensen alleen maar wilt zien als een aftreksel van hun buitenwereld, dan heb je gelijk.

Paul Thomas Anderson laat bijvoorveeld in Boogie Nights op een licht karikaturale wijze iets zien over de persoonlijke kanten van figuren in de pornowereld. Robert Altman legt daarentegen in Prêt-à-Porter meer de nadruk op het geven van een beschrijving van de modewereld waarin hij een aantal karikaturaal menselijke typetjes plaatst. De mozaïekstructuur in films mag Anderson dan van Altman overgenomen hebben, hij vult ze wel geheel anders in. De films van Anderson spreken mij sterker aan door zijn humoristische uitbeelding van die persoonlijke kanten met een rijkdom aan menselijke details.

Een matige, rommelige film met een slechte verhaallijn. Zeker niet de beste van Altman. Wel een leuke blik op het modewerledje van Parijs. Voor de rest oppervlakkig, humor die geen humor is, en met veel te veel acteurs en bekende personen (Belafonte, Cher e.d.)
Zelfs Lauren Bacall, de diva uit de films met Humphrey Bogart, is weer tevoorschijn getoverd.
De altijd weer oogverblindend mooie Sophia Loren, is op haar 59e nog altijd aantrekkelijk. (Inmiddels 72 jaar!!).
Gelukkig heb ik deze film op de gok gekocht voor 1 euro bij Blokker in de actie 5 voor 5 euro! De andere vier zijn: Pulp Fiction, Smoke, The Bourne Identity en Bronx Tale.
Voor deze film echter een 2.0*

Vierde Altman die ik zie en de eerste die een (dikke) onvoldoende scoort. Wat een neuzelfilm is dit toch.
Ik heb totaal geen pret beleefd aan deze film, ik heb niet 1x gelachen. Enkel de onderonsjes tussen Roberts en Robbins zijn leuk, de rest is uitermate vervelend.
Kim Basinger is irritant, Marcello Mastroianni is een irritante typetje (het ziet er niet uit wat hij hier doet), die dwergactrice met te grote bril is irritant, de man met zonnebril met mini-camera die vrouwen in bed fotografeert is irritant. Het hele plot is uberflauw en de lange speelduur was dus afzien voor mij.
Als inkijkje in de modewereld voldoet The Devil Wears Prada 10x beter.
1* voor dit misbaksel

AAAAAAAAAAAH, wat krijgt deze grappige persiflage op de modewereld een laag cijfer.
Ik vond dit wel een geslaagd filmpje, ik moest er even inkomen (door de vele subplotjes) maar toen ik er goed inzat heb ik me wel vermaakt.
De film heeft eigelijk geen verhaal maar bestaat uit vele grappige en absurde subplotjes
De humor is subtiel en verfijnd, ik vrees dat veel grappen door veel mensen niet eens worden gezien.
Er zitten ook een paar typetjes in die echt grappig zijn zonder dat ze echt grappige dingen zeggen, heel subtiel allemaal.
Ohw ja, deze film zit echt vol met Hollywoodsterren aangevuld met een paar Franse acteurs.

Cijfer: 3,5

ik kon de verhaal niet volgen, veel te veel caracters.

Onbegrijpelijk dat een film met zo'n sterrencast en alom gerennomeerde regisseur van o.a. MASH en Shortcuts zo belabbert uit de verf komt.
Het is van alles net niks.
Het verhaal hangt van losse eindjes aan elkaar, de personages zijn erg oppervlakkig en de humor is beneden aller peil.
Wat een gemiste kans!!

Inderdaad een wanproduct.

Dat kunnen we van de poster niet zeggen ...

3,5 voor de eindscène + muziek

Helemaal mee eens... prachtige observerende films over échte mensen. Aan de score hier te zien hebben de meeste kijkers blijkbaar liever netjes afgewerkte verhaaltjes die hen bij het handje pakken dan een beeld van echte mensen, in echte situaties. Mensen noemen dit chaotisch, mensen noemen dit rommelig... God, is het echte leven dat dan niet? Zit het leven altijd zo naadloos, wiskundig in elkaar?

Dit is overigens zeker niet Altmans sterkste film, maar wel een zeer eigenzinnige, subtiele, geestige, boeiende en leuke.

Chaotische, rommelige film met een rijtje bekende acteurs, waaronder Julia Roberts, die er in deze film wel leuk uitzag, in hoeverre ze dat in andere films niet is. . Een eenvoudig verhaal met daaromheen allerlei kleinere verhaaltjes. Redelijke film, die echter te lang duurt om boeiend te blijven. Dan leuk, dan weer niet, nogal wisselend, de sfeer rondom de modeshow is wel aardig, voor een keer ging wel. 2.0.

Altman lijkt de teugels na Short Cuts flink te laten vieren. In ieder geval is hier de sfeer een stuk luchtiger; om niet te zeggen kluchtiger.

Maar dit staat er echt wel behoorlijk strak op hoor. De camera trackt er weer lustig op los, en de ene na de andere rumoerige, druk bevolkte sequentie rolt er zeer soepeltjes uit.

De verhaallijntjes variëren qua niveau en momenten van 'geestig' tot 'te flauw voor woorden', maar over het algemeen heb ik me eigenlijk prima vermaakt.

Inderdaad niet de beste ensemblefilm van Altman. Een veeg teken misschien, dat eigenlijk het meest opvallende kenmerk is dat er een onafzienbare rij bekende acteurs aan meedoet.

Maar het leuke is dat ze allemaal zichtbaar hun best doen, en Sophia Loren was niet te beroerd om haar striptease uit Ieri, Oggi, Domani 30 jaar na dato opnieuw voor Mastroianni op te voeren.

Je zou zeggen: dat wordt genant, maar dat valt heel erg mee.